Rib and Sea

Μετά από όλες εκείνες τις αντιδράσεις των μελών και τις υποσχέσεις των υποψηφίων ότι θα βοηθήσουν ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι του σωματείου, δεν είχα παρά να ανακαλέσω την απόφασή μου να αποχωρήσω, και να ηγηθώ και πάλι του δ.σ. που προέκυψε μετά τις αρχαιρεσίες του Οκτωβρίου 1989. Καθοριστική για την απόφασή μου να παραμείνω υπήρξε η στάση του Ζήση Στρατάκη, ο οποίος μου εκδήλωσε την συμπαράστασή του στέλνοντάς μου το ακόλουθο σημείωμα (φωτογραφία).

Παρέμεινα λοιπόν πρόεδρος του συλλόγου, με αντιπρόεδρο τον Ερρίκο Μηλιώρη, γενικό γραμματέα τον Ζήση Στρατάκη, ταμία τον Δημήτρη Καραγεωργίου και μέλη τους Βασίλη Γεωργόπουλο, Τάσο Καραγεώργη και Γιάννη Λεβαντή, με αναπληρωματικά μέλη τους Κυριάκο Κώνστα, Διονύση Δραγώτη και Δημήτρη Τσόλια.

Οι ομαδικές εκδηλώσεις του '88 και του '89 και τα πρώτα "παρατράγουδα"...

Θα επιστρέψω όμως και πάλι στα πρώτα δύο χρόνια, που προηγήθηκαν εκείνης της γενικής συνέλευσης, και θα αναφερθώ στις μεγάλες ομαδικές θαλασσινές εκδηλώσεις του συλλόγου, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν με μεγάλη επιτυχία το 1988 και το 1989, με μεγάλους χορηγούς και αθρόα συμμετοχή μελών. Το συνεχές και ανελέητο τρέξιμό μου, μαζί με τον Ερρίκο, απέδωσε γρήγορα καρπούς και είναι αλήθεια ότι αυτό που έμεινε, τελικώς, ήταν οι αναμνήσεις των μελών που συμμετείχαν στις εκδηλώσεις εκείνων των αξέχαστων πρώτων δύο χρόνων, και η ομολογία τους (μέχρι και σήμερα το τονίζουν αυτό) πως τέτοιες εκδηλώσεις ούτε έγιναν, ούτε πρόκειται να ξαναγίνουν!

Ο νεοσύστατος σύλλογος είχε να επιδείξει εκείνα τα πρώτα δύο χρόνια δεκάδες θαλλασινές εξορμήσεις, ακόμη και μέσα στο καταχείμωνο, ευτυχισμένα πρόσωπα μελών που διασκέδαζαν μακριά από σκοπιμότητες, αντιπαλότητες, εφέ, πηγαδάκια και συμφέροντα. Αυτά τα ευτυχισμένα πρόσωπα των μελών ήταν η καλύτερη ανταμοιβή μας.

Τον Ιανουάριο του '88, δύο μόλις μήνες δηλαδή μετά την ίδρυση του Ο.Φ.Σ.Ε., αποφασίσαμε να πρωτοτυπήσουμε και να κόψουμε την πρωτοχρονιάτικη πίτα μας στη θάλασσα. Έτσι, ενώ ο αριθμός των μελών του νεοσύστατου συλλόγου δεν υπερέβαινε τα τριάντα άτομα, στο λιμανάκι της Βάρκιζας συγκεντρώθηκαν πάνω από πενήντα φουσκωτά σκάφη! Με την βοήθεια του Γιάννη Καραμολέγκου, έχοντας επιβιβαστεί σ' ένα φουσκωτό σκάφος της Zodiac (για να μη δώσω τροφή στις κακίες κάποιων ότι ο Ο.Φ.Σ.Ε. ήταν club της Olympic!) μοιράσαμε την πίτα στα μέλη, που είχαν δημιουργήσει ένα μεγάλο ημικύκλιο δένοντας τα σκάφη τους το ένα δίπλα στο άλλο. Ακολούθησε ρίψη βεγγαλικών και καπνογόνων, ενώ αμέσως μετά ακολούθησε ομαδικό γεύμα σε παραλιακό εστιατόριο της Βάρκιζας.

