Rib and Sea

Αγαπητέ κύριε Διευθυντά,

Σχεδόν σε όλους τους λαούς και τις κουλτούρες τους, η προφορικά (ή γραπτά) διατυπωμένη ευχή, είναι ουσιαστικά, μια ενεργή προσπάθεια να επικοινωνήσει ο ευχέτης διανοητικά και ψυχικά με άλλα έλλογα όντα, μέλη ενός πανθέου υπάρξεων, μέσω εκφράσεων σκέψεων και συναισθημάτων, σχετικά με επιθυμίες και ελπίδες, για ό,τι δηλαδή ελπίζει να συμβεί στο μέλλον.

Στην Ελλάδα, η λέξη εύχομαι (προς), πρωτοαπαντάται σε κείμενο του Αισχύλου, ενώ η ίδια λέξη ως τεχνικός όρος πια, προσ/ευχή, εμφανίζεται σε κείμενο της Αγίας Γραφής και ειδικότερα στην Παλαιά Διαθήκη, ειδικευόμενη Θεολογικά, αργότερα, στην Καινή.

Και ενώ, στο απώτερο κοινωνικό παρελθόν, οι προσπάθειες αυτές των ευχών αποτελούσαν αυθόρμητες και από καρδιάς λεκτικές ανθρώπινες διατυπώσεις, οι οποίες άγγιζαν τα βαθύτερα της ψυχής εν πνεύματι και αληθεία, σήμερα, και στις πλείστες των περιπτώσεων, ή αποτελούν ένα κοινωνικά διατεταγμένο ψυχρό καθήκον, ή μια μηχανική απαγγελία λέξεων, που δεν αγγίζουν και δεν απογειώνουν την ψυχή, δηλαδή, δεν κατορθώνουν να την μεταμορφώσουν δυναμικά. Εκστομίζονται και γραπτά διατυπώνονται συλλήβδην και κατά κόρον από κεκτημένη συνήθεια, από μιμητισμό, ή, τελευταία και επ΄αμοιβή, κυρίως από τους βαθύπλουτους παρουσιαστές ειδήσεων και ενημερωτικών εκπομπών, στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης και Παραπληροφόρησης. Δι' αυτού του τρόπου όμως, πέφτουν στο κενό, μένουν ανενεργές, γίνονται τύπος και εξατμίζεται το νοημά τους.

Ως εκ τούτων, δεν θα ευχηθώ. Επιλέγω, να εκφράσω γραπτά, το τι θέλω. Θέλω η υπολειπόμενη διάρκεια του οικονομικού χειμώνα ο οποίος ενέσκηψε στην Ελλάδα, να είναι βραχύτατη, οι επιπτώσεις μικρότατες και οι απώλειες (παντός είδους) ελαχιστότατες.

Θέλω, η επικείμενη γέννηση του Θεανθρώπου, να περιορίσει την έπαρση, τον εγωϊσμό και την πλεονεξία όλων μας. Επίσης, θέλω, όλοι μας, να αναλογιστούμε την φράση η οποία αποτυπώθηκε στον βίο του Κικέρωνα και έχει γραφτεί από τον Σουητώνιο, ότι "η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τιμία, αλλά πρέπει και να το αποδεικνύει", όπερ μεθερμηνευόμενον σημαίνει, ότι δεν αρκεί ο σεβασμός όλων μας προς τους  άλλους Έλληνες να εκφράζεται μέσω μιας διανοητικού τύπου αλληλεγγύης. Απαιτείται έμπρακτος σεβασμός, δηλαδή, όπως οι πιλότοι της Πολεμικής μας Αεροπορίας έπραξαν σεβαστικά αλληλέγγυοι στην περίπτωση της εξόδου του Τουρκικού σκάφους Πίρι Pέϊς στο Αιγαίο, όταν χαιρέτησαν τα παιδιά τους εκείνο το βράδυ και έφεραν παπά να μεταλάβουν.

Είναι μία από τις καταστάσεις, τις οποίες κοινώνησα στην ζωή μου, που με συγκλόνισε, ενώ, παράλληλα, μου υπενθύμισε την μικρότητά μου, με συγκίνησε τρομερά (ακόμη η ανάμνηση της με συγκινεί ιδιαίτερα), και με γέμισε  αισιοδοξία. Εμένα, τον καθολικά, ορθόδοξα, βουδιστικά, μωαμεθανικά, άθεο απαισιόδοξο.

Με τιμή.
Ο παράξενος και διαστροφικός σας αναγνώστης.