Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Είναι μερικά πράγματα που με συνδέουν με κάποια νησιά του Αιγαίου, περισσότερο ίσως από κάποια άλλα. Η Αμοργός είναι ένα από αυτά. Κάθε φορά που αποβιβάζομαι στα Κατάπολα ή στην Αιγιάλη αισθάνομαι πως επιστρέφω στο δικό μου νησί. Πως θα συναντήσω και πάλι τον Νίκο Θεολογίτη και την οικογένειά του στα Θολάρια, τον ηγούμενο της Μονής Χοζοβιώτισσας Σπυρίδωνα Δεναξά, τον Βαγγέλη Λουδάρο και τον καπτα Γιάννη Φωστιέρη στα Κατάπολα, τη Μαρία Ρούσσου και τον σύζυγό της Κώστα στην Καλοταρίτισσα, και τόσες άλλες οικείες φυσιογνωμίες.

Σ' αυτό το ταξίδι προστέθηκαν και άλλοι, που θα τους νοσταλγώ μέχρι κάποιο καράβι ή κάποιο φουσκωτό να με φέρει και πάλι στην Αμοργό που είναι αγκυροβολημένη στο νοτιοανατολικό άκρο των Κυκλάδων, δίπλα στην Κίναρο και τη μοναδική της κάτοικο, την αγαπημένη μου Ειρήνη. Ο Νίκος Κωβαίος στο Ξυλοκερατίδι, ο Αλέξανδρος Καλουτάς και ο Βαγγέλης Βασσάλος στη Λαγκάδα, η Μαρία Ρούσσου και ο σύζυγός της Κώστας στην Καλοταρίτισσα, η Μαρία Ρούσσου και ο σύζυγός της Γιώργος (γιος της Κοραλλίας Ρούσσου) στον Πύργο της Κάτω Μεριάς.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Γνώριζα εκ των προτέρων περί τίνος επρόκειτο όταν άκουσα για την έκθεση σκαφών με την επωνυμία “Olympic Yacht Show” που θα διοργανωνόταν στην «Olympic Marine” του Λαυρίου τις πέντε πρώτες ημέρες του Οκτωβρίου. Και ομολογώ ότι τέτοιου είδους εκθέσεις πολυτελών θαλαμηγών, οι οποίες δύσκολα χωρούν σε σκεπαστό εκθεσιακό χώρο, ούτε με συγκινούσαν ποτέ ούτε με ενδιέφεραν. Κάτι όμως ο κακός καιρός, που μου στέρησε το ψάρεμα με τον Φραγκίσκο στην Κύθνο, κάτι η περιέργειά μου, κάτι η επιμονή κάποιων συνδρομητών μου, οι οποίοι με «έσπρωξαν» να πάω στο Λαύριο, και η συμμετοχή κάποιων δικών μας ανθρώπων, οι οποίοι είναι στον χώρο της ναυπήγησης μεγάλων και πολυτελών φουσκωτών σκαφών, και οι οποίοι δεν προσβλέπουν πλέον στην ελληνική αγορά αλλά στις αγορές του εξωτερικού, έγειραν τη ζυγαριά και με έκαναν να κατηφορίσω προς το Λαύριο.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Πολλοί νέοι φεύγουν τα τελευταία χρόνια σε χώρες του εξωτερικού για να αναζητήσουν την τύχη τους και ένα καλύτερο αύριο.

Ο Πόλυς Δημητριάδης, αντιθέτως, μετά από παραμονή 7 ετών στο εξωτερικό, επέστρεψε στην Ελλάδα και βρήκε έναν πρωτότυπο και ιδιοφυή τρόπο για να δημιουργεί κομψοτεχνήματα χαράζοντας, σε κάθε είδους επιφάνεια (ξύλο, δέρμα, πλαστικό, plexi glass, μέταλλο κ.λ.π), σχέδια δικής του έμπνευσης ή πελατών του, λογότυπα, εικόνες και γράμματα.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Στεκόμουν άφωνος και αμήχανος μπροστά στον Δαμιανό, ο οποίος φαινόταν ότι απολάμβανε τη συζήτησή μας. Καθισμένος στο αναπηρικό καρότσι του από την ηλικία των 24 ετών, όταν γλίστρησε η μηχανή του και κτύπησε με το κεφάλι στον τοίχο, ζει σήμερα με τη γυναίκα του Αγγελική και τον 17χρονο γιο τους.

Μετά το τραγικό ατύχημα αποφάσισε να ξεφύγει μόνος του από την παγίδα της μελαγχολίας, το ποτό και την κατάθλιψη και ασχολήθηκε με τον αθλητισμό. Μπήκε στην ομάδα των ατόμων με ειδικές ικανότητες που μετέχουν στην Παραολυμπιάδα, έλαβε μέρος σε πολλούς αγώνες και κατέκτησε πολλά μετάλλια, τόσο σε ελληνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Το κάθε ελληνικό νησί, ξεχωριστά, είναι μοναδικό. Για τη φυσική του ομορφιά, τα ήθη και τα έθιμα, τις παραδόσεις του, τους ανθρώπους που το κατοικούν. Υπάρχουν όμως κάποια νησιά που, όσες φορές και αν τα επισκεφτείς, δεν τα χορταίνεις! Ένα από αυτά είναι η Αστυπάλαια ή Αστροπαλιά, όπως αρέσκονται να την αποκαλούν οι κάτοικοί της.

Επιβιβαστήκαμε στο "Blue Star Patmos", ένα από τα γρήγορα, πολυτελή και αξιόπλοα σκάφη της εταιρείας που υποστηρίζει τα ταξίδια μας στα νησιά του Αιγαίου, και στις 2.30 μετά τα μεσάνυχτα αποβιβαστήκαμε στον Γιαλό, το παλιό λιμάνι της Αστυπάλαιας. Είναι αυτές ακριβώς οι στιγμές που εκτιμούμε την αξία του αυτοκινούμενου σπιτιού μας καθώς δεν μας απασχολεί σε ποιο ξενοδοχείο θα κοιμηθούμε ή πού θα φάμε.