Του Σωτηρίου Καλαμίτση.
Προ ημερών μπήκα σε φαρμακείο που μου ήταν εντελώς άγνωστο. Άγνωστός μου και ο φαρμακοποιός. Αγόρασα μία αλοιφή, από αυτές που δεν είναι συνταγογραφούμενες. Πλήρωσα και ετοιμαζόμουν να φύγω, όταν ο φαρμακοποιός άρχισε να μου εξηγεί πώς πρέπει να γίνεται η χρήση της αλοιφής, ώστε να αποφευχθούν δυσάρεστα φαινόμενα και να επιτευχθεί το μέγιστο ευνοϊκό αποτέλεσμα. Με πολλές λεπτομέρειες και τεράστια υπομονή. Εγώ ανυπομονούσα να φύγω, αλλά εκείνος επέμενε να με ενημερώνει. Αφού τελείωσε το «μαρτύριο», καθώς δρασκέλιζα το κατώφλι του φαρμακείου προς την έξοδο, ήλθαν στο νου μου όλα αυτά, για τα οποία διαμαρτύρονται οι φαρμακοποιοί που αντιδρούν στη διάθεση των μη συνταγογραφούμενων φαρμάκων από τα super markets. Ασφαλώς και υπάρχει οικονομικό ενδιαφέρον πίσω από τα επιχειρήματα των φαρμακοποιών, αλλά για τον απλό πολίτη αυτό που μετράει είναι αυτό που κάνει ο φαρμακοποιός, ο οποίος συμβουλεύει σωστά για τη χρήση ενός φαρμάκου πέρα διαφόρων άλλων εξυπηρετήσεων, όπως είναι η μέτρηση της πίεσης. Θα το κάνει αυτό ο υπάλληλος του ΑΒ που, το πολύ-πολύ, να είναι βοηθός φαρμακοποιού;