Rib and Sea

Του Απόστολου Σαραντίδη.

1. Εκλογές

Εκλογές στον ελληνικό κοινοβουλευτισμό του 2023. Αμφιλεγόμενες αντικρουόμενες αντιπαραθέσεις κομμάτων αλλά και απόψεων περί συμμετοχής ή μη στο εκλογικό γίγνεσθαι, στημένο παιχνίδι κατ’ άλλους. Θα γίνει προσπάθεια με δοκιμιακή γραφή σύντομα να προσεγγιστεί το θέμα όσο πιο αποστασιοποιημένα, και με όρους πολιτικής κοινωνιολογίας και ιστοριογραφίας από την έως τώρα εμπειρία και γνώση.

Ο διαχωρισμός

Κατ’ αρχάς το πολιτικό φαινόμενο της πολιτικής από την οργάνωση των πρώτων θηρευτικών κοινωνιών προ χιλιετιών το οποίο φθάνει σε μια βραχεία κορύφωση στην Αθηναϊκή Δημοκρατία του Περικλέους, ουδεμία σχέση έχει με τον φυτευτό Βρετανικό κοινοβουλευτισμό αλλά και τον φράγκικο διαχωρισμό των parties σε δεξιά, κεντρώα και αριστερά σύμφωνα με τον προσανατολισμό της θέσεως στα βουλευτικά έδρανα αρχικά, με τον βλακώδη διαχωρισμό σε πολιτικές τάξεις των πολιτών αργότερα σε στεγανά πλαίσια. Εγκεφάλων που επέτρεψαν στη γλώσσα της Γαλλικής Επανάστασης να εισχωρήσουν ακόμη και πολιτικές έννοιες «Ξεβράκωτων», των Sans-Culottes. Εδώ φαίνεται καθαρά ο αντικατοπτρισμός των τάξεων στο μετέπειτα μαρξιστικό Κεφάλαιο. Η ιδέα όμως είναι η ίδια από τον 18ο αιώνα στη γένεση των πρώτων προεπαναστατικών θεοσοφιστικών Λεσχών στα τεκτονικά μεσαιωνικά πρότυπα, που παίρνει θεωρητική υπόσταση τον 19ο και προσπαθεί να εφαρμοστεί επί του πρακτέου στην αρχή του 20ού με την Οκτωβριανή επανάσταση και μάλιστα επί Ρωσικού εδάφους στο οποίο απουσιάζει η βιομηχανοποίηση.

3. Σύγχυση

Η ύστερη απόπειρα των οργανωμένων κοινωνιών να προτείνουν λύσεις σε προβλήματα κοινωνικής συμβίωσης προς τις ομάδες εξουσίας από τις οποίες προσδοκούν τη στοιχειώδη ασφάλεια ότι δεν θα θιγούν βασικά δικαιώματά τους αμφισβητώντας, στον δυτικό κόσμο καταλήγει σε παρωδία. Σε πλαίσιο ανθρώπινης επικοινωνίας είναι εύκολο να διολισθαίνει το υποκείμενο του λόγου σε σύγχυση στην προσπάθεια ανεύρεσης κοινού τόπου σε έναν τύπο ουσίας  τον οποίον ο συνομιλητής του είτε τις περισσότερες φορές αγνοεί είτε για λόγους σκοπιμότητας αρνείται να μπει σε λειτουργία κατανόησης. Με άλλα λόγια, το μήνυμα αν και εκπέμπεται γλωσσολογικά με τους κανόνες και τη σύνταξη για τους οποίους ο κώδικας είναι κοινός, ο δέκτης αδυνατεί να αποκωδικοποιήσει τη φόρμα όχι επειδή κατ’ ανάγκη είναι κακοπροαίρετος αλλά διότι το υπαρξιακό πλαίσιο στο οποίο έχει βρεθεί ή έχει μάθει να κινείται είναι διαφορετικό. Η σύγχυση που παρατηρείται γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν βρισκόμαστε σε ανώτερο επίπεδο από το συνηθισμένο, με άτομα κατά γενικήν  ομολογία εγκαταστημένα σε χώρους σημαντικούς είτε κοινωνικά είτε σε πλαίσιο επιστημονικής καθοδήγησης. Τότε, αν δεν υπάρχει η πρόνοια σε επίπεδο συντονισμού να γίνει μια μεταφορά δομής σε διαφορετικό πλαίσιο, το λιγότερο που θα μπορούσε να συμβεί θα ήταν η μία πλευρά να θεωρεί την άλλη ως «αιρετική» και η άλλη την πρώτη ως «δογματική». Υπάρχει μια εύστοχη έμμετρη κερκυραίϊκη παροιμία για αυτά: "Κουφού καμπάνα και λαλείς, στραβού κι αν θυμιατίζεις, και μεθυσμένου κι αν κερνάς, ούλα χαμένα τά 'χεις". Η μεταφορά δομής είναι αυτό που αποτυγχάνει!

