Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Μάνος Χατζιδάκις: Η δημογεροντία του μέλλοντος.
Πηγή : https://ad-hoc-productions.org/2016/09/02/manos-chatzidakis-dimogerontia/
Κυριακή, 15 Ιουλίου 1979
Τη μέρα που υπογράφονταν στο Ζάππειο η ένταξή μας μου πήραν μια συνέντευξη τα μέσα ενημερώσεως, τα ευρωπαϊκά. Όμως δεν βρήκανε τις απαντήσεις μου ευχάριστες και διασκεδαστικές για το κοινό τους που βλέπει τηλεόραση το βράδυ στις εννιά, και φυσικά δεν μετέδωσαν την συνέντευξή μου. (Εκεί, όπως θα διαπιστώσατε, «σέβονται» το κοινό. Αφού τ’ αποβλάκωσαν πρώτα, τώρα εννοούν να το υπηρετούν πιστά και να το διασκεδάζουν).
Μέσα στ’ άλλα γι’ αυτή την εκπομπή, πού τελικά δεν μεταδόθηκε, μου ζήτησαν να σπάσω μερικά πιάτα. Λατρεύουν καθώς ξέρετε σε όλη την Ευρώπη, τον ήχο των ελληνικών πιάτων. Και βέβαια δεν τους άρεσε όταν τους απαγόρεψα ν’ ακούγονται μπουζούκια στην εκπομπή.
Θάνατος στη λογική του καριόλη.
Του Μανώλη Ρασούλη.
Ο τίτλος δεν εννοεί: θάνατος στον καριόλη.
Στη λογική του καριόλη .Αυτό είναι ο χειρότερος θάνατος για τον καριόλη.
Ήσυχα κοιμάται η πόλη
Κι όμως αλυχτά η λογική του καριόλη
Μα για ποιόν καριόλη πρόκειται;
Τώρα οι υπεύθυνες κι ένοχες εξουσίες τον λένε άσωτο.
Ο άσωτος είχε έναν μη άσωτο πατέρα. Που όταν ξεασώτεψε κι επέστρεψε, ο πάτερ φιμίλιας έσφαξε τον ταύρο τον σιτευτό.
Η ανώνυμη 85χρονη, ο επώνυμος πλέον 11χρονος και ο Οδυσσέας Τσενάϊ.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
[Στη διπλανή φωτογραφία το συμβολικό δώρο του μικρού Αμίρ στον φίλο του Αλέξη τον βραχύ, ο οποίος του εκμυστηρεύθηκε ότι θα το φυλάει ως πολύτιμο φυλαχτό].
Αναζητούσα το όνομα της υπερήλικης Ελληνίδας που βασάνισαν προ ημερών αλλοδαπά καθάρματα. Αδύνατον. Θα παραμείνει ες αεί η 85χρονη. Όπως λέμε ο «...χρονος ληστής», του οποίου τα στοιχεία δεν δίνονται στη δημοσιότητα, για να προστατευθούν τα προσωπικά δεδομένα του. Διότι και οι κακούργοι έχουν δικαιώματα.
Ο λαθρομετανάστης Αφγανός Αμίρ, όμως, είναι πλέον φίρμα. Τον δέχθηκε και ο πρωθυπουργός στο Μαξίμου [ναι, εκεί που δεν δέχθηκε τους συνταξιούχους, τους οποίους ψέκασαν τα ΜΑΤ] και του έκανε ένα συμβολικό δώρο: το σύμβολο του Έθνους. Δηλαδή, ένα κουρελόπανο, όπως είχε πει παλαιότερα ο πολύς κ. Ρούσσης, μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου παρακαλώ, τον οποίο τιμούν όσοι αποκαλούν φασίστα τον Άγγελο Συρίγο. Κάτι που έχει πας τις το δικαίωμα να καίει, όπως μας ενημέρωσε παλαιότερα ο άλλος πολύς κ. Βαρβιτσιώτης, βουλευτής της ΝΔ και τέως υπουργός δικαιώνοντας, έτσι, και αυτός τους παρακρατικούς που παίζουν μολοτοφοπόλεμο με τα ΜΑΤ γύρω από το Πολυτεχνείο και καίνε το εθνικό σύμβολο κάθε λίγο και λιγάκι.
Ο Χάνος, ο Αμίρ και οι άμοιροι - Διχασμένη και ανοργάνωτη πολιτεία.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Ο Χάνος Κλασμένος είχε ζητήσει την παραίτηση Μουζάλα, επειδή ο τελευταίος είχε αποκαλέσει τα Σκόπια εν τη ρύμη του λόγου του «Μακεδονία». Τελικά ο Μουζάλας δεν παραιτήθηκε και ο Χάνος ρούφηξε το αυγό του. Η καρέκλα δεν του επιτρέπει να το παίζει πατριώτης, εξ ου και ακολουθεί την ατζέντα της κερα-Τασίας. Αυτός είναι και ο λόγος που κάθισε στ’ αυγά του [ή μήπως στα τέσσερα;], όταν ο Αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης μίλησε χθες στη Θράκη μας αποκαλώντας την εκεί μουσουλμανική μειονότητα «τουρκική» και τα Σκόπια «Μακεδονία».
