Rib and Sea
Οι έμποροι των νερών.
Πηγή : http://sanejoker.info/
Αποφεύγω να χρησιμοποιώ συναισθηματικά φορτισμένες λέξεις, που είναι πολύ της μόδας τελευταία, όπως: Προδότες, δοσίλογοι, κρεμάλες, μπουρδέλο, Βουλή. Δεν το κάνω για λόγους ευπρέπειας, καθωσπρεπισμού ή μετριοπάθειας. Ούτε για να πρωτοτυπήσω, αφού «ουδέν πρωτότυπον υπό του ηλίου». Όχι, άλλη είναι η αιτία: Οι λέξεις είναι σαν τις γεύσεις. Η κατάχρηση τις φθείρει. Και κάθε συναισθηματικά φορτισμένη λέξη είναι σαν μπαχαρικό: Αν αρχίσεις να ρίχνεις μοσχοκάρυδο με τη σέσουλα σε όλα τα φαγητά τότε δεν θα μπορείς να ξεχωρίσεις τη φακή απ’ το φασόλι (ή το φουά-γκρα από την τρούφα, για τα πιο εκλεπτυσμένα πορτοφόλια). Ο καλός μάγειρας ξέρει ποιο μπαχαρικό να προσθέσει και σε τι ποσότητα, έτσι ώστε να επιτύχει την ισορροπία των υλικών του και να αναδείξει το κυρίως θέμα του πιάτου του.
Με γλύτωσε το χρώμα!
Γράφει ο Μπάμπης Κωνσταντάτος.
Λοιπόν φιλαράκια μου, εκεί που καθόμουν σε ένα καφέ στη Σκύρο και χάζευα πίσω από το παράθυρο τη ζωή που κυλούσε ήρεμα εκείνο το πρωϊνό, το βλέμμα μου καρφώθηκε σε ένα μηχανάκι που ήταν παρκαρισμένο στο δρόμο. Ήταν ένα μικρό μηχανάκι 50 κ.ε., από αυτά τα δίκυκλα που τον αριθμό κυκλοφορίας τους εκδίδει η τροχαία και όχι το υπουργείο συγκοινωνιών, όπως στα μεγαλύτερου κυβισμού δίκυκλα και στα αυτοκίνητα. Την ιστορία που θα σας διηγηθώ δεν την άκουσα, δεν μου την είπαν, αλλά συνέβη σε μένα τον ίδιο και θεωρώ καθαρά θέμα τύχης το ότι σήμερα δεν βρίσκομαι στη φυλακή, ή έστω δεν με βαραίνει κάποια βαριά καταδίκη.
Η ιστορία της μάσκας.
Γράφει η Ελένη Χαλκιάδου - Βαξεβανίδου.
Σκόπιμο, καθώς νομίζω, είναι αυτές τις μέρες των Απόκρεω, να θυμίσουμε την ιστορία της μάσκας. Κι αυτό γιατί η μάσκα αποτελεί κυρίαρχο παρακολούθημα των ημερών και χωρίς αυτήν δεν νοείται μασκαράτα. Σύμφωνα, λοιπόν, με την Αναλυτική Ψυχολογία του Κάρλ Γιούνγκ, όλοι οι άνθρωποι φέρουν προσωπείο, την "περσόνα", όπως την αποκαλεί ο διάσημος ψυχαναλυτής. Αυτό το διαμορφώνουμε σαν προσωπικότητες, ανάλογα με τον εαυτό που θέλουμε να προβάλουμε προς τα έξω, στο περιβάλλον μας. Η περσόνα όχι μόνο προβάλει στους άλλους αυτό που θέλουμε να δείξουμε, αλλά καλύπτει έντεχνα και ένα άλλο κομμάτι του εαυτού μας, που ο Γιούνγκ αποκαλεί Σκιά και έχει να κάνει με τον «κακό» μας σκοτεινό εαυτό, τον οποίο όχι μόνο θέλουμε να κρατήσουμε κρυμμένο από το περιβάλλον μας, αλλά και από εμάς τους ίδιους, γιατί δεν αντέχουμε να τον αντιμετωπίσουμε. Όπως, λοιπόν, είναι εμφανές, το προσωπείο, η μάσκα, ήδη αποτελεί αρχετυπικό στοιχείο της προσωπικότητας και είναι τόσο παλιό όσο και ο άνθρωπος.
Ημέρα προστασίας του πολίτη.
Πηγή : http://kasosnews.wordpress.com/
Γράφει ο Γιώργος Βαξεβανίδης.
Ήταν η 1η Μαρτίου « Ημέρα προστασίας του πολίτη». Ίσως δεν το ξέρατε. Και οφείλω να ομολογήσω ότι το αγνοούσα. Έτυχε να το ακούσω από κάποιον, που συμμετείχε σε μιαν άσχετη συζήτηση στην τηλεόραση. Η πληροφορία με ξένισε. Ιδιαίτερα μάλιστα γιατί ο ίδιος επισήμανε ότι μέσα σε ένα δεκαήμερο είχαμε έξι δολοφονίες.
Σχεδόν τίποτε λοιπόν γι’ αυτή την ημέρα. Για άλλες «Ημέρες», όπως εκείνη του Αγίου Βαλεντίνου, η «Ημέρα της Μητέρας» κλπ, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είχαν αφιερώσει πλήθος από αναφορές και πάμπολλα σχόλια.
Στο νερόμυλο μια φορά κι' ένα καιρό...
Του Ανδρέα Φουράκη.
Δεν είναι μόνο η γλυκιά νοσταλγία για τα περασμένα που με καλεί σα σειρήνα να ιστορήσω, όπως ο ίδιος έζησα, τη ζωή ανθρώπων που έφυγαν μαζί με τέχνες, εργαλεία και λέξεις. Δεν είναι μόνο ο χρόνος που πιέζει ξεθωριάζοντας τη μνήμη. Το ίδιο επιτακτικά με προστάζουν και με πνίγουν η οργή και συνάμα η θλίψη για τ' απομεινάρια του λαϊκού πολιτισμού που έχουν λησμονηθεί από Πολιτεία και λαό και, σα να μην έφτανε αυτό, ποδοπατιούνται κι' όλας βάναυσα σαν κάτι χωρίς αξία, με πατιές βάρβαρες κι αγνώμονες όμοιες με αυτές του κατακτητή που πατά ιερά μνήματα προγόνων.
Πίσω λοιπόν να σκαλίσω τις στάχτες, να βρω μια σπίθα να τη ζωντανέψω, να πάρουν φωτιά εικόνες και ήχοι που λαγοκοιμούνται κι αφού διώξουν μακριά τους σημερινούς θορύβους του πολιτισμού και τ' ασεβή κτίσματα, να ξαναδώ με τα μάτια μου, να ξανακούσω με τ΄ αυτιά, να νιώσω με τα ρουθούνια μου όπως τότε, κοντοπαντελονάς, μισό αιώνα πριν, στο νερόμυλο.