4. Πείραμα

Το πείραμα εξελίσσεται και προς στιγμήν πιστεύουν ότι πετυχαίνει για αρκετές δεκαετίες εσκεμμένα σε λάθος προλεταριακό πρακτικό υπόβαθρο, ενώ η μαρξιστική θεωρία που αναφέρεται αφορά στις δυτικές κοινωνίες των προλετάριων πρώην δουλοπάροικων, στη Βιομηχανική Επανάσταση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που επιλέχθηκε η γεωργική Ορθόδοξη Ρωσία. Ούτε πως ο Εθνικοσοσιαλισμός του Χίτλερ δεν διέφερε από τον Σοσιαλισμό του Στάλιν, όσο κι αν φαίνεται παράδοξο. Η βάση είναι κοινή. Θυμίζουμε το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ - Μολότοφ του 1939. Και να μη λησμονούμε την πλήρη υποταγή από τον 5ο ήδη αιώνα της αριστοκρατικής ορθόδοξης λατινικής Δύσης στη φράγκικη βαρβαρική επέλαση, που τους εγκαθιστά σταδιακά φεουδαρχικό καθεστώς δουλοκτησίας αιώνων και γεννά τα μεσαιωνικά κράτη - έθνη με την παπική αυθεντική στρατιωτική επικάλυψη και τη γένεση της τάξεως των δήθεν Ευγενών και Ελαίω ανυπάρκτου Θεού Βασιλέων. Η εδραίωση με τη κατασυκοφάντηση της Ανατολής ως τάχα Γραικίας και πλαστογράφηση της Ζ΄Οικουμενικής Συνόδου, ολοκληρώνεται τον Θ΄ αιώνα επί Καρλομάγνου.

5. Αναδρομή

Η ιστορική αυτή σύντομη αναδρομή κρίνεται απαραίτητη, διότι την θαυμαζομένη από τους εκάστοτε ευρωλιγούρηδες Αθηναϊκή Δημοκρατία των μόλις 30 ετών, με κύριο εκπρόσωπο τον ανεκδιήγητο άκαπνο παριζιάνο Αδαμάντιο Κοραή, διαδέχεται μια Ελληνιστική Αλεξανδρινή Περίοδος αιώνων που αλλάζει γλωσσικά και ευρύτερα πολιτιστικά Ανατολή και Δύση και κατακτά πολιτισμικά τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με δυναμική άλλων 11 εξελληνισμένων αιώνων έως το 1453. Αλήθεια, πόσο δεξιός ή αριστερός ήταν ο Περικλής και ο Μ. Αλέξανδρος και ο Κ.Παλαιολόγος και ο Κολοκοτρώνης και ο Καποδίστριας; Στον Καποδίστρια σταματά το παραμύθι. Παραμύθι λυτρωτικό ή και παραμύθα διότι η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα επιφέρει ένα χαλαρό μειδίαμα το οποίο είναι η απόδειξη πως αρχίζει και γίνεται πλέον κατανοητή η μετέπειτα εκλογική αστειότητα. Σημειωτέον ότι με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830 που αναγνωρίζεται χάρη στη Ρωσική Συνθήκη της Αδριανουπόλεως ανεξάρτητο ελληνικό κράτος, αναφέρεται ρητά πως το πολίτευμα της Ελλάδος θα είναι Ελαίω Θεού Μοναρχία και φυσικά ο Κυβερνήτης θα έπρεπε να βγει από τη μέση όπως και έγινε το 1831 με ελληνικές σφαίρες και μαχαίρι.  