Και να ήταν μόνο το κόψιμο της πίτας! Δεν χάναμε την ευκαιρία να βγούμε στη θάλασσα. Ακόμη και κατά την διάρκεια του χειμώνα! Στα νησιά του Σαρωνικού, τα κοντινά νησιά των Κυκλάδων, αλλά και στο "διπλανό" Κατραμονήσι. Με μπουφάν, νιτσεράδες, γαλότσες και μάλλινους σκούφους, αλλά και με τεράστια όρεξη και διάθεση για παρείστικη πλάκα, ψήσιμο στην παραλία και ομαδική πλεύση. Με δεδομένα μάλιστα τα μικρά μήκη σκαφών εκείνης της εποχής (το 4.95 που είχα τότε εθεωρείτο μεγάλο σχετικώς φουσκωτό!) εκείνες οι θαλασσινές εκδρομές, γι' αυτούς που σήμερα ταξιδεύουν με δεκάμετρα καμπινάτα φουσκωτά και διπλούς κινητήρες, έμοιαζαν με... "επικίνδυνες αποστολές"!

Λίγους μόλις μήνες μετά την ίδρυσή του, ο Ο.Φ.Σ.Ε. ευτύχησε να πραγματοποιήσει τις πρώτες μεγάλες εκδηλώσεις του, με αθρόα συμμετοχή του συνεχώς αυξανόμενου αριθμού των μελών του, και με την οικονομική υποστήριξη μεγάλων εταιρειών. Το Σάββατο 16 Ιουλίου του 1988 λοιπόν ξεκίνησε το "Α΄ Ράλλυ φουσκωτών σκαφών Αργοσαρωνικού", με χορηγούς τις εταιρείες "Lacoste" και "Sosco" και χορηγούς επικοινωνίας την εφημερίδα "24 ώρες" και τα άλλα περιοδικά της εκδοτικής εταιρείας "Γραμμή Α.Ε." του Γιώργου Κοσκωτά. Την θαλάσσια υποστήριξη της εκδήλωσης ανέλαβε η "Θ.Ε.Σ." (θαλάσσια εξυπηρέτηση σκαφών).

Επρόκειτο για μια μεγάλη, για τα μέτρα εκείνης της εποχής, και αξέχαστη ομαδική θαλασσινή εκδήλωση, όπου τα πληρώματα διασκέδασαν, έφαγαν, ήπιαν, διανυκτέρευσαν στο "Porto Hydra", και όλα αυτά χωρίς να πληρώσουν δραχμή! Ακόμη και τα καύσιμα ήταν πληρωμένα, αφού υπήρχαν δύο βυτιοφόρα της "Sosco" (ένα στο Καλαμάκι και ένα στον Πόρο) τα οποία φουλάρισαν τα ρεζερβουάρ όλων των σκαφών που έλαβαν μέρος στην εκδήλωση! Και δεν ήταν λίγα...

Το πρόγραμμα περιελάμβανε και ένα πρωτότυπο "κυνήγι θησαυρού" (δικής μου έμπνευσης) κατά την διάρκεια του οποίου τα πληρώματα έπρεπε να βρουν διάφορα αντικείμενα και να απαντήσουν σε ερωτήσεις οι οποίες, προκειμένου να απαντηθούν, προϋπέθεταν στοιχειώδεις ναυτικές γνώσεις. Το βράδυ του Σαββάτου, αφού τα σκάφη πέρασαν ομαδικώς από την Αίγινα, τον Πόρο και πλημμύρισαν το μικρό λιμάνι της Ύδρας, κατέληξαν στο ξενοδοχείο "Porto Hydra", όπου απόλαυσαν τα φαγητά ενός πλούσιου μπουφέ και διανυκτέρευσαν, με όλα τα έξοδα πληρωμένα από την "Lacoste". Εκείνη ήταν όμως η πρώτη αποφράδα νύχτα μου και η αρχή του τέλους, που άρχισε να διαφαίνεται πως δεν ήταν και πολύ μακριά...

