Rib and Sea
Αντιμάμαλα
Ομοσπονδίας το ανάγνωσμα...
Είναι πάγεια αρχή μου να μη σχολιάζω τα πεπραγμένα συλλόγων και τις πράξεις ή παραλείψεις των διοικητικών συμβουλίων τους, εκτός και εάν με αφορούν αμέσως ή εμμέσως. Όμως, αυτή καθ' εαυτή η "Πανελλήνια Ομοσπονδία Φουσκωτών Σκαφών", αλλά και όσα διαδραματίσθηκαν κατά τις πρόσφατες αρχαιρεσίες για την ανάδειξη του νέου διοικητικού συμβουλίου της, κατ' εμέ (και όχι μόνο), είναι τουλάχιστον περίεργα και αξίζει να τύχουν κάποιου σχολιασμού, δεδομένου ότι η "ανάγκη" ίδρυσης μιας Ομοσπονδίας "γενικών καθηκόντων", σε ένα χώρο όπου τα συλλογικά θέματα είχαν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πάρει τον δρόμο τους, ετέθη ήδη (από πολλούς) υπό σιωπηρή, πλην όμως προφανή, αμφισβήτηση.
Τα ψεύτικα, τα ξύλινα, τα λόγια τα μεγάλα...
Σχολιάζει, με σκωπτική διάθεση, ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Συζητούσα με κάποιον από τους εκθέτες του "32ου Ναυτικού Σαλονιού της Αθήνας", το απόγευμα του Σαββάτου, όταν ένοιωσα ένα χέρι να με ακουμπά στον ώμο και μια φωνή να λέει : "Έλα Ιωσήφ, πάμε, θα κάνει τα εγκαίνια της έκθεσης ο υπουργός"! Τι να σας πω, συγκλονίστηκα! Τέτοια βαρυσήμαντη είδηση είχα να ακούσω από τότε που έφυγε η τρισκατάρατη χούντα και επανέκαμψαν στην πολιτική σκηνή οι "σωτήρες" βολευτές. Ο ίδιος ο κ. υπουργός θαλασσίων υποθέσεων, νήσων και αλιείας (ανατρίχιασα), αυτοπροσώπως, θα μας έκανε την τιμή να εγκαινιάσει το "32ο Ναυτικό Σαλόνι Αθηνών", όπου μια χούφτα ταλαίπωροι επιχειρηματίες, καταθέτοντας τα τελευταία ψίχουλα κάποιων μεταχρονολογημένων επιταγών, προσπαθούν απεγνωσμένα να δώσουν στον εαυτό τους μια τελευταία ευκαιρία επιβίωσης.
Συζητούσα με κάποιον από τους εκθέτες του "32ου Ναυτικού Σαλονιού της Αθήνας", το απόγευμα του Σαββάτου, όταν ένοιωσα ένα χέρι να με ακουμπά στον ώμο και μια φωνή να λέει : "Έλα Ιωσήφ, πάμε, θα κάνει τα εγκαίνια της έκθεσης ο υπουργός"! Τι να σας πω, συγκλονίστηκα! Τέτοια βαρυσήμαντη είδηση είχα να ακούσω από τότε που έφυγε η τρισκατάρατη χούντα και επανέκαμψαν στην πολιτική σκηνή οι "σωτήρες" βολευτές. Ο ίδιος ο κ. υπουργός θαλασσίων υποθέσεων, νήσων και αλιείας (ανατρίχιασα), αυτοπροσώπως, θα μας έκανε την τιμή να εγκαινιάσει το "32ο Ναυτικό Σαλόνι Αθηνών", όπου μια χούφτα ταλαίπωροι επιχειρηματίες, καταθέτοντας τα τελευταία ψίχουλα κάποιων μεταχρονολογημένων επιταγών, προσπαθούν απεγνωσμένα να δώσουν στον εαυτό τους μια τελευταία ευκαιρία επιβίωσης.
Καφηνείον "Η ωραία Ελλάς".
Λοιπόν, διαφημίσεις δεν υπάρχουν (άρα και χρήματα), σκάφη να τα παρουσιάσουμε στο περιοδικό δεν μας δίνουν, σκάφος να ταξιδεύσουμε δεν έχουμε, το κράτος πτωχεύει κι' εμείς περί άλλων τυρβάζουμε, οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι αποβλακώνονται, αποθρασύνονται και θησαυρίζουν, οι ξένοι δανειστές μας ζητάνε πίσω τα χρήματα που μας έδωσαν για να μας τα ξαναπάρουν διπλά πουλώντας μας τα άχρηστα όπλα τους, και τώρα τι; Σε πείσμα αυτών που επιμένουν ότι πρέπει να παραμένουμε απαθείς θεατές σε όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν καθημερινώς στη θεότρελλη αυτή γωνιά του πλανήτη και να μην "χαλάμε" την εικόνα ενός περιοδικού της θάλασσας με "'άσχετα" θέματα, εγώ επέλεξα, όταν όλα γύρω μας κοιμούνται κι' η Φύση ησυχάζει, να αντιδρώ, να εκφράζομαι και να δημοσιεύω "άσχετα" άρθρα και κείμενα, ελπίζοντας ότι αυτό, εκτός από την διατήρηση της δικής μου εγρήγορσης και ευεξίας, θα κάνει καλό και σε σας, τους αναγνώστες αυτού του ασήμαντου διαδικτυακού περιοδικού.
Έλα να μας βρεις προτού σε βρούμε εμείς!
Η απορία τι έψαχνε να βρει ο "σοσιαλιστής" πρωθυπουργός μας στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, επιτέλους λύθηκε! Καλομελέτα, λοιπόν, κι' έρχεται...
22η Ποδηλατική Σπαρτακιάδα.
Κείμενο - Φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Το ποδήλατο ήταν, ανέκαθεν, ένα αμφιλεγόμενο όχημα αλλά, προσφάτως, και πολύ δημοφιλές. Ευχάριστο και δημοφιλές (λόγω και της οικονομικής κρίσης) όταν το χρησιμοποιεί κανείς για να περιφέρεται στις πόλεις, τις παραλίες και τα δάση, δυσάρεστο όταν γίνεται ο ίδιος... ποδήλατο στα χέρια ανίκανων, απάτριδων και απατεώνων πολιτικών ή καταπιεστικών... συζύγων! Δεν βγήκε τυχαία άλλωστε η ρήση "μού έκανε τη ζωή ποδήλατο". Όταν ακούω λοιπόν τη λέξη "ποδήλατο", δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή να βάλω τα κλάματα. Στην περίπτωση πάντως του πολυτάλαντου φίλου μου Γιώργου Μισετζή, απ' τη Χίο, δεν θα μπορούσα σίγουρα να βάλω τα κλάματα μαθαίνοντας ότι το ποδήλατο είναι γι' αυτόν τρόπος ζωής στην ξηρά, ακριβώς όπως το φουσκωτό του σκάφος είναι τρόπος ζωής στη θάλασσα.