Rib and Sea

Πηγή : http://www.topontiki.gr/article/136413/o-don-kihotis-kai-oi-pasi-thysia-sto-eyro

Στις Διεθνείς (και τις καθημερινές ανθρώπινες) σχέσεις ελάχιστη σημασία έχει το «δίκιο» αν δεν μπορεί να κατοχυρωθεί.  Στην προκειμένη ελληνική περίπτωση το δίκιο της χώρας είναι ολοφάνερο, το ομολογεί ακόμη και ο Σόιμπλε: «το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο». Ωστόσο, ο Γερμανός υπουργός, μετά την αυτονόητη παραδοχή περί της μη βιωσιμότητας του χρέους, επαναφέρει τα πράγματα στην σκληρή και ωμή πραγματικότητα επισημαίνοντας, ότι «κούρεμα του χρέους δεν επιτρέπεται εντός της ευρωζώνης».

 Με πιο απλά λόγια ο Σόιμπλε περιγράφει κυνικά τον πραγματικό σκληρό κόσμο: εντός της ευρωζώνης το μόνο πράγμα που επιτρέπεται για την Ελλάδα είναι να παραμείνει για πάντα αποικία χρέους.

Αυτήν την πραγματικότητα επιχείρησε να αμφισβητήσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αγνοώντας ότι η αλήθεια και το δίκιο ελάχιστη σημασία έχουν σε μια τέτοια μάχη.

Με άλλα λόγια αυτό που επιχείρησε ο Αλέξης Τσίπρας ήταν η απόδειξη του αυτονόητου: ότι σε μια χώρα που ακολούθησε μια πενταετή προσαρμογή και πλήρωσε 25%  του ΑΕΠ της βλέποντας παρ όλα αυτά το χρέος της να εκτινάσσεται  η συνέχιση της ίδιας συνταγής την οδηγεί βαθύτερα στην ύφεση. Τα αυτονόητα, ωστόσο, ελάχιστη σημασία έχουν όταν συγκρούονται με την ωμή δύναμη των συμφερόντων.

Τα γερμανικά συμφέροντα είναι προφανή: ηγεμονία στην ΕΕ, σκληρό νόμισμα, εξαγωγές, πλεονάσματα . Το κόστος αυτής της ηγεμονίας γίνεται αντιληπτό από το συσσωρευμένο χρέος των κρατών του ευρωπαικού νότου οι οποίες τελικά πληρώνουν και το μάρμαρο. Το παράδειγμα της «απροσάρμοστης» Ελλάδας είναι αυτές τις μέρες στο επίκεντρο. Σημαντικότερο, ωστόσο παράδειγμα του αδιέξοδου της γερμανικής ηγεμονίας είναι η …προσαρμοσμένη Πορτογαλία η οποία ολοκλήρωσε «πετυχημένα» το δικό της μνημονιακό πρόγραμμα. Αποτέλεσμα; Το 2009 το χρέος επί του ΑΕΠ της Πορτογαλίας ήταν γύρω στο 80% ενώ τώρα, μετά από την πετυχημένη προσαρμογή το χρέος έχει εκτιναχθεί στο 130%. Ανάλογη είναι η πορεία του χρέους της Ιταλίας και της Ισπανίας που χωρίς μνημόνια αλλά με σκληρά μέτρα λιτότητας  υποχρεώνουν τους λαούς τους να καταβάλλουν ολοένα και μεγαλύτερα μερίδια για ην κάλυψη της απύθμενης τρύπας του χρέους.

Τα παραπάνω είναι μερικά απ όσα περιγράφουν και συνοψίζουν υπό την  ευρεία έννοια το ελληνικό δίκιο. Όμως όπως είπαμε το δίκιο στην πολιτική αποκτά νόημα και σημασία αν επιβληθεί και παράγει απτά αποτελέσματα. Στην προκειμένη περίπτωση ο Αλέξης Τσίπρας (και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ) απέτυχαν, όπως από τις τελευταίες εξελίξεις είναι ολοφάνερο…

Για να αποτύχει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -- η οποία επιχείρησε με όπλο το αυτονόητα δίκαιο αλλά χωρίς σχέδιο β να θίξει το ταμπού (χρέος) τη γερμανικής ισχύος-  μαζί με τους Γερμανούς συνασπίσθηκαν και οι φίλοι τους στο εσωτερικό της Ελλάδας. Το πολιτικό/ οικονομικό κατεστημένο με τους μηχανισμούς χειραγώγησης των media που διαθέτουν εξάντλησαν τα όριά τους προβάλλοντας το σύνθημα «ευρώ πάση θυσία». Φαίνεται λοιπόν- από το τρίτο μνημόνιο που μας προσφέρουν-- πως ήρθε η ώρα να αποτιμηθεί πόσο πραγματικά κοστίζει αυτή η θυσία…

