Rib and Sea

Ταξιδεύει ο Μπάμπης Κωνσταντάτος.
 
Γύρω στα 50 χλμ. βόρεια της Δράμας, κοντά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα που ορίζονται από την οροσειρά της Ροδόπης, απλώνεται ένα μαγικό δάσος: Το δάσος της Ελατιάς. Διατηρεί ακόμα  και την ονομασία Καράντερε, ωστόσο το ελληνικό  όνομα προσδίδει και τον ακριβή χαρακτήρα του δάσους, στο οποίο φυτρώνει στη μεγαλύτερη έκτασή του η Ερυθρελάτη. Επιβλητικοί κολοσσοί των 30 και πάνω μέτρων με τα κρεμαστά σαν κουρτίνες κλαδιά τους σχηματίζουν μέσα στην μονίμως υγρή ατμόσφαιρα πυκνά και σκοτεινά δάση. Η μεγάλη δε, βιοποικιλότητα της περιοχής κάνει το δάσος της Ελατιάς μοναδικό, ξεχωριστό και σίγουρα διαφορετικό από τα μονότονα επίπεδα αντίστοιχα δάση της βόρειας Ευρώπης. Η περιοχή αυτού του μοναδικού δρυμώνα ξεκινάει νοερά από τον ποταμό Νέστο και όσο κερδίζει σε υψόμετρο υπερτερεί της βλάστησης η δασική πεύκη, που και αυτό προξενεί ιδιαίτερο βιογεωγραφικό ενδιαφέρον. Φυσικά, σ’ αυτό το δάσος υπάρχουν και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα όσον αφορά την χλωρίδα αλλά και την πανίδα.

Στο Δάσος της Ελατιάς είχα έρθει πρώτη φορά πριν από τρία χρόνια  και από τότε ζούσα με το όνειρο πότε θα βρεθώ ξανά εδώ. Έτσι, μετά από το «κατέβασμα του Νέστου με κανό» (οδοιπορικό άρθρο που έστειλα διαδικτυακά και αμέσως δημοσίευσε ο φίλος μου ο Ιωσήφ), από τους Τοξότες ανηφορίσαμε προς Παρανέστι, Δράμα και στην συνέχεια πήραμε το βόρειο δρόμο που περνάει από Σιδερόνερο και στη συνέχεια εισβάλει στο δάσος.

Επειδή στη Δράμα φτάσαμε Κυριακή, «στατοπεδεύσαμε» εκεί (κυριολεκτικά, παρκάραμε δίπλα στη μάντρα του στρατοπέδου), ώστε την επόμενη να προμηθευτούμε τρόφιμα, αφού εκεί που πηγαίναμε το μόνο που θα βρίσκαμε άφθονο ήταν το νερό.

Η μαγική διαδρομή αρχίζει πολύ σύντομα μετά την απομάκρυνση από τη Δράμα, έτσι τα 75 χλμ. μέχρι το Στραβόρεμα (τελικός προορισμός) είναι απολαυστική έστω κι αν το τελευταίο ένα τρίτο είναι χωματόδρομος. Φυσικά, ακόμα και για ένα όχημα όπως το camper δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, αν ο οδηγός δεν βιάζεται να φτάσει και είναι προσεκτικός στις ανωμαλίες του δρόμου, που εμφανίζονται περισσότερες στα τελευταία 15 χλμ. Ωστόσο, από ότι μαρτυράει το στρωμένο αμμοχάλικο σε ένα μεγάλο τμήμα της διαδρομής, μάλλον, ετοιμάζονται να το ασφαλτοστρώσουν, οπότε η μετάβαση θα γίνει ευκολότερη αλλά όχι πάντα και ομορφότερη.
 
Το Δάσος της Ελατιάς είναι ένα θαύμα της φύσης και η περιοχή του Στραβορέματος ένα μεγάλο δώρο στον άνθρωπο. Απίστευτο φυσικό περιβάλλον με ξέφωτα που περιβάλλονται από πανύψηλα δέντρα και ανάμεσά τους το Στραβόρεμα να τρέχει ήρεμο, με νερά κρύσταλλο. Και βέβαια για να χαρείς όλο αυτό που η φύση προσφέρει με μεγάλη απλοχεριά, πρέπει να έρθεις εδώ ντάλα καλοκαίρι. Αλλά και το καλοκαίρι σ’ αυτό το δάσος είναι πολύ ιδιαίτερο και εντελώς αλλιώτικο από αυτό των πόλεων. Ο ήλιος, βέβαια, είναι καυτός, αλλά λίγος σε διάρκεια. Οι πανύψηλες Ερυθρελάτες τον αφήνουν να καίει τα ξέφωτα λίγες ώρες την ημέρα, ενώ και τότε η σκιά είναι εξασφαλισμένη κάτω από την πυκνή βλάστηση. Ωστόσο, μόλις αυτός ο ήλιος αρχίσει να γέρνει, η προσπάθεια των ακτίνων να διαπεράσουν τα φυλλώματα παραμένει άκαρπη, ΄έτσι και η θερμοκρασία τραβάει τον κατήφορο. Όχι, δηλαδή, πώς και με το ήλιο ξεπερνάει τους 22-26ο C, όμως από τις 8μμ και για περισσότερο από ένα 12άωρο το θερμόμετρο στην καλύτερη περίπτωση αγγίζει τους 13ο C. Έτσι, ο κατασκηνωτής του δάσους της Ελατιάς θα πρέπει να έχει τα κατάλληλα ρούχα για τέτοιες θερμοκρασίες, σε περιβάλλον με αυξημένη και μόνιμη υγρασία .
 
