Rib and Sea

Πηγή : http://grnea.gr/2014/11/sovares-emplokes-stis-simvasis-parachorisis-akiniton-meso-tou-t-a-i-pe-d/

Του Φ.Μ.

Το τεράστιο εθνικό θέμα της παραχώρησης της έκτασης – φιλέτο στο Ελληνικό “έναντι πινακίου φακής” σε εταιρεία με έδρα το Λουξεμβούργο, που μπήκε πραγματικά “από το παράθυρο” στην όλη διαδικασία πώλησης, αφού χρησιμοποίησε σαν όχημα της την Lamda development, ξέφυγε από τα όρια της χώρας μας και έγινε αφιέρωμα σε εφημερίδες του εξωτερικού, δείχνοντας για ακόμη μια φορά την κατοχική λογική που εμφυσήθηκε στην ελληνική οικονομία.

Παρακολουθώντας τη νομική διαδικασία, έγινε σαφές πως οι νομικοί εκπρόσωποι του Τ.Α.Ι.Π.Ε.Δ,  του Ελληνικού Δημοσίου, αλλά και της Διοίκησης της ίδιας της  Lamda Development, εμφανίστηκαν ουσιαστικά σύμφωνοι και αλληλέγγυοι ενώπιον του ελεγκτικού Συνεδρίου στην προσπάθεια να ανατραπεί η αρχική απόφαση του Ζ’ Κλιμακίου του Δικαστηρίου.

Του Ιωσήφ Παπαδόπουλου.

Φθάνοντας στη Σκάλα της Καλλονής, σε αναζήτηση θέματος για τη διάσημη σαρδέλλα της, αλλά και του προέδρου του συλλόγου των ψαράδων, έπεσα πάνω στον γενικό γραμματέα του συλλόγου αυτού και έκανα την τύχη μου! Γιατί; Γιατί μόνο ο Πέτρος Παπάζογλου θα μπορούσε να μιλήσει έξω απ' τα δόντια για το αλλοιθώρισμα αρμοδίων και μη. Μόνο αυτός θα μπορούσε να μιλήσει για τις μίζες, τα οικόπεδα που δίνονται στους ημέτερους, τη βλακεία που δέρνει αυτούς που νομοθετούν για θέματα που δεν γνωρίζουν. Μόνο αυτός θα μπορούσε να περιγράψει τόσο γλαφυρά το ψάρεμα της σαρδέλλας, το πάστωμά της, την παπαλίνα, τον Αριστοτέλη, τον Θεόφραστο, τα χτένια, τα μύδια, το αλάτι των αλυκών της Καλλονής και του Πολιχνίτου, την αδυναμία της... Μέρκελ να στριμώξει τους Έλληνες, τα παλιά, όμορφα χρόνια αλλά και τη ρύπανση των ποταμών που θέτει σε κίνδυνο την ιχθυοπανίδα του κόλπου της Καλλονής. Είναι ωραίοι οι νησιώτες, οι άνθρωποι της θάλασσας, που δεν μασάνε τα λόγια τους και λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Χαρά για τον δημοσιογράφο που δεν έχει να δώσει λόγο σε κανένα γι' αυτά που θα ακούσει, γι' αυτά που θα αφήσει να ακουστούν.

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Τη στιγμή που ο Υπουργός Ναυτιλίας και Αιγαίου διαφημίζει με περισσή υπερηφάνεια τις υπηρεσίες που προσφέρουν τα πλωτά μέσα του Λιμενικού Σώματος προς τους μετανάστες, οι οποίοι παρανόμως εισβάλλουν στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, την ίδια στιγμή αδιαφορεί για την ακτοπλοϊκή σύνδεση τριών νησιών του νοτιοανατολικού Αιγαίου με την Κρήτη, τη Ρόδο και τον Πειραιά! Τα νησιά αυτά είναι η Ανάφη, η Κάσος, η Χάλκη και η Κάρπαθος.

