Rib and Sea

Σκέφτεται φωνακτά ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Καθώς δεν κατάφερα ποτέ να βγάλω τόσα χρήματα από την δημοσιογραφία, ώστε να μπορώ να ζήσω αξιοπρεπώς εγώ και η οικογένειά μου, έκανα, κατά καιρούς, χίλιες δυο άλλες δουλειές. Ασφαλειομεσίτης, πωλητής βιβλίων, υπάλληλος γραφείου σε βιομηχανία ρητινικών προϊόντων, πωλητής προφίλ αλουμινίου, υπάλληλος σε εταιρεία τροφοδοσίας πλοίων, υπάλληλος σε αντιπροσωπεία ειδών επαγγελματικού αλιευτικού εξοπλισμού, ακόμη και υπάλληλος της Εθνικής τραπέζης υπήρξα, για μισό φεγγάρι όμως μόνο. Τόσο άντεξα στη ρουτίνα και στη σκέψη ότι, μετά από 35 χρόνια παραμονής πίσω από ένα γκισέ, θα αποκτούσα όλα τα τικ από τα οποία υποφέρει ο ακατανόμαστος, που θα μας θάψει, μάλλον, όλους. Δεν προσμετράω στα προηγούμενα την απλήρωτη απασχόλησή μου στο ζαχαροπλαστείο του πατέρα μου, κατά την διάρκεια των παιδικών και των εφηβικών μου χρόνων, γιατί ο μακαρίτης, ο Γιάννης ο όμορφος, έλεγε ότι ήταν υποχρέωσή μου για τον κόπο που κατέβαλε προκειμένου να μας μεγαλώσει.

Ώσπου κάποιος Ολλανδός, Frank Van Lennep ονόματι, που εργαζόταν σαν διευθυντής πωλήσεων εξωτερικού σε Αγγλική εταιρεία κατασκευής διχτύων για αλιευτικά σκάφη ανοικτής θαλάσσης, με εμπιστεύτηκε και σε ηλικία 26 ετών μου έδωσε την αποκλειστική αντιπροσωπεία της εταιρείας αυτής στην Ελλάδα. Παράτησα κι' εγώ την τράπεζα (ευκαιρία γύρευα) και, παρ' όλη την αντίδραση της καπετάνισσας και των δικών μου (επειδή άφηνα μια τόσο "σίγουρη" δουλειά και πήγαινα στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα) έπεσα με τα μούτρα στα ψαράδικα, κυνηγώντας, παράλληλα, την αντιπροσωπεία και άλλων, συναφών ή μη, προϊόντων. Ανακάλυψα βέβαια στην πορεία ότι δεν είχα το εμπόριο στο αίμα μου. Τι να έκανα όμως; Το δημοσιογραφικό κατεστημένο δεν με ήθελε γιατί έπασχα από δυσκαμψία...

Τα χρόνια περνούσαν κι' εγώ λίγο απείχα από το να γίνω μηχανοτρατάρης! Τόσο είχα εμπεδώσει το αντικείμενο της δουλειάς. Μέχρι σε μηχανότρατες πελατών μου είχα μπαρκάρει, θυμάμαι, προκειμένου να τους δείξω νέα εργαλεία στην πράξη, να δω από κοντά τον τρόπο αλιείας, τα δίχτυα, τον παρελκόμενο εξοπλισμό, τα προβλήματα, τους πιθανούς και απίθανους τρόπους επίλυσής τους. Είχα μάλιστα την ευκαιρία να μπαρκάρω ακόμη και σε Σπανιόλικη μηχανότρατα, σε ένα επαγγελματικό ταξίδι μου στην Ισπανία. Υπήρξε ακόμη φορά, όταν βρισκόμουν σε μηχανότρατα που ψάρευε στην περιοχή της Κύμης, που είπα τον Δεσπότη Παναγιώτη λόγω της μεγάλης θαλασσοταραχής. Γιατί είναι άλλο πράγμα να αντιμετωπίζεις τον θυμό Της κρατώντας το πηδάλιο ενός φουσκωτού σκάφους, και άλλο πράγμα να προσπαθείς να βγάλεις το μεροκάματο σε ένα αλιευτικό που γλυστράει, μυρίζει ψαρίλα και κουνιέται σαν κοκότα στο δάσος της Βουλώνης.

Γιατί σας τα είπα όλα αυτά; Μα γιατί κάτι έπρεπε να γράψω, σαν εισαγωγή, αλλά και για να σας προϊδεάσω για το βίντεο που θα δείτε. Να δείτε, δηλαδή, τι κάνει ο άνθρωπος για να βγάλει το (ψάρι) ψωμί του. Αν ζαλίζεστε πάρτε, καλού κακού, μια δραμαμίνη