Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Την περασμένη εβδομάδα, ενώ βρισκόμουν στο γραφείο του Διευθυντή της Λιμενικής Αστυνομίας, πλοιάρχου Λ.Σ. κ. Παναγιώτη Παρασκευά, για να συζητήσω μαζί του κάποιες λεπτομέρειες του νέου νομοσχεδίου της Υ.Π.Α. που ρυθμίζει τις απο-προσθαλασσώσεις των ιπτάμενων φουσκωτών σκαφών, έγινα μάρτυρας μιας τηλεφωνικής επικοινωνίας του ως άνω αξιωματικού με κάποιον εκπρόσωπο του ΣΕΚΑΠΛΑΣ ΠΕΕΥ.
Και επειδή οι Έλληνες είναι εκ φύσεως αισιόδοξοι άνθρωποι και βρίσκουν πάντοτε διεξόδους και τρόπους να ξεχνούν τον πόνο και τα βάσανα που τους φόρτωσαν κατά καιρούς επίορκοι πολιτικοί, να τι κάνουν. Παίρνουν "βατράχους" σαράβαλα εξηκονταετίας, και με προσωπική δουλειά και μεράκι τους μεταμορφώνουν σε "πρίγκηπες"! Μικροσκοπικούς, έστω, αλλά θαυματουργούς! Όπως το εικονιζόμενο BMW ISETTA, που κατασκευάστηκε από την Γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία γύρω στα τέλη της δεκαετίας του '50, βρέθηκε στα αζήτητα, το αγόρασε ο φίλος μου Σταύρος Βαμβουνάκης απ' τα Χανιά (τον θυμάστε απ' τη νεκρανάσταση του υπέροχου σαράβαλου Peugeot 403 του Στυλιανού Παττακού : http://www.ribandsea.com/waves/377--qq-.html) και με την βοήθεια του γνωστού "δράστη" και μερακλή μηχανικού Αλέξανδρου Μπόλαρη, το έφεραν στην κατάσταση που βλέπετε! Χάρμα οφθαλμών, αιτία διακοπής της κυκλοφορίας, όποτε βγει μια βόλτα στα Χανιά, και κρυφός πόθος νιόπαντρων ζευγαριών!
Πήγε στη Χίο, φωτογράφισε και βιντεοσκόπησε ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Αν και δεν έχω παρευρεθεί σε καμμία από τις πανελλήνιες συγκεντρώσεις φουσκωτών σκαφών μετά το 2004 (τότε που πραγματοποιήθηκε η 1η στο νησί της Πάρου) και δεν έχω μέτρο σύγκρισης, πρέπει να πω ότι η φετινή 6η πανελλήνια συγκέντρωση, που πραγματοποποιήθηκε στη Χίο από τις 2-4 Ιουλίου, ήταν σαφώς, και κατά γενική ομολογία, η δεύτερη σε μέγεθος, από πλευράς συμμετοχής (θα ήταν η πρώτη αν τα σκάφη των μελών του Ο.Φ.Σ. Χίου είχαν πέσει όλα στη θάλασσα), και η καλύτερη από πλευράς οργάνωσης και πυκνότητας παράπλευρων εκδηλώσεων. Αδιάψευστος μάρτυρας αυτού του ισχυρισμού είναι ότι η πιο δημοφιλής φράση που ακουγόταν συνεχώς αυτό το τριήμερο στη Χίο ήταν : «Οι Χιώτες έβαλαν φέτος ψηλά τον πήχυ. Ποιος θα τολμήσει να αναλάβει τώρα την επόμενη πανελλήνια συγκέντρωση»;
Διαβάστε σ' ένα "άσχετο" διαδικτυακό περιοδικό της θάλασσας, όπως είναι αυτό, την εκπληκτική επιστολή και, συγχρόνως, την κραυγή απελπισίας ενός Έλληνα ακρίτα, του Γιώργου Αποστολόπουλου, η οποία δημοσιεύτηκε ήδη στο forum "Τα Νέα on line" http://forum.tanea.gr/viewtopic.php?p=1581&sid=cade7bc6247de7a1369f8fd5d0d40e6f
"Προς τον κ. Υπουργό Δικαιοσύνης, διαφάνειας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Φέρρες, 10 Ιουνίου 2010.
