Rib and Sea

Θυμάται και γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Τον βρήκα παγωμένο, παραμονές Χριστουγέννων, στα κλαδιά ενός δένδρου της γειτονιάς. Αν είχα καθυστερήσει λιγάκι θα είχε γίνει βορά μιας γάτας που καιροφυλακτούσε. Είχε αποδράσει, προφανώς, από κάποιο κλουβί, αλλά, αν δεν τον εντόπιζα, το τίμημα της ελευθερίας του θα ήταν βαρύ. Πέταξα ένα ρούχο και τον έπιασα. Στο σπίτι δόθηκαν οι πρώτες βοήθειες. Ζέσταμα, στην αρχή, και μετά καναβούρι, νερό κι' ένα καινούργιο κλουβί με ταίστρα και μπανιέρα. Ο Γιάννης, που είχε από μωρό μια απίστευτη εξοικείωση με τα πουλιά, έκανε σαν παλαβός όταν επέστρεψε απ' το σχολείο και τον είδε. "Τασούλη θα τον ονομάσουμε", είπε, καθώς αγαπούσε πολύ τον παππού του Τάσο, τον οποίο είχε χάσει πριν από λίγα χρόνια.

Οι ημέρες που ακολούθησαν ήταν ημέρες "εκπαίδευσης" για τον Τασούλη. Ο Γιάννης έγινε η σκιά του. Έπαιζε με τις ώρες μαζί του. Μιλούσε στο καναρίνι, έκανε παντομίμα με τα δάχτυλά του, έβαζε ζάχαρη στα χείλη του και προκαλούσε το καναρίνι να την τσιμπήσει! Δεν μπορούσα τότε να φανταστώ μέχρι πού θα έφτανε εκείνη η σχέση. Τα καναρίνια, άλλωστε, πέρα από τις εξαιρετικές φωνητικές τους ικανότητες, δεν φημίζονται για το υψηλό iq τους και την δυνατότητα να αναπτύσσουν φιλικές σχέσεις με τον άνθρωπο.

Έπεσα όμως πολύ έξω στις προβλέψεις μου. Ο Τασούλης άρχισε πια να ζει μόνο για τον Γιάννη, λες και δεν υπήρχε άλλος στο σπίτι! Καθόταν όλο το πρωί στο κλαδί του, αδιαφορώντας για όλους εμάς, και μόλις ο μικρός φίλος του επέστρεφε απ' το σχολείο, άρχιζε να κτυπάει τα φτερά του σαν σεληνιασμένος και να κελαϊδάει ασταμάτητα! Από κει και μετά ξεκινούσε το show. Ο Τασούλης έβγαινε απ' το κλουβί και με την εποπτεία του Γιάννη πετούσε ελεύθερος. Καθόταν στους ώμους του νεαρού φίλου του, έπαιζε με τα μαλλιά του, του τσιμπούσε το αυτί, κοιμόταν στην αγκαλιά του, έτρωγε απ' το πιάτο του και τσιμπούσε τις τροφές που είχαν μείνει ανάμεσα στα δόντια του! Μέχρι ισορροπία πάνω σε ένα ρολλό χαρτιού υγείας το είχε μάθει το καναρίνι να κάνει ο αθεόφοβος! Κι' εκείνο πολύ την έβρισκε με όλα αυτά...

Μια μέρα το καναρίνι χάθηκε ξαφνικά! Ψάξαμε όλο το σπίτι, αλλά ο Τασούλης πουθενά! Ο Γιάννης ήταν απαρηγόρητος. "Μην κάνεις έτσι", του έλεγα, προσπαθώντας να τον παρηγορήσω, "έτσι που τον αφήνεις ελεύθερο θα βρήκε ένα παράθυρο ανοικτό και το έσκασε". Συνεχίσαμε όμως να ψάχνουμε και να φωνάζουμε το όνομά του. Κάποια στιγμή ακούσαμε το κελάϊδισμά του στον επάνω όροφο! Λίγο έλειψε να σκοτωθεί ο μικρός καθώς σκαρφάλωσε στις σκάλες προσπαθώντας συγχρόνως να εντοπίσει από πού ερχόταν η φωνή του φτερωτού φίλου του. Στην ανοικτή ντουλάπα του δωματίου του είχε τρυπώσει το καναρίνι και καθόταν επάνω σε μια κρεμάστρα! Ο χώρος, άλλωστε, του ήταν γνωστός καθώς έκανε συχνά συντροφιά στον Γιάννη όταν εκείνος μελετούσε τα μαθήματά του...

Μ' αυτά και μ' αυτά βρήκα την ευκαιρία να καταγράψω με την βιντεοκάμερα την απίστευτη εκείνη φιλία και να στείλω το περιεχόμενο της ταινίας στον τηλεοπτικό διαγωνισμό της Σοφίας Βόσσου με τίτλο "σπιτικές ταινίες". Το αποτέλεσμα ήταν μάλλον αναμενόμενο. Το βίντεο πήρε την πρώτη θέση και μαζί δώρο μια τηλεόραση και μια βιντεοκάμερα. Λίγο αργότερα τον Γιάννη και τον φτερωτό του φίλο κάλεσε στο στούντιο του Mega ο Ανδρέας Μικρούτσικος, στην πρωϊνή εκπομπή που παρουσίαζε εκείνη την εποχή με την Μαρίνα Τσιντικίδου...

Καθώς όλα κάποτε τελειώνουν, ο Τασούλης σταμάτησε κάποια στιγμή να κελαϊδά και η ψυχή του πέταξε στον παράδεισο. Έτσι τουλάχιστον ήθελε να πιστεύει ο Γιάννης, που δεν μπορούσε να αποδεχθεί πως δεν θα έπαιζαν και πάλι μαζί. Τη θέση του Τασούλη πήρε σύντομα ο τετράποδος "Chief", προκειμένου να μπορέσει ο Γιάννης να ξεπεράσει τη μεγάλη απώλεια του καλλίφωνου και πανέξυπνου φίλου του...