Rib and Sea

Πηγή : http://www.grafida.net/el/index.php?itemID=4&view=4&pageID=149329

Του Γιώργου Γραμματικάκη.

"Οι Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιο φοβερό και από το τραγούδι: τη σιωπή τους. Και πιθανότερο, παρόλο που δεν έτυχε ποτέ, θα ήταν να γλιτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους" (Φραντς Κάφκα, "Η σιωπή των σειρήνων").

Η επανάσταση που οραματίζομαι θα είναι μια επανάσταση των σιωπηλών. Δεν θα έχει σημαίες αναπεπταμένες, συνθήματα και ιδεολογικές διακηρύξεις. Θα είναι μια επανάσταση βουβή, που θα στηρίζεται απλώς στην αλληλεγγύη των βλεμμάτων. Θα ξεκινήσει από την απόλυτη, την οργισμένη σιωπή, και θα αποδώσει στον άνθρωπο ό,τι στερήθηκε, ό,τι ονειρεύθηκε, ό,τι ζήτησε με κραυγές -πριν επιλέξει τη σιωπή.

Γιατί αυτή η σιωπή είναι η απόγνωση και η προσδοκία του. Δεν είναι αποδοχή, μήτε μοιρολατρία. Η σιωπή είναι το μέτρο της διαψευσμένης του ζωής, η πίκρα για τις επαγγελίες που ακυρώθηκαν, η οργή για την υποκρισία και το ψέμα. Η σιωπή είναι το ανώτερο στάδιο της πολιτικής ωριμότητας. Αν οδηγήσει στην επανάσταση, θα είναι μια επανάσταση αληθινή, αφού για πρώτη φορά δεν θα δεσμεύεται από τα λόγια της, θα δεσμεύεται μόνον από τα αισθήματά της.

Βιντεοσκόπησε και θυμάται ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ο διεθνούς φήμης Έλληνας τενόρος Μάριος Φραγκούλης συνέδεσε άρρηκτα το όνομά του με την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κάσο, από το 2003 μέχρι και το 2009. Επτά, συνολικώς, συνεχόμενες συναυλίες του ήταν αρκετές για να αναβαθμίσουν τα πολιτιστικά καλοκαίρια του ακριτικού και ξεχασμένου νησιού και να το κάνουν ευρύτερα γνωστό και πόλο έλξης πολλών επισκεπτών, οι οποίοι ταξίδευσαν στην Κάσο με την ευκαιρία των συναυλιών του διάσημου Έλληνα τενόρου. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο που ο Δήμος Κάσου αποφάσισε, στην τρίτη εν σειρά συναυλία του Μάριου - αυτή που σε λίγο θα απολαύσετε - να τον ανακηρύξει επίτιμο δημότη του νησιού.

Ύστερα από μηνυτήρια αναφορά της μαίας κ. Βικτώριας Μοσχάκη, προέδρου του «Συλλόγου Μαιών Θεσσαλονίκης», διώκομαι γιατί γέννησα στο σπίτι μου!

Στις 22 Οκτωβρίου 2009, εγώ και ο πρώην σύζυγός μου βιώσαμε το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής, τη γέννηση της κόρης μας στο πιο ανθρώπινο περιβάλλον που μπορούσαμε να επιλέξουμε, το σπίτι μας.

Στις 11 Ιουνίου 2013, θα δικαστούμε μαζί με άλλους 77 γονείς, γιατρούς και μαίες. Είμαστε κατηγορούμενοι όχι για τον τόπο που επιλέξαμε να γεννήσουμε τα παιδιά μας, αλλά για το ότι «μολύναμε το περιβάλλον» επειδή δεν παραδώσαμε τους «επικίνδυνους και μολυσματικούς» πλακούντες μας σε δημόσιο ή ιδιωτικό φορέα διαχείρισης και «θέσαμε σε κίνδυνο την δημόσια υγεία» (!)