6. Μειοψηφία

Άλλη μια υποσημείωση προς τους θαυμαστές της περικλεϊκής δημοκρατίας στην οποίαν έμεναν απ’ έξω οι γυναίκες, οι γέροι, οι δούλοι και οι μέτοικοι, Δημοκρατία στο αρχαίο σημαίνων σήμαινε εν πολλοίς οχλοκρατία και αυτό που έκανε τη διαφορά ήταν το δικαίωμα ψήφου στην εκ των πραγμάτων μειοψηφική πολιτικά Εκκλησία του Δήμου και της πλειοψηφίας της αριθμητικής λαϊκής μειοψηφίας να παίρνει αποφάσεις. Αποσιωπείται όμως σκόπιμα ότι στους μεγάλους σταθερούς θεσμούς, βλέπε πολυάριθμο δικαστήριο της Ηλιαίας κλπ, η συμμετοχή γίνονταν με κλήρο αφού ήταν αδιανόητο να υπάρχουν σε πολιτικό καθεστώς ανόμοιες τάξεις και προσβλητικό να αποκλείεται ο έχων την ιδιότητα του πολίτη, και αυτά ήδη από την εποχή του Κλεισθένη. Ο αδιάφορος στα πολιτικά αποκαλείτο ιδιώτης. Τα αγαλματάκια όμως στα σουβενίρ για τα τουριστάκια δεν έχουν Κλεισθένη αλλά Περικλή. Άντε και κανένα Σόλωνα. Μετά, πουλάνε οι φιλόσοφοι αλλά μόνο οι vipς Σωκράτης, Πλάτωνας και Αριστοτέλης. Για προσωκρατικούς ούτε λόγος. Ούτε βέβαια πέρα από το τεράστιο έργο που παρήγαγαν δεν γίνεται ποτέ λόγος και για βλακείες που είπε ο Πλάτων περί ψυχής και για νοητικές αστοχίες του Αριστοτέλη στον οποίο στηρίχτηκε ιδεολογικά ο ορθολογισμός της Δύσης. Τεράστιοι φιλόσοφοι με παγκόσμια προσφορά αλλά δεν ήσαν άγιοι και έκαναν τα ανθρώπινα λάθη τους. Ούτε ο αποστομωτικός λόγος του Θουκυδίδη για τον Περικλή, «…έστιν ουν λόγω μεν δημοκρατία, έργω δε, υπό του πρώτου ανδρός αρχή». Ούτε πως ο ταξικός οικονομικός διαχωρισμός των τάξεων γίνονταν για στρατιωτικούς λόγους, μιας και οι πλουσιότατοι Πεντακοσιομέδιμνοι, τα καλομαθημένα, ήταν τιμή τους και σπρώχνονταν για να είναι μπροστάρηδες στη μάχη ενώ οι πάμπτωχοι Θήτες στα μετόπισθεν. Ανάλογες θέσεις έπαιρναν τα υπόλοιπα εισοδήματα. Και όλα αυτά θεσμικά. Αξιακό αρχαίο σύστημα για το οποίο μαζί με τα άλλα σήμερα επικρατεί αφωνία. Πόσοι τα δίδαξαν αυτά; Μόνο κάτι περίεργοι δάσκαλοι. Και ισότητα εκεί που χωρεί. Ισότητα στα παρεχόμενα μέσα. Μετά από τον πυροβολισμό του αφέτη, για ποιαν ισότητα δρομέων ομιλούμε;

7. Η ατομική ψήφος

Η ιστορική αναδρομή θα επισημάνει το θεμέλιο Ρωμαϊκό Δίκαιο της ελληνικής αποικίας Ρώμης – Δύναμης, το οποίο εκσυγχρονίζεται  εντελώς στις Νεαρές του Ιουστινιανού τον 6ο αιώνα και συνεχίζεται σε όλον τον Ανατολικό Ρωμαϊκό χώρο της Βασιλεύουσας και Ρωμιοσύνης με ελληνική ιστορική συνέχεια πολιτικά, μέχρι και τον 15ο  και πολιτιστικά με μοναδικά δείγματα αρχιτεκτονικής και λαϊκής λογοτεχνίας σε καθεστώς Οθωμανοκρατίας και παιδομαζωμάτων, έως το 1922. Η ελληνική σωτήρια ευρεσιτεχνία κατά τη σκοτεινή περίοδο υπό την πτέρυγα της εκκλησίας λέγεται Κοινοτικό Σύστημα στα προαύλια των ναών και από τον 4ο αιώνα Εκκλησιαστικό Συνοδικό Σύστημα. Ούτε δεξιά, ούτε αριστερά ούτε πάνω ούτε κάτω ούτε μέσα ούτε έξω ούτε πλάγια ούτε διαγώνια. Ο τρόπος και η ονομασία άλλαζε με την αλλαγή των κοινωνικών συνθηκών. Η βάση ίδια. Τι κοινό τώρα είχαν τα ελληνικά πολιτικά συστήματα που έμενε σταθερό από τον 5ο π.Χ. αιώνα μέχρι σήμερα; - Η ατομική θεσμικά ψήφος. Και λέμε θεσμικά διότι την κατείχαν μόνο οι κοινωνικά αποδεκτά να την κατέχουν χωρίς να θεωρούν οι αποκλεισμένοι ότι αδικούνται. Επειδή έτσι ήταν και εκεί τελείωνε το θέμα για να φθάσει στην σχεδόν καθολική συμμετοχή στις Κοινότητες επί Τουρκοκρατίας χωρίς αποκλεισμούς, κάτω από τη μύτη του Αγά.