Οι μεγάλες εκδηλώσεις του '89 που ακολούθησαν, εκτίναξαν τον αριθμό και την διασκέδαση των μελών, αλλά και την φήμη του Ο.Φ.Σ.Ε. στα ύψη. Μαζί και την κριτική του Γιώργου Χονδρόπουλου ο οποίος, βλέποντας πως η μέθοδος του "κρίνε χωρίς να προσφέρεις" ή "βάζε τρικλοποδιές πού ξέρεις μπορεί να πέσει", δεν έβγαζε πουθενά, έπεισε τον Νίκο Ραδαίο να παραιτηθούν και να ιδρύσουν τον "Ιάσονα". Θέλοντας μάλιστα να δικαιολογήσει με κάποιο τρόπο την αδικαιολόγητη αποχώρησή του και την ίδρυση του νέου συλλόγου, άφησε να αιωρείται παρασκηνιακά η αόριστη εις βάρος μου "κατηγορία" ότι ήμουν τάχα "συγκεντρωτικός", δεν άκουγα κανένα, και ότι ο Ο.Φ.Σ.Ε. κινδύνευε να "καπελλωθεί" από τους χορηγούς οι οποίοι ενίσχυαν οικονομικώς τις εκδηλώσεις του! Με ποιο τρόπο μπορούσαν η "Lacoste", η "Sosco", η "Γραμμή Α.Ε." και στη συνέχεια η "Coca Cola, η "Henninger", η "ΕΒΓΑ" και το Ραδιόφωνο του "Σκαϊ" να "καπελλώσουν τον σύλλογο (αφού δεν είχαν καμμία σχέση με τον χώρο των φουσκωτών σκαφών και παρελκομένων) αυτό μόνο ο Γιώργος Χονδρόπουλος και αργότερα οι μιμητές του Τάσος Καραγεώργης και Δημήτρης Καραγεωργίου κατάλαβαν. Δεν κατάφεραν εν τούτοις ποτέ να δώσουν μια σαφή και ξεκάθαρη εξήγηση...

Γιατί όμως με κατηγορούσαν ο Γιώργος Χονδρόπουλος, και αργότερα οι Καραγεώργης και Καραγεωργίου, σαν "συγκεντρωτικό";  Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται ότι είχαν δίκιο! Αν όμως πάρουμε σαν δεδομένο ότι δεν μου άρεσε καθόλου να τρέχω για όλα σαν τον... Βέγγο (σε κανένα δεν αρέσει), αλλά ότι ήμουν αναγκασμένος εκ των πραγμάτων να τρέχω, γιατί δεν είχα το δικαίωμα ούτε την δυνατότητα να διατάξω τα μέλη του δ.σ. να αναλάβουν την ευθύνη και ένα μέρος της οργάνωσης των εκδηλώσεων που τους αναλογούσε, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο "συγκεντρωτισμός" ήταν η αναπόφευκτη επιλογή μου! Μιλώντας για Ο.Φ.Σ.Ε., ένα μη κερδοσκοπικό σωματείο δηλαδή, οφείλουμε να δεχθούμε, κατ' ανάγκην, ότι μιλάμε για χόμπυ και εθελοντική προσφορά εργασίας, και όχι για μια κερδοσκοπική επιχείρηση της οποίας ο πρόεδρος είναι ο ιδιοκτήτης και τα μέλη του δ.σ. υπάλληλοί του, ώστε να τους διατάξει ή να τους απολύσει αν δεν κάνουν καλά την δουλειά τους! Κραυγαλέο παράδειγμα η άρνηση των Νίκου Ραδαίου και Γιάννη Παππά να αναλάβουν τα βιβλία του συλλόγου, με πρόσχημα τις πολλές επαγγελματικές ασχολίες τους, θαρρείς κι' εγώ ήμουν εισοδηματίας ή αργόσχολος!

Ως εκ τούτου, ήμουν υποχρεωμένος, εκ των πραγμάτων, να συμπληρώνω την αδιαφορία, απροθυμία ή ασυνέπεια των υπολοίπων, αφού η ευθύνη που αναλάμβανε κάθε φορά ο σύλλογος απέναντι στους χορηγούς και τα απλά μέλη του δεν μου επέτρεπε να πω : "Αφού δεν ενδιαφέρεστε εσείς, σκασίλα μου"! Έτρεχα λοιπόν, μαζί με τον Ερρίκο, για λογαριασμό και των υπολοίπων, δίνοντας όπως ήταν φυσικό την εντύπωση ότι ήμουνα συγκεντρωτικός και τα έκανα όλα μόνος μου. Δεν μπορούσα, στο κάτω κάτω,  και δεν ήθελα, να σβήσει κάτι που ο ίδιος εμπνεύστηκα και δημιούργησα, επειδή κάποιοι ήταν ασυνεπείς, αδιάφοροι και δεν ήθελαν να βοηθήσουν.