Και ενώ οι μετανάστες πλημμυρίζουν τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και αυξάνουν τα προβλήματα που ήδη αντιμετωπίζει η χώρα, οι ακρίτες μένουν χωρίς συγκοινωνία, φάρμακα και τρόφιμα, είτε γιατί τα κονδύλια για τις επιδοτήσεις των "άγονων γραμμών" δεν επαρκούν, είτε γιατί δεν υπάρχει αρμόδιος υπάλληλος να υπογράψει την σύμβαση του Υπουργείου Οικονομικών με το Υπουργείο Ναυτιλίας και Αιγαίου!

Ρεπορτάζ - Βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Τόπος πλούσιος κι' ευλογημένος η Λέσβος. Με οργιώδη βλάστηση, τρεχούμενα νερά, σπάνια αρωματικά φυτά. Σ' αυτή τη γη ένας χαρισματικός δημιουργός ξεκίνησε πριν από 154 χρόνια να "χτίζει" τα χαρακτηριστικά ενός αποστάγματος, χάρη σε μια καλά κρυμμένη οικογενειακή συνταγή που συνεχίζει να δίνει, πέντε γενιές αργότερα, το νόημα της ποιότητας και της γεύσης στο Ούζο Βαρβαγιάννη.

Ήταν γύρω στα 1860 όταν ο Ευστάθιος Βαρβαγιάννης φθάνει στο Πλωμάρι της Λέσβου, φορτωμένος με την εμπειρία και τη γνώση της απόσταξης από την Οδησσό της Ρωσίας. Στο Πλωμάρι, όπου την εποχή εκείνη η βιομηχανική παραγωγή βρισκόταν σε έξαρση και το διεθνές εμπόριο άνθιζε. Την εποχή εκείνη όπου ο Πλωμαρίτης δάσκαλος του Γένους Βενιαμίν ο Λέσβιος έβαζε μαζί με τους άλλους Φιλικούς τα θεμέλια της νεότερης Ελλάδας στα νησιά του Αιγαίου. Το λιμάνι έσφυζε από ζωή και πολλά προϊόντα ταξίδευαν ως την άκρη της γης. Αυτή η εύφορη γη της Λέσβου γεννά μέχρι σήμερα μια εκπληκτική ποικιλλία γλυκάνισου, ένα φυτό που παίζει καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία του ούζου.

Ρεπορτάζ - Βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Αν και δεν υπάρχουν πλέον χανσενικοί - εξέλιπε συνεπώς και η ανάγκη ύπαρξης και λειτουργίας των λεπροκομείων -  τα κοινωνικά ταμπού που συνόδευαν εκείνη την ασθένεια, και όχι μόνο, φαίνεται πως παρέμειναν. Δεν εξηγείται διαφορετικά η εγκατάλειψη και η λήθη στην οποίαν έχει καταδικαστεί το αξιοθαύμαστο κτιριακό συγκρότημα του λεπροκομείου (γνωστού και ως λωβοκομείου) της Χίου, παρά την προ δεκαετίας παραχώρηση της χρήσης του στον Δήμο της Χίου από τον Μητροπολίτη Χίου, ο οποίος προεδρεύει του Δ.Σ. του "Οίκου Αγάπης" στον οποίον ανήκει το λεπροκομείο.

Εξεπλάγην όταν, ρωτώντας τον αρχιτέκτονα ξεναγό μας Γιάννη Λουκά, πήρα την απάντηση πως δεν υπάρχουν μέχρι σήμερα δημοσιεύματα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης για το στοιχειωμένο αυτό άσυλο, που βρίσκεται ξεχασμένο στην περιοχή του Κοφινά, γνωστή και ως "κοιλάδα της υπακοής", πέντε μόλις χιλιόμετρα από την πόλη της Χίου, πλην μερικών αποσπασματικών αναφορών ευαίσθητων συναδέλφων στο διαδίκτυο και ενός φωτο-ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε παλαιότερα στην Daily Mail και ενός κινηματογραφικού ντοκυμαντέρ του ΔΗΠΕΘΕ Βορείου Αιγαίου : https://www.youtube.com/watch?v=_BeTyoLcyps#t=610