8. Πραξικοπήματα

Έτσι πορεύθηκε το Γένος και επιβίωσε στρατηγικά επί χιλιετίες. Ομιλούμε για την καθ’ ημάς Ανατολή η οποία βίωνε στον Μεσαίωνα και στη Δουλεία αέρα ελευθερίας σε αντίθεση με τη μαυρίλα του δυτικού Μεσαίωνα της ατέλειωτης Φεουδαρχίας και Ιεράς Εξέτασης στην πυρά ενός χριστιανισμού ανύπαρκτου Χριστού που επινόησε το αιρετικό συνονθύλευμα Παπισμού και αργότερα Προτεσταντισμού. Το αληθινό πρόσωπο του Χριστού δεν διασώθηκε στο χρυσοποίκιλτο Ιερατείο αλλά σε μεμονωμένους ερημίτες της Ορθόδοξης Παράδοσης και σε Συνοδικές αποφάσεις, περασμένες όμως από το λαϊκό φίλτρο. Οι ληστρικές και αιρετικές, κατέρρευσαν. Για να φθάσουμε στο παρόν και την κυριαρχία των συγκοινωνούντων δοχείων της «πολιτικής» Παγκοσμιοποίησης και του «θρησκευτικού» Οικουμενισμού του 21ου αιώνα. Η Νέα Εποχή της σχολής της Φραγκφούρτης. Η πρώτη επιβάλλεται με την απολιτική κυριαρχία των τραπεζών – τραπεζιτών πάνω σε δοτές από κρυφές μασονικές Λέσχες κυβερνήσεις με επικάλυψη κοινοβουλευτική. Ο δεύτερος, από την λεγομένη Αγία και Μεγάλη Σύνοδο το 2016 στο Κολυμπάρι της Κρήτης. Μια αιρετική συνεδρίαση προκαθημένων του Φαναρίου και τίποτα παραπάνω υπό την επιτήρηση και διοργάνωση της CIA και των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, για να μειώσουν την επιρροή της Ρωσίας και με το Ουκρανικό εκκλησιαστικό πραξικόπημα Αυτοκεφαλίας που επέβαλε το Φανάρι και αναγνώρισε το ελληνόφωνο επισκοποϊερατείο, για να ακολουθήσουν τα πολεμικά γεγονότα αφού ανάγκασαν τη Ρωσία να εισβάλλει απελευθερωτικά σε ιστορικά δικό της έδαφος και πληθυσμούς της που από το 2014 δέχονταν ναζιστική γενοκτονία των του Αζόφ. Όσο κι ο Βενιζέλος που εισέβαλε στην ανεξάρτητη Οθωμανική Αυτοκρατορία στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13 για να απελευθερωθεί η Μακεδονία και η Ήπειρος. Αλλά τότε, Αντάντ. Τώρα, ΝΑΤΟ.

9. Γενοκτονία και Προδοσία

Ήδη είναι γνωστή από δεκαετίες η λεγομένη Κρίση Κοινοβουλευτισμού στον δυτικό κόσμο. Η υποβάθμιση των Κοινοβουλίων και το σταδιακό πέρασμα εξουσιών στον Πρωθυπουργό. Στην Ελλάδα, «Εκλόγιμη Μοναρχία» κατά τον Γ. Κοντογιώργη, με τον οποίο θα συμφωνήσουμε. Δεν διανοείται εκλεγμένος βουλευτής να ψηφίσει αντίθετα στη Βουλή ως εκπρόσωπος συνταγματικά του Έθνους - ούτε καν των ψηφοφόρων του - αλλιώς θα διαγραφεί χάνοντας τα πλούσια κυρίως χρηματικά προνόμια. Ο πολίτης καλείται να εκφραστεί εκλογικά μέσα από εκλογικούς κομματικούς σχηματισμούς και να επιλέξει από τη λίστα των εκλεκτών του κομματικού μονάρχη - αρχηγού διορισμένων στο ψηφοδέλτιο υποψηφίων άπαξ κάθε τριετία ή τετραετία χωρίς δικαίωμα ανάκλησης και με βάσει προγράμματα τα οποία ουδέποτε τηρούνται. Και εν μέσω οικονομικών σκανδάλων διασπάθισης του δημοσίου χρήματος που έχει χρεοκοπήσει τη χώρα,  ξένων εχθρικών επιβουλών που επιθυμούν να την ακρωτηριάσουν,  εσχάτως να την αντικαταστήσουν πληθυσμιακά με αλλογενείς εισβολείς εχθρικής πολιτισμικά χροιάς τους οποίους η Πολιτεία υποδέχεται και εγκαθιστά ανερυθρίαστα, υγειονομικής εξηλιθίωσης του λαού και προσπάθειας γενοκτονικής μείωσης και αντικατάστασης πληθυσμού με ενδεχόμενο δόλο. Συν προδοτική διμερή συμφωνία εκχώρησης ελληνικής ιστορίας – (εδάφους) σε εχθρικό βόρειο στρατόπεδο και μετανθρωπικές τεχνονοητικές ψευδαισθησιακές προβολές, μέσα από μηχανισμούς παρανόησης κυριαρχούμενους από φαντασιακά μορφώματα παμπεριεκτικών ιδεών μιας κοινωνίας ανυποψίαστης για επερχόμενα δεινά.

