Ο τίτλος του άρθρου αυτού περιέχει πολύ ήπιους χαρακτηρισμούς για τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα (τυχαία βγήκε νομίζετε το επώνυμό του;). Προσπαθώ, πάση θυσία, να προκαλέσω την οργή του απίστευτου αυτού πολιτικού απατεώνα, του ελεεινού αυτού δημίου των συνταξιούχων, των χαμηλόμισθων και των ανέργων, ώστε να με σύρει στα δικαστήρια για εξύβριση και συκοφαντική του, τάχα, δυσφήμιση. Δεν το κάνει όμως γιατί, κατά ένα μεγάλο μέρος, ευθύνεται για την κατάρρευση της Εμπορικής και το σκάνδαλο "Σοφοκλής". Δεν το κάνει γιατί δεν μπορεί να αντέξει την αντιπαράθεση με ανθρώπους που έχουν μάθει, αν μη τι άλλο, να κοιτάζουν τον άλλον στα μάτια.

Ρεπορτάζ - Βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος

Άσχημο καιρό διάλεξαν οι συστεγασμένοι "υπερελαφροί" των Θηβών και της "Αερολέσχης Δαίδαλος" για να κόψουν την Πρωτοχρονιάτικη πίτα τους. Και το λέω αυτό γιατί μόνο καλή δεν θα μπορούσε να είναι μια βροχερή και κρύα ημέρα για τους λάτρεις των πτήσεων με υπερελαφρές πτητικές αεραθλητικές μηχανές. Ήταν αδύνατον βέβαια οι υπεύθυνοι των δύο σωματείων να μαντεύσουν τις διαθέσεις του καιρού, δεδομένου ότι η πρόβλεψη της ΕΜΥ άφηνε περιθώρια και για κάποια "στεγνά" διαστήματα. Έβρεχε λοιπόν όλη την ημέρα, την Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013, αλλά αυτό δεν εμπόδισε εκατό και πλέον, ίσως, μέλη της Αερολέσχης και φίλους του αθλήματος να δώσουν το παρόν στο αδειοδοτημένο πεδίο του "90" της Εθνικής Οδού Αθηνών-Λαμίας, στο ύψος της λίμνης Υλίκης.

Με αφορμή το πρόσφατο άρθρο μου για τα Διαπόντια νησιά http://www.ribandsea.com/memo/928--2005-qq-.html , ένας αναγνώστης έστειλε τις φωτογραφίες και τα σχόλια που ακολουθούν.

Αχ, κύριε Παπαδόπουλε, πήγα το περασμένο καλοκαίρι για 12 μέρες στα Διαπόντια και τα πράγματα είναι έτσι όπως τα γράφετε και χειρότερα. Στο Μαθράκι το λιμάνι είναι πάντα βουλωμένο από φύκια και σε όλο τον (μοναδικό) παραλιακό δρόμο υπήρχαν μόνο τρείς λάμπες, που δεν είχαν καεί ακόμη, για να βλέπει κανείς πού πάει το βράδυ. Ο ξεπεσμός και η ξεφτίλα του Ελληνικού Κράτους σε τέτοια μέρη έρχεται πιό γρήγορα και έχει πιό δραματικά αποτελέσματα.

Θυμάται και γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Τμήμα του άρθρου που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στα περιοδικά "Υποβρύχιος Κόσμος" και "Thalassa", τον Σεπτέμβριο του 2005

Ισχυρίζονται κάποιοι ότι το παρελθόν δεν έχει σημασία και δεν χρειάζεται να το αναπολεί κανείς ούτε να στηρίζεται πάνω του. Έχω αντίθετη άποψη. Γιατί, απλούστατα, το παρελθόν ήταν κάποτε... παρόν. Στηρίξαμε πάνω του κάποια όνειρά μας. Κάναμε φίλους, ζήσαμε όμορφες και άσχημες στιγμές, δώσαμε και πήραμε, πάθαμε και μάθαμε. Το παρελθόν μας διδάσκει και μας καθοδηγεί στο παρόν. Μας δίνει την δυνατότητα να αντιμετωπίσουμε τις μελλοντικές παγίδες. Αν παθαίναμε ξαφνικά αμνησία, αν ξεχνούσαμε τις τραυματικές μας εμπειρίες, θα επαναλαμβάναμε τα ίδια ακριβώς λάθη, θα εμπιστευόμασταν και πάλι τους ανθρώπους που μας πρόδωσαν. Δεν είναι τυχαίο πως οι ανιστόρητοι ηγέτες κάνουν τα ίδια λάθη που έκαναν άλλοι πριν απ' αυτούς. Τέτοια παραδείγματα έχει πολλά να διηγηθεί η ιστορία. Γιατί τα λέω όμως όλα αυτά στον πρόλογο αυτού του άρθρου, θα ρωτήσετε. Θα δείτε γιατί...

Γράφει και βιντεοσκοπεί ο Μπάμπης Κωνσταντάτος.

Μια βροχερή μέρα του Γενάρη φουλάραμε πετρέλαια την τρελοcamperα, γεμίσαμε το ψυγείο, χώσαμε στην ντουλάπα τα πιο χοντρά μπουφάν μας και ξεκινήσαμε για το βορρά. Απογευματάκι φτάσαμε στις Θερμοπύλες, όπου αράξαμε για ένα βραδινό και ένα πρωϊνό μπάνιο στα καυτά νερά.

Την άλλη μέρα ο ουρανός έδειχνε να μας κάνει το χατήρι ν’ αφήσει στεγνό το δρόμο, και έτσι έγινε. Με τον ήλιο να παίζει κρυφτούλι πίσω από τα σύννεφα, σκαρφαλώσαμε προς Δομοκό και στη συνέχεια, στην είσοδο της πόλης της Καρδίτσας, στρίψαμε αριστερά προς λίμνη Πλαστήρα. Ανηφορίζοντας ο ήλιος σταμάτησε το παιχνίδι του με τα σύννεφα και εξαφανίστηκε για τα καλά στην αγκαλιά τους, που όσο προχωράγαμε όλο και μαύριζε.