Rib and Sea

Θυμάται, γράφει και φωτογραφίζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Είχε αφήσει προ πολλού το τρομπόνι και τους "Charms" των εφηβικών μας χρόνων, και είχε πέσει με τα μούτρα στον πολυεστέρα. Ο Πέτρος Πολλάτος ήταν, ανέκαθεν, μανιακός με τους αγώνες ταχυπλοίας. Το 1995 κατάφερε να σοκάρει την αγορά και να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά, κατασκευάζοντας το πρώτο υβριδικό φουσκωτό, που άκουγε στο όνομα "Απάτσι". Έξω πολυεστέρας, μέσα αεροθάλαμος από Hypalon Neoprene. Όλοι έπεσαν με τα μούτρα να το θάψουν. Με την ίδια ευκολία που είχαν βιαστεί να θάψουν και τις πρώτες πολυεστερικές γάστρες τής δεκαετίας τού 80. Τώρα, όχι μόνο τις αποδέχονται, αλλά ούτε διανοείται πια κανείς να κατασκευάσει ή να αγοράσει συμβατικό! Ομολογώ ότι είδα κι εγώ τον "Απάτσι" με δυσπιστία στην αρχή, αλλά κράτησα "πισινή". Ζήτησα μάλιστα από τον Πολλάτο να τρέξω με το φουσκωτό υβρίδιό του στον αγώνα της Χαλκιδικής, κι εκείνος δεν αρνήθηκε. Κάπου, προφανώς, απέβλεπε η "γάτα"...

Αν και στην απομόνωση, σαν τον λεπρό, με ένα φουσκωτό που δεν ήταν για τους περισσότερους "φουσκωτό", κατάφερα να γίνω δεκτός στον αγώνα, εκμεταλλευόμενος λίγο και το όνομα που είχα δημιουργήσει στο χώρο. Κάτι σαν χάρη δηλαδή μού έκαναν! Το είχαν όλοι στο στόμα να διαμαρτυρηθούν και να αποκλείσουν το νέο "εισβολέα", αλλά, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενοι, το κατάπιαν, και περιορίστηκαν να τον "θάψουν" στα πηγαδάκια. Πώς άλλωστε να υποστηρίξουν ότι το "Απάτσι" δεν είναι φουσκωτό και, συνεπώς, δεν δικαιούται να συναγωνίζεται τα καθαρόαιμα στους αγώνες; Τόσα χρόνια τούς πήρε να πείσουν την αγορά ότι τα φουσκωτά υπερτερούν στην ανοικτή θάλασσα, σε σχέση με τα πολυεστερικά, θα έβγαζαν τώρα μόνοι τα μάτια τους ισχυριζόμενοι ότι ένα πολυεστερικό, με σχήμα φουσκωτού και φουρό αεροθαλάμους, που διεκδικεί με αξιώσεις τις πρώτες θέσεις στους αγώνες ανοικτής θαλάσσης, δεν είναι φουσκωτό; Το αποτέλεσμα εκείνου τού αγώνα ήρθε να σοκάρει τα... κυπελλομανή καρντάσια, και όχι μόνο, και να καθιερώσει τα "Απάτσι" σε μια άκρως ανταγωνιστική αγορά, όπου το "ο θάνατός σου η ζωή μου" χαίρει μεγάλης εκτίμησης, και τυγχάνει απόλυτης εφαρμογής!

Ετσι, ενθουσιασμένος από τη συμπεριφορά τού υβριδικού σκάφους, γρήγορα βρέθηκα να οδηγώ το δικό μου καμπινάτο εξάμετρο "Απάτσι" στη θάλασσα τού Αιγαίου, αδιαφορώντας για τα ειρωνικά βλέμματα και τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς εχθρών τε και φίλων. Είχα άλλωστε απαλλαγεί, οριστικά, από τις παιδικές και ανίατες αρρώστιες τών "καθαρόαιμων" φουσκωτών, και άφηνα στους παντογνώστες επικριτές μου τη σκοτούρα και τα προβλήματα τών αεροθαλάμων που βρέχονται...

Ήταν Δεκέμβρης ή Γενάρης, δεν είμαι βέβαιος, όταν ο Φουράκης μού τηλεφώνησε από τα Χανιά για να μοιραστεί μαζί μου την ιδέα του να καθιερώσει έναν... αντρικό αγώνα ανοικτής θαλάσσης 200 μιλίων, με αφετηρία και τερματισμό το παλιό λιμάνι τών Χανίων. Βρήκα την ιδέα διεξαγωγής ενός ημερήσιου αγώνα, στη διαδρομή Χανιά - Κύθηρα - Μήλος - Χανιά, άκρως ενδιαφέρουσα και προκλητική, αν και πίστευα πως προπορευόταν επικίνδυνα τής εποχής της, σε ένα χώρο που δεν είχε να δείξει κάτι άλλο παρόμοιο στο παρελθόν. Παρ όλες τις δυσκολίες, ο Φουράκης έβαλε μπροστά τους μηχανισμούς και δεν αργήσαμε να βρεθούμε, καμμιά δεκαπενταριά φουσκωτά, στη γραμμή της αφετηρίας. Η ρότα είχε ωστόσο, κατ' ανάγκην, τροποποιηθεί, αφού ο Αίολος αποφάσισε να χαλάσει όλα τα σχέδια τού Φουράκη και των φίλων του, βγάζοντας εκτός μάχης το σκάφος που θα εκτελούσε χρέη σταθμού ελέγχου στη Μήλο, καθώς και τα αεροσκάφη και τα πλωτά ασφαλείας, προκαλώντας, συγχρόνως, έκτακτη συγκέντρωση κυβερνητών το βράδυ της προηγουμένης. Ετσι, ο αγώνας περιορίστηκε στα 120 μίλια, που είχαν σαν αφετηρία και τερματισμό τα Χανιά και ενδιάμεσο σταθμό το Καψάλι των Κυθήρων.