Κύριε Υπουργέ,
Ονομάζομαι Γιώργος Αποστολόπουλος και ζω, σήμερα, στον Έβρο. Μέχρι πριν από επτά χρόνια ζούσα στην Κομοτηνή, όπου διατηρούσα, και εργαζόμουν σκληρά σ'αυτή, μια μικρή επιχείρηση παροχής υπηρεσιών ασφαλείας (security), η οποία βούλιαξε το 2003 κάτω απ' το βάρος μιας άσχημης συγκυρίας προσωπικών λαθών και λανθασμένων επιλογών, μιας άσχημης περιπέτειας με την υγεία μου, ψεύτικων υποσχέσεων εκ μέρους της πολιτείας και νόμων φτιαγμένων έτσι που να μη μ'αφήσουν ν'αναπτυχθώ παραπάνω από όσο χρειαζόταν για να μπορώ να πληρώνω τις υποχρεώσεις μου προς το δημόσιο.
Χθες, που λέτε, δουλειά δεν είχε ο διάολος (εγώ είμαι αυτός) και πήγε στην πορεία. Διότι, όταν έχεις δουλειά, χρήματα, ασφάλεια, αισιοδοξία, ελπίδα για το αύριο, τίμιους πολιτικούς και δημοσιογράφους και λίγη βενζίνη για να βγάλεις τον καϋμό σου σεργιάνι στο πέλαγος, δεν πας στις πορείες. Ενώθηκα λοιπόν στο ύψος του Πολυτεχνείου με όλο εκείνο το πολύχρωμο ανθρώπινο ποτάμι και, χωρίς να το καταλάβω, άρχισα να φωνάζω κι' εγώ συνθήματα και να βγάζω φωτογραφίες. Θυμήθηκα τα φοιτητικά μου χρόνια, που δεν πρόλαβα να τα ζήσω κι' αυτά και να τα χαρώ, με τη φαεινή ιδέα που είχα να κάνω διακοπή της αναβολής μου και να πάρω το πτυχίο μου μαζί με το απολυτήριο του στρατού. Δεν με έπαιρνε βλέπετε να παραστήσω τον τρελλό και να γλυτώσω εκείνους τους τριάντα δύο μήνες, όπως έκανε ο μεγάλος "Ταρζάν"...
Αναρωτιέστε εάν οι ένοχοι πολιτικοί και τα τσιράκια τους, αυτοί που τα πήραν δηλαδή "χοντρά" και ευθύνονται για το δημόσιο χρέος και την κατάντια της χώρας, θα αποκαλυφθούν κάποια μέρα, θα λογοδοτήσουν και θα επιστρέψουν τα κλοπιμαία; Ε λοιπόν, μην αναρωτιέστε, γιατί είναι μαθηματικώς βέβαιον ότι ούτε θα αποκαλυφθούν, ούτε θα λογοδοτήσουν, ούτε θα επιστρέψουν τα κλοπιμαία. Και πού το ξέρεις εσύ; θα μου πείτε. Το ξέρω γιατί διαθέτω, απλώς, κοινό νου. Αυτόν που δεν κατάφεραν τόσα χρόνια να μου στερήσουν οι νερατζοκλέφτες, με τα ψέματα, τις κάλπικες υποσχέσεις και τις θεατρινίστικες εμφανίσεις τους στα παράθυρα των μέσων της μαζικής μας εξαθλίωσης. Και δεν μου τον στέρησαν, γιατί τον είχα σε διαρκή επιφυλακή, σκεπτόμενος απλώς και αντιδρώντας στην απομόνωση. Διαβάστε λοιπόν, γιατί είμαι βέβαιος ότι αυτοί που τα πήραν, και αυτοί που συνεχίζουν να τα παίρνουν (γιατί αυτού του είδους τα φαγοπότια δεν έχουν τελειωμό) δεν πρόκειται να αποκαλυφθούν, να λογοδοτήσουν και να επιστρέψουν βεβαίως τα κλοπιμαία.
