Rib and Sea
Τι απέγινε ο Σώρρας ρε μάγκες της ΕΛ.ΑΣ.;
Διερωτώμαι, τελευταία, γιατί η Ελληνική Αστυνομία αδυνατεί τόσο καιρό να εντοπίσει και να συλλάβει τον Αρτέμη Σώρρα και απάντηση δεν βρίσκω. Τόσους και τόσους απατεώνες, κλέφτες, δολοφόνους, λωποδύτες και δραπέτες ξετρυπώνετε κατά καιρούς με τα "λαγωνικά" σας και τους οδηγείτε εκεί που πρέπει να πηγαίνουν οι "λεβέντες". Τον Σώρρα γιατί δεν μπορείτε να τον ξετρυπώσετε; Εεεε; Χάθηκαν οι ρουφιάνοι; Και μη μου πείτε ότι όλους αυτούς που ξετρυπώνετε, κατά καιρούς, τους ξετρυπώνετε με τη μαγκιά και τις Σερλοκ-χολμικές σας ικανότητες! Ας είναι καλά η μεγάλη των Ελλήνων "πληροφοριοδοτών" (sic!) σχολή που είναι πάντα στο πλευρό σας. Κοινό μυστικό αυτό, άλλωστε. Δεν κομίζω γλαύκα ες Αθήνας.
Τούτων δοθέντων, λοιπόν, γεννάται το εύλογο ερώτημα. Γιατί δεν τσακώνετε τον κοντοστούπη απατεώνα που έχει αναστατώσει τα τελευταία χρόνια την ταλαίπωρη ελληνική κοινωνία με τα παραμύθια και τις βλακείες του; Αν δεν μπορείτε να τον τσουβαλιάσετε εσείς, ας το κάνει τουλάχιστον ο μπόγιας του Δρομοκαίτειου!
Τί έχουν και δεν ψοφάνε τα έρμα;
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.
Καθώς τακτοποιούσα τούτες τις μέρες τη βιβλιοθήκη, για να βολέψω βιβλία που σωρεύτηκαν τα τελευταία χρόνια εξοστρακίζοντας στην αποθήκη τα παλαιότερα και διαβασμένα, έπεσα πάνω σε ένα ξεχασμένο τεύχος του περιοδικού «ΝΕΜECIS» [6ο τεύχος, Ιούλιος 1999, τιμή 1.700 δρχ.].
Ξεφυλλίζοντάς το στάθηκα σε άρθρο του μακαρίτη Αντώνη Καρκαγιάννη με τίτλο «Δόλια εκλογική παροχολογία…». Εμέμφετο ο αρθρογράφος το κυβερνόν τότε ΠΑΣΟΚ που εν όψει επικείμενων εκλογών είχε αρχίσει να ασχολείται με την καθημερινότητα των πολιτών. Κάτι σαν την ξεχασμένη πια εκστρατεία του κυρ-Αλέκου του Φραπεδιάρη. Κοίτα κάτι κόπι-πάστε φίλε μου οι αριστεροκεντροδεξιοαδέξιοι.
Πονηρός ο Βόλφι, αλλ’ απρόσεκτος.
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.
«Ο συνταξιούχος, με τα έξι κατοστάρικα σύνταξη και τον αέρα του αυτονόητου χρέους, αγοράζει εκατόν πενήντα σουβλάκια και τα μοιράζει στην Πλατεία Βικτωρίας. Η χήρα, με δυο παιδιά, που σιτίζεται καθημερινά στο συσσίτιο της Εκκλησίας, αγοράζει (με το ανύπαρκτο υστέρημά της) και πηγαίνει στους πρόσφυγες ένα πάκο χαρτοπετσέτες, πέντε μπουκάλια νερό, ένα πακετάκι σερβιέτες – ποιος ευρωπαϊκός οργανισμός να αναμετρηθεί με τέτοια αρχοντιά, τέτοια μεγαλοσύνη» [«Η έκπληξη να γίνει εφαλτήριο», Χρήστος Γιανναράς, «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 20.03.2016]
Αρωγός αυτών των απλών εξαθλιωμένων Ελλήνων με τη μεγάλη ψυχή ήλθε ο Σόιμπλε. Δεν τον ενόχλησε που ο συνταξιούχος των € 600 και βγάλε και η χήρα η σιτιζόμενη από την Εκκλησία ανακεφαλαιοποίησαν όχι μόνον τις εν Ελλάδι τράπεζες που ζητούν και ποινική αμνηστία για να κουρέψουν τα δάνεια που χορηγούσαν ακρίτως, άμα δε και πιεστικώς, την εποχή των πλασματικών παχειών αγελάδων, αλλά και τα γερμανικά ευαγή τραπεζικά ιδρύματα. Τον ενόχλησε που ο Τσίπρας αναρριχήθηκε στην εξουσία υποσχόμενος, λέει, να φορολογήσει τους εφοπλιστές, αλλά τώρα φορολογεί τον απλό πολίτη, τον χαμηλοσυνταξιούχο και τη χήρα με τα δυο παιδιά τη σιτιζόμενη από την Εκκλησία.
5 ΙΟΥΝΙΟΥ : Παγκόσμια Ημέρα Προστασίας του Περιβάλλοντος.
Του Ιατρού Μανώλη Αρ. Χριστουλάκη.
Τον Ιανουάριο του 1975 οι συνάδελφοί μου Ιατροί του Πειραιά, με τίμησαν εκλέγοντάς με Πρόεδρον του Ιατρικού Συλλόγου Πειραιά.
Μέλημά μου, μεταξύ των άλλων αρμοδιοτήτων του Συλλόγου , ήταν να εντάξω το θέμα της Προστασίας του Περιβάλλοντος στην ευθύνη της Προστασίας της Δημόσιας Υγείας, που αποτελεί πρώτιστο σκοπό των Ιατρών, καθ’ όσον ακράδαντα πίστευα ότι η Ρύπανση του Περιβάλλοντος προμήνυε άμεσους κινδύνους για την Υγεία των συμπολιτών μας.
Προς μειράκια επιστολή: «Εθνικόν είναι ό,τι είναι αληθές».
Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.
Γράφω, επειδή διάβασα και άκουσα τούτες τις μέρες ξανά και ξανά τις δηλώσεις του Κ. Μητσοτάκη περί υπερδανεισμού της χώρας που θα μας οδηγούσε στο ΔΝΤ, ότι αν τον άφηναν να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που ήθελε την περίοδο 1990-1993, δεν θα είχαμε το σημερινό χάλι κ.λπ. Το πρώτο ερώτημα που κατέβηκε στη γκλάβα μου είναι: «Ποιός δεν τον άφησε; Και ήταν πιο δυνατός από τη λαϊκή βούληση αυτός που δεν τον άφησε; Κι’ αν κάποιος δεν σ’ αφήνει να κάνεις το σωστό, συνεχίζεις να κάνεις το λάθος ενσυνειδήτως; Γιατί;»
Διάβασα και όλες τις δηλώσεις των πολιτικών για την προσωπικότητα του εκλιπόντος. Αντελήφθην ότι κοινή συνισταμένη όλων ήταν πως ο νεκρός άφησε το «αποτύπωμά» του στον πολιτικό βίο της χώρας και ότι ων υπέρμαχος του κοινοβουλευτισμού συνέβαλε τα μέγιστα στην «εμπέδωση της Δημοκρατίας» μετά το 1974. Κανείς δεν προσδιόρισε, όμως, ούτε το αποτύπωμα ούτε το είδος και το μέγεθος της συμβολής.