10. Αποχή και νοθεία

Τα παραπάνω οδηγούν μεγάλες εκλογικές μάζες απογοητευμένων πολιτών να απέχουν από την εκλογική διαδικασία ανεβάζοντας τα ποσοστά της αποχής περίπου στο 50%. Τούτο σημαίνει ότι το εκάστοτε κυβερνητικό σχήμα κυβερνά πλειοψηφικά μεν στη Βουλή στηριζόμενο σε άφωνους εκλέκτορες – βουλευτές του, με πραγματικά δε, ποσοστά επί του εκλογικού σώματος με το ήμισυ σχεδόν του ποσοστού που λαμβάνει. Συνταγματικά όμως χωρίς κανένα πρόβλημα. Το πρόβλημα γίνεται εξοργιστικό όταν σε έρευνα που έγινε γνωστή, θα μπορούσε να αποδειχθεί ότι η νοθεία με τη μορφή όχι νοθείας στα εκλογικά τμήματα αλλά κατόπιν, στην ανακοίνωση των αποτελεσμάτων είναι πολύ μεγάλων διαστάσεων και που μόνο η ενεργή νομική προσφυγή του πολίτη ή των κομμάτων μπορεί να την αποτρέψει. Η επιλογή της αποχής είναι τις περισσότερες φορές συνειδητή και επαναλαμβανόμενη, με τα επιχειρήματα του ότι «κανένας δεν αξίζει, τίποτα δεν μπορούμε να αλλάξουμε, το παιχνίδι είναι στημένο και οι αποφάσεις ήδη έχουν παρθεί ερήμην των πολιτών και πως η αποχή είναι πολιτική πράξη από τη μια διαμαρτυρίας και από την άλλη μη συμμετοχής στο διεφθαρμένο σύστημα». Είναι όμως έτσι;

11. Κόμμα και αφωνία

Μία ακόμη παρατήρηση: Το κόμμα εξ ορισμού είναι κομμάτι. Άρα η λειτουργία του είναι να διχάσει. Το μεταπρατικό δηλαδή κοραϊκό φρούτο που αντιγράφτηκε και ουδεμία σχέση έχει με την ελληνική παράδοση. Ή έχει; Από τον Όμηρο έως τα σήμερα, ο διχασμός είναι ελληνικό σπορ. Ο Έλληνας δεν παίζει ενωτικά αν δεν κινδυνεύει άμεσα η ιστορική του ύπαρξη. Τότε μόνο δίνει την κλωτσά στον εισβολέα και κατόπιν ξαναδιαιρείται και ξαναφαγώνεται. Τόσο απλά. Αρκεί ο εχθρός να είναι ορατός. Και τώρα δεν είναι. Η στρατηγική του μετά από απέλπιδες προσπάθειες χιλιετιών άλλαξε και αποφάσισε να γίνει αόρατος. Ποτέ όμως ο Έλληνας δεν δημιούργησε στεγανό κομματικό σχηματισμό. Λόγω ελευθερίας. Από την άλλη, δεκάδες πατριωτικών κομμάτων τα οποία ενώ λένε σχεδόν τα ίδια αρνούνται να συνενωθούν σε ένα ενιαίο πολιτικό εκλογικό μέτωπο. Για τους δικούς τους ιδιοτελείς σκοπούς, φρονούμε. Δηλαδή τα υπόλοιπα δεν είναι πατριωτικά; Αν δεν είναι, τότε πρέπει να κηρυχθούν παράνομα. Από ποιον όμως; Αλλά δεν μπορείς να μπαίνεις στο παιχνίδι της κομματικής τάχα και δημοκρατίας και να λες π.χ. ότι «δεν ασχολούμαστε με θέματα που διχάζουν» και επί της ουσίας να εφαρμόζεις μια πολυσυλλεκτική πλαστή ενότητα ενώ στο γραπτό πρόγραμμά σου δήθεν ασκείς θεωρητικά δριμεία κριτική και το βουλώνεις σε καθοριστικά ζωτικά προβλήματα όπως των υγειονομικών και την κατακόρυφη αύξηση της θνησιμότητας παγκοσμίως αλλά και στην Ελλάδα κατά πολλές δεκάδες χιλιάδες από… κάποια αιτία... ξαφνικά. Δεν είναι αυτά απλές ενδείξεις αλλά αποδείξεις προχειρότητας, ανευθυνότητας και διαπλοκής. Μία από τα ίδια δηλαδή και αφωνία που εντείνει τον θυμό και μεγαλώνει την επιθυμία για αποχή.