Συγκυβερνήτης μου ήταν ο Χριστόφορος Δουραμάνης από την Πάτρα, που ήταν μαζί μου και στον αγώνα της Κασσάνδρας. Επιβαίναμε σε ένα 22άρι ανοικτό "Απάτσι" με κινητήρα Johnson 225 ίππων, το βάρος τοό οποίου ο Πολλάτος είχε φροντίσει να περιορίσει στα 350 κιλά! Πύραυλος σωστός που εξηντάριζε άνετα, αλλά κινδύνευε, στα χέρια μου και στις συγκεκριμένες καιρικές συνθήκες τού αγώνα, να έχει την τύχη των... Αμερικανικών "Challengers"! Είχα εκφράσει το φόβο μου αυτό στον Πολλάτο, γνωρίζοντας καλά το Κρητικό πέλαγος και την ανίατη τρέλλα μου να καλπάζω στα κύματα λες και μου είχαν βάλει νέφτι στα οπίσθια, αλλά εκείνος ήταν αφοπλιστικά καθησυχαστικός. Δεν σπάει ρε, σού λέω! Αν καταφέρεις όμως και το σπάσεις, χαλάλι σου!

Ξεχυθήκαμε στο πέλαγος ανάμεσα στους πρώτους, μόλις έπεσε η σημαία τού αλυτάρχη. Η μορφολογία τών απέναντι λόφων έκρυβε με επιμέλεια τις πραγματικές προθέσεις τού Μαίστρου, αλλά κάθε κατεργάρης μπήκε στον πάγκο του μόλις καβαντζάραμε τον κάβο Σπάθα. Πήραμε, αμέσως σχεδόν, κεφάλι, "πετώντας σε χαμηλή πτήση" πάνω από το αφρισμένο Κρητικό. Πίσω μας, η μοναξιά τής ερήμου. Μόνο ο Κωνσταντάτος προσπαθούσε, εις μάτην, να διατηρήσει μια αξιοπρεπή απόσταση, οδηγώντας ένα επτάμετρο Bat. Η άγρια ηδονή μου, από την ανεξέλεγκτη έκκριση αδρεναλίνης, δεν άργησε να μετατραπεί σε απόγνωση, καθώς διαπίστωσα ότι το "Απάτσι" άρχισε να προσθαλασσώνεται μονόπαντα, ενώ ριπές καυσίμου άρχισαν να δραπετεύουν από τα πλαϊνά πλωριά ταμπούκια και να εκτοξεύονται στο πρόσωπο και το σώμα μας! Τράβηξα ελαφρώς πίσω τη μανέττα, μειώνοντας την ταχύτητα του σκάφους και επιτρέποντας στο διώκτη μου να πλησιάσει. Προσπαθήσαμε να κλείσουμε το καπάκι τού ταμπουκιού, νομίζοντας ότι έχανε το εφεδρικό δοχείο καυσίμου που είχαμε τοποθετήσει σ' αυτό. Εν τω μεταξύ, ο Κωνσταντάτος, εκμεταλλευόμενος την αναγκαστική ολιγωρία μας, απειλούσε να μας προσπεράσει! Έσπρωξα βίαια και πάλι τη μανέττα και διατήρησα, για λίγη ώρα ακόμη, την πρώτη θέση. Οχι όμως για πολύ! Γρήγορα διαπίστωσα ότι το πρόβλημα δεν περιοριζόταν στο καπάκι του ταμπουκιού, αφού το σκάφος ήταν πλέον εκτός ελέγχου, ενώ μεγάλες ποσότητες βενζίνης είχαν αρχίσει να γεμίζουν το ντεκ, γύρω από τα πόδια μας! Αναγκάστηκα να διακόψω τη λειτουργία του κινητήρα. Ο Κωνσταντάτος προσπέρασε από αριστερά, χωρίς να σταματήσει. Ανοίξαμε το πρυμιό ταμπούκι, όπου βρισκόταν η μπατταρία. Ο χώρος είχε γεμίσει με θάλασσα και βενζίνη, ενώ η υγρή στάθμη είχε ήδη ανέβει στο ύψος των πόλων τής μπατταρίας! Απέφυγα να βγάλω τα νερά και τα καύσιμα με τη χρήση της δωδεκάβολτης αντλίας. Ενας σπινθήρας θα μπορούσε να μας στείλει αδιάβαστους, με τα καύσιμα να έχουν πλημμυρίσει τα πάντα! Κάλεσα στο VHF για βοήθεια, αλλά φάνηκε πως δεν μάς άκουγε κανείς! Αποσυνδέσαμε, για κάθε ενδεχόμενο, τη μπατταρία, η οποία είχε αρχίσει να καλύπτεται από τα νερά και τη βενζίνη, και απομείναμε ξυλάρμενοι, να κοιταζόμαστε περίλυποι, περιμένοντας να περάσει κάποιος από τους υπόλοιπους αγωνιζόμενους...

