Rib and Sea

Με αφορμή ένα άρθρο που δημοσίευσα στο "Rib and Sea", πριν από λίγες ημέρες http://www.ribandsea.com/face/2895-giati-den-antidroyn-oi-ellines-ki-omos-yparxei-apantisi, έλαβα το ακόλουθο σχόλιο από μια καλή μου φίλη.

Καλημέρα Ιωσήφ μου,

Η Αρβελέρ μάς κάνει μαθήματα ιστορίας; Αυτή η εβραία που ως... πρόεδρος του συλλόγου των Δελφών μας λέει να πάψουμε να λέμε Έλληνες, Έλληνες, Έλληνες;
Ποιά πτυχία; Τα συστημικά;
Τόλμησε κάποιος να πει πως είναι αυτά ακριβώς που δημιουργούν τους μη κριτικά σκεπτόμενους; Πειθήνια εργαλεία του συστήματός τους και της πολιτικής ορθότητας;  
Ή μήπως κατέστρεψαν την ανθρωπότητα οι μη έχοντες πτυχία;

Αγαπητέ Ιωσήφ,

Πάντοτε χαίρομαι, όταν διαβάζω κείμενά σου, μέσα από τα οποία προβάλλεται ο ακαταμάχητος χαρακτήρας σου και το ανυπότακτο του δημοσιογραφικού ήθους σου.

Το γραφτό σου http://www.ribandsea.com/waves/2883-oi-paranomes-mixanotrates-alonizoun-sta-rixa-me-tis-limenikes-arxes-na-kleinoun-ta-matia μου ξύπνησε μνήμες από την εποχή, που και εγώ τιμημένος από την εμπιστοσύνη των συναδέλφων μου, εξελέγην Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Πειραιά. Ήταν το 1975. Τότε που η έννοια της Προστασίας του Φυσικού Περιβάλλοντος ήταν, ακόμη και στους υπουργικούς θώκους, άγνωστη.

Φίλε Ιωσήφ,

Διαβάζοντας ένα άρθρο σου, σχετικό με την ελληνική δικαιοσύνη, αυτόματα ήρθαν στο μυαλό μου οι δύο και μοναδικές εμπλοκές που είχα μαζί της και τελικά αποφάνθηκα το εξής:

Τα ελληνικά δικαστήρια υπάρχουν, κατά κύριο λόγο, για να συντηρείται το κύκλωμα των δικαστών, δικηγόρων, δικαστικών υπαλλήλων, φωτοτυπιατζήδων, ρουμτουλετζήδων και καφετζήδων στον περί των δικαστηρίων χώρο και λιγότερο στην απόδοση δικαιοσύνης, η οποία, όπως έχω αντιληφθεί από τις δικές μου υποθέσεις, είναι μια μικρή λεπτομέρεια στην εξελικτική πορεία μιας δικαστικής διαμάχης. Και να τι εννοώ:

Του Μανώλη Χριστουλάκη.
             
Αγαπώ τη γλώσσα που έμαθα απ' τη μητέρα μου. Τη γλώσσα την Ελληνική! Τη γλώσσα που προσπαθούν μερικοί αλλοεθνείς και ιθαγενείς να τη νοθεύσουν. Έχει υποστεί τα πάνδεινα, και όμως αντιστέκεται. Τριακόσια τριάντα τρία χρόνια Φραγκοκρατίας και τριακόσια εξήντα οκτώ χρόνια Τουρκοκρατίας κρεμάσανε στον ασπρογάλανο χιτώνα της φράγκικα κουρέλια, τούρκικα γιορντάνια και σλάβικα μπιχλιμπίδια  για να την μεταμoρφώσουν σε μιξοβάρβαρη. Όμως, με τη δύναμη που κρύβει μέσα της, αγάλια-αγάλια ξεκαθαρίζεται.

Οργίζομαι με μερικούς «λειτουργούς» της Παιδείας που εξακολουθούν να διδάσκουν τα παιδιά μας, τον τοίχο ντουβάρι, την οροφή νταβάνι και να ισχυρίζονται πως οι λέξεις αυτές (και άλλες εκατοντάδες) ανήκουν πια στη γλώσσα μας!