Ομάδα Αμερικανών επιστημόνων, μετά από μακροχρόνιες μελέτες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος του μέλλοντος, εκτός από τις εκπληκτικές δυνατότητες που θα πρέπει να έχει, όσον αφορά την πνευματική και μυϊκή του δύναμη, θα πρέπει να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής του και να αντέχει σε περιόδους μεγάλων οικονομικών κρίσεων. Θα πρέπει, δηλαδή, να εργάζεται συνεχώς, να αμείβεται ελάχιστα και να μην διαμαρτύρεται! Κατέληξαν λοιπόν στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος του μέλλοντος θα ονομάζεται... "Έλληνας"...

Τα πρόσφατα σκληρά και δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση της τρόϊκας, με χορηγό τον Γεώργιο Παπανδρέου και ενορχηστρωτή τον υπουργό Οικονομικών Ευάγγελο Βενιζέλο, έχουν οδηγήσει τον λαό σε απόγνωση. Αξιοπρεπής βεβαίως ξεσηκωμός δεν υπάρχει (προς το παρόν) γιατί τα συνδικάτα και το παρακράτος, σε αρμονική συνεργασία με τα προσκυνημένα παπαγαλάκια των μέσων της μαζικής εξαθλίωσης, λειτουργούν σαν ασφαλιστικές βαλβίδες εκτόνωσης για τους κυβερνώντες, και έχουν φροντίσει να ευνουχίσουν, συγχρόνως, το κίνημα των αγανακτισμένων. Συνεπώς δεν μένει τίποτε άλλο παρά να καταφύγουμε στην ιατρική επιστήμη και στα νέα φαρμακευτικά σκευάσματα που κυκλοφορούν στην αγορά. Η παραγωγή μάλιστα του εικονιζομένου "Venizeline" έχει χρηματοδοτηθεί από την κυβέρνηση. Την ευχαριστούμε.

Συνέντευξη του λαϊκού Ζακυνθινού ποιητή Διονύση Καλού (Μίμη Μόντε) στον Ιωσήφ Παπαδόπουλο.

Φωτ/φίες - αεροφ/φίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός και οι ποιητές του 15ου αιώνα Παχώμιος Ρουσάνος, Μιχαήλ Σουμάκης, Ανδρέας Σγούρος, Αντώνης Μαρτελάος, Ανδρέας Κάλβος, Ούγγο Φώσκολος και Μουτσάν Μαρτινέγκου είναι απλώς μερικοί από αυτούς που δικαιώνουν τη φήμη της Ζακύνθου σαν το νησί των ποιητών. Είναι μια παράδοση που διατηρείται στο όμορφο αυτό νησί του Ιονίου και συνεχίζεται ακόμη και στις μέρες μας. Μια παράδοση οι πηγές της οποίας βρίσκονται στην Ευρωπαϊκή Αναγέννηση, μια και η Ζάκυνθος ήταν από τον 13ο αιώνα μέχρι τον Μάϊο του 1864 υπό την κυριαρχία των Ενετών. "Φιόρο του Λεβάντε" την αποκαλούσαν οι Ενετοί και από μόνη της η ονομασία αυτή, θα έλεγε κανείς, ότι είναι ποιητική. Ίσως ακόμη καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του ποιητικού ταλέντου των Ζακυνθινών να έπαιξε σ' αυτό και η ίδια η Φύση, η οποία στη Ζάκυνθο είχε μεγάλα κέφια.

Ο Αντώνης Πονηράκης, για όσους δεν τον γνωρίζουν προσωπικώς, είναι ένας εξαιρετικός και αξιόλογος άνθρωπος, ένας πολύ καλός φίλος και συνεργάτης, αλλά και ένας άριστος γνώστης της μπαταρίας. Μέσα στο πλαίσιο της παθιασμένης αγάπης του για το αντικείμενο της δουλειάς του, ο Αντώνης μελετούσε, εδώ και μήνες, με εντατικό ρυθμό και ξενύχτια, ένα project που αφορά μπαταρίες και τεχνολογία που μπορούν να βρουν εφαρμογή στις διαπλανητικές αποστολές. Ήταν κάτι που δεν γνώριζε κανείς, πλην των στενών συγγενικών του προσώπων, δεδομένου ότι ο Αντώνης εργαζόταν τα δύο τελευταία χρόνια πάνω στο project αυτό, σε καθημερινή βάση και από τις 11 το βράδυ μέχρι τις 2 ή και τις 4 τα ξημερώματα!

Στα σαράντα περίπου χρόνια της θαλασσινής μου περιπλάνησης, ελάχιστες ήταν οι στιγμές που η γαλάζια ερωμένη με απογοήτευσε. Μπορεί να τσακωθήκαμε κάποιες φορές, να μου κράτησε μούτρα κάποιες άλλες και να με ταλαιπώρησε στην αγκαλιά της, συνήθως όμως με ταξίδευε στο όνειρο και με νανούριζε με το κλάμα των γλάρων και το γέλιο των δελφινιών. Ονειρευόμουν ταξίδια μακρινά, καθώς ο ήλιος σηκωνόταν νωχελικά πάνω απ' τον υγρό ορίζοντα, και μελαγχολούσα καθώς βυθιζόταν σ' αυτόν τ' απόβραδο, βάφοντας τον ουρανό με τις αποχρώσεις του κόκκινου...