12. Κριτήριο

Σε αυτή την περίπτωση, με κάθε επιφύλαξη και με προσωπική ευθύνη ο καθένας ας επιλέξει κάτι εξωκοινοβουλευτικό αφού θεωρεί ότι εντός Βουλής δεν υπάρχει ελπίδα. Τι γίνεται όμως αν σε αυτόν τον κοινοβουλευτισμό κατορθώσει κάποιος να εισέλθει με το 3%; Απλά κατά διαστήματα θα ανεβαίνει στο βήμα να λέει τα κάποια σωστά για λίγα λεπτά και τα συμπαγή κυβερνητικά πρόβατα θα περνούν πάντα τη βούληση του πρωθυπουργού ο οποίος μάλλον θα παπαγαλίζει εντολές έξωθεν. Να εκλεγεί τότε βουλευτής να αλλάξει και να κάνει τι; Είναι ένα πρακτικό πρόβλημα. Και δεν υπάρχει αξιόπιστη και υπεύθυνη απάντηση για πολιτικά κόμματα. Εάν και εφόσον και ίσως και μπορεί... Ένα βασικό κριτήριο επιλογής είναι να μιλά το κόμμα για γενοκτονία. Εάν και εφόσον συντελείται. Άλλος βάζει να παίρνει επιδόματα κλπ. Όπως και να εξεταστεί το θέμα, αν εισέλθει συναισθηματικός παράγων το αποτέλεσμα θα δυσαρεστεί μία πλευρά κάθε φορά. Θα επιχειρηθεί λοιπόν αποστασιοποιημένη προσέγγιση προς συμπέρασμα ορθολογικό με όσο γίνεται ψυχρή μαθηματική λογική βήμα προς βήμα.

13. Άτοπο

Έστω ότι οι φόβοι της μερίδος της αποχής είναι ορθοί και βάσιμοι και έχουμε ένα διεφθαρμένο πολιτικό καθεστώς με ειλημμένες αποφάσεις και οι εκλογές τίποτα δεν αλλάζουν. Προσερχόμενος να ψηφίσω απλά προσδίδω νομιμοποίηση στη διαφθορά, μάλλον γίνομαι κι εγώ συνεργός και αποδέχομαι τον πολιτικό εμπαιγμό μου. Είναι μια λογική κατά βάση σωστή. Συνεπώς απέχοντας διαμαρτύρομαι από την μία και δεν συμμετέχω στο βρώμικο σκηνικό από την άλλη. Όμως ο διαμαρτυρόμενος πάντα έχει έναν αποδέκτη που να λαμβάνει τη διαμαρτυρία. Εδώ ο μόνος που τη λαμβάνει είναι οι υπόλοιποι διαμαρτυρόμενοι απέχοντες. Δηλαδή πείθω τους ομοϊδεάτες μου για αυτό που αποδέχονται αβίαστα και που είναι και δικό μου πιστεύω; Συνεπώς άτοπο και κενό. Διαμαρτυρία δίχως αντίκρισμα. Αλλά θα πούνε ότι ο αποδέκτης είναι το κρατικό σύστημα. Αυτό όμως όπως θα καταδειχτεί αριθμητικά παρακάτω έχει κάθε συμφέρον από τη δική μου αποχή την οποία ενισχύει αφού εκ των πραγμάτων ανεβάζει το ποσοστό του και ενδυναμώνει τη κυβέρνησή του.

14. Αντίλογος

Ο αντίλογος είναι πως ό,τι ποσοστό κι αν πάρει τα προαποφασισμένα θα πραγματοποιηθούν. Αλλά δεν είναι έτσι διότι η τακτική της σαλαμοποίησης (σιγά – σιγά για να κρατούνται οι μάζες σε καθεστώς μη εξέγερσης) επενδύει στον χρόνο και ο χρόνος τούς δίνει συνταγματικά εκλογές. Με ένα πλαστό ηυξημένο ποσοστό το πολιτικό μάρκετινγκ περνά στην ψυχολογία του πολίτη ότι κατέχει πλειοψηφική νομιμοποίηση και αφού έχει ισχυρή εντολή από τους πολλούς πρέπει να γίνει αποδεκτό. Το πολιτικό προϊόν μέσα στον 21ο αιώνα πλασάρεται πλέον με τη διαφήμιση ακριβώς όπως μια οδοντόκρεμα ή κάποιο απορρυπαντικό και ο καταναλωτής νομίζει πως επιλέγει. Στην πραγματικότητα είναι ψυχολογικά αναγκασμένος να το κάνει θεωρώντας μάλιστα ότι του είναι χρήσιμο και πως αγοράζει σε τιμή ευκαιρίας.

