Rib and Sea

Περιγράφει, φωτογραφίζει και βιντεοσκοπεί ο συνήθης ύποπτος, Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Να είσαι στην Κω Μεγάλη Παρασκευή και να σου προτείνει ένας φίλος να σε πάρει με το φουσκωτό για να κάνετε Ανάσταση μαζί στους Αρκούς και στο Μαράθι, δεν είναι απλώς τύχη, είναι ευλογία! Διαπίστωσα πάντως, για άλλη μια φορά, πως αν είσαι στην Κω και γνωρίζεις τον Σταμάτη Βουκουβαλίδη, όλες οι πόρτες είναι ανοικτές! Διανυκτερεύσαμε με τη μεσολάβησή του στη μαρίνα - στο camper μας φυσικά - με ελεύθερη χρήση ηλεκτρικού ρεύματος και νερού, πήγαμε δωρεάν με το καραβάκι στο Bodrum, περιπλανηθήκαμε στα μέρη της Κω που έχουμε αγαπήσει περισσότερο, και περπατήσαμε στα δρομάκια της πόλης μέχρι να λεπτύνουν οι σόλες των παπουτσιών μας!

Θα ήταν παράλειψη, πάντως, να μην αναφερθώ στη μαρίνα της Κω που μετράει ήδη 12 χρόνια ζωής. Μικρογραφία, σίγουρα, των μεγάλων μαρινών της Τουρκίας (κατάντια να γίνουν οι Τούρκοι σημείο αναφοράς των λιμενικών μας εκαταστάσεων), ισάξια όμως σε παροχή υπηρεσιών. Καταστήματα ναυτιλιακών ειδών, καφετέριες, εστιατόριο, γραφείο ενοικίασης αυτοκινήτων, ταξιδιωτικό πρακτορείο, πλυντήριο ρούχων, ελεύθερο ασύρματο internet, ταχυδρομικές και τραπεζικές υπηρεσίες, μεγάλη ράμπα και πρατήριο καυσίμων στο ντόκο, ανέλκυση και καθέλκυση μεγάλων σκαφών, συντήρηση και επισκευές, τουαλέτες και ντουζιέρες, τηλεφωνική σύνδεση και δορυφορική τηλεόραση, φύλαξη αποσκευών και πολλές ακόμη διευκολύνσεις και υπηρεσίες.

KOS MARINA
VHF Channel 77
Tel. : 22420 57500
e mail : Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
http://www.kosmarina.gr/

Ο Σταμάτης έχει στην κατοχή του ένα εντυπωσιακό 32άρι καμπινάτο Marco, με δύο τετράχρονες 300άρες Suzuki, και σ' αυτό επιβιβαστήκαμε δέκα άτομα. Μέτρο και επιβάτης! Ο καιρός ήταν υπέροχος και δεν έχασα την ευκαιρία να στρογγυλοκαθίσω κατάπλωρα, πάνω στο μαξιλάρι της καμπίνας, ώστε να έχω καλύτερη οπτική γωνία για την βιντεοσκόπηση και την φωτογράφιση. Σκάρτα 40 ν. μίλια μας χώριζαν από τους Αρκούς και το Μαράθι, που καλύψθηκαν, χαλαρά, σε μία ώρα και δέκα λεπτά. "Τραίνο" το δεκάμετρο Marco, μ' εκείνες ιδίως τις καιρικές συνθήκες. Είναι οι στιγμές που δεν μπορείς παρά να παραδεχθείς, τελικώς, ότι... το μέγεθος μετράει!

Αφού περάσαμε σε μικρή απόσταση από την προδοσία του '96 - στα Ίμια αναφέρομαι βέβαια - και σε απόσταση αναπνοής από το ελληνικό στρατιωτικό φυλάκιο της Καλολίμνου, δέσαμε στο ντοκάκι των Καβουραίων στο Μαράθι. Πρώτος εμφανίστηκε ο "πειρατής", που χρειάστηκε να περάσουν μερικά δευτερόλεπτα μέχρις ότου καταλάβει ποιος στεκόταν απέναντί του και τον κοιτούσε γελώντας. "Πού χάθηκες εσύ ρε;", μου είπε και έπεσε στην αγκαλιά μου. Δεν είχε άδικο. Την τελευταία φορά που πέρασα από κει ήταν τον Ιούλιο του 2010,  επιστρέφοντας με το φουσκωτό του Μαρδόγλου στη Λέρο, μετά την ολοκλήρωση της 6ης Πανελλήνιας συγκέντρωσης φουσκωτών σκαφών που είχε πραγματοποιηθεί στη Χίο.

Τον Δημήτρη τον βρήκα με τα ψάθινα σκαφάκια της μυζήθρας στα χέρια και την Πόπη να θυμιατίζει τα εικονίσματα στο εκκλησάκι του Αη Νικόλα. Είχαμε να πούμε πολλά. Δεν ξέραμε από πού να αρχίσουμε και πού να τελειώσουμε. Με συνδέουν άλλωστε τόσα μ' αυτά τα τρία αδέλφια, μ' αυτό τον μαγικό τόπο που γέμισε πια με σπίτια. Εδώ έκλαψα, γέλασα, χόρεψα, έκανα τον...παππά και ψάλλαμε το "Χριστός Ανέστη" πριν από κάμποσα χρόνια...

