Rib and Sea
Καλώς ήρθε το κορονο-μνημόνιο.
Παραφράζοντας τον τίτλο της εξαιρετικής εκείνης ελληνικής ταινίας "Καλώς ήρθε το δολάριο", όπου η τοπική πειραϊκή (αλλά και γενικότερα) κοινωνία έπαιρνε ένεση ρευστότητας και ευημερίας μέσω των κόκκινων φαναριών της Τρούμπας, βεβαιωνόμαστε πως και σήμερα στην "Ενωμένη" Ευρωπαϊκή πραγματικότητα η όποια "βοήθεια" από τους "εταίρους" έρχεται μέσα από τελείως ανήθικες διαδικασίες και μέσα, καθιστώντας τον ευρωπαϊκό Νότο και ιδιαίτερα την χώρα μας μιά απέραντη Τρούμπα για να ασελγούν ανεμπόδιστα και "με τον παρά τους" οι βόρειοι εταίροι-κατακτητές.
Θέλει η χουντάρα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει.
Βέβαια η παροιμία δεν λέει για χουντάρα. Για π@@τάνα λέει. Αλλά το ίδιο είναι.
Τώρα. Για να δούμε, ποιά είναι η χαρά που δεν την αφήνει να κρυφτεί; Μα τί άλλο από την πεποίθηση-ψευδαίσθηση πως ο οικειοθελής εγκλεισμός των πολιτών και η οικειοθελής αποδοχή της στέρησης βασικών τους ελευθεριών, δεν είναι παρά επιτυχία της ίδιας, της εξυπνάδας της, της δύναμης της εξουσίας της.
Νομίζει η χουντάρα (παγκόσμια, ευρωπαϊκή, και το ντόπιο παράρτημα) πως η πρόβα ολοκληρωτισμού που γίνεται με αφορμή την τόσο βολική γι αυτήν επιδημία που η φύση (ή η επιστήμη) έστειλε, είναι τόσο επιτυχημένη, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να κάνει ό,τι θέλει και να κατευθύνει τις μάζες προς όποια κατεύθυνση θέλει, υπέρ ή εναντίον όποιου θέλει.
Η χαρχάλα.
Γράφει ο Ανδρέας Φουράκης.
Πολυαγαπημένο χειροποίητο παιχνίδι και όπλο πολλαπλών χρήσεων, απαραίτητο για να μετράς ως υπολογίσιμη μονάδα στον παιδόκοσμο της γειτονιάς σου και να απολαμβάνεις σεβασμό από τους εχθρούς και εκτίμηση από τους φίλους σου, ιδίως αν ήσουν και καλός σκοπευτής.
Είχες χαρχάλα; Ήσουν μάγκας και αλάνι, θα πει μάχιμος και υπολογίσιμος.
Δεν είχες; ΄Ησουν βουτυρόπαιδο και κουραμπιές. Βαρείς οι χαρακτηρισμοί καθότι βουτυρόπαιδο ίσον μαμάκιας και κουραμπιές ο άκαπνος, ο άχρηστος, ο αστράτευτος.
Η χαρχάλα πρωτοεμφανίστηκε γύρω στο 1930 και για την κατασκευή της χρησιμοποιούσαν σαμπρέλες ποδηλάτου.
"Βιτσέντζος Κορνάρος". Τίτλοι τέλους για τον πολεμιστή της άγονης γραμμής.
Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Το "Βιτσέντζος Κορνάρος" ναυπηγήθηκε στη Δανία το 1976 για λογαριασμό της "Townsend Thoresen" και πήρε το όνομα "Viking Viscount". Ήταν, μέχρι πρότινος, το τελευταίο εν ζωή πλοίο μιας εκπληκτικής σειράς τεσσάρων αδελφών, καθώς τα υπόλοιπα 3 έχουν διαλυθεί.
Το 1989 το πλοίο μετονομάστηκε σε "Pride of Winchester" και δούλεψε για λογαριασμό της "P&O European Ferries", εκτελώντας δρομολόγια στη Βόρεια Θάλασσα, συνδέοντας το Ντόβερ της Αγγλίας με το Καλαί της Γαλλίας. Σ' εκείνη τη γραμμή το πρωτογνώρισα σε ένα από τα ταξίδια μου στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το 1994 πουλήθηκε στη "Lane Sea Lines" και μετονομάστηκε σε "Βιτσέντζος Κορνάρος".
«Παλαμάκια, παλαμάκια, να χτυπούν τα τακουνάκια».
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Έγκλειστος ων, ως οφείλω για το καλό όλων, άρα και εμού, προσπαθώ να συγκεντρωθώ και να γράψω κάτι από όλα όσα στριφογυρίζουν στο μυαλό μου. Εν είδει ασκήσεως πνευματικής πλέον, αφού τελώ εν αναστολή του επαγγέλματός μου, μπαρδόν τού λειτουργήματός μου, πράγμα που δεν κινητοποιεί το μυαλό μου.
Βομβαρδίζομαι από τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο με ειδήσεις, σχόλια και αρθρογραφία σε σχέση με το κακό που μας βρήκε με τον κορωναϊό. Παρακολουθώ τις αντιδράσεις της κοινωνίας μας στα μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση και διαπιστώνω ότι η συμπεριφορά μας κινείται στα προ της εποχής τού ιού επίπεδα. Πάντα υπάρχουν οι έξυπνοι και οι μαλάκες. Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Στην πρώτη ανήκει π.χ. ο εργοδότης που θέτει τον εργαζόμενό του σε αναστολή, αλλά εξακολουθεί να τον απασχολεί, ώστε τόσον αυτός όσο και ο εργαζόμενος να τύχουν των επιδομάτων που εξήγγειλε η κυβέρνηση εις υγείαν των κορόιδων. Όπως έκανε και προ της εποχής του ιού: απέλυε τον εργαζόμενο, αλλά συνέχιζε να τον απασχολεί δίνοντάς του «μαύρο» τον μισθό του μείον το επίδομα ανεργίας. Την αποζημίωση λόγω απόλυσης δεν την πλήρωσε, αλλά την πέρασε ως έξοδο στο βιβλίο του. Να μην αναφέρω το δοχείο νυκτός που κατέβαλλε το δώρο Χριστουγέννων στον τραπεζικό λογαριασμό τού εργαζόμενου και στη συνέχεια συνόδευε τον εργαζόμενο στο ΑΤΜ, όπου ο εργαζόμενος ανελάμβανε το δώρο και το απέδιδε στον εργοδότη του.