Rib and Sea

Του Απόστολου Σαραντίδη*

Συμπληρώθηκαν εκατό (100) χρόνια από τη μεγίστη τραγωδία, την άφραστη καταστροφή που υπέστη ο ελληνισμός στην πεντακισχιλιετή ιστορική του πορεία. Μικρασιατική καταστροφή. Δύο λέξεις που συμπυκνώνουν το ανείπωτο δράμα του σύγχρονου ελληνισμού, μέσα από μιαν αναπότρεπτη αλυσίδα ιστορικών γεγονότων. Γεγονότων με την καταλυτική άλωση της Πόλης και τη Φραγκοκρατία το 1204, δίχως να λησμονούμε το Μαντζικέρτ του 1071 και το Μυριοκέφαλο του 1176, όπου με το σπάσιμο των δύο αυτών μετώπων κατακλύζεται η Μικρασιατική ενδοχώρα από τους Σελτζουκίδες και που συνεχίστηκαν με την αναπόφευκτη και αναμενόμενη πλέον άλωση του 1453, η οποία παραδόξως αντί να εκδιώξει, ενδυνάμωσε το ελληνικό στοιχείο στον Μικρασιατικό χώρο συνεχίζοντας και βαθαίνοντας μια μοναδική πολιτιστική κληρονομιά και διαφορά. Η ουσιαστική όμως άλωση πραγματοποιείται το 1922.

Γράφει ο Κυριάκος Κωνσταντινίδης.

Από τα νέα της ημέρας διαβαζω ότι το θέμα με τις παρακολουθήσεις Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ, συνεχίζεται από όλους σχεδόν τους ιστότοπους που παρακολουθώ. Κοντεύει τις 40 ημέρες και προσπαθούν επίμονα να το αναδείξουν ως μέγα θέμα ντόπια αλλά και ξένα ΜΜΕ. Χωρίς να έχω καταλάβει ακόμα ουσιαστικά το γιατί.

Κατ' αρχς μας λείπει το κίνητρο. Γιατί στην ευχή να παρακολουθεί ο Μητσοτάκης τον Ανδρουλάκη; Φυσικά η πιο απλή εξήγηση είναι γιατί μπορεί και επειδή έχει μια διεστραμμένη αντίληψη ελέγχου της πολιτικής σκηνής. Μαθαίνουμε ότι στην Επιτροπή Ελέγχου και Διαφάνειας της Βουλής δεν δίνουν λογαριασμό γιατί. (1) Ενώ τις προηγούμενες ημέρες κάτι γράφανε και για εξαφάνιση όλων των στοιχείων της υπόθεσης.(2) Το οποίο αρχείο τελικά λένε δεν καταστράφηκε.(3)

Οι μικρές νησίδες του Αιγαίου είναι μικρά διαμάντια που παλαιότερα έλαμψαν ως κύτταρα πολιτισμού και πρότυπα αυτάρκειας. Σήμερα, έπειτα από την πλήρη απαξίωσή τους και καθώς αγνοούμε την ιστορία τους (που ποτέ δεν μπήκαμε στον κόπο να αναζητήσουμε), είναι ευάλωτα όχι μόνο σε εξωτερικές απειλές, αλλά και στους επενδυτές της συμφοράς.

Αξιοσημείωτο είναι ότι αυτές οι μικρές ακατοίκητες πλέον νησίδες, όπου στις μέρες μας μετά βίας επιβιώνουν λίγοι θάμνοι, για πολλούς αιώνες όχι μόνο κατοικούνταν, αλλά εκεί παρήγαγαν και εμπορευόντουσαν τυροκομικά προϊόντα, κρέας, σιτηρά (όπως η φημισμένη φάβα του Αιγαίου) και άλλα. Στις μέρες μας που με τόσα σύγχρονα μέσα δυσκολευόμαστε να επιβιώσουμε ακόμα και στα πιο παραγωγικά και γόνιμα οικοσυστήματα, οι παραδοσιακές μορφές διαχείρισης που επί αιώνες ακολουθούσαν οι τοπικές κοινωνίες του Αιγαίου, αποτελούν αντικείμενο διεθνούς επιστημονικής έρευνας, ανεκτίμητης αξίας.

Απόστολου Κ. Σαραντίδη*

«…αρνούμαι να εγγίσσω μέχρι και
του οβολού τα δημόσια χρήματα…»
                     
Ιωάννης Καποδίστριας

Παραλία Αλεξανδρούπολης. Ιούνιος 1983. Ατμόσφαιρα υγρή και καθαρή. Αρχή καλοκαιριού. Οι μέρες μεγάλες και φωτεινές. Κόσμος πολύς πηγαινοέρχεται αργά, διασχίζοντας πάνω κάτω τη μακρά παραλιακή. Σούρουπο. Οικογένειες μετακινούνται στο πεζοδρόμιο κρατώντας τα μικρά παιδάκια προστατευτικά από το χέρι γύρω από τα καροτσάκια των μικροπωλητών με τα χρωματιστά γλειφιτζούρια και τα πολύχρωμα μπαλόνια. Παρακάτω, γευστικά καλαμπόκια ψήνονται στα κάρβουνα ή βράζουν στο ζουμί τους. Με λίγο αλάτι θα ενισχύσουν τη γεύση. Πιο πέρα μια καντίνα. Μια απρόσμενη βραδινή λιγούρα και πριν από τη στροφή του δρόμου ο παγωτατζής. Το απαραίτητο συμπλήρωμα των πιτσιρικάδων με γεύσεις ποικίλες και χρώματα πολλά. Ήχοι και εικόνες μακρινοί κι ελπιδοφόροι.