15.  Μαγιά

Έστω ότι τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, με τη νοθεία στην ανακοίνωση των αποτελεσμάτων. Εκεί δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι δεν γίνεται τίποτα; Είπαμε όμως ότι γίνεται αν κινητοποιηθούν νομικά οι ψηφοφόροι και ακόμη καλύτερα τα κόμματα. Αλλά ας δεχθούμε ότι δεν γίνεται. Η απάντηση είναι ότι αποχή σημαίνει ενδυνάμωση των συστημικών σε κάθε περίπτωση. Τίνι τρόπω; Διότι και πάλι για τους λόγους της σαλαμοποίησης δεν είναι δυνατή μια προκλητική αύξηση ή μείωση της αποχής. Πρώτον, διότι θα μειωθούν τα ποσοστά τους με τον τρόπο που αναφέραμε και δεύτερον, επειδή αν το κάνουν απότομα αυξάνουν το μερίδιο των καταγεγραμμένων αντιφρονούντων με αποτέλεσμα να έχουν τον φόβο ότι οι αλλαγές που προωθούνται, για να πραγματοποιηθούν θα πρέπει να γίνουν σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Ο χρόνος όμως είναι πάντοτε με το μέρος της κοινωνίας η οποία αργά και σταθερά συνεχώς μεταβάλλεται. Η μεταβολή αυτή αποδεικνύεται τις περισσότερες φορές ιστορικά σωτήρια διότι όσο κι αν καλά τα έχουν σχεδιάσει, στην εξίσωση πάντα υπάρχει ένας συντελεστής – καταλύτης,  τον αριθμό του οποίου δεν γνωρίζουν επακριβώς. Αυτό στην λαϊκή θυμοσοφία ονομάζεται μαγιά και δεν μπορεί να ελεγχθεί. Η μαγιά λειτουργεί με τον χρόνο.

16. Χρόνος

Το απλό επιχείρημα είναι ότι συμμετέχω μόνο για να έχω την άνεση μετά να τους μέμφομαι. Σωστό ως ένα σημείο. Ο πραγματικός λόγος είναι ότι συμμετέχω διότι η μία ψήφος που διαθέτω είτε ως ακέραια μονάδα είτε ως δεκαδικό με ακέραιο μέρος το μηδέν, μειωμένης δηλαδή επιρροής, είναι διαχρονικά η υπαρκτή που  αθροιζόμενη με άλλες  επηρεάζει ακόμη και στην πιο σκληρή διαφθορά τον χρόνο. Από κει και πέρα είναι Θεού δουλειές. Η μοναδική περίπτωση που η αποχή θα φέρει αποτέλεσμα άμεσο είναι ή να είναι αυθόρμητα καθολική ή να είναι όση είναι, πολιτικά οργανωμένη. Που δεν είναι.

17. Συμμετοχή

Για την ακρίβεια, ο λεγόμενος κοινοβουλευτισμός όπως εφαρμόζεται δεν οδηγεί πουθενά. Για να έρθει μετά η απογοήτευση. Για να κάνω αποχή πρέπει να είμαι αποφασισμένος ότι δεν θα ανακατευτώ σε τίποτα μετά. Δεν θα ασκώ κριτική, δεν θα με ενδιαφέρει τίποτα, ως τα πάντα διεφθαρμένα. Αλλά αυτό είναι αδύνατο και πολύ περισσότερο για Έλληνες. Με αυτό το ιδεολογικό επιχείρημα έχει λογική η αποχή αλλά δεν το αντέχει η φύση του Έλληνα να μη συμμετέχει. Τότε από τι και γιατί απέχει; Για να συμμετέχει απέχοντας από τη διαφθορά την οποία δεν μπορεί μόνος του να αποδείξει ούτε σε κατευθυνόμενο δικαστήριο; Άρα ανύπαρκτη. Ανύπαρκτη την οποία όμως διαισθάνεται. Άρα άτοπο. Χρειάζεται δηλαδή τόπος. Και ο τόπος δεν στέκεται δίχως χρόνο. Με άλλα λόγια, πολιτική ιδεολογική πειστική θεώρηση που να αντέχει. Και αυτή δεν είναι άλλη από τη συμμετοχή με τη μία ψήφο μου με τον τρόπο που αναφέρθηκε. Έτσι, ναι. Αν όχι, θέλει να ανακατεύεται ακόμη, - και όλοι το θέλουν – και δεν θέλει να συμμετάσχει αλλά την επομένη θέλει να γράφει και να αντιπαρατίθεται πολιτικά και να ασκεί κριτική, ενώ δεν πήρε μέρος.