Θυμάμαι ακόμη, χαρακτηριστικώς, την απουσία και αδιαφορία δύο μελών του δ.σ. (δεν θα αναφέρω τα ονόματά τους γιατί κατά τα άλλα τους εκτιμώ) οι οποίοι είχαν αναλάβει ένα κομμάτι της διοργάνωσης της "Α' Πανελλήνιας συγκέντρωσης φουσκωτών σκαφών", η οποία πραγματοποιήθηκε το 1989 στην παραλία της Γλυφάδας με χορηγό την "ΕΒΓΑ" και τις εταιρείες "Henninger" και "Coca Cola". Έφτασαν και οι δύο στον χώρο της εκδήλωσης χαμογελώντας, και με αρκετές ώρες καθυστέρηση, σαν να μην τρέχει τίποτε! Ο μεν πρώτος, όταν τον ρώτησα για την αιτία της καθυστέρησης είπε ότι το... ξέχασε, ο δε άλλος ότι άργησε να... ξυπνήσει! Τι έπρεπε λοιπόν να κάνω για να μην χαρακτηρισθώ "συγκεντρωτικός"; Θα έπρεπε, ίσως, να αδιαφορήσω, να επιρρίψω τις ευθύνες στα δύο μέλη του δ.σ. που δεν έφεραν εις πέρας αυτό που είχαν αναλάβει και να πετάξω από πάνω μου την ευθύνη. Τι θα έλεγα όμως στον εκπρόσωπο της "ΕΒΓΑ" Βασίλη Γεωργόπουλο, ο οποίος ήταν παρών και είχε την εύλογη απαίτηση να γίνουν όλα όπως είχαν συμφωνηθεί; Ουδείς, μέχρι σήμερα, από αυτούς που με κατηγόρησαν ως "συγκεντρωτικό" και άνθρωπο που ήθελε να τα κάνει όλα μόνος του μπήκε στον κόπο να απαντήσει σ' αυτό το εύλογο ερώτημα...

Φόρεσα λοιπόν το σορτσάκι μου, αντί να είμαι γραβατωμένος και να το "παίζω" πρόεδρος, και μπήκα στη θάλασσα για να τοποθετήσω τις σημαδούρες του πρώτου αυτοσχέδιου αγώνα τριγώνου και επίδειξης, να ανάψω τα κάρβουνα στα βαρέλια για το μπάρμπεκιου και να μεταφέρω τις ομπρέλλες, τις καρέκλες και τους κάδους των σκουπιδιών. Δεν το "έπαιξα" πρόεδρος και πλήρωσα το τίμημα. Ήταν όμως θέμα προσωπικής επιλογής, αυτήν την απόφαση πήρα τότε και ουδέποτε μετάνοιωσα! Αν η επιλογή μου εκείνη ανταμείφθηκε με το γνωστό ελληνικό "φιλοδώρημα" της κακόπιστης κριτικής, της αχαριστίας και της... ανοικτής παλάμης, ας έχουν άλλοι τις τύψεις...

Η πρώτη εκείνη Πανελλήνια συγκέντρωση στην Γλυφάδα ήταν ο προάγγελος των μεγάλων θαλασσινών εκδηλώσεων που θα ακολουθούσαν. Η "ΕΒΓΑ" είχε συμφωνήσει να καλύψει σαν χορηγός μια σειρά εκδηλώσεων, τις οποίες είχαμε θέσει υπ' όψιν του διευθυντή marketing της εταιρείας Βασίλη Γεωργόπουλου (ήταν και ο ίδιος κάτοχος ενός συμβατικού φουσκωτού της "Novamarine") με το ποσό των δέκα εκατομμυρίων δραχμών! Πολύ σημαντικό ποσό για εκείνη την εποχή και με δεδομένο το νεαρόν της ηλικίας του Ο.Φ.Σ.Ε.

