Γράφει ο Εμμ. Α. Χριστουλάκης.
Να εξηγούμεθα, εκ των προτέρων. Δεν είμαι κατά των παρελάσεων και ιδιαίτερα εκείνων που έχουν να κάνουν με εθνικές επετείους. Διαφωνώ όμως ριζικά με τον τρόπον που πραγματοποιούνται, το νόημα που τους αποδίδεται και την εκμετάλλευση, πολιτική ή κομματική, που υφίστανται από τους κατά καιρούς επιβήτορες της εξουσίας.
Η 25η Μαρτίου και η 28η Οκτωβρίου, αντί να είναι ημέρες απότισης φόρου τιμής στη μνήμη και έκφραση ευγνωμοσύνης για την αυτοθυσία των πεσόντων αδελφών, πατέρων και πάππων μας, και ψυχικής ανάτασης, παραδειγματισμού και φιλοπατρίας για μας, μετατρέπονται από τους ασεβείς σε μια παράσταση παλκοσένικου, ελεεινής μορφής.
"Ο Αρτέμης Σώρρας είναι ένας αυτοαποκαλούμενος τρισεκατομμυριούχος, πρώην παίκτης του ΝΒΑ, μια αεροδιαστημική ιδιοφυία που προσπαθεί να πείσει τους Έλληνες ότι μπορεί να σώσει τη χώρα τους", γράφει ο απεσταλμένος δημοσιογράφος του "foreignpolicy" Alexander Clapp. Διαβάστε το πλήρες άρθρο του στην αγγλική γλώσσα. Πολύ του πάει του απατεώνα να το μεταφράσω...
ATHENS — In September 2012, as the European economic crisis entered its third autumn, a plump Greek man from the port city of Patras came to Athens and put on a press conference at the President Hotel, a few blocks away from the Acropolis. Few in the audience had heard of him, but he brought an astonishing charge against the Greek state. “Artemis Sorras here,” he began mildly. “You should know that your government is in league against you. Now is the time for them to come clean with it!” Sorras went on to explain that he was the inheritor of bonds from the Bank of Anatolia, which had been acquired — and, it was generally thought, incorporated into — the National Bank of Greece in the 1920s. Nonsense, Sorras said. Anatolia’s bonds, far from expired, had in fact accrued tremendous value. Just two of them could more than pay off the Greek national debt. Sorras claimed to possess 40 — a fortune of 145 trillion euro.
Του Εμμανουήλ Α. Χριστουλάκη.
Αφιερώνεται στη μνήμη των ξεχασμένων απ’ την Ιστορία.
Στις σεπτές εκείνες μορφές που συγκροτούν την ιερή στρατιά των αγνών, αφανών, ανωνύμων και αγνώστων, που δρασκέλισαν ηρωϊκά το σκαλοπάτι του θανάτου και πέρασαν στην αιωνιότητα της εθνικής μνήμης και ευγνωμοσύνης προσφέροντας το υπέρτατο, ανεκτίμητο και μοναδικό αγαθό τους, τη ζωή τους, στο βωμό του έθνους, σφραγίζοντας έτσι με τη θυσία τους τη βαθειά ακλόνητη πίστη τους και την απέραντη αφοσίωσή τους στα πεπρωμένα του γένους, αφιερώνονται αυτές οι λίγες γραμμές,σαν ελάχιστο δείγμα τιμής στη μνήμη τους.
Σ’ αυτούς, τους ξεχασμένους απ’ την Ιστορία και στις ασύλληπτης φαντασίας ηρωϊκές πράξεις των, στρέφεται η σκέψη μας.
Ο καθηγητής Stanley Milgram, ένας Αμερικανός επιστήμονας της κοινωνικής ψυχολογίας, πραγματοποίησε ένα σημαντικό πείραμα το 1961 το οποίο έκτοτε έχει επαναληφθεί και επιβεβαιωθεί σε πολλές χώρες.
Τα ευρήματα του πειράματος καταδεικνύουν ότι η παρόρμηση ενός ανθρώπου στον οποίο δίνεται το δικαίωμα από έναν φορέα ισχύος «να ενεργήσει σωστά» σε μια δεδομένη κατάσταση καθώς και η αδυναμία του να ασκήσει δημιουργική κριτική σε αυτόν το φορέα ισχύος (κράτος, επιστήμη, τράπεζα, επανάσταση, κλπ), δεν είναι επιθετικότητα αλλά βιολογικός συμβιβασμός και ολοκληρωτική υποταγή στο απρόσωπο και γενικό σύνολο-έννοια που αποτελεί ο φορέας ισχύος.
Το φαινόμενο αυτό μπορεί να πάρει διαστάσεις υπέρμετρης παθολογικής κατάστασης σε σημείο που η απρόσωπη βούληση κάποιου φορέα ισχύος να καταλήγει στη νομιμοποίηση οποιασδήποτε πράξης, ακόμα και παράνομης και βάρβαρης, πάντα στο όνομα του συλλογικού και απρόσωπου φορέα που μπορεί να εκφράζεται από ένα όνομα, ένα σύμβολο ή μία συλλογική εικόνα ή έννοια.
Tου Κων. Α. Οικονόμου, δασκάλου - συγγραφέα.
Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης γεννήθηκε στην Τσάδα της Πάφου της μαρτυρικής Κύπρου μας στις 27 Φεβρουαρίου 1938. Το 1949 η οικογένειά του μετακόμισε στο Κτήμα. Σαν μαθητής του Γυμνασίου από το 1950, έζησε τους δύσκολους καιρούς που περνούσε η Κύπρος στην προσπάθειά της να διώξει το ζυγό του Άγγλου κατακτητή που δήλωνε απερίφραστα ότι ουδέποτε θα έδιδε την ελευθερία στους Κυπρίους. Πίστευε ακράδαντα στο δίκαιο του αγώνα της Κύπρου και η όλη πορεία του σημαδεύτηκε ανεξίτηλα, στα 13 του χρόνια, από το ιστορικό Δημοψήφισμα του 1950 όπου με συντριπτικό ποσοστό οι Έλληνες της Κύπρου αξίωναν την Ένωση με τη μητέρα πατρίδα, την Ελλάδα. Πρέπει να σημειωθεί ότι καμιά άλλη εποχή της πολυτάραχης ιστορίας της Κύπρου δεν εμπνεύστηκαν τόσοι πολλοί και διαλεχτοί νέοι να αγωνιστούν και να πέσουν στο βωμό της ελευθερίας, γιατί το όραμα ήταν διπλό: Ελευθερία και Ένωση.