Rib and Sea

Του Χρήστου Μπούμπουλη.

http://agorapoliton.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=685:in-vivo-in-vitro&catid=35:apopseis&Itemid=61

In vitro (= εν υάλω) (Ιατρ.)· πάσα φυσιολογική ή παθολογική ενέργεια λαμβάνουσα χώραν έξω του οργανισμού (εντός του δοκιμαστικού σωλήνος). [Πάπυρος – Λαρούς 1963]

~ λατ. (προφέρεται ιν βίτρο) ελλην. Εντός υάλου (επιστημ.) για να δηλωθεί ότι ένα πείραμα. Μία έρευνα κ.λπ. γίνεται έξω από έναν ζωντανό οργανισμό, στο εργαστήριο ΑΝΤ. in vivo.

[ΕΤΥΜ. <λατ. in vitro “εν υάλω” <in “εν” + vitro. Αφαιρετι. του vitrum “ύαλος, γυαλί”] [Μπαμπινιώτη, λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσης]

In vivo (= εν τω ζώντι) (Ιατρ.)· πάσα φυσιολογική ή παθολογική ενέργεια λαμβάνουσα χώραν εντός του οργανισμού. [Πάπυρος – Λαρούς 1963]

~ λατ. (προφέρεται ιν βίβο) (επιστημ.) για να δηλωθεί ότι ένα πείραμα, μία έρευνα κ.λπ. γίνεται μέσα σε έναν ζωντανό οργανισμό ΑΝΤ. in vitro.

[ΕΤΥΜ. < λατ. in vivo < in “εν” + vivo, αφαιρετ. του ουσ. vivum “ζωντανός οργανισμός”].

Κάποτε, ο Οδυσσέας Ελύτης είπε:

«Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις».

Προτείνω στον αναγνώστη, πριν συνεχίσει την ανάγνωση, να προβεί στα εξής:

- Να εγκαταστήσει στον υπολογιστή του το λογισμικό google earth με το οποίο μπορεί να απεικονίσει, πάνω στην οθόνη του υπολογιστή του, αφενός, δορυφορικές φωτογραφικές λήψεις εξαιρετικά μεγάλης ευκρίνειας και αφετέρου, οπτικοποιημένα πληροφοριακά στοιχεία, όπως, σύνορα και σήματα, τοποθεσίες, δρόμους, κ.λπ. (Στο κάτω αριστερό μέρος του παραθύρου της εφαρμογής εμφανίζεται το πλαίσιο “Επίπεδα” εντός του οποίου χρειάζεται να ενεργοποιηθούν οι επιλογές, “Σύνορα και σήματα”, “Μέρη”, “Φωτογραφίες”, “Δρόμοι” και “Τρισδιάστατα κτίρια”).

- Χρησιμοποιώντας το google earth, ας εξετάσει μακροσκοπικά, π.χ. δέκα από τα μεγαλύτερα, ή πλουσιότερα, ή στρατιωτικά ισχυρότερα κράτη. Ας παρατηρήσει την έκταση και την πολυπλοκότητα, των οδικών δικτύων, των σιδηροδρομικών δικτύων, των αστικών ιστών, των βιομηχανικών περιοχών, των λιμανιών, των ποταμών, των αεροδρομίων, κ.λπ. Και ας τα συγκρίνει με τα αντίστοιχα, της Ελλάδας.

- Ας ενημερωθεί αναφορικά με τις ανθρωπολογικές μελέτες του Ρόμπιν Ντάνμπαρ. Συνοπτικά, ο Ντάνμπαρ συμπέρανε ότι, για λόγους νευροφυσιολογίας, υπάρχει ένα άνω όριο του πληθυκού αριθμού των σταθερών κοινωνικών σχέσεων που δύναται να διατηρεί ένας άνθρωπος και μάλιστα αυτό είναι ίσο με 150.

- Ας αναλογισθεί, τι σημαίνει ότι, “ο ευρισκόμενος εντός του ανθρώπινου κρανίου, ελαφρώς αλκαλικός και βάρους τριών λιβρών ηλεκτροχημικός υπολογιστής έχει, αν είμαστε τυχεροί, την ικανότητα να κάνει διακρίσεις σε μια κλίμακα εννέα σημείων μιας οποιασδήποτε διάστασης. Είναι αριστοτέχνης στον υπολογισμό μέσων όρων. Εφόσον, επιπλέον μπορέσει να διακρίνει και οκτώ ακόμη διακριτά σημεία εκατέρωθεν του μέσου όρου (τέσσερα σε κάθε πλευρά), τότε είναι εντυπωσιακά τα επιτεύγματα που μπορεί αυτός να πραγματοποιήσει. Για τους σκοπούς αυτούς, ο εγκέφαλός μας απασχολεί δέκα δισεκατομμύρια λογικά στοιχεία, που λειτουργούν εντός ενός διαλύματος γλυκόζης και τα οποία καταναλώνουν ηλεκτρική ισχύ είκοσι πέντε βατ. Η διακριτική ικανότητα μεταξύ εννέα διαφορετικών σημεία τα οποία ανήκουν σε μια κλίμακα, αντιπροσωπεύουν ποσότητα πληροφορίας μεγέθους 3,2 bits. ”. [Platform for change, Stafford Beer, Wiley].