Είχα, θυμάμαι, επισκεφθεί τον Γεωργόπουλο στο γραφείο του, συνοδευόμενος από τον Ερρίκο Μηλιώρη και τον Γιάννη Καραμολέγκο, για να συζητήσουμε τις λεπτομέρειες των εκδηλώσεων και τον τρόπο καταβολής των χρημάτων της χορηγίας. Ο Καραμολέγκος υποστήριξε ότι θα έπρεπε ένα ποσό να μπει στο ταμείο του συλλόγου. Εγώ ήμουν αντίθετος! Πίστευα ότι ολόκληρο το ποσό των δέκα εκατομμυρίων θα έπρεπε να διατεθεί για τις εκδηλώσεις που είχαμε προγραμματίσει, το δε κέρδος του Ο.Φ.Σ.Ε. θεωρούσα ότι θα ήταν η μεγάλη φήμη που θα αποκτούσε από την προβολή των εκδηλώσεων, η διασκέδαση των μελών και οι εμπειρίες που θα αποκόμιζαν, αλλά και τα χρήματα από το συμβολικό ποσό που θα κατέβαλαν στον σύλλογο όσοι ήθελαν να έχουν δικαίωμα συμμετοχής στις εκδηλώσεις. Τελικώς "πέρασε" το δικό μου και θεωρώ ότι ο Βασίλης Γεωργόπουλος εκτίμησε εκείνη την θέση μου.

Έπρεπε όμως να διευθετηθεί και ένα άλλο, πολύ "λεπτό" ζήτημα. Ο τρόπος της καταβολής των χρημάτων της χορηγίας. Επειδή ανέκαθεν διαχειρίζομαι με μεγάλη προσοχή τα ξένα χρήματα, έθεσα σαν όρο κανένα χρηματικό ποσό να μην περάσει απ' τα χέρια των μελών του δ.σ., εμού βεβαίως συμπεριλαμβανομένου, και τα χρήματα να καταβληθούν από την "ΕΒΓΑ" απ' ευθείας στους προμηθευτές, έναντι τιμολογίων. Η ενέργειά μου εκείνη ήταν σοφή, όπως απεδείχθη αργότερα, αφού οι "καλοθελητές" και αυτοί οι οποίοι κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια καιροφυλακτούσαν...

Τον Μάϊο του 1989 πραγματοποιήθηκε η πρώτη μεγάλη θαλασσινή εκδρομή του Ο.Φ.Σ.Ε. με χορηγό την "ΕΒΓΑ" η οποία κάλυψε και τα καύσιμα όσων έλαβαν μέρος! Είχαμε σχεδιάσει να κάνουμε τον γύρο των Κυκλάδων, σε χρονική διάρκεια επτά ημερών. Οι ιδιοκτήτες τριάντα φουσκωτών σκαφών δήλωσαν συμμετοχή σ' εκείνη την εκδήλωση. Τεράστιος αριθμός, αν αναλογιστεί κανείς το μέγεθος των σκαφών και την απειρία της συντριπτικής πλειοψηφίας των πληρωμάτων τους. Παρ' όλα αυτά και παρά τις "Κασσάνδρες" που προέβλεπαν παταγώδη αποτυχία, όλα πήγαν καλά και το ταξίδι εκείνο έμεινε σε όλους αξέχαστο.

Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς πραγματοποιήθηκε η ετήσια μεγάλη εκδήλωση του Ο.Φ.Σ.Ε., με τον τροποποιημένο τίτλο "Β΄ Θαλασσινό Σαφάρι φουσκωτών σκαφών" (το 1988 η πρώτη εκδήλωση είχε ονομαστεί "Α΄ Ράλλυ φουσκωτών σκαφών Αργοσαρωνικού"), και χορηγό την "ΕΒΓΑ" (η εκδήλωση άλλαξε και πάλι όνομα, μετά την δική μου αποχώρηση, και ονομάστηκε "ο δρόμος του δελφινιού"). Θυμάμαι τον άγνωστο κόσμο που είχε διαβάσει τις ανακοινώσεις στον Τύπο και τα περιοδικά και ερχόταν στο σπίτι μου για να δηλώσει συμμετοχή! Εκατόν δέκα τέσσερις κυβερνήτες φουσκωτών σκαφών δήλωσαν τελικώς συμμετοχή σ' εκείνη την μεγαλειώδη και αξέχαστη εκδήλωση!

Τα σκάφη απέπλευσαν από τον Πειραιά και αφού συγκεντρώθηκαν στο λιμάνι της Σαλαμίνας, πέρασαν όλα μαζί για πρώτη φορά την διώρυγα της Κορίνθου, τερματίζοντας στο ξενοδοχείο "Ποσειδών" του Λουτρακίου, όπου έγινε κυριολεκτικώς της κακομοίρας! Και τι δεν έπεσε μέσα σ' εκείνη την άμοιρη την πισίνα, ενώ στη σούβλα γύριζε επί ώρες ένα ολόκληρο... βόδι (ούτε τα κόκκαλα δεν έμειναν στο τέλος!), τα "κακά παιδιά" του "Σκάϊ" (Λάλλας και Ταγματάρχης) έκαναν ζωντάνη εκπομπή, και η βαρελίσια μπύρα της Henninger έρρεε ποτάμι!

