Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Καρέκλες..., προλάβετε.
Του Γιώργου Κράλογλου.
Δεν τα είδαμε όλα. Έχουμε κι άλλα. Θα επιδιώξουν και μεταβολές, πριν καταλάβουν τη συντριβή τους. Γιατί άλλο είναι το κόμμα και άλλο η καρέκλα.
Και την καρέκλα δεν την γεύτηκαν όλοι. Είναι και εκείνοι του "Ναι σε όλα" που νομίζουν ότι θα ξεπλύνουν τις πομπές τους, (αυτές με τις υποκλίσεις, μέχρι γονάτων, στους δανειστές) εξασφαλίζοντας (ως χρήσιμοι) κάποια από τις καρέκλες της εξουσίας.
Βλέπουν την καρέκλα σωσίβιο και πιέζουν. Πιέζουν και κάποιοι Γενικοί Γραμματείς που η θητεία τους τελειώνει. Κάτι πρέπει να γίνει . Εμείς σύντροφοι, λένε, χαλάσαμε τον κόσμο, φάγαμε γιαούρτια, μας ξεφώνισαν στα καφενεία, μας τραβάνε από τους γιακάδες... Τίποτε εμείς; Ούτε λίγη εξουσία, ούτε μια καρέκλα για τα ρουσφέτια της τελευταίας ώρας;
Εύφημος μνεία για τους μαθητές και τις μαθήτριες του Γυμνασίου και Λ.Τ. Αστυπάλαιας.
Το "Ινστιτούτο Οδικής Ασφάλειας Πάνος Μυλωνάς" διοργάνωσε, με την συμπαράσταση της Εκπαιδευτικής Τηλεόρασης του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό ψηφιακής δημιουργίας με θέμα : "Οδική Ασφάλεια : Δικαίωμα όλων".
Στον διαγωνισμό έλαβαν μέρος, μεταξύ πολλών σχολείων της χώρας, και οι μαθήτριες του Γυμνασίου και Λ.Τ. Αστυπάλαιας οι οποίες, με την βοήθεια της δραστήριας γυμνασιάρχου κυρίας Λαμπρινής Γρηγόρη, έδωσαν το δικό τους στίγμα και δημιούργησαν μία ταινία μικρής διάρκειας περνώντας μηνύματα για ασφαλή οδήγηση με φόντο τους ανεμόμυλους και το κάστρο της πανέμορφης Χώρας.
Προσφυγιά.
Λέμε πως τα τελευταία χρόνια 400 με 500 χιλιάδες νέοι, έλληνες βεβαίως, μετανάστευσαν μακριά απ' τον τόπο για να βρούνε δουλειά και μέλλον.
Οι επιπτώσεις είναι τεράστιες. Όλα τα χρήματα, οι υποδομές, και οι κόποι της πολιτείας, της κοινωνίας, προκειμένου να ανδρώσει και να σπουδάσει όλους αυτούς τους νέους μένουν πια χωρίς αντίκρυσμα. Δεν πρόκειται να ανταποδώσουν στο κοινωνικό σύνολο της χώρας τίποτε από ό,τι θα μπορούσαν και θα έπρεπε.
Ακόμη σημαντική, σημαντικότατη είναι η πληθυσμιακή αλλαγή που συντελείται. Ξαφνικά και σε λίγα χρόνια μισό εκατομμύριο έλληνες εξαφανίστηκαν από την χώρα. Η αλλοίωση του πληθυσμού είναι καταφανής. Οι ισορροπίες αλλάζουν εναντίον των γηγενών.
Το Δ' Ράιχ λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το ηθικό επίγραμμα της Ευρωπαϊκής "Ένωσης" είναι το φρικτό εκείνο που ξεστόμισε ο γερμανός ναζιστής Επίτροπος:
"Οι αγορές θα μάθουν τους Ιταλούς πώς να ψηφίζουν".
Το Δ' Ράιχ είναι εδώ: Οι αγορές, το κεφάλαιο, το χρήμα.
Άλλωστε και το Γ' Ράιχ για τους ίδιους ή παρόμοιους λόγους αιματοκύλισε τον κόσμο πριν εβδομήντα χρόνια.
Όχι για την Αρία φυλή και άλλες τέτοιες μπούρδες. Αυτά τα έλεγε ο τρελός, ο μπροστινός που είχαν βάλει για να παρασύρει τον κόσμο. Η ουσία ήταν για τα συμφέροντα των Κρούπ, των Ζήμενς, των Μπάγιερ, και άλλων παρόμοιων.
Το συμπόσιο του Διαβόλου.
Γράφει ο Σαράντος Καργάκος.
Πηγή: Οικονομικός
Ημερομηνία: 19/05/1989
«ZΟΥΜΕ σ'ένα όνειρο που τρίζει»,λέει ένα σύγχρονο νεανικό τραγούδι. Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ τον τελευταίο καιρό. «Καμιά κίνηση γύρω μου. μόνο ένα πουλί νεκρό πέφτει στο έδαφος», όπως λέει το τραγούδι των Cure. «Κιουρ» θα πει θεραπεία, αλλά προσωπικά δεν βλέπω θεραπεία στη μελαγχολία που με κατέχει.
