Rib and Sea

Ήταν 1η Φεβρουαρίου του 2009, δύο δηλαδή ακριβώς χρόνια πριν, όταν το σκαρί του "Rib and Sea" έπεσε στο νερό και σαλπάρισε, για πρώτη φορά, με προορισμό τον ορίζοντα. Από τότε μεσολάβησαν πολλά, ενώ ο "καπετάνιος" του έζησε και έμαθε ακόμη περισσότερα. "Ναυπηγός" τού "Rib and Sea" ήταν ένας "πρωτόμπαρκος", την εποχή εκείνη, φίλος απ' την Ζάκυνθο, ο Νίκος Κάγκουρας, ο οποίος θέλησε να δώσει υπόσταση στο όνειρό μου να εκδώσω ένα περιοδικό, χωρίς μάλιστα να πάρει την παραμικρή αμοιβή γι' αυτό. Και επειδή δεν υπήρχαν τα χρήματα για την αγορά του χαρτιού, το τυπογραφείο, το ατελιέ και το πρακτορείο διανομής, ήρθε το διαδίκτυο να δώσει την λύση. Έτσι, τα χέρια και το μυαλό του Νίκου έστησαν αυτή την ιστοσελίδα, με την δική μου συμμετοχή να περιορίζεται μόνο στην επιλογή και ονομασία των διαφόρων ενοτήτων της. Ο Νίκος δεν έμεινε όμως εκεί. Φιλοξένησε σε δικό του server το περιοδικό και έγινε ο φύλακας άγγελός του μέχρι που...

... Μέχρι που το ομώνυμο forum παρά λίγο να γίνει μπούμεραγκ για το "Rib and Sea" που το φιλοξενούσε (Σεπτέμβριος 2009), αν δεν προλάβαινα να κόψω εγκαίρως τον ομφάλιο λώρο που τα συνέδεε, δεν εγκατέλειπα το "πλοίο" (forum) που είχε αρχίσει να βυθίζεται και δεν είχα ζητήσει επειγόντως την αλλαγή του ονόματός του, ώστε να μην δημιουργείται σύγχυση σ' αυτούς που θα ήθελαν να "σερφάρουν" στο ένα από τα δύο. Έτσι, οι μάσκες έφυγαν απ' την ζωή μου και, μαζί μ' αυτούς, και οι "μουλωχτοί", οι "παρατηρητές", οι "Τσίτσοι", οι "Μανωλιοί", οι "Audi TT" και οι λοιποί γελωτοποιοί των διαδικτυακών αγορών οι οποίοι, ναι μεν μας διασκεδάζουν αλλά, ενίοτε, μας εξαγριώνουν και μας βγάζουν έξω απ' τους ρυθμούς μας με τις ανώνυμες κακοήθειες και τις συμπλεγματικές συμπεριφορές τους.

Κι' εκεί που κάποιοι πίστευαν ότι το περιοδικό θα έχανε την πηγή της δύναμής του και θα έπαιρνε τον κατήφορο, αυτό μεγάλωσε και οι αναγνώσεις αυξήθηκαν κατά 40% μέσα στο δεύτερο εξάμηνο του πρώτου χρόνου κυκλοφορίας του (α΄ εξάμηνο 27.543 αναγνώσεις, β΄ εξάμηνο 38.832 αναγνώσεις). Λίγους μήνες αργότερα, ο τεχνικός έλεγχος του περιοδικού πέρασε στα χέρια του φίλου μου Νίκου Διακαντώνη.

Μετά οι βολευτές έφεραν την τρόϊκα και, ξαφνικά, όλα άρχισαν να αλλάζουν. Μισθοί συρρικνώθηκαν, δέκατοι τρίτοι και δέκατοι τέταρτοι εξαϋλώθηκαν, κόσμος απολύθηκε και μαγαζιά έκλεισαν, με την κατήφεια, την απαισιοδοξία και τον προβληματισμό να παίρνουν την σκυτάλη στις ζωές όλων μας και το αύριο να γίνεται θολό. Αποτέλεσμα; Τα φουσκωτά έδεσαν στις μάντρες, κάποια από αυτά μπήκαν στις μικρές αγγελίες, αλλά δεν βρέθηκε κανείς να τα "υιοθετήσει", τα χρήματα της αμόλυβδης τα έφαγαν οι υπόλοιπες υποχρεώσεις, οπότε οι τσάρκες στο πέλαγος μειώθηκαν δραματικά, με την συντριπτική πλειοψηφία των κατασκευαστών να αρχίσει να προβληματίζεται και να προσπαθεί να βρει τρόπους να σώσει ό,τι μπορεί να σωθεί.

Με την λαίλαπα αυτή να μαίνεται, πού λόγος βεβαίως για διαφήμιση. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το "Rib and Sea" αντιμετώπισε και τον "κλεφτοπόλεμο" ενός εκδότη "ανταγωνιστικού" εντύπου, ο οποίος ωστόσο εισέπραξε το αντίτιμο αυτής της αντιδεοντολογικής συμπεριφοράς του, αφού καταδικάστηκε, πρωτοδίκως, με φυλάκιση δέκα μηνών για το αδίκημα της συκοφαντικής δια του τύπου δυσφήμισης.