Το τοπίο άλλαξε πάντως στο Μαράθι από τότε που το αντίκρυσα για πρώτη φορά πριν από είκοσι τουλάχιστον χρόνια. Τα υψώματα γύρω από τις ταβέρνες και τα δωμάτια των Καβουραίων και του Αιμιλιανού γέμισαν σπίτια. Μια αλλαγή που έγινε πιο έντονα αισθητή από τότε που ήρθε στο νησάκι το ηλεκτρικό ρεύμα απ' τους Αρκούς. Κάθισα για λίγο στο ύψωμα, έξω απ' το εκκλησάκι του Αη Νικόλα, και αναλογίστηκα αν η σημερινή εικόνα ήταν το ζητούμενο των άρθρων και των ενεργειών μου. Μπορεί και όχι, αν το δει κανείς εγωϊστικά. Η ζωή πάντως των, μετρημένων στα δάκτυλα του ενός χεριού, κατοίκων αυτής της ακριτικής ελληνικής γης βελτιώθηκε, και αυτό κυρίως μετράει...

Ο "πειρατής", ωστόσο, με εξέπληξε, και με πίκρανε συγχρόνως, όταν αναφέρθηκε στον "ευεργέτη" του μικρού τους παραδείσου. "Ας είναι καλά ο Παυλίδης που μας έβαλε το ρεύμα", είπε, χωρίς να κοκκινήσει καθόλου! Η Πόπη, αν και παρούσα, έμεινε περιέργως σιωπηλή. Να έπαιξε ρόλο που ήταν παρών και παρακολουθούσε τη συζήτηση ο αδελφός τού, εκδιωχθέντος κακοίν κακώς απ' το Κόμμα του, πρώην υπουργού Αιγαίου; Μπορεί, δεν ξέρω. Κάτι με γαργαλούσε πάντως να εκραγώ, αλλά κρατήθηκα χάριν του Σταμάτη...

Λιγότερο από ένα μίλι απόσταση μας χώριζε πια από τους Αρκούς. Δέσαμε στο προστατευμένο λιμανάκι με την βοήθεια του Στέφανου, που περίμενε στο ντόκο ν' αρπάξει το σχοινί φωνάζοντας, συγχρόνως, και χειρονομώντας. Στο γνώριμο και φιλόξενο ταβερνάκι της κυρα Μαρίας οι αγκαλιές και τα φιλιά, μαζί με κάτι ούζα και μεζέδες, έδωσαν και πήραν. Σε αντίθεση με τον "πειρατή" του Μαραθιού, εκείνη με γνώρισε αμέσως, κάνοντας αναδρομή στις παλαιότερες επισκέψεις μου και σε όσα είχα γράψει για τον εγγονό της, τον Χρηστάκη, που τότε ήταν ο μοναδικός μαθητής της πρώτης τάξης του Δημοτικού σχολείου και τώρα πια απολυμένος φαντάρος! Ποτάμι κυλούν τα χρόνια...

Ό,τι πάντως αποφύγαμε στο Μαράθι, δεν το αποφύγαμε στους Αρκούς. Κάτι οι "σφήνες" του Στέφανου για τον Παυλίδη, κάτι οι προκλητικές απαντήσεις της παρέας του καρατομημένου υπουργού, κάτι το ραβδάκι της μάγισσας που με καθοδηγεί εκ γενετής, έβαλαν και μένα στη σύρραξη. Όταν κάποια στιγμή έπεσαν οι τόνοι και έγινε ανακωχή, το κλίμα είχε ήδη χαλάσει. Λυπήθηκα για τον Σταμάτη, αλλά κάποια πράγματα είναι εκτός ορίων. Δεν μπορώ να ανεχθώ τους πολιτικούς και τους οικείους τους να μιλούν για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου και να ζητούν και τα ρέστα από πάνω...

Καμμιά σαρανταριά, όλοι κι' όλοι, οι κάτοικοι των Αρκών συγκεντρώθηκαν λίγο πριν τα μεσάνυχτα στην εκκλησία για το "δεύτε λάβετε φως" και την Ανάσταση. Μαζί τους κι' εμείς, οι αμαρτωλοί της Αθήνας, με τα πάθη και τις αδυναμίες μας. Τα βεγγαλικά και οι κροτίδες καθάρισαν θαρρείς την ατμόσφαιρα και χαλάρωσαν την ένταση. Απρόθυμοι να φάμε και να ξενυχτήσουμε, βρήκαμε τελικώς με την καπετάνισσα καταφύγιο στα δωμάτια της κυρα Μαρίας...

Σηκώθηκα νωρίς το πρωί της Κυριακής του Πάσχα και ανηφόρισα στο ύψωμα πάνω απ' τον οικισμό, μέχρι την Παναγία την Παντάνασσα. Το λιμάνι και τα γύρω κολπάκια απλώνονταν στα πόδια μου. Στο βάθος το Πολύνησο των Αρκών και η Πάτμος. Ένας κόσμος γαλάζιος, λαμπερός, ταξιδιάρης, όμορφος. Και όταν, λίγη ώρα αργότερα, επιβιβαστήκαμε στο Marco του Σταμάτη, αποχαιρετώντας τους φιλόξενους ακρίτες των Αρκών, άφησα το μυαλό και τις αισθήσεις μου να χαρούν το ταξίδι της επιστροφής. Ποιος ξέρει πότε θα είναι η επόμενη φορά που θα αφεθώ και πάλι στην αγκαλιά Της...