Πέρασαν μερικά βασανιστικά λεπτά. Το "Απάτσι" είχε γεμίσει θάλασσα και βενζίνη! Ίσα βάρκα ίσα νερά, που λένε, αλλά και μια πρώτης τάξεως... "ευκαιρία" να διαπιστώσουμε αν τα "Απάτσι" βουλιάζουν! Ενώ ο Δουραμάνης έβριζε την τύχη μας (και τον Πολλάτο), εγώ καταπιάστηκα να σώσω από τα νερά και τη βενζίνη ό, τι μπορούσε να σωθεί. Άδειες σκάφους και διπλώματα ταχυπλοίας, ταυτότητες, ρούχα, βεγγαλικά, φωτογραφική μηχανή. Δεν άργησα να νοιώσω πως τα σκέλη μου είχαν πάρει "φωτιά", καθώς η αμόλυβδη είχε μουλιάσει την ισοθερμική φόρμα που φορούσα και έκαιγε, κυριολεκτικώς, τα γεννητικά μου όργανα! Έπεσα στη θάλασσα, που βρισκόταν... έξω από το σκάφος, εισπράττοντας το αίσθημα ανακούφισης που δίνει η επαφή με νερό που δεν περιέχει βενζίνη! Οι παραινέσεις τοΎ Δουραμάνη με επανέφεραν ωστόσο στην πραγματικότητα. Δεν ανεβαίνεις στο σκάφος ρε Ιωσήφ; Κυκλοφορούν και σκύλλοι στην περιοχή! Αντε μην έχουμε κι' άλλα δυσάρεστα.

Είχε περάσει μισή ώρα, πάνω κάτω, όταν ένα φουσκωτό φάνηκε δεξιά μας. Ηταν ένα από τα σκάφη που συμμετείχαν στον αγώνα.Υπήρχε μήπως περίπτωση να έχει βγει άλλος τρελλός για βόλτα στο ανοικτό πέλαγος, μ' εκείνες τις καιρικές συνθήκες; Τα παιδιά που επέβαιναν στο φουσκωτό, πλησίασαν και πληροφορήθηκαν τα καθέκαστα. Προς τιμήν τους, παρ όλες τις δικές μας αντιρρήσεις, επέμειναν να μας ρυμουλκήσουν μέχρι τα Αντικύθηρα, ενώ, συγχρόνως, κάλεσαν με το VHF τους διοργανωτές, δίνοντας το ακριβές στίγμα μας. Το σκάφος τους ήταν μικρό, το ίδιο βέβαια και ο κινητήρας, σε σχέση με το δικό μας που είχε γίνει ασήκωτο, πλημμυρισμένο από βενζίνη και θάλασσα. Δέκα μέτρα πηγαίναμε μπρος, και εννιά πίσω! Τους συστήσαμε να μάς αφήσουν και να συνεχίσουν τον αγώνα τους, αφού είχαμε ήδη τη διαβεβαίωση τών διοργανωτών ότι το οκτάμετρο "mostro", που συμμετείχε στον αγώνα σαν σκάφος ασφαλείας, σύντομα θα ήταν κοντά μας και θα μάς ρυμουλκούσε μέχρι τον Ποταμό των Αντικυθήρων. Εκεί θα περιμέναμε το κρούϊζερ τού Καστρινάκη, που εκτελούσε χρέη σταθμού ελέγχου στο Καψάλι, για να μάς ρυμουλκήσει πίσω στα Χανιά, αργά το απόγευμα της ίδιας ημέρας. Ναυαγοί, αλλά ασφαλείς και... αβύθιστοι, μοιραστήκαμε το ίδιο βράδυ στη δεξίωση, μερικά λόγια παρηγοριάς από τον Φουράκη και τους άλλους συμμετέχοντες, ενώ ο Κωνσταντάτος, που εισέπραξε την επιταγή τού ενός εκατομμυρίου δρχ. για την κατάκτηση της πρώτης θέσης, αναφερόμενος στην περιπέτειά μας, μονολογούσε. Πρώτη φορά είδα σκάφος να πηγαίνει έτσι και κυβερνήτη να το οδηγεί έτσι... Παρηγοριά στον άρρωστο...

Κατά τα άλλα, ο Πολλάτος εισέπραξε το τίμημα τής επιλογής του, να στείλει το συγκεκριμένο σκάφος στον αγώνα της Κρήτης, με ανάλογο ανταγωνιστικό θάψιμο! Δρυός πεσούσης...