Άκουσα τον πρωθυπουργό να μιλάει στο Περιστέρι για ΕΑΜ. Για πράγματα που δεν έζησε. Εγώ έζησα στο Περιστέρι και στο Μεταξουργείο το 1946, στην περίοδο της κυριαρχίας των Κατελαναίων και των Πανολιασκαίων. Σε ηλικία έξι ετών είδα τη μάνα μου να χαλάει τα ράφια του μαγαζιού μας για να φτιάξει νεκρόκασες για τα σκοτωμένα αδέλφια του πατέρα μου. Λίγες μέρες μετά ξεφύγαμε από το γερμανικό μπλόκο και βγήκαμε στα βουνά. Και τι δεν είδαν τα μάτια μου! Είδα τους Ιταλούς να λεηλατούν το καλύβι μας, τους Γερμανούς να παίρνουν το ψωμί μας και να με κυνηγούν να μου πάρουν το τελευταίο καρβέλι. Το «χάδι» της γερμανικής σφαίρας είναι ακόμη στ' αριστερό μου ποδάρι. Και μετά ο εμφύλιος. Είδα το μπάρμπα μου πρώτο νεκρό της Λακωνίας μετά τη Βάρκιζα. Είδα να βγάζουν το μάτι του θείου μου που ήταν παπάς, κι εγώ με την αφέλεια (ή τρομάρα) των 8 χρόνων μου να προσπαθώ να το ξαναβάλω στη θέση του. Είδα τους αντάρτες-που μερικοί ήταν συγγενείς μου-να μπαίνουν στην πόλη μου, ν' απελευθερώνουν τους κρατούμενους αλλά να σκοτώνουν το δεσμοφύλακα, έναν άγιο άνθρωπο. Είδα τις σφαίρες κάποτε να με κυνηγούν κι εγώ να παίζω μαζί τους κρυφτό στις βελανιδιές. Είδα, τρεις μέρες μετά τη Βάρκιζα, έναν μαινόμενο εθνικόφρονα (τέως Ελασίτη) να με πετάει στη θάλασσα κι έτσι αυτοσχεδίως να μαθαίνω κολύμπι.
Να και ο «δημοσιονομικός χώρος».
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Έβλεπα στην τηλεόραση για την έκθεση κάνναβης και είχα αποφασίσει να πάω να αγοράσω φέτα από κάνναβη, καθότι, όπως πληροφορήθηκα, με την κάνναβη παράγεις τα πάντα. Πέρα από τη μαστούρα.
Και στη συνέχεια, βλέπω ότι, μετά τη διαρκή έφοδο επί των συντάξεων, οι οποίες θα υποστούν σημαντική αναπλαισίωση [μεγάλε Κατρούγκαλε] από 01.01.2019, οι γλωσσοπλάστες αριστεροί [λέμε και καμμιά μ..] υπουργοί ανεκάλυψαν τον όρο «δημοσιονομικός χώρος». Θέλουν να πουν στο πόπολο ότι με την υπερφορολόγηση θα υπάρχει περιθώριο, για να μοιράσουν και πάλι επιδόματα. Η φορολόγηση του πλούτου έχει μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Τ’ αρπάζουμε από όπου μπορούμε και μετά μοιράζουμε εική και ως έτυχε.
Άλλοι τρόποι.
Η ιταλική περίπτωση δείχνει πιά ανοιχτά πως το πράμα με τίτλο "Ευρωπαϊκή Ένωση" δεν είναι παρά μία εξωθεσμική αντιδημοκρατική, οιονεί φασιστική πανευρωπαϊκή οργάνωση, που το ίδιο το διευθυντήριό της, οι αξιωματούχοι της, η νομενκλατούρα της, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δείξουν περί τίνος ακριβώς πρόκειται.
Και αυτό που πρόκειται δεν είναι παρά μία δικτατορία των τραπεζών και των επιχειρήσεων, που κυριαρχεί και καταδυναστεύει επί των λαών της ηπείρου με τρόπο προκλητικό και επαίσχυντο, στηριζόμενη στους κατά χώρα εκπροσώπους της, δηλαδή τις κυβερνήσεις-τοποτηρητές και φερέφωνα, κι έχοντας χτίσει δεκαετίες τώρα, σιωπηρά, ύπουλα και βρώμικα, ένα νομικό πλαίσιο τόσο σε κάθε χώρα, όσο και στο κέντρο της, νομικό πλαίσιο που ψευδεπίγραφα υποστηρίζει τις δημοκρατικές δομές και τους λαούς της Ευρώπης.
