Rib and Sea

Το έζησε και το περιγράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Θέλω ν' αγιάσω, επιτέλους, αλλά ο διάολος δεν μ' αφήνει! Ποιος είναι ο διάολος; Μα οι κυβερνώντες και τα τσιράκια τους βέβαια! Οι δημιουργοί μιας τραγελαφικής κατάστασης που δεν αφήνει κανένα να πλήξει. Η χαρά του δημοσιογράφου (του όρθιου, όχι του γονατιστού), του σατυρικού ηθοποιού και της Επιθεώρησης.

Είχα, που λέτε, την φαεινή ιδέα να αγοράσω καινούρια γυαλιά πρεσβυωπίας, με ένα μέρος της χρηματοδότησής τους από το Ταμείο μου, όπως άλλωστε ο κάθε ασφαλισμένος δικαιούται μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια. "Κρίμα είναι, τώρα μάλιστα που είσαι και άνεργος, να μην κάνεις χρήση αυτού του δικαιώματός σου", μου είπε ένας καλός φίλος. Μαύρη η ώρα που τον άκουσα! Γιατί; Διαβάστε γιατί.

Έπρεπε, κατ' αρχάς, να επισκεφτώ έναν οφθαλμίατρο του ΕΟΠΥΥ ο οποίος θα εξέταζε την έκταση της στραβωμάρας μου και θα μου χορηγούσε την ανάλογη συνταγή. Πέρασαν όμως οι καιροί που θα μπορούσα να πάω στον οφθαλμίατρο του ΟΑΕΕ χωρίς ραντεβού. Τώρα οι κρατούντες της ηλιθιότητας και της προδοσίας μάς έβαλαν σε "τάξη". Τηλεφώνησα λοιπόν στον γιατρό και το ραντεβού κλείστηκε είκοσι μέρες μετά. Πάλι καλά γιατί θα μπορούσε το ραντεβού να κλειστεί για τα επόμενα Χριστούγεννα...

Όταν έφθασε η πολυπόθητη ημέρα, και ενώ η πρεσβυωπία μου ένοιωθα πως μεγάλωνε (ας είναι καλά το lap top), πήγα στον οφθαλμίατρο ο οποίος διαπίστωσε ότι η στραβωμάρα μου έχει επεκταθεί και στις μεσαίες αποστάσεις. Μου έγραψε λοιπόν ο άνθρωπος δύο ζευγάρια γυαλιά. Ένα για να διαβάζω και ένα για να βλέπω το χαζοκούτι ή τις πινακίδες του προπορευομένου οχήματος, ιδίως κατά την διάρκεια της νύχτας.

Το επόμενο βήμα ήταν να πάω στο Ταμείο μου για να πάρω την έγκριση της συνταγής. Οι του ΟΑΕΕ δήλωσαν όμως αναρμόδιοι και με παρέπεμψαν στο ΙΚΑ! Το κατάπια κι' αυτό και, αφού εξασφάλισα την υπογραφή και την σφραγίδα του ελεγκτή στο υποκατάστημα του ΙΚΑ Ηλιούπολης, πήγα στο κατάστημα των οπτικών του φίλου μου Ν.Χ. "Σου έχει γράψει δύο ζευγάρια γυαλιά", είπε εκείνος, "αλλά το Ταμείο θα σου δώσει 100 ευρώ μείον το Φ.Π.Α., δηλαδή λιγότερο από όσο κοστίζει στην πραγματικότητα το ένα μόνο ζευγάρι με τον σκελετό τους". "Τι θες να κάνω τώρα;", του απάντησα. "Γράψε πως πήρα το ένα ζευγάρι και κόψε μου μια απόδειξη να την πάω στο Ταμείο για τα περαιτέρω. Τη μακρινή στραβωμάρα ξέχνα την προς το παρόν. Δεν υπάρχουν χρήματα".