18. Κέρδος

Συμπερασματικά, μπορώ με μία (1) ψήφο ακόμη και με νοθεία και στημένο το πολιτικό σκηνικό, πλην ανωτέρας βίας, να μειώσω την αποχή κατά έστω ένα μέρος και να καθυστερήσω εξελίξεις. Όχι να τις αποφύγω εντελώς. Κερδίζωντας πολιτικό χρόνο. Και ο χρόνος φέρνει ζυμώσεις. Είναι στρατηγική. Η στρατηγική εκμεταλλεύεται τον χρόνο με τα υπάρχοντα δεδομένα. Ήταν φανερή η κατάρρευση του μετώπου στο Βορρά το 1941. Πολεμήσαμε όμως και καθυστερήσαμε 1 μήνα τους Γερμανούς. Άθλος. Αυτή η χρονική διαφορά φάσης μεταδόθηκε ως χρονικό κύμα στο μέλλον και έφερε την ανατροπή στο Ρωσικό μέτωπο το 1943 και την απόβαση στη Νορμανδία το 1944 με την τελική κατάρρευση του Άξονα το 1945. Αλλιώς ο πόλεμος θα τελείωνε πολύ αργότερα με άγνωστο αποτέλεσμα. Το ίδιο συνέβη και στη Β. Αφρική με Ρόμελ και Μοντγκόμερι. Το ίδιο στις Θερμοπύλες. Ήξεραν ότι είναι χαμένη η μάχη. Ο χρόνος που κερδήθηκε έφερε την προετοιμασία για τη Σαλαμίνα. Αν δεν υπήρχε η Σαλαμίνα η Ευρώπη αυτή που υπάρχει δεν θα υπήρχε. Αν μειωθεί η αποχή π.χ. στο μισό, δηλαδή στο 25%, μπορούν να το αλλοιώσουν. Δεν τολμούν όμως να το εξαφανίσουν ολότελα. Θα την κάνουν 37%; Αυτή η έστω νοθευμένη μείωση είναι ένα φρένο. Και δεν θα περάσουν εύκολα όλα όσα θέλουν. Θα περάσουν μερικά. Μετά, ο Θεός βοηθός.

19. Συμφέρον

Οι συνειδητά απέχοντες ανήκουν στο υγιές πολιτικό κοινωνικό σύνολο. Ας αναλογιστούν όμως. Ο έλεγχος δεν είναι ακόμη απόλυτος και υπάρχει περιθώριο διαφοροποίησης της κατάστασης. Ένας τρόπος αποτελεσματικότατος με άμεσα αποτελέσματα είναι να σταματήσουν ΟΛΟΙ οι πολίτες να πληρώνουν τις οικονομικές υποχρεώσεις τους στο κράτος. Εφορία, φπα, ενφια κλπ. Ο Έλληνας δεν θα το κάνει. Αν γίνονταν, θα άλλαζαν όλα άρδην. Άλλος, είναι η αιματηρή επανάσταση. Ή και άρθρο 120 παρ.δ. Νόμιμη. Ούτε αυτό ελλείψει ηγέτη. Αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι σε αντισυνταγματικό νόμο ΔΕΝ πειθαρχούμε. Ανάλογα, σε επίσκοπο που κηρύττει δημόσια αντίθετα προς την Πίστη. Τρίτον, η δραματική μείωση της εκλογικής αποχής. Έχει κι άλλα αλλά αυτά είναι το βασικά. Το τρίτο είναι πανεύκολο και δεν κοστίζει τίποτα. Δεν πρόκειται ο πολίτης να χάσει τίποτα και ή δεν θα κερδίσει τίποτα ή θα κερδίσει. Το πιθανότερο είναι να κερδίσει κάτι. Συνεπώς, λογικά, πιθανολογικά, μαθηματικά έχει το έλλογο συμφέρον έστω και υπό αυτές τις συνθήκες να συμμετάσχει.

20. Πιθανότητες

Το μεγαλείο της δημοκρατίας δεν είναι η αρχή της πλειοψηφίας. Είναι η συμμετοχή στην ψηφοφορία. Η σιγουριά της πλειοψηφίας δεν είναι πάντα λυτρωτική ούτε πάντοτε προς τη σωστή κατεύθυνση ούτε μπορεί να εφαρμοστεί στα πάντα. Η Αλήθεια δεν είναι πάντοτε πλειοψηφική αλλά υποστατική. Σύμφωνα με έναν Αμερικανό δημοσιογράφο, «δημοκρατία είναι η παθολογική πίστη στη συλλογική σοφία της ατομικής άγνοιας». Υπερθεματίζουμε. Το καθεστώς της ελευθερίας είναι η διαφορά που κάνει τη διαφορά. Η αποχή, μαζί με τα άκυρα και τα λευκά,  αν δεν λαμβάνει ή δεν λάβει οργανωμένο πολιτικό χαρακτήρα είναι ανύπαρκτη πίεση και παίζει ηθελημένα ή άθελα στο παιχνίδι του συστήματος δίδοντας την ψευδαίσθηση αντίστασης και κοστίζει απογοήτευση. Η συμμετοχή, χωρίς να είναι βέβαιο, δίνει βέβαιες πιθανότητες εξελίξεων. Στη χειρότερη περίπτωση αν είναι μικρή τίποτα, αλλά και δεν κοστίζει τίποτα. Διότι αυτοί, δεν κυβερνούν με ψήφους αλλά με ποσοστά. Εκτός αν δεν πάει Κανένας ή γίνουν οι άλλοι Πολύφημος.