Rib and Sea

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου.

Μερικοί Κύπριοι φίλοι (που δεν έζησαν από κοντά το έγινε στην Ελλάδα το 2015) υποστηρίζουν ότι υποτίμησα στο τελευταίο άρθρο μου για το κυπριακό (http://www.konstantakopoulos.gr/) την απόφαση Τσίπρα-Κοτζιά να “αντισταθούν”. Μακάρι νά έχουν αυτοί δίκιο κι εγώ άδικο. Αν έχουν δίκιο μικρό το κακό. Αν έχουν άδικο, κινδυνεύουμε με νέα μεγάλη απάτη (όπως κυπριακές τράπεζες 2013, τρίτο μνημόνιο 2015, πάλι με Αναστασιάδη και Τσίπρα).  Στη δεύτερη περίπτωση,  οι ‘Ελληνες απειλούνται με νέες, ακόμα μεγαλύτερες καταστροφές!

Το αν θα “λυθεί” το κυπριακό, δηλαδή αν θα διαλυθεί το κυπριακό κράτος (όπως η Ελλάδα υπογράφοντας τα μνημόνια και ακόμα χειρότερα), δεν εξαρτάται από Αναστασιάδη, Ακιντζί, Κοτζιά, Τσίπρα. Εξαρτάται:

Του Ελευθέριου Ρήνου.

Υπάρχει λογικός άνθρωπος στην περιοχή που να νομίζει ότι ακόμη και οι Τούρκοι σκέπτονται ότι αλλάζει στο status quo εδώ τριγύρω, με κατοικημένες περιοχές και έναν στρατό που ακόμη είναι ισχυρός; Αναφέρομαι σε λογικούς ανθρώπους και όχι σε επαγγελματίες «Κασσάνδρες» που ζουν από αυτό. Θεωρώ ότι οι  Τούρκοι επιδίδονται σε «καραγκιοζιλίκια» για εσωτερική κατανάλωση, με την ατυχία να έχουμε μία από τις χειρότερες, «παρατημένες» κυβερνήσεις όλων των εποχών, που και αυτή χρειάζεται αποπροσανατολισμό του πληθυσμού.

Η απόφαση για δημιουργία κράτους στο Ιρακινό Κουρδιστάν είναι ειλημμένη. Οι Κούρδοι έχουν αποδειχθεί ο πιο αξιόπιστος εμπόλεμος σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή εδώ και χρόνια. Ουσιαστικά έχουν αυτονομηθεί και προσφέρουν καταφύγιο και σε άλλες φυλές που τους κυνηγά η ISIS και οι παραστρατιωτικές οργανώσεις που φύτρωσαν μετά την κατάρρευση του αμερικανοτραφούς σανταμικού καθεστώτος..

Προβληματίστηκα πολύ μέχρι να πάρω την απόφαση να αναδημοσιεύσω την επιστολή του εθνικού μας μουσικοσυνθέτη, που μου κοινοποίησε σήμερα το πρωί ένας διαδικτυακός φίλος. Και προβληματίστηκα, όχι γιατί οι σκέψεις του Μίκη δεν είναι σωστές, όχι γιατί όσα καταγγέλει εις βάρος του πρώτη φορά "ροζέ" πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα δεν είναι πέρα ως πέρα αληθή, αλλά γιατί ο καταγγέλων, ο Μίκης στην προκειμένη περίπτωση, θα ήταν προτιμότερο να σιωπήσει και να απολογηθεί για τις δικές του πολιτικές επιλογές του παρελθόντος.

Δεν πάσχω από επιλεκτική ιστορική αμνησία, αγαπητέ Μίκη. Όλοι παροικούμε την Ιερουσαλήμ, άλλωστε, και γνωριζόμαστε. Δεν ξεχνώ, επί παραδείγματι, τις δικές σου ανακυβιστήσεις στην "επάρατη" Δεξιά και την συμπόρευσή σου μαζί της. Και αν, όπως πολύ σωστά λες, δεν δικαιούται ο Αλέξης να επιστρατεύει όλη την υποκριτική του δεινότητα και με περισσό θράσος να εκφωνεί πύρινους επικήδειους λόγους στον Κουβανό ηγέτη, άλλο τόσο κι' εσύ δεν δικαιούσαι να επικρίνεις τον πρόεδρο του δεκαπενταμελούς (δεν του αξίζει να τον αποκαλώ καν πρωθυπουργό) για λάθη που κι' εσύ έκανες στο παρελθόν και συνεχίζεις να κάνεις ακόμη και σήμερα.

Του Σωτηρίου Καλαμίτση.

Ο Μακαρθισμός επιστρέφει διρμύτερος γράφουν πολλοί αρθρογράφοι στις ΗΠΑ. Οι παλαιοί έχουμε ζήσει την εποχή που ο Γερουσιαστής Μακάρθυ είχε εξαπολύσει την αντικομμουνιστική υστερία* τη δεκαετία του ΄50. Οι νεότεροι κάτι σχετικό θα έχουν διαβάσει. Η πλειονότητα των αριστερόφρονων αστέρων του Χόλυγουντ, αλλά και οι αντίπαλοι των συντηρητικών πολιτικών, βρίσκονταν τότε στο στόχαστρο του Μακάρθυ. Διότι έπρεπε να προστατευθεί η μεγάλη δημοκρατική υπερατλαντική δύναμη από το μίασμα του κομμουνισμού που απειλούσε τις ατομικές ελευθερίες και το American way of life.    
    
Έχουν περάσει πάνω από 25 χρόνια από τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την εγκαθίδρυση του καπιταλισμού και στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Οι κυβερνήσεις τους εκλέγονται από τον λαό μέσω «ελεύθερων εκλογικών διαδικασιών», όπως στον «δυτικό πολιτισμένο» κόσμο. Όπως και στις ΗΠΑ. Αν έτσι έχουν τα πράγματα,  τί είναι αυτό πού ανησυχεί τις ΗΠΑ και προκαλεί τη φρενίτιδα των δημοσιευμάτων και εκπομπών που επιμένουν ότι η Ρωσσία επεμβαίνει στα εσωτερικά των ΗΠΑ, σε σημείο, μάλιστα, που να λέγεται ότι εκείνη  στην ουσία εξέλεξε ως Πρόεδρο τον Τραμπ;