Μου έκοψε πράγματι ο φίλος την απόδειξη της ταμειακής, έγραψε από πίσω το όνομά μου και ότι εξετελέσθη η συνταγή για την κοντινή στραβωμάρα μου, και πήγα περιχαρής στον ΟΑΕΕ. "Αχαρνών 96 θα πάτε", μου είπε η υπάλληλος, "εμείς είμαστε αναρμόδιοι!". Μέτρησα καμμιά πενηνταριά προβατάκια, σκέφτηκα πως ήμουν και σε κρίσιμη ηλικία και ανέβαλα την επίσκεψη στο κτίριο της Αχαρνών γιατί είχε ήδη μεσημεριάσει...

Το άλλο πρωί να' μαι στο 96 της Αχαρνών, 2ος όροφος γραφείο 10. Αν και στην είσοδο έγραφε πως εκεί ήταν το Ταμείο των Δημοσίων Υπαλληλων, έκανα το κορόϊδο και μπήκα. Άρτια οργάνωση, ομολογώ, με το ειδικό μηχανάκι που φτύνει αριθμούς προτεραιότητας να βάζει σε κάποια τάξη τους αδημονούντες συμπολίτες. Έναν εκνευρισμό, πάντως, τον διέκρινα στα γκισέ. Ο παππούς με την βαρηκοία, που είχε μόλις αντιμετωπίσει το τέρας της γραφειοκρατίας, χωρίς αποτέλεσμα, κάτι ψιθύριζε αγανακτισμένος μέσα απ' τα δόντια του. Μόνο το "γαμ... το μπουρδ... σας" κατάφερα να ακούσω. "Γιατί βρίζετε τα μπουρδ... κύριε, τι σας έκαναν; Σ' αυτά υπάρχει τουλάχιστον μια στοιχειώδης οργάνωση", του είπα χαμογελώντας, χωρίς να ξέρω τι με περίμενε.

Δεν άργησε πολύ να έρθει η σειρά μου. Έδωσα τη χαρτούρα που είχα συγκεντρώσει, μαζί με το βιβλιάριο υγείας, και περίμενα την ετυμηγορία της υπαλλήλου. "Κάτι λείπει", είπε εκείνη, κι' εγώ άρχισα να σιγοτραγουδάω το "μία φούντωση μια φλόγα έχω μέσα στην καρδιά...". Μετά ακολούθησε η εξής απίστευτη στιχομυθία :

"Πρέπει να πάτε στον οπτικό σας να σας δώσει μια αθεώρητη απόδειξη στην οποία να αναγράφεται το όνομά σας".

"Η επίσημη απόδειξη της ταμειακής, στο πίσω μέρος της οποίας ο οπτικός έχει γράψει πως η συνταγή εξετελέσθη και υπάρχει το όνομά μου και η σφραγίδα του, δεν σας κάνει;".

"Τι να σας κάνω κύριε; Αυτή είναι η καινούρια απόφαση του ΕΟΠΥΥ. Τα παράπονά σας στον Δειυθυντή!".

Τα προβατάκια και η καταμέτρησή τους δεν μπορούσαν πια να καταπραύνουν τα κουρασμένα νεύρα μου, από αυτή την εξωπραγματική κατάσταση που βιώνουμε σαν λαός από το Καστελλόριζο του 2009, οπότε κτύπησα, αποφασισμένος για τα χειρότερα, την πόρτα με το νούμερο 1.

"Στο γραφείο 1 του άλλου ορόφου είναι ο Διευθυντής κύριε, αλλά πείτε μου εμένα μήπως μπορώ να βοηθήσω".

Καθώς προσπαθούσα να εξηγήσω το πρόβλημα, με είδε λίγο "αρπαγμένο", η κυρία, η οποία - ειρήσθω εν παρόδω - θύμιζε κάποια από εκείνες τις τσαούσες γλωσσοκοπάνες που έπαιζαν στις παλιές ελληνικές ταινίες, και θέλησε να μου σπάσει τον τσαμπουκά, φορώντας στο πρόσωπό της το γνωστό καβαλλημένο ύφος του δημοσίου υπαλλήλου - βασανιστή, ο οποίος χαίρει μονιμότητος ό,τι κι' αν κάνει.

