Rib and Sea

Πηγή : http://www.anixneuseis.gr/?p=100138

Του Δημήτρη Μακροδημόπουλου.

Πότε ένα κράτος χαρακτηρίζεται ως κράτος «ζόμπι»; Με μια έννοια, ως «ζόμπι» χαρακτηρίζεται εκείνο που εξακολουθεί να ζει παρότι η πραγματικότητα στην οποία αντιστοιχεί έχει πεθάνει. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η πραγματικότητα έχει πεθάνει! Σημαίνει ακριβώς το αντίθετο. Σημαίνει πως υπάρχει μια νέα ζωντανή πραγματικότητα την οποία δεν βλέπουμε επειδή νεκρές ιδέες στοιχειώνουν και συννεφιάζουν το μυαλό μας και μας κάνουν να μην αντιλαμβανόμαστε το καινούργιο.

Πώς λειτουργεί ένα κράτος ζόμπι; Όπως μας λέει ο καθηγητής Νίκος Κοτζιάς στον πρόλογο της «Επινόησης του Πολιτικού» του Ούλριχ Μπεκ, «παντού δραστηριοποιούνται αποκλειστικά πολιτικές δυνάμεις και θεσμοί οι οποίοι προϋπήρχαν των αλλαγών και όχι θεσμοί που πρέπει να συγκροτηθούν με προοπτική τα νέα και μελλοντικά προβλήματα». Θάλεγε κανείς πως αυτά γράφτηκαν πριν χρόνια ειδικά για τη χώρα μας. Διότι μόνον ο χαρακτηρισμός του κράτους ως ζόμπι μπορεί να ερμηνεύσει την εμμονή της κυβέρνησης στον κομματισμό και τις πελατειακές σχέσεις. Μόνον έτσι εξηγείται γιατί για όλες τις θέσεις στο δημόσιο τομέα (πρόεδροι ΔΣ, Δ/ντες σύμβουλοι, στελέχη υπουργείων κ.α.), μοναδικό κριτήριο παραμένει η κομματική ένταξη, όπως πριν την κρίση. Γιαυτό μην απορείτε που τοποθετούν π.χ. φαρμακοποιό ως πρόεδρο του ΟΑΕΔ, ή εκπαιδευτικούς ως προέδρους Νοσοκομείων ή αποτυχόντες να εκλεγούν βουλευτές, άσχετους με το αντικείμενο.

Όμως, όταν ένα κράτος αξιοποιεί μόνον τους κομματικά προσκείμενους στην εκάστοτε κυβέρνηση, δηλαδή μόνον ένα τμήμα του συνολικού δυναμικού της χώρας χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια, τότε πώς μπορεί να ελπίζει στο μέλλον; Αποκορύφωμα της κυβερνητικής εμμονής για την κομματική λειτουργία του κράτους υπήρξε η περίπτωση της ΝΕΡΙΤ, όπου πρώτα η ηγεσία του ΔΣ και ακολούθως μέλη του Εποπτικού Συμβουλίου, οι οποίοι τοποθετήθηκαν από την παρούσα κυβέρνηση, παραιτήθηκαν καταγγέλλοντας τις κυβερνητικές πρακτικές και παρεμβάσεις και την αναξιοκρατία που στοιχειώνουν τη λειτουργία της ΝΕΡΙΤ.

Εκείνο που επιβεβαίωσε η κρίση για τη σαραντάχρονη μεταπολιτευτική διαδρομή της χώρας, είναι ότι τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν κατ’ αποκλειστικότητα τη χώρα μέχρι σήμερα υπηρετούσαν τα ίδια συμφέροντα με χρωματικές μόνον παραλλαγές. Σήμερα πλέον που έπεσαν τα προσχήματα όλα είναι ξεκάθαρα. Τα δύο κόμματα έχουν ταυτισθεί πλήρως. Σε σημείο ώστε ο Θόδωρος Πάγκαλος, σημαίνον στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, αντιπρόεδρος και υπουργός στα σημαντικότερα υπουργεία των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ μέχρι προχθές, να δηλώνει χωρίς αιδώ ότι στις ευρωεκλογές ψήφισε τη ΝΔ!