Παρ' όλα αυτά, παρ' όλη την συρρίκνωση των διαφημιστικών καταχωρήσεων και τις ανύπαρκτες σχεδόν εισπράξεις, εγώ συνέχιζα και συνεχίζω να γράφω, γιατί αυτό νομίζω ότι γνωρίζω να κάνω καλά, και αυτό μ' ευχαριστεί. Και αφού φουσκωτό σκάφος και χρήματα να βγω στο πέλαγος δεν υπήρχαν και οι εταιρείες ήταν απρόθυμες να μου δώσουν τα σκάφη τους για παρουσίαση ή δοκιμή (εύλογο και αναμενόμενο, ιδίως με την ιστορία που έχω στον χώρο και τον τρόπο με τον οποίον πιστεύω ότι πρέπει να γίνονται οι παρουσιάσεις και οι δοκιμές των σκαφών ώστε να είναι αξιόπιστες), άρχισα να γράφω και να φιλοξενώ και θέματα που δεν είχαν άμεση σχέση με το αντικείμενο του περιοδικού, αλλά που είχαν όμως να κάνουν με την οδυνηρή οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι μας και η οποία, είτε το θέλουμε είτε όχι, έχει άμεση σχέση με την αδυναμία μας να ταξιδεύουμε, να κατασκευάζουμε σκάφη και, πολύ περισσότερο, να τα αγοράζουμε ή ακόμη και να τα πουλάμε.

Κι' εκεί που κάποιοι μου έλεγαν ότι θα "χαντακώσω" το περιοδικό, δημοσιεύοντας θέματα "άσχετα" με την ύλη του, είδα τις αναγνώσεις να τριπλασιάζονται τον δεύτερο χρόνο, σε σχέση με τον πρώτο, χωρίς μάλιστα να μπω στην διαδικασία να αναδημοσιεύω σ' αυτό παλαιά άρθρα μου (που δημοσιεύτηκαν σε άλλα έντυπα του χώρου), μόνο και μόνο για να γεμίσω τις σελίδες του εμφανίζοντας "ύλη" (α΄ χρόνος 66.375 αναγνώσεις, β΄ χρόνος 194.000 αναγνώσεις).

Ο χρόνος που πέρασε είδε λοιπόν να ανοίγονται νέα πεδία δόξης, λαμπρά. Και αφού δεν επισκεπτόμουν πλέον συχνά το πέλαγος, λόγω δυσχερών οικονομικών συνθηκών, άρχισα να επισκέπτομαι πιο συχνά τους εθνικούς μας δρόμους και να ανοίγω τις μπάρες των διοδίων, μαζί με εκατοντάδες άλλους αγανακτισμένους συνέλληνες, που έγιναν όμως στην πορεία εκατοντάδες χιλιάδες, αφού δεν υπήρχε κομματική "φροντίδα" και "καπέλλο". Και οι εργολάβοι άρχισαν να προβληματίζονται και να σκουντάνε τους κυβερνώντες. Που κι' αυτοί, με την σειρά τους, ταράχτηκαν, γιατί πού να φανταστούν ότι ο κόσμος θα άφηνε την καρέκλα και το χαζοκούτι για να διαμαρτυρηθεί για τα διόδια; Και είναι αμήχανοι τώρα οι άνθρωποι, και με το δίκιο τους. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Τι να κάνουν; Να ικανοποιήσουν τον κόσμο; Θα χάσουν τους σπόνσορες και την καρέκλα τους. Να ικανοποιήσουν τους σπόνσορες; Θα τους φάει ο κόσμος...

Και αφού δεν εισάγονται πια Έλληνες στα πανεπιστήμια, μπήκαν (τους έβαλαν δηλαδή) στη Νομική 300 Αφγανοί παράνομοι μετανάστες, για να αρχίσει νέος κύκλος διαβουλεύσεων για την ανάγκη ύπαρξης του πανεπιστημιακού ασύλου. Και να οι φωνές και οι ύβρεις, ένθεν κακείθεν. Εσύ είσαι αριστερός φασίστας ρε που θέλεις να μπουν στη Νομική οι Αφγανοί και να μας εκπροσωπούν αργότερα στα δικαστήρια. Όχι, εσύ είσαι δεξιός φασίστας ρε, γιατί δεν τους αφήνεις να απεργήσουν με την ησυχία τους σε... ανώτατο επίπεδο. Γίναμε έτσι όλοι φασίστες, χωρίς να το καταλάβουμε, ενώ οι περικοπές μισθών και συντάξεων καλά κρατούν. Αλλά ποιος νοιάζεται γι' αυτά; Η καρέκλα να' ναι καλά και η βολευτική αποζημίωση και ασυλία...

