Rib and Sea

Επικήδειοι.

Χριστός Ανέστη λοιπόν. Όπως κάθε Πάσχα, άλλωστε, εδώ και 2014 χρόνια. Εμείς να δούμε πότε θα αναστηθούμε! Παράξενο, πάντως, αλλά εμένα κάτι τέτοιες αναστάσιμες ημέρες με γυροφέρνει η ιδέα του θανάτου. Και, ανάμεσα στα άλλα που με προβληματίζουν, αναρωτιέμαι: Είναι τελικώς ο θάνατος το μεταβατικό στάδιο σε μια άλλη ζωή; Είναι ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή; Είναι μήπως το αναγκαίο κακό; Είναι το μαύρο απέναντι στο άσπρο της ζωής και ο εκφραστής της ισορροπίας των αντιθέσεων; Ό,τι και αν είναι, κάποτε έρχεται, τόσο για τους ηθικούς όσο και για τους ανήθικους. Τόσο για τους φτωχούς και τους πλούσιους, όσο και για τους έξυπνους, τους βλάκες, τους τροϊκανούς και τα ντόπια τσιράκια τους.

Αναρωτιόμουν,ανέκαθεν, χωρίς ικανοποιητική απάντηση, γιατί άραγε όλοι οι επικήδειοι λόγοι που εκφωνούνται μετά θάνατον είναι ύμνοι στον λατρευτό, ικανό και υπόδειγμα ηθικής μακαρίτη, αφού εκ των πραγμάτων ούτε λατρευτός, ούτε ικανός, ούτε υπόδειγμα ηθικής μπορεί να ήταν όσο ζούσε γι' αυτούς που καθυστερημένα τον εκθειάζουν; Φιλοφρόνηση κατόπιν εορτής; Ποιο θα είναι όμως το όφελος του μακαρίτη αφού δεν θα ζει να την ακούσει; Τύψεις συνειδήσεως του εκφωνούντος τον επικήδειο απέναντι στον νεκρό για όσα ενδεχομένως του έκανε όσο ζούσε; Ανώφελο! Ο μακαρίτης πήρε μαζί του την πίκρα για την αχαριστία όσων ευεργέτησε.

Τότε; Πώς εξηγούνται οι επικήδειοι "ύμνοι" μπροστά στα φέρετρα νεκρών, οι οποίοι όσο ήταν εν ζωή άλλοτε εβάλοντο από τους ίδιους τους εκφωνητές των επικήδειων λόγων, και άλλοτε πάλι γίνονταν στόχος έντονων επικρίσεων για τις ιδέες ή τις πράξεις τους;

Μήπως ο μακαρίτης δεν είναι πια "επικίνδυνος" για τα συμφέροντα των ζωντανών, είναι άρα "ανώδυνος" παραλήπτης κάλπικων φιλοφρονήσεων; Μήπως ο εκφωνητής του επικήδειου βάζει, με τον ύμνο του στον νεκρό, τις βάσεις της "υποθήκης" του δικού του επικήδειου, αφού η υστεροφημία είναι αλήθεια πως μας απασχολεί όλους όσο ζούμε;

Υπάρχει όμως και η κατηγορία εκείνων που επιτίθενται στον συνάνθρωπό τους μετά τον θάνατό του, ενώ όσο ήταν στη ζωή σιωπούσαν ένοχα. Γι' αυτούς, ίσως, δεν θα βρεθεί κανείς να τους εκφωνήσει τον επικήδειο...

Πού κατέληξα λοιπόν μετά από όλες αυτές τις σκέψεις; Αφήνω σαν τελευταία επιθυμία μου την καύση του άψυχου σαρκίου μου, αφού δεν θα αντέξω τον επικήδειο "ύμνο" κάποιου "Χ" Γκρεϊπφρούτογλου, πάνω από το φέρετρό μου, ο οποίος θα εξάρει τις ικανότητες και την άμεμπτη ηθική μου όσο ήμουν εν ζωή. Δεν θα το αντέξω, πιστέψτε με, και θα αναστηθώ, όπως ο Ιησούς, για να πάρω στο κυνήγι τον υποκριτή! Αφήστε που ουδέποτε κατάλαβα όλο αυτό το μετά θάνατον "πανηγύρι", με τα φθηνά και ακριβά φέρετρα, τα κοράκια, τα πανάκριβα στεφάνια με ζωή λίγων ωρών στα νεκροταφεία και στη συνέχεια να γίνονται χαλί στις πίστες νυχτερινών κέντρων ή ανθοδέσμες των φαναριών, τους παπάδες, τα μνημόσυνα, τα εννιάμερα, τα ετήσια, διαρκή ενόχληση των ζωντανών, θαρρείς και χωρίς αυτά δεν συντηρείται η μνήμη αυτών που έφυγαν...

Να με κάψετε λοιπόν επιθυμώ, σαν πεθάνω, και ένα γλέντι τρελό να στήσετε οι λιγοστοί φίλοι μου σε κάποια απόμερη παραλία, σκορπώντας τη στάχτη μου στην αγκαλιά της γαλάζιας αγαπημένης μου. Κρατήστε μοναχά λίγη και μοιράστε την σε όσους αδίκως με πλήγωσαν. Δώστε τους μαζί κι' αυτό το ραβασάκι : "Σου αφήνω λίγη στάχτη απ' τους όρχεις μου για να με θυμάσαι".

Τον κατάλογο των παραληπτών, της εκ των όρχεων στάχτης μου, αλλά και αυτών που επιθυμώ να γλεντήσουν τον θάνατό μου σε κάποια απόμερη παραλία, τον έχω αφήσει στον καλύτερό μου φίλο. Ξέρει αυτός...