Όταν όμως βλέπεις τους ίδιους πολιτικούς που μας οδήγησαν στην κρίση να κυβερνούν τον τόπο, τους ίδιους συνδικαλιστές στη ΓΣΕΕ να εκπροσωπούν τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, πώς μπορείς να ελπίζεις στην υπέρβαση της κρίσης; Αποκορύφωμα της κυβερνητικής υποκρισίας αποτελεί η εμμονή της στην αξιολόγηση των υπαλλήλων και στον αναδρομικό έλεγχο των συμβάσεων  που μετατράπηκαν σε αορίστου χρόνου στους ΟΤΑ. Δηλαδή, οι ίδιοι πολιτικοί που ενέταξαν στο Δημόσιο και τους ΟΤΑ την πλειοψηφία των υπαλλήλων στα πλαίσια των πελατειακών σχέσεων, που οδήγησαν τους μηχανισμούς λειτουργίας τους σε πλήρη αδράνεια διότι ο κομματισμός αντικατέστησε την αξιοκρατία και οι επιθυμίες των ψηφοφόρων τις υπηρεσιακές ανάγκες, οι ίδιοι γίνονται σήμερα τιμητές του δικού τους παρελθόντος εμπαίζοντας το εκλογικό σώμα. Πάντοτε γίνονταν αξιολογήσεις στο Δημόσιο. Το πρόβλημα ήταν και παραμένει: Σε ένα κομματικό κράτος, ποιός και με ποια κριτήρια έκανε και θα κάνει τις αξιολογήσεις και τον έλεγχο;

Προσπαθούν προβάλλοντας εν είδη τηλεοπτικού σήριαλ τις ανασκαφές στην Αμφίπολη, με πρωταγωνιστή τον πρωθυπουργό, αφού αυτός πρώτος εγκαινίασε αυτή την τακτική, ή τις έρευνες στα Αντικύθηρα, με αποκορύφωμα την κυβερνητική παράσταση με την κυρία Αλαμουντίν (έλεος πια!! είμαστε νοήμονες), να αποκαταστήσουν τη συνοχή της κατακερματισμένης κοινωνίας μας σε ιστορική βάση. Προφανώς δεν έχουν αντιληφθεί πως όσο ενδοξότερο αναδεικνύεται το παρελθόν, τόσο περισσότερο απαξιώνονται οι ίδιοι και το παρόν. Είναι αξιοσημείωτο ότι σε έρευνα του ΟΟΣΑ για το βιοτικό επίπεδο των 34 κρατών – μελών του, η Αυστραλία όχι μόνο κατατάχθηκε πρώτη αλλά ήταν η χώρα που έλαβε την υψηλότερη βαθμολογία, άριστα δέκα, στον τομέα της κοινωνικής συνοχής ενώ η χώρα μας μόλις 5,5. Δηλαδή μια χώρα με εθνική ανομοιογένεια που αν ανατρέξεις στις ρίζες της θα διαπιστώσεις ότι εποικίστηκε μόλις στα τέλη του 18ου αιώνα από Άγγλους βαρυποινίτες και ιερόδουλες, χωρίς Μεγαλέξανδρους και λαμπρούς προγόνους, με ιστορία μόλις δύο αιώνων κατάκτησε την υψηλότερη κοινωνική συνοχή.

Συμπέρασμα: Ο τόπος δεν χρειάζεται καταβυθίσεις στο παρελθόν για κομματική αξιοποίηση αλλά πολιτική που εγκαταλείπει τις πρακτικές του παρελθόντος και προωθεί την ανάπτυξη οικοδομώντας ταυτόχρονα την κοινωνική συνοχή.