Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Ο δολοφόνος της ελπίδας.
Του Γιώργου Ιωάννου.
Για ένα τουλάχιστον στυγνό και αποτρόπαιο έγκλημα πρέπει να καταδικαστεί ο πρωθυπουργός: για τη δολοφονία της ελπίδας 11 εκ. ανθρώπων που ανέκαθεν στην ιστορία τους αγωνίζονταν για ένα καλύτερο μέλλον δικό τους και των παιδιών τους – με όλα τα μεγάλα λάθη φυσικά και τις παραλείψεις τους.
«Για τους Έλληνες δεν υπάρχει πια κρίση. Αυτός είναι ο τρόπος που ζούμε πλέον. Έχουμε δηλαδή προσαρμοσθεί σε μία κρίση στο διηνεκές που δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει. Το κρίσιμο χρονικό σημείο, το οποίο μετέτρεψε το θυμό μας σε αποδοχή, ήταν πριν από δύο χρόνια. Τότε οι Έλληνες ψήφισαν την αριστερά για να πολεμήσουν τους δανειστές, ενώ αυτή έθεσε το θέμα σε δημοψήφισμα. Παρακινούμενοι από τη νέα κυβέρνηση ψήφισαν οι περισσότεροι ΟΧΙ. Αντί όμως η κυβέρνηση να συγκρουστεί με την Τρόικα, επέλεξε μία μεγαλοπρεπή κυβίστηση, συμφωνώντας ουσιαστικά να τηρήσει όλες τις εντολές της και βαφτίζοντας απλά την Τρόικα σε θεσμούς. Οι Έλληνες τότε πήραν το μήνυμα: δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση, καμία διέξοδος.
Ένας γάμος, μια κηδεία.
Γράφει ο "Πιτσιρίκος".
Είναι ισχυρό το ψυχολογικό σοκ που υφίσταται ένας άνθρωπος, όταν είναι αναγκασμένος, από εκεί που ήταν σε γάμο τη μία μέρα, να παρευρεθεί την επόμενη σε κηδεία.
Οι απλοί άνθρωποι αυτή την εναλλαγή των συναισθημάτων δεν την αντέχουν. Καταρρέουν.
Οι επώνυμοι, όμως, είναι προσωπικότητες ισχυρές. Μπορούν να ελέγχουν ακραίες συναισθηματικές καταστάσεις.
Άλλωστε, για αυτό είναι επώνυμοι και δεν παρέμειναν ανώνυμοι. Είναι η αφρόκρεμα του πολιτικού, επιχειρηματικού, πνευματικού και καλλιτεχνικού κόσμου.
Περί συναινέσεως, συνεργασίας, συνεννόησης και λοιπών φληναφημάτων.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
«Eίναι λογικά συνεπέστατο και εμπειρικά προφανές ότι η οικονομική καταστροφή έρχεται πάντοτε ως κατάληξη της κοινωνικής παρακμής, δεν είναι η αιτία της. Mια κοινωνία παύει να παράγει όταν χάσει τη συνοχή της, η παραγωγή προϋποθέτει θεσμικό πλαίσιο κοινωνικής λειτουργικότητας και δημοσιοϋπαλληλία με συνείδηση κοινωνικού λειτουργού. Oι «επενδύσεις» θα υπηρετήσουν ανάκαμψη και ανάπτυξη, μόνο αν προηγηθεί άτεγκτη αξιοκρατία, με στόχο όχι απλώς τη μηχανιστική «αποδοτικότητα» αλλά πρώτιστα την καταξίωση της αριστείας» [«Τα όρια της ιστορικής επιβίωσης στενεύουν», Χρ. Γιανναράς, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 25.09.2016].
[Επί τέλους... η σωτηρία επί θύραις].
Πληθαίνουν οι φωνές που καλούν σε εθνική συνεννόηση. Όλοι έχουν άποψη για τον τρόπο που η Ελλάδα θα μεγαλουργήσει ξανά [αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που μεγαλούργησε;]. Με την απλή αναλογική θα έχουμε πολυκωματικές κυβερνήσεις, πράγμα καλό [;] για τον τόπο. Δηλαδή; Δεν θα έχουμε 4-2-1, 3-2-2, 5-3-1 κ.λπ. στους διορισμούς; Θα εφαρμοσθεί επί τέλους η αξιοκρατία; Τί είναι αυτό στο οποίο το ένα κώμα θα υποχωρήσει, προκειμένου να έλθει πιο κοντά στο άλλο;
Ο ορισμός της οξυδέρκειας.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Από το «ΡΕΣΑΛΤΟ» της 12.09.2007 [δύο χιλιάδες επτά].
«ΣΥΝ: Η «γοητεία» της «παρτούζας».
Πάντα μέσα στους ισχυρούς οικονομικούς κύκλους εξουσίας και τα πλανητικά τους κέντρα δεν υπάρχει ΕΝΙΑΙΑ αντίληψη γύρω από το πώς θα διαχειριστούν μια πολιτική κατάσταση και γύρω από το ποιο «σενάριο» θα προωθήσει πιο αποτελεσματικά τους νεοταξικούς σχεδιασμούς.
Φυσικά βλέπουν (μέρα με την ημέρα το διακρίνουν πιο καθαρά) ότι το «άλογο» Γιωργάκης δεν τραβάει. Και η «τσόντα» Καρατζαφέρης είναι καμένο χαρτί, το οποίο μάλλον δεν θα παίξει στη νέα Βουλή.
Όλοι για τον Τσίπρα.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Ψάχνουμε να βρούμε πώς συνέβη και εξελέγη ο Μακρόν Πρόεδρος της Γαλλίας. Πώς εν συνεχεία έστησε κόμμα εν ριπή οφθαλμού και σάρωσε τις έδρες στο Κοινοβούλιο.
Ενώ παριστάμεθα καθημερινώς μάρτυρες μίας γελοίας και αέναης διαπραγμάτευσης με τους δανειστές που συνεχώς καταλήγει σε νέα και πιο βαρειά μέτρα/ήττα. Αλλά δανειστές και δανειζόμενη κυβέρνηση μας βομβαρδίζουν με καλά λόγια, ότι κάναμε πολλά, έγιναν σοβαρές μεταρρυθμίσεις, πολλές οι θυσίες μας, μας αξίζει να βγούμε στις αγορές το 2018, ίσως και το 2017, με το σπαθί μας [Τσίπρας], αλλά ως πολίτες δεν βλέπουμε τα λόγια να ταιριάζουν με τα έργα.