Ένα 90λεπτο ντοκυμαντέρ του Ιωσήφ Παπαδόπουλου για την Κάσο (Αύγουστος 2004).

Φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ακόμη κι' αν προσπαθούσα, δεν θα μπορούσα να κρύψω την ιδιαίτερη αγάπη που τρέφω για την Κάσο. Και όχι μόνο επειδή εκεί υπάρχει ένα "κεραμίδι" για να στεγάζουμε τα καλοκαιρινά, και όχι μόνο, όνειρά μας, αλλά γιατί στην Κάσο ανακαλύπτουμε κάθε φορά την καλή πλευρά του εαυτού μας που αδυνατεί να εκφραστεί ελεύθερα στο βρωμερό άστυ. Η Κάσος είναι ένα ιδιαίτερο νησί. Βραχώδες, αλλά με κατοίκους ζεστούς και φιλόξενους. Με έναν αέρα που καθαρίζει τα πάντα και έναν ήλιο που έχει, θαρρείς, άλλη φωτεινότητα, άλλη θαλπωρή στη νοτιοανατολική αυτή γωνιά του Αιγαίου. Περισσότερα στοιχεία για το νησί δείτε και διαβάστε εδώ : http://www.ribandsea.com/main/index.php/travels/27-2009-02-04-19-11-24

Πολλές φορές, κατά την διάρκεια των τελευταίων τριάντα ετών που επισκέπτομαι ανελλιπώς την Κάσο, αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που με δένει τόσο πολύ μαζί της. Τι είναι αυτό που με κάνει να αδιαφορώ για το πολύωρο και πολυδάπανο ταξίδι μέχρις ότου πέσω στην αγκαλιά της. Τι είναι αυτό που με κάνει να θέλω να προσφέρω ανιδιοτελώς στην επίλυση των πολλών προβλημάτων που έχει σωρεύσει στο ακριτικό νησί η κρατική αδιαφορία και κάποιοι ατάλαντοι (για να αποφύγω άλλον επιθετικό προσδιορισμό) τοπικοί άρχοντες. Τι είναι αυτό που με "αναγκάζει" να επιστρέφω συνεχώς στα βραχώδη εδάφη και στα κρυστάλλινα νερά της. Και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι στην Κάσο υπάρχει ένας ανεξήγητος θετικός μαγνητισμός που αμβλύνει κάθε "παραφωνία", απαλύνει κάθε πόνο, λύνει πολλά προβλήματα και κάνει τους ανθρώπους της να μοιράζουν απλόχερα την καλημέρα, ξεπερνώντας εύκολα τις όποιες τυχόν κομματικές, οικονομικές, κοινωνικές ή άλλες διαφορές τους.

Επειδή η άποψη, η κάθε άποψη, δεν πρέπει να ποινικοποιείται, αλλά να αφήνεται να εκφραστεί ελύθερα και να τίθεται στη βάσανο της κρίσης των πολιτών, των αναγνωστών, των bloggers κ.ο.κ., διαβάστε τις απόψεις ανωνύμου τινός αρθρογράφου, ο οποίος φέρει το ψευδώνυμο "Strange Attractor", και το οποίο αναρτήθηκε εδώ : http://logia-starata.blogspot.gr/2013/03/blog-post_1871.html#more

Ζούμε το όραμα του Τσίπρα στη πράξη, και μπροστά στα μάτια μας.

Αυτές τις μέρες, και εξαιτίας των εξελίξεων στη Κύπρο, ζούμε όλοι μια εθνική υπερδιέγερση. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Η κατάσταση είναι όντως σοβαρή, και για την Κύπρο κάτι παραπάνω από κρίσιμη. Οι συνέπειες της κυπριακής περιπέτειας θα είναι πολυεπίπεδες, τόσο για την ίδια την μεγαλόνησο, όσο και για την Ευρώπη γενικότερα. Αυτά όμως που συμβαίνουν εκεί δεν χρειάζονται ειδικές σπουδές στην οικονομία, για να γίνουν κατανοητά. Στην πραγματικότητα είναι απλά… απλούστατα.