Προχθές ανεγκέφαλοι τινές, εις ένδειξιν αχαλίνωτου αυνανισμού, πέταξαν πέτρες στο σπίτι του μικρού Αφγανού, ο οποίος είχε κληρωθεί να σηκώσει τη σημαία του σχολείου του με βάση το νέο «αξιοκρατικό» σύστημα του υπουργού-τζόκερ, αλλά τελικά δεν τη σήκωσε και ορθώς. Παραθέτω σημείωμα συμπατριώτου τινός ονόματι Μάκης Ρούσσος:
Κοντόκουσι ή φυλακή: Οι ηλικιωμένοι της Ιαπωνίας έχουν δυο επιλογές.
Γράφει η Μαριάνθη Πελεβάνη.
Πηγή : http://tvxs.gr/news/kosmos/kodokushi-i-fylaki-oi-ilikiomenoi-tis-iaponias-den-exoyn-alli-epilogi
Φυλακή ή θάνατος. Αυτή φαίνεται πως είναι η κατάληξη ή η επιλογή γα πολλούς Ιάπωνες ηλικιωμένους. Η φτώχεια που αυξάνεται, η αλλοτρίωση, η μοναξιά, η κοινωνική απομόνωση είναι οι λόγοι που οδηγούν τα ηλικιωμένα άτομα να επιλέξουν την παραβατικότητα ή να παραδοθούν σε έναν μοναχικό θάνατο.
Τα βοηθητικά προγράμματα της Πρόνοιας διακόπτονται, οι κοινωνικές παροχές περικόπτονται, οικογένεια δεν υπάρχει, ούτε φίλοι, μόνο μοναξιά, ανασφάλεια και πλήξη. Οι γείτονες δεν χτυπούν την πόρτα. Κανείς δεν έρχεται. Ή θα πεθάνεις μόνος ή θα προτιμήσεις τη φυλακή, όπου θα εξασφαλίσεις φαγητό, συντροφιά και φροντίδα.
Αγοράζουν το νησί τους για να γλιτώσουν από τους κροίσους!
Πηγή : http://tvxs.gr/news/eyropi-eop/agorazoyn-nisi-toys-gia-na-glitosoyn-apo-toys-kroisoys
Όταν πάμπλουτοι ξένοι άρχισαν να καταφθάνουν στο νησί τους με ελικόπτερα, οι πέντε από τους έξι κατοίκους του Ουλούα, στη Σκωτία, φοβήθηκαν ότι ο τρόπος ζωής τους θα έφτανε αναπόφευκτα στο τέλος του. Αποφάσισαν τότε να... αγοράσουν το νησί.
Το Ουλούα, με τις παρθένες παραλίες, τους καταπράσινους λόφους και τις απόκρημνες ακτές, τέθηκε προς πώληση τον Ιούλιο από τον έκτο κάτοικο, τον απόγονο μιας αριστοκρατικής οικογένειας στην οποία ανήκει το νησί εδώ και πολλές δεκαετίες. Οι πέντε κάτοικοι βασίζονται σε έναν νόμο που ψηφίστηκε πέρυσι από την κυβέρνηση της Νίκολα Στέρτζον και ο οποίος επιτρέπει να αναβάλλεται η πώληση ιδιωτικών εκτάσεων σε ιδιώτες επενδυτές ώστε να δίνεται η δυνατότητα στις τοπικές κοινότητες να κάνουν αντιπροσφορά για να τις αγοράσουν.
Τα εγκαταλελειμμένα μεταλλεία βαρίτη στη Μύκονο.
Φωτογραφίες - Βίντεο - Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Πηγή πληροφοριών - φωτογραφίες αρχείου : Δήμητρα Λοίζου-Βουλγαράκη.
Στη Μύκονο πήγα τελευταία φορά γύρω στα τέλη Σεπτεμβρίου, απεσταλμένος του Νίκου Μαστοράκη (ναι, του γνωστού Νίκου Μαστοράκη), ο οποίος είδε τα χειμωνιάτικα πλάνα της Μυκόνου που είχα τραβήξει πέρυσι τον Νοέμβριο https://www.youtube.com/watch?v=QJrznIwziG8, του άρεσαν (προφανώς), και μου ζήτησε να χρησιμοποιήσει κάποια από αυτά, επ' αμοιβή, για τις ανάγκες του ντοκυμαντέρ που ετοιμάζει για το νησί των ανέμων. Επειδή όμως δεν είχα κρατήσει το πρωτότυπο υλικό και δεν μπορούσε να κροπάρει το βίντεο απ' το YouTube, εξ αιτίας του λογοτύπου και των υπότιτλων που υπήρχαν, μού ζήτησε να πάω στη Μύκονο, περί τα τέλη Σεπτεμβρίου, και να βιντεοσκοπήσω τα θέματα που εκείνος θα μου υπεδείκνυε.
