Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου, μόλις διάβασα πρωί-πρωί την είδηση ότι οι δύο απαχθέντες από τους Τούρκους στρατιωτικοί μας βρίσκονται επί ελληνικού εδάφους. Από την άλλη αδυνατώ να εξηγήσω αυτή την κίνηση της γείτονος. Πάντως, ήδη φημολογείται ότι αυτή η τουρκική κίνηση αποτελεί προάγγελο της απελευθέρωσης του αμερικανού πάστορα Μπράνσον κατόπιν των αφόρητων πιέσεων των πΗΠΑ. Θα δείξει.

Επειδή, όμως, είμαι «κολλημένος» με τη Δικαιοσύνη και την ανεξαρτησία της, από όλα τα ειδησεογραφικά κείμενα που διάβασα στάθηκα σε τούτο:

Την ώρα που εγώ επέστρεφα απ' τη Λέσβο, επέστρεψε και η καπετάνισσα απ' την Κάσο. Στις αποσκευές της, μαζί με τις φωτογραφίες και τις αναμνήσεις της, είχε και μια λευκή χαρτοπετσέτα με μια μαντινάδα γραμμένη επάνω της απ' τον Νίκο Παπαγεωργίου, Κασιώτη μετανάστη της Αμερικής. Ήταν επιθυμία του να μου τη δώσει. Και η καπετάνισσα, ικανοποιώντας την επιθυμία του, μου την έδωσε.

Πόσα μπορεί να γράψει κανείς άραγε πάνω σε μια χαρτοπετσέτα; Μια ολόκληρη ζωή ίσως; Να περιγράψει ενδεχομένως τον χαρακτήρα του; Να εκδηλώσει το ενδιαφέρον και την αγάπη του για έναν συνάνθρωπό του; Διαβάστε και ίσως πάρετε τις απαντήσεις.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ακριβώς απέναντι απ' το ντόκο όπου δένουν τα καράβια της γραμμής, στον Αδάμαντα της Μήλου, λειτουργούν τα Δημοτικά ιαματικά λουτρά της Λάκκας. Εκτός από τις δύο ατομικές μπανιέρες με θειούχο ιαματικό νερό, στις οποίες ο επισκέπτης μπορεί να παραμείνει επί 20 λεπτά με αντίτιμο 8 ευρώ, λειτουργούν κλειστή πισίνα, σάουνα και χαμάμ.

Δεν χάσαμε την ευκαιρία, καθότι διανύοντες την έκτη δεκαετία της ζωής μας, να μουλιάσουμε για λίγο στο θειούχο νερό της μπανιέρας και να απαλλαγούμε, σύμφωνα με όσα μας είπε η δημοτική υπάλληλος κυρία Ποθητή Μαρκαντώνη, από όλες τις τοξίνες μας. Αν κρίνω από το χρώμα που απέκτησε το νερό μετά από το εικοσάλεπτο μούλιασμα, είχαμε μάλλον πολλές από αυτές!

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Εκείνο το ξαφνικό ταξίδι στην "πεταλούδα του Αιγαίου" και η συναναστροφή με τους μαθητές, τις μαθήτριες και την διευθύντρια του Γυμνασίου και των Λυκειακών τάξεων Αστυπάλαιας, έμελλε να γεμίσει τις μπαταρίες μου με ενέργεια και συγκίνηση ικανές να αμβλύνουν την οργή και την απογοήτευσή μου για το αδιέξοδο στο οποίο απάτριδες, ανεγκέφαλοι και προδότες πολιτικοί έχουν οδηγήσει αυτή τη χώρα και τον λαό της.

Βλέποντας τη διάθεση αυτών των μαθητριών για δημιουργία και ζωή, διαπιστώνοντας την επιλογή τους στη δια βίου μάθηση και τη διατήρηση της τοπικής παράδοσης, αφουγκραζόμενος τις ανησυχίες, την καθοδήγηση και την ποιοτική συμμετοχή της διευθύντριάς τους κυρίας Λαμπρινής Γρηγόρη στις εξωσχολικές δραστηριότητες των μαθητών της, σκέφτηκα πως μπορεί να μην χάθηκαν ακόμη όλα...

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Η χθεσινή είδηση που επιβεβαιώνει την πικρία του φίλου μου, για την οποία έγραφα χθες [«Αισθάνομαι ως μεγάλη ήττα για την αξιοπρέπειά μου, το γεγονός ότι πλέον δεν μου κάνει εντύπωση ο,τιδήποτε παράλογο, προσβλητικό και προκλητικό ακούω...»]. Εις πείσμα του, όμως, εγώ αποφάσισα να  συνεχίσω να εκπλήσσομαι με κάθε μαλακία που ακούω ή βλέπω και να αναφωνώ: «Μα τόσο ανεγκέφαλοι είναι όλοι;».

Πολίτης τις, λοιπόν, καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο, ήθελε να ταξιδέψει από Καβάλα εις Θάσον. Όμως το πλεούμενο δεν είχε τρόπο να τον ανεβάσει στο σαλόνι του και, έτσι, ο συμπατριώτης ταξίδεψε στο γκαράζ μαζί με τα αυτοκίνητα.

Και καλά ο εφοπλιστής ή ο πλοιοκτήτης ή ο καπετάνιος ή ο τάδε και ο δείνα παρατρεχάμενος των υπηρεσιών τού εφοπλιστή ή πλοιοκτήτη. Αυτοί να δεχθώ ότι είναι τρόμπες ολκής. Το πλήρωμα, όμως, ρε φούστη μου; Δεν σκέφτηκαν 6, να μην πω 4, νοματαίοι να τον σηκώσουν στα χέρια και να τον μεταφέρουν στο σαλόνι; Κι’ αν όχι το πλήρωμα, δε συνταξίδεψαν 5-6 20άρηδες να τον πάρουν στους ώμους τους και να τον ανεβάσουν επάνω; Άει στο διάολο ρε τσογλάνια!!! Άει σιχτίρ ρε καθίκια! Γαμώ το φερλέκι μου γαμώ! Ου να μου χαθείτε όρνια!