Θυμάται και περιγράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ο Αντώνης παντρεύτηκε. Δικαίως θα ρωτήσετε, ποιος Αντώνης; Ο Αντώνης λοιπόν της ιστορίας μας, Κασιώτης στην καταγωγή, που ζει όμως μονίμως στην Αθήνα, γνώρισε την Έλλη, αγαπήθηκαν, και όταν εκείνος της πρότεινε να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους μαζί, εκείνη δέχθηκε αλλά του ζήτησε να παντρευτούν στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κάσο. Ανάμεσα στους προσκεκλημένους ήμουν κι' εγώ. Αποφάσισα, λοιπόν, να ανταποκριθώ στην πρόσκληση και, συγχρόνως, να πάω στην Κάσο εν πλω, με το μικρό φουσκωτό σκάφος που είχα εκείνη την εποχή. Ένα Olympic St μήκους 3.8 μέτρων, με κινητήρα Tohatsu 25 h.p.

"Ταξιδεύει", σκαλίζοντας το παρελθόν, ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι δεν πρέπει να ανατρέχουμε στο παρελθόν. Ότι δεν μας βοηθά σε τίποτε η ανάμνηση των χρόνων που πέρασαν, οι όμορφες ή ακόμη και οι άσχημες στιγμές που ζήσαμε. Δεν συμφωνώ, για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον γιατί το παρελθόν είναι συχνά ο μπούσουλας για το παρόν και το μέλλον, και δεύτερον γιατί, υπό τις παρούσες οκονομικές συνθήκες, μόνο μέσω της αναδρομής στο παρελθόν μπορούμε πια να ταξιδεύουμε! 

Συνέχεια λοιπόν στις δύο προηγούμενες αναδρομές είναι και η αναδρομή αυτή. Μια αναδρομή στο κοντινό παρελθόν η οποία επιχειρείται, απλώς, μέσω της δημοσίευσης φωτογραφιών. Φωτογραφίες που, για μένα τουλάχιστον, έχουν φωνή μέχρι σημείου φλυαρίας. Είναι άλλωστε γνωστό ότι όσα μπορεί να πει μια φωτογραφία δεν μπορούν να περιγράψουν χίλιες λέξεις. Οι ταξιδιωτικές εμπειρίες και τα φωτογραφικά στιγμιότυπα που τις συνοδεύουν αποτελούν πια είδη σε ανεπάρκεια. Ελάχιστοι από τους ιδιοκτήτες αυτοκινούμενων τροχόσπιτων ή φουσκωτών σκαφών έχουν πλέον την δυνατότητα να περιπλανώνται στα βουνά και στις θάλασσες, ενώ τα sites των μικρών αγγελιών όπου εκποιούνται αυτοκίνητα και σκάφη σε τιμές ευκαιρίας - τα οποία, ωστόσο, ουδείς αγοράζει - είναι στις δόξες τους.

Κείμενο - Φωτογραφίες - Βίντεο : Μπάμπης Κωνσταντάτος.
 
«Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά-πολλά χρόνια, σ’ ένα νησί, όταν ξύπνησαν ένα πρωί οι τσοπαναρέοι αντίκρυσαν τα πάντα κάτω από ένα παχύ στρώμα χιονιού. Τα μαντριά τους κι αυτά είχαν σκεπαστεί από το χιόνι κι όταν τα ξέθαψαν βρήκαν όλα τους τα ζώα παγωμένα, νεκρά. Μεγάλο το κακό και μεγαλύτερη η θλίψη τους. Μη ξέροντας τι άλλο να κάνουν, έβγαλαν τα κουδούνια από τα νεκρά ζώα, τα ζώστηκαν στη μέση τους και, σκεπάζοντας τα πρόσωπά τους με κομμάτια από προβιές, άρχισαν να χοροπηδάνε μέχρι πτώσης, εκφράζοντας μ’ αυτό τον τρόπο τη θλίψη τους ή, κατ’ άλλους, προσπαθώντας να την θάψουν βαθιά μέσα στην ψυχή τους, κάτω από την προβιά του τράγου και τον τρομακτικό θόρυβο που έκαναν τα κουδούνια χορεύοντας, ακολουθούμενοι από τις συντρόφους τους, τις κορέλες. Θρήνος ή γιορτή για ένα νέο ξεκίνημα για τους Γέρους και τις Κορέλες; Ποιος ξέρει».