Αφιερωμένο στον φίλο και αδελφό μου, Ιπτάμενο Ανθυποσμηναγό ΓΕΡΑΣΙΜΟ ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟ, ο οποίος πέταξε για τη γειτονιά των αγγέλων στις 29 Ιουνίου του 1982, αλλά παραμένει (και θα παραμείνει) αθάνατος στο μυαλό και στην ψυχή μου.
Αγαπητέ κ. διευθυντά.
Μπορεί σαν σήμερα το 1874, να δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Καιροί" το περίφημο άρθρο του Χαρίλαου Τρικούπη με τίτλο "Τις πταίει;". Μπορεί, σαν σήμερα, το 1946 να δημοσιεύτηκε στον "Ριζοσπάστη" κύριο άρθρο του τότε ηγέτη του ΚΚΕ με τίτλο "Τραβάμε για εμφύλιο πόλεμο". Μπορεί, σαν σήμερα, το 1949 η Νότιος Αφρική να επέβαλε το "Απαρτχάϊντ’". Μπορεί, σαν σήμερα, το 1958 η Βραζιλία να κατέκτησε το 6ο παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου. Μπορεί, σαν σήμερα, το 1979 η Ελληνική Βουλή να επικύρωσε την ένταξή μας στην ΕΟΚ. Μπορεί, σαν σήμερα, το 1981 η κυρία Σαρρή να έλαβε το πρώτο βραβείο λογοτεχνίας, αλλά εγώ, σαν σήμερα, θα προσπαθήσω, με τις περιορισμένες μου γνώσεις και μέσα από ένα κείμενο, να τιμήσω τη μνήμη του αδελφού και φίλου μου ανθυποσμηναγού Γεράσιμου Γερολυμάτου.
Επιμέλεια - φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Έβλεπα τον Ηλία Καρρά, εδώ και κάτι μήνες, να παλεύει ένα ξυλότυπο, και περίμενα ανυπόμονα να δω πότε θα ολοκληρωθεί το καλούπι και σε τι θα εξυπηρετήσει. Κάτι ψυχανεμιζόμουν, βεβαίως, βλέποντας στην ουσία την προέκταση ή το "συμπλήρωμα" αν θέλετε μιας στεπάτης γάστρας, αλλά προτίμησα τον τελευταίο λόγο να τον έχει ο εμπνευστής και δημιουργός του. Άλλωστε, είναι προτιμότερο να μιλάει ο κατασκευαστής, που γνωρίζει καλύτερα το αντικείμενο της δουλειάς του. Αυτός που επινόησε και κατασκεύασε κάτι, το οποίο πίστεψε ότι θα βελτιώσει τα σκάφη του και θα τα προωθήσει καλύτερα στην αγορά.
Μετά τους «Κασιώτες στην Αμερική και τον Καναδά (1899-2004)», ο Μιχάλης Σκουλιός με τη νέα του ιστορική μελέτη μας ταξιδεύει στο χρόνο με «Τα ξύλινα καράβια της Κάσου». Το βιβλίο αυτό, έργο ζωής για τον συγγραφέα, καλύπτει ολόκληρη την ιστιοφόρο ναυτιλία, δηλαδή τη ναυτιλία που επέζησε χάρη στην ξυλοναυπηγική τέχνη και παράδοση από τα πανάρχαια χρόνια ως το τέλος του 19ου αιώνα, και περιέχει ένα πλήθος από καταγραφές τεχνικών λεπτομερειών, ιστορικών στοιχείων, ναυτικής ορολογίας, αλλά και εποχικών εθνικών οραμάτων της κάποτε υπόδουλης στους Τούρκους Κάσου, όπως αυτά εκφράζονται στην ποίηση που διασώθηκε.