Κατά τα άλλα, κάποιοι κατασκευαστές φουσκωτών σκαφών βλέπουν τους κόπους τους να πηγαίνουν χαμένοι, κάποιοι ψάχνουν απεγνωσμένα για αγοραστή (των σκαφών ή της επιχείρησής τους, κοντά πέφτει), ενώ κάποιοι άλλοι ετοιμάζονται να κατεβάσουν (αν δεν τα κατέβασαν ήδη) ρολλά. Και ανάμεσα στα άλλα γκρίζα, ήρθαν και τα μαύρα. Νέοι άνθρωποι φεύγουν, ο ένας μετά τον άλλον, μ' αυτούς που επιζούν να προβληματίζονται για το τι πρόκειται να μείνει στο τέλος σαν λογαριασμός. Έτσι έφυγε προχθές ένας παιδικός φίλος, από αυτούς οι οποίοι στην πορεία παθαίνουν κάποια ανεξήγητη μετάλλαξη και αρχίζουν ξαφνικά να σε κυνηγούν. Από αυτούς που κάνουν ό,τι μπορούν εν ζωή για να σε στενοχωρήσουν, να σε διαβάλλουν, να σε συκοφαντήσουν. Ο συγκεκριμένος παιδικός φίλος που "σαλπάρισε" προχθές, δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη, δια ζώσης, γι' αυτή του την μετάλλαξη, αλλά μόνον εγγράφως, όταν κάθισε στο εδώλιο των γήϊνων δικαστηρίων για να αποφύγει την καταδίκη του. Λυπάμαι που δεν κατάφερα να σταθώ πάνω απ' τις ανθρώπινες αδυναμίες μου και να τον συγχωρήσω πραγματικά. Ελπίζω να τον συγχωρήσει Εκείνος, και να βρει την γαλήνη στη μαρίνα του παράδεισου...

Υπάρχουν πάντως και καλά νέα. Γιατί έτσι είναι φτιαγμένος αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας, όπως έγραψε ο Ελύτης. Με τα καλά του και τα κακά του. Με τις φωτεινές και τις μαύρες μέρες του. Με τα πάνω του και τα κάτω του. Γιατί η αρμονία των αντιθέσεων είναι άρρηκτα δεμένη με την Φύση και τον άνθρωπο. Τον Ιούνιο του 2010 λοιπόν, έβαλα μπροστά την μηχανή του www.camperlife.gr, ενός δεύτερου διαδικτυακού περιοδικού, που αντλεί τα θέματά του από τον κόσμο των αυτοκινούμενων τροχόσπιτων και του camping γενικότερα. Και το έκανα, όχι μόνο γιατί αυτόν τον τρόπο ζωής και διασκέδασης έχουμε επιλέξει με την καπετάνισσα, εδώ και 35 χρόνια, αλλά και γιατί πίστεψα πως ένα δεύτερο περιοδικό θα με βοηθούσε να κερδίσω λίγους ακόμη πόντους διαφήμισης, ώστε να μπορώ να δώσω στον εαυτό μου το "άλλοθι" πως όλη αυτή την προσπάθεια δεν την καταβάλλω μόνο γιατί μ' αρέσει, αλλά και για να πληρωθούν (στοιχειωδώς) οι άπειρες ώρες και η φαιά ουσία που ξοδεύω γι' αυτήν.

Με την ανατολή του νέου χρόνου και την συμπλήρωση δύο ετών από το ξεκίνημα του περιοδικού, ήρθαν δύο ακόμη καλά νέα. Το πρώτο είναι ότι ξεκινά σύντομα η συνεργασία των δύο διαδικτυακών περιοδικών μου με την μεγάλη ναυτιλιακή εταιρεία "ΑΝΕΚ LINES". Το δεύτερο καλό νέο έχει να κάνει με την συνεργασία του "Rib and Sea" με την "ΜΟΤΟΔΥΝΑΜΙΚΗ Α.Ε.Ε.". Δέχθηκα λοιπόν ευχαρίστως μια ευγενική προσφορά από την εταιρεία αυτή, η οποία, ως γνωστόν, εισάγει και αντιπροσωπεύει στην Ελλάδα μοτοσυκλέτες και εξωλέμβιες μηχανές και p.w.c. YAMAHA, αλλά και σκάφη θαλάσσιας αναψυχής διαφόρων ξένων εταιρειών. Η προσφορά συνίσταται στο δικαίωμα χρήσης ενός γαστράτου φουσκωτού σκάφους "SELVA", μήκους 4.85 μέτρων, με τετράχρονο κινητήρα YΑΜΑΗΑ 70 h.p., για τις ανάγκες των ταξιδιωτικών του περιοδικού. Μέσα στο θολό τοπίο της μιζέριας, κάτι είναι κι' αυτό. Μένει τώρα μόνο να θυμηθώ πού έχω βάλει εκείνα τα αναθεματισμένα τα χρήματα, ώστε να μπορέσω να φουλάρω τα δοχεία του καυσίμου και να αρμενίσω στο πέλαγος...

Ιωσήφ Παπαδόπουλος