Rib and Sea

Του Σωτηρίου Καλαμίτση.

Στο ΣΕΦ η πανελλήνια συνδιάσκεψη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Το μισό  ΠΑΣΟΚ ήταν εκεί [το άλλο μισό έχει μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ]. Νέο ξεκίνημα, καινούργιοι αγώνες για την άγ[ρ]ια τη μάσα και την αρπαχτή. Ήταν όλοι εκεί. Και ο Σημίτης που μας ενημέρωσε ότι πρέπει να λέμε την αλήθεια που πονάει και όχι το ψέμμα που χαϊδεύει. Έτσι ακριβώς όπως έκανε εκείνος όταν μας έβαλε στην ΟΝΕ και μας είχε ενημερώσει προκαταβολικώς ότι για να μπούμε, μεταξύ των άλλων, θα κάνουμε και ένα κρυφό swap με τη Goldman Sachs. Ο ίδιος που μας είχε ενημερώσει πόσο καλό είναι το Χρηματιστήριο, μέσω του οποίου έκανε το 1999 αναδιανομή πλούτου υπέρ των εχόντων και κατεχόντων [και εσωτερική πληροφόρηση] που δημιουργούσαν ανύπαρκτα limit ups, αλλά υπαρκτά limit downs, και κατά των μη εχόντων και κατεχόντων γενικώς. 

Πήρε το μάτι μου και τον Λαλιώτη. Ο δόλιος έχει μείνει με ένα σπίτι στα Δολιανά. Πήρε το μάτι μου και τον Γείτονα.

Και τί δεν μας έταξε η ουδέποτε εργασθείσα συνταξιούχος της ΕΤΕ. Αξιοκρατία και διαφάνεια παντού. Όπως μας έλεγε ο Ανδρέας το 1981 και μετά  ο Αλέξης το 2015, πριν τις εκλογές. Γενικοί  Γραμματείς με διαγωνισμό για 5ετή θητεία. Ουάου! Νέος τρόπος επιλογής της ηγεσίας της Δικαιοσύνης, ώστε να είναι πραγματικά ανεξάρτητη. Ουάουουάουάου!! Δεν μας είπε, βέβαια, το πώς. Να μην κρατήσει και κάτι για έκπληξη; Κρίμα που το 1981 ήταν μικρή και δεν της έδινε σημασία ούτε ο Ανδρέας ούτε ο μπαμπάς της. [ρε Φώφη, τώρα που ο εισαγγελέας απεφάνθη ότι το μύριο του Τσουκάτου ήταν δωρεά στο κώμα, τώρα βγήκες να μιλήσεις για ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης;]  
Ήταν και ο Λοβέρδος παρών. Διαχρονική αξία. Ο «οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν κιόλας».  Και ποιος δεν ήταν εκεί. Όλη η αφρόκρεμα της αρπαχτής, της ρεμούλας, του νεποτισμού και της αναξιοκρατίας. Καθηγητές στο είδος.   

Περασμένα φαγωμένα που θα έλεγε και ο θυμόσοφος ελληνικός λαός.

Η κορωνίδα του παραληρήματος ήταν εκεί που αναφέρθηκε στην αναγκαιότητα της πρόσληψης νοσηλευτριών θυμίζοντας ότι η κυβέρνησή τους ήταν αυτή που διόρισε νοσηλεύτριες για τελευταία φορά. Δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί σε προσλήψεις στο Δημόσιο. Στην πεμπτουσία της κωματικής πωλητικής.
Ασφαλώς και με ενόχλησε ο λόγος της Φώφης που ένοιωθε σαν να ήταν η πρώτη που υποσχόταν αυτά τα πράγματα στον ελληνικό λαό. Που ένοιωθε σαν να γεννήθηκε χθες και δεν είχε ιδέα του τι έχει συμβεί μέχρι σήμερα.  Με ενόχλησε, όμως, πολύ περισσότερο που είδα κάποιον που έμοιαζε με τον επί κεφαλής των  Podemos να συνομιλεί με τον Λαλιώτη. Σαν μαθητής με καθηγητή, δίπλα-δίπλα. Ωχ, αναλογίσθηκα, αν πράγματι είναι αυτός, τί έχει να πάθει ο ισπανικός λαός, αν οι πολιτικοί αρχηγοί του παίρνουν μαθήματα από πασόκους.