Εκτός από τους συμμετέχοντες, που έπεφταν με τα ρούχα στο νερό (ούτε εγώ γλύτωσα), στην πισίνα εθεάθη κάποια στιγμή να επιπλέει ένα... φουσκωτό σκάφος, πλωτήρες, παπούτσια, βεγγαλικά και καπνογόνα, ενώ ο μετρ του ξενοδοχείου τραβούσε τα μαλλιά του!

Εκτός από την "ΕΒΓΑ", η οποία ήταν ο κύριος χορηγός της εκδήλωσης και η οποία, εκτός των άλλων, πλήρωσε και το κόστος διέλευσης της διώρυγας, χορηγός ήταν και η εταιρεία "Tag Heuer", ο αντιπρόσωπος της οποίας προσέφερε δύο δοχεία βενζίνης σε κάθε κυβερνήτη! Οι μεγάλες εκδηλώσεις εκείνου του έτους, με χορηγό την "ΕΒΓΑ", έκλεισαν τον Σεπτέμβριο, με τον γύρο των Σποράδων και τον γάμο της χρονιάς του Πέτρου Πετρούνια στην Κάσο, που απετέλεσε το κερασάκι στην τούρτα!

Στον γύρο των Σποράδων έλαβαν μέρος είκοσι πέντε κυβερνήτες και πληρώματα και ο απόπλους έγινε από το λιμανάκι των εγκαταστάσεων του "Ναυτικού Ομίλου" στο Δήλεσι, όπου φιλοξενήθηκαν τα τρέϊλερς όσων συμμετείχαν στο ταξίδι. Και τι δεν έγινε σ' εκείνο τον γύρο των Σποράδων! Ειδικώς στο ταβερνάκι της Στενής Βάλας Αλονήσου, μετά από έναν αγώνα ψαρέματος, ο νικητής του οποίου (ο Φώτης Γαρίνης ήταν νομίζω με ένα τελλάρο σαφρίδια!) πήρε σαν έπαθλο από την "ΕΒΓΑ" το βάρος του σε... παγωτά, ακολούθησαν ακατάσχετα μπουγελώματα, ρίξιμο της καπετάνισας του Γαρίνη στη θάλασσα (παραλίγο να τραυματιστεί η Χαρούλα!), και ευχές στον πρόεδρο και την καπετάνισά του, οι οποίοι γιόρταζαν την δέκατη τρίτη επέτειο του γάμου τους!

Στη Σκύρο έγινε το μεγάλο φαγοπότι, όταν ο Στεφανίδης έβγαλε έναν εικοσάρη ροφό, ενώ το βράδυ κάποιος, που είχε μεταμφιεστεί σε βλάχο τσολιά, τριγυρνούσε στις σκηνές όσων διανυκτέρευαν στην παραλία παίζοντας την φλογέρα του και μην αφήνοντας κανένα να κλείσει μάτι! Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από εκείνη την εκδήλωση. Μέχρι αεροπλάνα της Πολεμικής Αεροπορίας σηκώθηκαν και πέρασαν σε χαμηλή πτήση πάνω απ' τα κεφάλια μας, καθώς φεύγαμε απ' την Σκύρο, ενώ στον περιβόητο Κάβο Ντ' Όρο, εκμεταλλευόμενοι μια πρωτοφανή μπουνάτσα, ακινητοποιήσαμε τα σκάφη αρόδο και κάναμε μπάνιο στο πέλαγος!

