Tου Σωτηρίου Καλαμίτση.
Συγκεντρώθηκαν, λέει, οι δικαστές και οι εισαγγελείς μαζί με τους ηγέτες όλων των πωλητικών κωμάτων και μίλησαν για τη Δικαιοσύνη. Πόσο πολύ πονούν που γίνονται παρεμβάσεις στο έργο της, μέχρι και από ποδοσφαιρικές ομάδες είπαν οι πωλητικοί. Πόσο υποφέρουν που δεν τους αφήνουν να κάνουν τη δουλειά τους αντικειμενικά, αμερόληπτα, απροσωπόληπτα, αδέκαστα, άτεγκτα κ.λπ. είπαν οι δικαστές.
Κάποιος Πικραμμένος, τέως Πρόεδρος του ΣτΕ και πρωθυπουργός [υπηρεσιακός], είπε ότι δεν διαφαίνεται δυνατότητα να αυξηθεί με νομοθετική ρύθμιση το όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση των δικαστών βάσει τους ισχύοντος Συντάγματος. Μείζον θέμα τούτο για την ….. ορθή απονομή της Δικαιοσύνης από τότε που το έθεσε η κ. Θάνου στον πρωθυπουργό. Όταν ένας άνθρωπος που έχει φθάσει στο ανώτατο δικαστικό αξίωμα και έχει διατελέσει και πρωθυπουργός μασάει τα λόγια του, τί να πει ο απλός πολίτης; Θα περίμενα να πει «το Σύνταγμα απαγορεύει την αύξηση του ορίου ηλικίας. Μόνον με αναθεώρησή του μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Υπάρχουν, όμως, πολύ σημαντικότερα ζητήματα που περιμένουν εδώ και πολύ καιρό συνταγματική αναθεώρηση, όπως του άρθρου 86 περί ευθύνης υπουργών και των άρθρων 61-62 περί ασυλίας των βουλευτών». Δεν το είπε έτσι όμως. Διότι ήθελε να είναι και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ. Για να γίνεται κουβέντα. Όπως ανέκαθεν.
Γράφει η Χρυσούλα Κουτσουρή.
4 χρόνια πριν. Πέμπτη πρωί. Εισέρχομαι στο αεροσκάφος της Lufthansa με ανάμεικτα συναισθήματα. Χαίρομαι που θα τον δω, μου έχει λείψει. Και είμαι σίγουρη ότι το ίδιο ακριβώς χαίρεται η μικρή ψυχούλα που σέρνω μαζί μου. «Μπα-μπα», μου λέει, έχει καταλάβει. Μα ταυτόχρονα λυπάμαι. Πόσο περίεργη είσαι ζωή που μπορείς να φέρνεις αυτά τα δύο αντίθετα συναισθήματα την ίδια στιγμή; Λυπάμαι, γιατί ξέρω πια ότι αυτή είναι η αρχή του τέλους. Μπορεί τώρα να πηγαίνω για λίγες μέρες, μα σε λίγο καιρό θα έρθει το μεγάλο ταξίδι, με ή χωρίς επιστροφή. Και ενώ το θέλω και το έχω αποφασίσει, δεν παύει να μην πονάει. Απογειωνόμαστε. Εις το επαινιδείν Ελλαδίτσα!
Του Ιακώβου Ιωάννου.
Η προπαγάνδα, η χειραγώγηση της κοινής γνώμης προς όφελος συγκεκριμένων συμφερόντων και η ενσωματωμένη δημοσιογραφία, θεωρούνται ως οι μεγαλύτερες ασθένειες μίας κοινωνίας – επειδή τη διαβρώνουν με ύπουλο τρόπο.
«Ως δημαγωγός χαρακτηρίζεται αυτός που διακηρύσσει δοξασίες, οι οποίες γνωρίζει πως δεν είναι αληθινές, σε ανθρώπους που θεωρεί ότι είναι ανόητοι. Με απλούστερα λόγια, ο πολιτικός που μοιράζει ψεύτικες υποσχέσεις, γνωρίζοντας πως δεν μπορεί ή δεν θέλει να τις τηρήσει, σε εκλογείς που πιστεύει πως είναι ηλίθιοι – οπότε δεν θα τον κατηγορήσουν και δεν πρόκειται να τον τιμωρήσουν, αφού δεν θα ανακαλύψουν ποτέ τις πραγματικές του προθέσεις.
Του Στέφανου Λίβου (*)
Έχω αποκομίσει την εντύπωση ότι υπάρχουν δύο στάσεις προς τους Έλληνες του εξωτερικού: η εξωστρεφής, που θεωρεί ότι οι Έλληνες που ζουν αλλού μπορούν και έχουν κάτι να προσφέρουν στην Ελλάδα, και η εσωστρεφής, που θεωρεί ότι η Ελλάδα για κανένα λόγο δεν χρειάζεται πλέον αυτούς που έφυγαν, τους «ριψάσπιδες».
Και σαν Έλληνες του εξωτερικού δεν εννοώ τους μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς που παρελαύνουν σαν τσολιάδες και πάνε στο “Parthenon” του Τζιμ και της Τούλας Πάπας να φάνε lamb kleftiko. Εννοώ κυρίως αυτούς που έφυγαν τα τελευταία χρόνια, από ανάγκη ή επιλογή.
Του Γιώργου Κουρκουτά.
Η νέα διασπορά των Ελλήνων στο εξωτερικό, τα τελευταία χρόνια, είναι μια πραγματικότητα την οποία δεν χρειαζόταν η χώρα μας και σε πολλές περιπτώσεις ήταν αναγκαστική.
Η "New Diaspora" http://www.newdiaspora.com/el/ είναι ένας δικτυακός τόπος ο οποίος φτιάχτηκε για να υπάρχει ένα βήμα για τους Έλληνες που έφυγαν για να μας πουν την ιστορία τους, μια έμπνευση του κινηματογραφιστή Νικόλαου Σταμπουλόπουλου.
Αφορμή γι' αυτό το άρθρο είναι ένα γράφημα της "New Diaspora" το οποίο βασίστηκε σε στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού και αναφέρει τις χώρες προορισμού των Ελλήνων που έφυγαν την περίοδο 2010-2016.