Οι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα για ένα χάδι του Γιουνγκέρ (και για να μείνει η χώρα στο ευρώ) Σταύρος Θεοδωράκης, Β. Μειμαράκης, Φ Γεννηματά είναι καταδικασμένοι να γραφτούν στην ιστορία στην καλύτερη περίπτωση ως οι χρήσιμοι ηλίθιοι οι οποίοι έθεσαν τις υπηρεσίες τους στην πραγματοποίηση μιας θυσίας χωρίς κανένα  αντίκρισμα. Έτσι όπως είναι οι κανόνες της ευρωζώνης, όπως κυνικά παραδέχεται ο Σόιμπλε, η μόνη θυσία που επιτρέπεται στην Ελλάδα είναι να παραμένει αποικία χρέους στο διηνεκές και ό,τι αυτό συνεπάγεται στην αναπαραγωγή του εγχώριου (και ξενόδουλου) συστήματος οικονομικής/ πολιτικής εξουσίας.

Η πραγματικότητα, ωστόσο, δεν ελέγχεται από κανένα σχεδιασμό, έστω κι αν αυτός ο σχεδιασμός έχει την γερμανική πιστοποίηση ποιότητας. Και η πραγματικότητα διαμορφώνεται στις οικονομικές και κοινωνικές πιάτσες όπου δοκιμάζονται τα όρια της επιβίωσης και προκύπτουν οι διεργασίες διαφυγής από τις παγίδες των σχεδιασμών. Εξ άλλου τα σχέδια για να υλοποιηθούν και να μακροημερεύσουν πρέπει να εξασφαλίζουν ένα ελάχιστο συναίνεσης—όχι στα κοινοβουλευτικά έδρανα αλλά-  στην κοινωνία.

Είναι κάτι περισσότερο από φανερό ότι τέτοια συναίνεση δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε ο εύχαρις Σταύρος ούτε η κληρονόμος Φώφη, ούτε ο βαρύς και ασήκωτος Βαγγέλας. Όλοι τούτοι οι «πάση θυσία στο ευρώ» μοιάζουν σκιές στον μπερντέ του καραγκιόζη οι οποίες θα πεταχτούν  στα σκουπίδια  της πολιτικής ιστορίας του τόπου πιο γρήγορα απ ότι εμφανίστηκαν στο προσκήνιο.

Όσο για τον Αλέξη Τσίπρα; Είναι ακόμη στο χέρι του να γράψει την ιστορία του και να αποφασίσει αν θα καταγραφούν οι μάχες του με τους  ανεμόμυλους της ευρωπαικής υποτιθέμενης ένωσης των λαών  ή αν τελικά θα συνεχίσει τον αληθινό αγώνα για εθνική ανεξαρτησία, παραγωγική ανασυγκρότηση και κοινωνική δικαιοσύνη.

Με άλλα λόγια, όποια κι αν είναι η συσκευασία της λύσης που θα μας προσφέρουν ως δώρο που δεν μπορούμε να αρνηθούμε οι αξιότιμοι εταίροι και δανειστές, είναι προφανές ότι ο αγώνας του ελληνικού λαού για τα αυτονόητα δεν πρόκειται να σταματήσει από καμία υποτιθέμενη εθνική ή οικουμενική κοινοβουλευτική συναίνεση. Γιατί, όπως είπαμε, οι συναινέσεις δεν διαμορφώνονται  στους διαδρόμους της γερμανικής καγκελαρίας και της κομισιόν, ούτε  προκύπτουν από το χρίσμα του Σόιμπλε ή του Γιουγκέρ,  αλλά «ξεφυτρώνουν» πάνω στα  βάσανα της πραγματικής οικονομικής/ κοινωνικής ζωής.

Και η πραγματική ζωή απεχθάνεται τόσο τους Δον Κιχώτες όσο και τους πρόθυμους να διακηρύξουν εκ του ασφαλούς «πάση θυσίας (σας) στο ευρώ (μας)».

Υ.Γ. η πραγματική ζωή απεχθάνεται επίσης και τους επαγγελματίες της επανάστασης που «μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες» επιλέγουν να μην κάνουν τίποτα ψέλνοντας τσιτάτα και μετρώντας την αφοσίωση των μηχανισμών (τους) και την υπομονή του κόσμου…