Τον γνωστό "ribmaniac" Πέτρο Πετρούνια (ήταν αντιπρόσωπος των Ιταλικών φουσκωτών "Novamarine" εκείνη την εποχή) αποφασίσαμε να συνοδεύσουμε με τα φουσκωτά μας σκάφη και να τον παντρέψουμε στην ακριτική Κάσο! Η "ΕΒΓΑ" προσέθεσε κατ' εξαίρεσιν εκείνο το ταξίδι στο ετήσιο πρόγραμμα του Ο.Φ.Σ.Ε. για το 1989 και κάλυψε το κόστος καυσίμων των δέκα κυβερνητών οι οποίοι πρόλαβαν να δηλώσουν συμμετοχή. Το μεγαλύτερο σκάφος εκείνου του ταξιδιού ήταν του Διονύση Δραγώτη (Novamarine 6.20) και το μικρότερο του Φώτη Ροϊνού (Maestral  4.80). Στον περιπετειώδη εκείνο διάπλου του Αιγαίου, εκτός απ' τον Διονύση και τον Φώτη, έλαβαν μέρος σαν κυβερνήτες : ο Αποστόλης Μπιλίρης με σκάφος της Olympic, ο Δημήτρης Καραγεωργίου με Mostro (εγκατέλειψε στην επιστροφή στη Σαντορίνη γιατί ξηλώθηκε η υπέρβαρη ξύλινη κονσόλα του σκάφους του), ο Βίκτωρ Λεβή με Joker (το ταξίδι του οποίου τελείωσε άδοξα στον Αθηνιό της Σαντορίνης, όταν ένα πλοίο της ακτοπλοίας τουμπάρισε με τα απόνερα των προπελλών του το φουσκωτό μέσα στο οποίο κοιμόταν!), ο Βασίλης Γεωργόπουλος με Novamarine, ο Γιάννης Λεβαντής με Marshall, ο Κυριάκος Κώνστας με Wiking, εγώ με Joker 5.80 και βεβαίως ο γαμπρός με Novamarine 5.40. Αν έκανα κάποιο λάθος στην απαρίθμηση των κυβερνητών ή των σκαφών τους, παρακαλώ όποιον διαβάσει αυτές τις γραμμές και θυμάται καλύτερα, να με διορθώσει.

Συνέβησαν πολλά και αξέχαστα σ' εκείνο το δύσκολο ταξίδι. Ήταν άλλωστε μεγάλο το τόλμημα να αναλάβει κανείς την ευθύνη, πριν από είκοσι ένα χρόνια, να ηγηθεί μιας ομάδας δέκα φουσκωτών σκαφών και να τα οδηγήσει με ασφάλεια στην άκρη του Αιγαίου. Και δεν αρνήθηκα την πρόκληση, ασχέτως εάν παρ' όλη την επιτυχία του ταξιδιού, κάποιοι είχαν πάλι κάτι να πουν, ιδίως στην επιστροφή, όταν μετά την Ίο ο πολύ κακός καιρός δεν επέτρεψε την ομαδική πλεύση και ο καθένας εκλήθη να αναλάβει τις ευθύνες του. Κάποιοι μάλιστα είπαν ότι τους "εγκατέλειψα" τάχα στην τύχη τους, ενώ η αλήθεια είναι ότι κατά την συγκέντρωση των κυβερνητών στην Ίο τους είχα ενημερώσει  όλους ότι οι καιρικές συνθήκες ήταν ακραίες και συνεπώς η παροχή βοήθειας θα ήταν σχεδόν αδύνατη στο πέλαγος. Πρότεινα δε, σε όσους πίστευαν ότι δεν θα τα καταφέρουν, να φορτώσουν τα σκάφη τους στο καράβι της γραμμής. Η φράση μου "ο σώζων εαυτόν σωθήτω", που ήταν καθαρά σημειολογική και αφορούσε τις ακραίες εκείνες καιρικές συνθήκες, παρεξηγήθηκε από κάποιους, οι οποίοι διέδιδαν στο παρασκήνιο ότι τους εγκατέλειψα! Ο πηγαιμός μας "στιγματίστηκε" πάντως με το "ατύχημα" του Βίκτορα στη Σαντορίνη, το οποίο δεν είχε ευτυχώς τραγική κατάληξη για την ζωή ή την σωματική του ακεραιότητα.

Εκείνην ωστόσο την τόσο αποδοτική για τον σύλλογο χρονιά, έμελλε να στιγματίσω, λίγες ημέρες πριν από την γενική συνέλευση, με ένα γελοίο και αδικαιολόγητο λάθος μου το οποίο έφερε κυριολεκτικώς τα πάνω κάτω και όπλισε τα χέρια αυτών που με περίμεναν στη γωνία. Γι' αυτό το λάθος θα σας μιλήσω σε επόμενο άρθρο μου με τίτλο : "Γένοβα 1989. Η μαύρη σελίδα..."

Συνεχίζεται...

http://www.ribandsea.com/main/index.php/memo/270-2010-02-17-10-07-16