Και αν νομίζετε δε,  πως σ’ αυτόν τον παράδεισο θα είστε μόνοι σας, κάνετε μεγάλο λάθος. Οι κατασκηνωτές, ιδίως τον Αύγουστο, είναι αρκετοί και όλοι μένουν σε αντίσκηνα (campers δεν συνάντησα κανένα και μάλιστα το δικό μας ήταν το... αξιοπερίεργο, και μας θυμόντουσαν όλοι από την προ τριετίας... εισβολή μας). Και, ίσως φανεί περίεργο, αλλά σχεδόν στο σύνολό τους, όσους βρήκα εδώ πάνω, ήταν συγχωριανοί από τον Ξηροπόταμο, ένα όμορφο χωριό πολύ κοντά στη Δράμα).
 
Κατηφορίζοντας προς το Στραβόρεμα, πριν 8 χλμ., υπάρχει το Δασικό Χωριό της Ελατιάς, ένα συγκρότημα κτιρίων όπου στεγάζεται η δασική υπηρεσία, ενώ εδώ λειτουργεί και παράρτημα της Γεωπονικής σχολής των ΤΕΙ, όπου συχνά διοργανώνονται  μαθήματα και σεμινάρια.
 
Στις όχθες του Στραβορέματος και για την ανετότερη διαβίωση των κατασκηνωτών υπάρχουν παροχές νερού από βρύσες καθώς και έξοδοι νερού κατ’ ευθείαν από  τις πηγές, που τρέχουν αδιάκοπα παγωμένο πόσιμο νερό. Και βέβαια τα νερά του Στραβορέματος που κυλάνε ήρεμα σε μεγάλο μήκος προσφέρονται για τη διατήρηση των ποτών και άλλων φαγώσιμων σε θερμοκρασίες κάτω από τους 12ο C.
 
Εκείνο που επίσης υπάρχει άφθονο είναι το ξύλο για κάψιμο, έτσι οι φωτιές καίνε σε κάθε καταυλισμό και τις περισσότερες φορές επί 24ώρου βάσης. Για να πω την αλήθεια, σαν κάτοικος πυρόπληκτης περιοχής και έχοντας ζήσει τη λαίλαπα της φωτιάς, όλες αυτές οι εστίες, που στο δάσος της Ελατιάς συντροφεύουν και ζεσταίνουν το βράδυ τους κατασκηνωτές, με φόβισε. Όμως, ένοιωσα ασφάλεια όταν με διαβεβαίωσαν και άνθρωποι του δασαρχείου ότι εδώ φωτιά δεν πιάνει. Τώρα εγώ τι να πω; Εξέφρασα τους φόβους μου, ότι δηλαδή η φωτιά μπορεί να πιάσει δύσκολα ή έστω πάρα πολύ  δύσκολα, αλλά όχι ότι αυτό είναι και εντελώς αδύνατο, αλλά και πάλι αντιμετώπισα μια σιγουριά ασφάλειας από τους «μόνιμους» κατασκηνωτές (κάποιοι έρχονται εδώ επί 20 και πλέον χρόνια). Έσι το «φλέγον» αυτό θέμα έπαψε να με απασχολεί και άναψα κι εγώ άλλη μια φωτιά.
 
Εκείνο, ωστόσο, που περίμενα να δω εδώ, ήταν ένας μεγαλύτερος σεβασμός στο περιβάλλον. Φυσικά δεν αναφέρομαι σε ασυδοσία, αλλά να, κάποιοι παράταγαν νάιλον σακούλες και άλλα πλαστικά απομεινάρια σε ένα   χώρο, που σου «φωνάζει» ακόμα και το τσιγάρο σου να το... καταπιείς, παρά να το πετάξεις στο χώμα.
Την προηγούμενη φορά που είχα έρθει είχα επισημάνει σε ένα σημείο μεγάλους κάδους σκουπιδιών, οι οποίοι, όμως, ήταν ξέχειλοι και με πολλές σακούλες στοιβαγμένες γύρω τους. Αυτοί οι κάδοι τώρα δεν υπήρχαν και θεωρώ ότι ήταν σωστή η απόφαση του δασαρχείου να τους αποσύρει, αναγκάζοντας έτσι, κατά κάποιον τρόπο, τους κατασκηνωτές να παίρνουν μαζί τους φεύγοντας τα απορρίμματά τους. Και αυτό φαίνεται να «δουλεύει», εκτός από κάποιους αμετανόητους, που θεωρούν ότι η φύση καταπίνει τα πάντα.

Δεν θα σας πω, όμως, τίποτα άλλο γι’ αυτόν τον παράδεισο, που όμοιό του δεν έχω συναντήσει αλλού. Έκανα ό,τι μπορούσα με τη μικρή βιντεοκάμερα, αλλά και αυτά που θα δείτε μεταφέρουν πολύ λίγα από τις εικόνες που θα δείτε σαν επισκέπτες, και τίποτα από τις μυρουδιές και γενικότερα ό,τι συλλαμβάνουν οι υπόλοιπες αισθήσεις του ανθρώπου.

Καλό σας ταξίδι.