"Γιατί ταλαιπωρείτε τον κόσμο;", της φώναξα. "Δεν φτάνει η νόμιμη απόδειξη της ταμειακής μηχανής; Την αθεώρητη τι την θέλετε;".

"Το έκαναν για να είναι πιο αυστηρό το σύστημα. Αν δεν σας αρέσει να κάνετε τα παράπονά σας στον ΕΟΠΥΥ".

Ε, αυτό ήταν! Μου ανάψανε τα λεντάκια (αυτά καίνε λιγότερο ρεύμα) και ποιος είδε τον θεό και δεν τον φοβήθηκε! Θέλουν, τάχα μου, να κάνουν πιο αυστηρό το σύστημα, λέει! Τουτέστιν, να μη γίνονται κομπίνες και εισπράττουν κάποιοι χρήματα χωρίς να παίρνουν γυαλιά! Μα είναι εντελώς κρετίνοι οι άνθρωποι. Θαρρείς, δηλαδή, και δεν θα μπορούσε κάποιος, σε συνεννόηση με τον οπτικό, να εξασφαλίσει συνταγή για γυαλιά πρεσβυωπίας και να πάρει γυαλιά ηλίου!

"Την επόμενη φορά θα έρθω οπλισμένος!", της είπα, προκαλώντας την οργή της.

"Μας απειλείτε τώρα;".

"Γιατί, δεν δικαιούται να αγανακτεί ο πολίτης και να λέει μια κουβέντα παραπάνω δηλαδή; Τι θα κάνετε, θα φωνάξετε την αστυνομία να με συλλάβει;".

Καθώς καταλάβαινα ότι δεν πρόκειται να βγάλω άκρη, κτύπησα πίσω μου την πόρτα και, βγαίνοντας στον δρόμο, άφησα ελεύθερο τον Τζόε Ντάλτον να εκφραστεί...

Έπρεπε όμως να την πάω τη βαλίτσα μέχρι το τέρμα. Τι σκατά ρεπόρτερ θα ήμουν άλλωστε; Πήγα λοιπόν και πάλι στον φίλο οπτικό και του εξιστόρησα τα καθέκαστα.

"Μα είναι γελοίο και παράνομο αυτό που σου ζητούν", είπε εκείνος. "Η απόδειξη της ταμειακής είναι νόμιμη και έχει υποκαταστήσει τις αποδείξεις που κόβαμε παλαιότερα. Δεν έχω άλλωστε μπλοκάκι με αθεώρητες αποδείξεις λιανικής. Προτού πάντως προχωρήσεις, κάνε υπομονή να δούμε τι θα βγει και από την αντίδραση του συλλόγου μας. Έχουν ήδη κάνει προσφυγή για το θέμα αυτό στον ΕΟΠΥΥ και περιμένουν απάντηση. Θα βρώ εν τω μεταξύ και τον λογιστή μου και θα σε ενημερώσω"...

Μετά από δύο ολόκληρες ημέρες, χαμένες μεταξύ ΙΚΑ, ΟΑΕΕ και ΕΟΠΥΥ, κατάφερα να έχω τελικώς πληρώσει τα γυαλιά, να έχω πληρώσει τον Φ.Π.Α., πάνω στην απόδειξη των 100 ευρώ, και να περιμένω τώρα να δω πώς και, κυρίως, πότε θα εισπράξω από το πτωχευμένο αυτό Κράτος τα 77 ευρώ. Αν όλα πάνε καλά, ελπίζω μέχρι το φθινόπωρο να έχουν κατατεθεί στον ορφανό τραπεζικό λογαριασμό μου. Τα 30 ευρώ, πάντως, από κάποια φάρμακα που αγόρασα τον περασμένο Δεκέμβριο, όταν απεργούσαν οι φαρμακοποιοί, ακόμη να τα πάρω...

Ξέρετε ποια είναι τελικώς η κοροϊδία; Ότι δεν μας λένε καθαρά πως πτωχεύσαμε! Και δεν πτωχεύσαμε μόνο οικονομικώς. Το χειρότερο είναι πως πτωχεύσαμε ηθικώς και χάσαμε και την αξιοπρέπειά μας...