Για δες ρε κάτι απορίες που έχω.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Η Εισαγγελέας, λέει, του Αρείου Πάγου, λέει, κ. Δημητρίου, λέει, έδωσε χθες εντολή, λέει, να μεταφερθούν, λέει, τα παιδιά των κτηνών της Λέρου σε ασφαλές, λέει, περιβάλλον κ.λπ. Δεν έδωσε, όμως, εντολή να διερευνηθεί πώς, ποιοί και γιατί ολιγώρησαν επί ένα χρόνο, ενώ το πρόβλημα ήταν γνωστό από έτους.
Ο Πρόεδρος του Χαμόγελου του Παιδιού δήλωσε ότι είχε ενημερώσει τις Αρχές από τον Μάιο του 2017 για το συγκεκριμένο πρόβλημα. Γιατί δεν πρέπει να δεχθούν τα επίχειρα όλοι οι μανδαρίνοι που, αν και αρμόδιοι, δεν ασχολήθηκαν με το θέμα και άφηναν τα παιδιά να κακοποιούνται και σεξουαλικώς από τους γονείς-τέρατα; Οι Εισαγγελείς Ανηλίκων που ασχολούνται, ως μη όφειλαν, με τα προβλήματα επικοινωνίας που αντιμετωπίζουν προβληματικοί πατεράδες κατά την επικοινωνία με τα παιδιά τους; Οι αστυνομικοί που τα μαθαίνουν όλα; Ρωτάω εγώ τώρα.
"Η ψυχή της Μυκόνου" του Νίκου Μαστοράκη κι' εγώ.
Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Μολονότι είχα κάθε λόγο να το κάνω, επέλεξα να μην ξεκατινιαστώ στα δικαστήρια με τον δημιουργό της ταινίας "Η ψυχή της Μυκόνου" Νίκο Μαστοράκη https://www.youtube.com/watch?v=Z7QhBDcJL_Q, γιατί σαν συνταξιούχος των 720 ευρώ δεν μου περίσσευαν τα χρήματα για την αγορά δικαστικών ενσήμων, παραβόλων και αμοιβές δικηγόρων. Απ' την άλλη γιατί έχω κάθε λόγο να αμφιβάλλω αν η Ελληνική Δικαιοσύνη θα δικαίωνε έναν ελεύθερο, πλην άσημο, δημοσιογράφο στη δικαστική του διαμάχη με τον "παγκοσμίου φήμης" κινηματογραφικό, τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό παραγωγό, συγγραφέα, βραβευμένο σκηνοθέτη, δημοσιογράφο, τηλεπαρουσιαστή και πολλά άλλα Νίκο Μαστοράκη.
Αλλά και αν ακόμη η Ελληνική Δικαιοσύνη με δικαίωνε, θα ήταν τόσο μεγάλη η ψυχική μου φθορά και το χρονοβόρο της τελεσίδικης απόφασης, σε σχέση με το υποτιθέμενο χρηματικό μου όφελος, που θα διαπίστωνα στο τέλος το μάταιον του πράγματος. Στο κάτω κάτω της γραφής, τί νόημα θα είχε μια οποιαδήποτε δικαστική απόφαση και μια, ενδεχομένως, χρηματική αποζημίωσή μου επειδή δεν αναφέρθηκε το όνομά μου στον κατάλογο των συνεργατών που συνετέλεσαν στη δημιουργία της ήδη πολυβραβευμένης ταινίας; Ο Νίκος Μαστοράκης γνωρίζει πολύ καλά πως έχω δίκιο (το συμβόλαιο που υπέγραψε είναι ο αδιάψευστος μάρτυράς μου) ενώ, κατ' εμέ, η καλύτερη τιμωρία του είναι η αδιαφορία μου.
Αχ, εσείς οι Θεσσαλονικείς, οι σκοτεινοί και τρισάθλιοι.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Μεγάλωσα με τη «Νύφη του Θερμαϊκού» ως εναλλακτικό προσωνύμιο της «πρωτεύουσας του Βορρά». Έμαθα στο σχολείο για τη θριαμβευτική είσοδο του ελληνικού στρατού στην πόλη το 1912 και την απελευθέρωσή της. Έμαθα για τους αγώνες του Παύλου Μελά, διάβασα το βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα «Στα μυστικά του βάλτου».
Ενημερώνομαι για τις προσπάθειες του ελληνικού κράτους να μην εκτουρκισθεί η Θράκη μας, αλλά και για τις τουρκολάγνες διαθέσεις αρκετών τοπικών βουλευτών διαφόρων κωμάτων. Ενημερώνομαι αδιαλείπτως για τους αγώνες των Πομάκων να διατηρήσουν τις ρίζες τους, την ελληνικότητά τους και να μην εκτουρκισθούν.
Διάβασα για την υπόθεση Πολκ και έζησα την υπόθεση Λαμπράκη. Είχα παρακολουθήσει την προσπάθεια του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου και μετέπειτα πρώτου πρωθυπουργού της χούντας να στρέψει αλλού τις ανακρίσεις για τη δολοφονία Λαμπράκη και τη σθεναρή αντίσταση του ανακριτή Σαρτζετάκη και του εισαγγελέα Μπούτη που πιστοί στον όρκο τους «παράκουσαν» τις νουθεσίες Κόλλια.