Rib and Sea

Θυμάται και περιγράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ο Ανδρέας Φουράκης είναι ένας από τους πολύ καλούς μου φίλους. Ένας φίλος που δεν βλέπω, όμως, και δεν ακούω συχνά. Αναπνέουμε, εν τούτοις, και σκεφτόμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Λίγο πολύ την ίδια τρέλα έχουμε, άλλωστε, την ίδια "ερωμένη"...

Ο Ανδρέας διατηρούσε μια επιχείρηση, με ναυτιλιακά είδη και βάρκες, στα Χανιά. Την άφησε, εδώ και κάτι χρόνια, στον γιο του Παύλο. Εργάστηκε, όμως, και σαν καθηγητής σωματικής αγωγής σε Γυμνάσιο των Χανίων και τώρα, συνταξιούχος πια, ζει αποτραβηγμένος, λίγο έξω απ' τον Πλατανιά, σε μια παλιά αγροικία, δίπλα στην εκβολή ενός ποταμού, παρέα με καλάμια, βατράχια και πάπιες.

Συνέχεια του άρθρου του Ιωσήφ Παπαδόπουλου με τίτλο: "Η νεροποντή και η στρουθοκάμηλος" http://www.ribandsea.com/articles/819-2012-12-01-09-44-46.html

Δεν έχει περάσει παρά ένας μόνο μήνας, από τότε που αναφέρθηκα στις καταστροφές που έχουν κατά καιρούς προκαλέσει στην Κάσο οι ξαφνικές νεροποντές, και ήρθε σήμερα στο φως η μελέτη ενός καταξιωμένου μηχανολόγου - ηλεκτρολόγου - μηχανικού του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου, του αείμνηστου Γιάννη Οράτη, για να δικαιώσει όσα έγραψα στο άρθρο μου εκείνο. Απλώς, ο Γιάννης Οράτης τεκμηρίωνε τότε, με τον δικό του επιστημονικό τρόπο και τις γνώσεις, αυτά που εμπειρικά και με την κοινή λογική υποστήριξα προσφάτως εγώ. Σημειωτέον ότι αγνοούσα εκείνη την εμπεριστατωμένη μελέτη του. Ο Γιάννης Οράτης δεν κινδυνεύει βεβαίως να χαρακτηριστεί "κακός", όπως εγώ, γιατί κατοικεί πια στη γειτονιά των αγγέλων...

Ένα επίκαιρο χρονογράφημα του Βασίλη Παπαδόπουλου αντί ευχών.

« …Κι' αν ο ύπνος  συμμαχεί με την κούραση για  να καταβάλει το κορμί, το μυαλό δεν αποκάμει. Αυτόβουλα, θαρρείς, κι' έξω απ' τα όνειρα, αγρυπνά, αντιστέκεται, συστρέφεται ανήσυχο, με έγνοιες βασανιστικές, που κυκλοφορούν στο αίμα, που κατοικούν τους νευρώνες, χωρίς ελπίδα ν' αποβληθούν… Έτσι ξύπνησα πάλι μεσα στη νύχτα…

Σ' ένα γύρισμα πλευρού, μισάνοιξαν τα μάτια, κι' αυτό ήταν. Προσπάθησα μάταια να επιστρέψω στον ύπνο και σηκώθηκα. Το σκοτάδι μοιάζει άγνωστο όσο ποτέ. Αφήνω το δωμάτιο, ακροπατώντας, για να μην ανησυχήσω τον ύπνο της γυναίκας μου, που σήμερα φαίνεται βαθύς, αν και ξεφυσά μικρούς αναστεναγμούς. Το σπίτι κρύο κι' ήσυχο. Άλλοι δεν έχουν σπίτι, σκέφτηκα, κι' αισθάνθηκα άμεσα μια αδύναμη θερμότητα να με τυλίγει. Τα παιδιά κοιμούνται βαθιά. Ακόμη και στην ώρα τους δύσκολα ξυπνούν.  Ο χώρος τους  μυρίζει αγόρι, ύπνο και ξεγνοιασιά!