Έσταξε η queue της καμήλας.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Ουρές στα εκδοτήρια του ΟΑΣΑ από τους πολίτες που σπεύδουν να προμηθευθούν την ηλεκτρονική κάρτα απεριορίστων διαδρομών. Και γιατί σπεύσατε ρε και συνωστίζεσθε σαν να είσθε στην προκυμαία της Σμύρνης; Δεν το περιμένατε ότι η υπουργάρα ο Μαυραγάνης θα σας έψεγε και γι’ αυτό;
Το θέμα των ημερών λοιπόν η ανοργανωσιά μίας δημόσιας επιχείρησης. Χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα υποτίθεται πως εκσυγχρονιζόμεθα και πατάσσουμε τη ρεμούλα. Και ο λαός απλώς παραπονείται για την ταλαιπωρία. Μετά το ξεχνάει και αρχίζει το γνωστό τροπάριο «Την ψήφο μου για ένα επίδομα». Ένας λαός κοινωνικώς μερισματούχος, επιδοματούχος, συνταξιούχος από τα 45 που τώρα χαίρεται, επειδή θα κουρέψουν και τα δάνεια που πήρε από την Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας, που δεν αντιδρά καθώς κόβουν τη σύνταξη στις χήρες, που αγωνίζεται ακόμη για αναγνώριση πλασματικών χρόνων ασφάλισης. Από πού θα βγουν όλα αυτά τα λεφτά; Όχι από τη λίστα Lagarde, αλλά από την υπερφορολόγηση των ίδιων. Τσιμουδιά για παιδεία και υγεία. Και διερωτώνται εν μέσω αυτού το ζόφου τα συνασπιστήρια:
Ιπτάμενες σακαράκες από την "Ελληνική Αθλητική Αεροπορία" στο Κάστρο Βοιωτίας.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Μεγάλη επιτυχία σημείωσε το διήμερο της 28ης Οκτωβρίου, στο αεροδρόμιο της "Ελληνικής Αθλητικής Αεροπορίας", στο Κάστρο της Βοιωτίας, η συνάντηση των αερομοντελιστών με τις "ιπτάμενες σακαράκες" τους, ονομασία που δόθηκε στην εκδήλωση από τον διοργανωτή αεραθλητικό σύλλογο. Αερομοντέλα κάθε μορφής και σχήματος και οι επιδέξιοι χειριστές τους ανάγκασαν όσους παρευρέθησαν στην εκδήλωση να τους θαυμάσουν και να τους χειροκροτήσουν.
Ο καιρός μετά το μεσημέρι του Σαββάτου επιδεινώθηκε πάντως επικίνδυνα. Οι ισχυροί ανέμοι, η βροχή και το τσουχτερό κρύο ανάγκασαν τους αερομοντελιστές να κλειστούν στο υπόστεγο του συλλόγου και να στήσουν ένα τρικούβερτο μπάρμπεκιου με σουβλάκια και λουκάνικα!
Me too!!
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Μικρός άκουγα στο ραδιόφωνο ότι η Αυτού Μεγαλειότης ο Βασιλεύς απένειμε το τάδε ή το δείνα παράσημο ή μετάλλιο στον τάδε ή στον δείνα δια τας εξαιρέτους υπηρεσίας του προς το Έθνος κ.λπ. Σχημάτισα, έτσι, την εντύπωση ότι ένα παράσημο ή μετάλλιο δεν μπορεί παρά να είναι μία ύψιστη διάκριση που απονέμεται σε προσωπικότητες μεγάλου διαμετρήματος [όχι σωματικού].
Όταν υπηρετούσα τη στρατιωτική θητεία μου, απόρησα στην αρχή που έβλεπα τα στήθη όλων των ομοιόβαθμων να κοσμούνται από τα ίδια παράσημα. «Μα τί διάολο συμβαίνει;» αναρωτιόμουν, «όλοι οι αξιωματικοί έχουν ανεξαιρέτως διακριθεί για ανδραγαθήματα, για εξαιρετικές υπηρεσίες κ.λπ.;». Μέχρι που πληροφορήθηκα ότι τα περισσότερα από αυτά τα παράσημα απονέμονται σε όλους άμα τη προαγωγή ή τη αποφοιτήσει από κάποια στρατιωτική Σχολή.