Rib and Sea

Γράφει ο Γιώργος Βαξεβανίδης.

Ήταν μια φωτογραφία του Ιωσήφ Παπαδόπουλου που ξύπνησε τις μνήμες. Κι' αυτές γύρισαν λίγα χρόνια πίσω. Τότε που το «Ιεράπετρα» έκανε την άγονη γραμμή.

Περασμένα μεσάνυχτα στο σαλόνι του πλοίου. Κουτσοπίναμε με το γέρο ποντοπόρο καπετάνιο, που απόσωσε τα χρόνια της θάλασσας και γύριζε, απόμαχος πια, στο νησί του, την Κάσο. Κι' ήρθε ο λόγος στην επιλογή του για το δύσκολο επάγγελμα του ναυτικού. «Εκείνα τα χρόνια, λέει, σαν τέλειωνες το γυμνάσιο, οι επιλογές στο νησί μας ήταν λίγες. Στα χωράφια ή στη θάλασσα. Διάλεξα τη θάλασσα. Ήμουν βλέπεις παιδί και μέσα μου ζούσαν μνήμες από τις ιστορίες των παλιών θαλασσινών για ταξίδια μακρινά, για χώρες εξωτικές, για περιπέτειες.

Του δημοσιογράφου Γιώργου Βαξεβανίδη (αναδημοσίευση από την διαδικτυακή εφημερίδα "Η Νέα Φωνή της Κάσου" http://kasosnews.wordpress.com/).

Πισωγυρίσματα στις στράτες του χρόνου έκαναν κάποτε μονάχα οι μνήμες. Η ζωή προχωρούσε μπροστά. Και ήταν τέτοιοι οι ρυθμοί, που ήταν αδύνατο να την προλάβεις κι' έλεγες πως έμεινες πίσω. Αυτή την αίσθηση είχα όταν παλιότερα μου μίλησε ένας φίλος για τον «γερασμένο» υπολογιστή του. Κι' όταν τον ρώτησα πότε τον αγόρασε, απάντησε: "Πρόπερσι". Μια φωτογραφία όμως, που είχε την καλωσύνη να μου στείλει ο Μιχάλης Σκουλιός, μ’ έβαλε σε βαθειά περισυλλογή. Ήταν η φωτογραφία ενός σαλεπιτζή.

Σχόλια - Φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Μετά από κάθε νεροποντή, η ίδια κατάσταση στην Κάσο (και όχι μόνο), τα ίδια προβλήματα, οι ίδιες ζημιές. Και μετά, αιτήσεις επί αιτήσεων για βοήθεια, προκειμένου να φτιαχτούν οι δρόμοι και να αποζημιωθούν τα νοικοκυριά που πνίγηκαν στη λάσπη. Και παράπονα, που δεν έγιναν αντιπλημμυρικά έργα, και γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια. Κοινός παρονομαστής, όμως, ένας. Πάντα ο ίδιος και αναμενόμενος : Ξεχείλισαν οι χείμαρροι, χάλασε το οδικό δίκτυο και τα φερτά υλικά παρέσυραν τα πάντα στο πέρασμά τους και έβαψαν κόκκινη τη θάλασσα. Και σε λίγο καιρό θα μπαζωθεί και η καινούργια μαρίνα και να δούμε πού θα λιμενίζονται τα σκάφη. Ενός κακού μύρια έπονται, άλλωστε. Και ας μην πει κάποιος ότι αν μπαζωθεί η μαρίνα θα έρθει η μπίγα να την εκβαθύνει, γιατί κανείς δεν θα τον πιστέψει.

Με όλον αυτό τον πολιτικό, δικαστικό και δημοσιογραφικό διασυρμό της χώρας μας - γιατί ας μη μας παραμυθιάζουν μερικοί, ο λαός μπορεί να οδηγείται στην οικονομική εξαθλίωση, στην εξόντωση και στην αυτοκτονία, αλλά κανείς δεν μπορεί να τον διασύρει - αναβιώνει ο "μύθος" του Ανδρέα Παπαμικρόπουλου, του ήρωος εκείνου διδασκάλου του πτωχοκομείου Πατρών, ο οποίος το 1907 επιχείρησε να τινάξει στον αέρα το Ελληνικό Κυνοβούλιο - από τότε σύχναζαν κύνες εκεί - ομού μετά των ελεεινών θαμώνων του. Παπαμικρόπουλε ζεις, λοιπόν, εσύ μας οδηγείς... http://www.ribandsea.com/agapite/671-2012-04-15-14-23-17.html

Και επειδή θα μου πουν κάποιοι ότι έθιξα τους κύνες, θα ζητήσω συγγνώμη από τα συμπαθή τετράποδα, τα οποία δεν διαθέτουν καμμία από τις "αρετές" των βολευτών μας. Ήτοι την αχαριστία, την αγνωμοσύνη και την προδοσία. Στον τρόπο με τον οποίο τρώνε μόνο μoιάζουν οι έξοχοι τετράποδοι σύντροφοί μας με τα δίποδα ανθρωποειδή της γιάφκας του Κυνοβουλίου...