Ο Τζον Σουίντον, πρώην αρχισυντάκτης των New York Times, στην αποχαιρετιστήρια δεξίωση που έγινε κάποτε προς τιμήν του - πριν βγει στην σύνταξη - άφησε άφωνο το ακροατήριο κάνοντας τα παρακάτω συγκλονιστικά σχόλια:

«Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, σε αυτή τη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας που να αποκαλείται ανεξάρτητος Τύπος. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω. Ούτε ένας ανάμεσά σας θα τολμούσε να εκστομίσει μια έντιμη γνώμη. Και αν, τολμούσατε να την εκφράσετε , γνωρίζετε εκ των προτέρων ότι ποτέ δεν θα εμφανιζόταν τυπωμένη στο χαρτί. Πληρωνόμαστε αρκετά καλά ώστε να κρατάμε την τίμια άποψή μας έξω από την εφημερίδα για την οποία γράφουμε. Εσείς , επίσης, παίρνετε ικανοποιητικούς μισθούς για παρόμοιες υπηρεσίες. Και αν κάποιος τολμούσε ή ήταν τρελός ώστε να γράψει την τίμια γνώμη του, θα βρίσκονταν πολύ σύντομα στο δρόμο… Είναι δουλειά και καθήκον κάθε δημοσιογράφου να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται, να διαστρεβλώνει, να εξυβρίζει, να κολακεύει γονυπετής το Μαμωνά και να πουλάει την πατρίδα του για τον άρτο τον επιούσιο… Είμαστε υποτελείς. Όργανα των πλουσίων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε καραγκιόζηδες. Αυτοί οι άνθρωποι κινούν τα νήματα και εμείς χορεύουμε στο ρυθμό τους. Ο χρόνος , η ζωή μας, οι ικανότητές μας είναι ιδιοκτησία αυτών των ανθρώπων. Είμαστε  διανοούμενες πόρνες…».

Πηγή : Ένθετο περιοδικού "ΤΟΛΜΗ" Δεκ. 2005

Του Σαράντου Καργάκου.

Το μονοτονικό επιβλήθηκε στον ελληνικό Λαό από την Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ - Υπουργός Παιδείας κ. Ελευθ. Βερυβάκης - με τροπολογία που αιφνίδια προτάθηκε, κοντά στα μεσάνυχτα, όταν η Βουλή των Ελλήνων (συνεδρίαση της 11.1.1982) είχε περατώσει τη συζήτηση και είχε ψηφίσει το ένα και μόνο άρθρο του Νόμου 1228, που αποτελούσε «Κύρωση της από 11.11.1981 πράξης του Προέδρου της Δημοκρατίας περί εγγραφής μαθητών στα Λύκεια της Γενικής και Τεχνικής και Επαγγελματικής Εκπαιδεύσεως» και με αυτόν ακριβώς τον τίτλο δημοσιεύθηκε στο Α' Τεύχος του φύλλου 15/11.2.82 της Εφημερίδος της Κυβερνήσεως.

Ένα κεφαλαιώδες, λοιπόν, εθνικό θέμα, το θέμα του τρόπου γραφής των λέξεων μιας πανάρχαιας γλώσσας - τρόπου καθιερωμένου με εφαρμογή πολλών αιώνων - αντιμετωπίστηκε με ασύγνωστη, ανατριχιαστική επιπολαιότητα. Διότι: α) εισάγεται προς συζήτηση με άρθρο «της προσκολλήσεως» σε θέμα νόμου άσχετο, β) εισάγεται μεσάνυχτα, όταν η πλειονότητα των βουλευτών απουσιάζει, γ) εισάγεται αιφνίδια (κι αυτό, θα δούμε γιατί), δ) εισάγεται αντισυνταγματικά (προσκολλημένο σε νόμο άσχετο) και ε) εισάγεται χωρίς να ερωτηθεί ούτε ο Λαός - ενώ τότε ακριβώς υποστηριζόταν πως για δύο στρατιωτικές βάσεις έπρεπε να γίνει.... δημοψήφισμα - ούτε η Ακαδημία Αθηνών, ούτε τα Πανεπιστήμια της χώρας, και ιδίως οι Φιλοσοφικές τους Σχολές, ούτε οι Εταιρείες των Συγγραφέων Λογοτεχνών, παρά την βαρυσήμαντη απόφανση του σοφού καθηγητή και τότε Γεν. Γραμματέα της Ακαδημίας Ι.Ν. Θεοδωρακόπουλου πως «Την γλώσσα την αναπτύσσουν μόνον εκείνοι οι οποίοι έχουν να ειπούν κάτι, δηλαδή οι πνευματικοί άνθρωποι, και όχι οι απνευμάτιστοι γλωσσοπλάστες και νομοθέτες... Οι γλωσσικοί νομοθέτες δεν έχουν καμμιά αρμοδιότητα και ανακόπτουν απλώς την εξέλιξη του γλωσσικού μας πολιτισμού».