- Οι κυβερνήσεις των ανωτέρω δέκα χωρών ενεργούν εντός των ορίων που καθορίζονται από τις αντίστοιχες ποικιλομορφίες των εθνικών τους γλωσσών. Ας αναλογισθεί, ξεχωριστά για κάθε χώρα, ποιες είναι, οι εγγενείς γλωσσικές δυνατότητες, υπέρβασης μη αποφανσιμοτήτων, υπέρβασης των ορίων του χρηστικού ορθολογισμού, υπέρβασης των περιορισμών της μη πρόσβασης σε μια δυνητική μεταφυσική πραγματικότητα.

Τους ανθρώπους, μεταξύ τους, μπορούν να συνδέουν ή η χρήση, ή η σχέση.

Αν οι άνθρωποι κάνουν χρήση, ο ένας του άλλου, τότε, για έναν άνθρωπο, οι συνάνθρωποί του, οντολογικά, δεν διαφέρουν σε τίποτα από όλα τα, προς χρήση, υπόλοιπα άψυχα αντικείμενα. Στη σχέση ενός ανθρώπου π.χ. με το φαράσι του, δεν υπάρχει χώρος για ηθικές αρχές, ούτε χώρος για ηθική μεταχείριση. Έτσι, ο άνθρωπος ζει σε ένα κόσμο εντός του οποίου, δεν υπάρχει κάποιος “άλλος”, παρά μόνο, υπάρχουν όλα τα, προς χρήση, αντικείμενα. Ο κόσμος μοιάζει με ένα οιονεί, δοκιμαστικό σωλήνα και εκείνος βρίσκεται εντός του. Ζει, δηλαδή, μια ζωή in vitro. Για τον καθένα που ζει in vitro, δεν υπάρχουν άλλα υποκείμενα εφαρμογής π.χ. των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ηθικών αρχών, των αρχών δικαίου, κ.λπ. Υπάρχουν μόνο οι επιθυμίες και τα συμφέροντά του. Γι' αυτό, το οτιδήποτε εμποδίσει την ικανοποίηση αυτών των επιθυμιών και συμφερόντων, αυτό οφείλει να, τροποποιηθεί, παραλλαχθεί, μεταλλαχθεί, διαβληθεί, εκμαυλιστεί, διαλυθεί, εξαλειφθεί, αναληφθεί, κ.λπ. Γι' αυτό, τα προς χρήση αντικείμενα, αυτονόητα, “οφείλουν” να χαρακτηρίζονται από την ελάχιστη δυνατή ποικιλομορφία.

Αν, εναλλακτικά, τους ανθρώπους ενώνουν δυϊκές και πληθυντικές σχέσεις προσώπων, τότε, οι άνθρωποι λαμβάνουν υπόσταση από αυτές τις προσωπικές σχέσεις. Αυτό σημαίνει ότι, οι ιδιότητες, η ποιότητα, η αξία κ.λπ. αυτών των σχέσεων και οι αντίστοιχες, ιδιότητες, η ποιότητα, η αξία κ.λπ. των ανθρώπων που τις συνάπτουν, ταυτίζονται. Λαμβάνοντας υπόσταση από ένα δίκτυο σχέσεων προσώπων, ο άνθρωπος, αποτελεί ένα ζωτικό μέρος του μεγάλου και ενιαίου, ενός και μοναδικού, ζωντανού οργανισμού της ανθρωπότητάς μας. Έτσι, ο άνθρωπος ζει “μέσα” στη ζωή που τον περιβάλλει, δηλαδή, ζει in vivo.

Η ελληνικότητα, σήμερα, αποτελεί ένα περιθωριακό φαινόμενο, ζωής in vivo. Πέραν των διαχωριστικών γραμμών της ελληνικότητας, κάθε ανηθικότητα, κάθε ανομία, κάθε κακία, κάθε αδικοπραξία, κάθε έγκλημα, αφιονίζεται και στη συνέχεια, περιβάλλεται το ένδυμα της εύλογης χρήσης. Και τότε, όλα επιτρέπονται. Επιτρέπεται να υπάρχουν μανάδες που δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν ούτε μια γκοφρέτα για τα παιδιά τους. Επιτρέπεται η εκ προθέσεως παρερμηνεία της δομής και δυναμικής του ανθρώπινου βιοψυχικού οργανισμού προκειμένου να παραβιάζεται ιδιοτελώς αυτός ο βιοψυχικός οργανισμός. Επιτρέπεται η ζωή, η υγεία και η ελευθερία των ανθρώπων να γίνονται αντικείμενα λαθρεμπορίου. Επιτρέπεται η ακραία φτώχεια και η αυθαίρετη στέρηση ελευθερίας

Το μοναδικό μέσο που υπάρχει, για να μπορέσεις να μετατοπίσεις κάτι έμψυχο - μέσα στο οποίο αναγνωρίζεις την ύπαρξη της θείας παρουσίας - προς ένα συγκεκριμένο σημείο, είναι, να δημιουργήσεις την αρμονία στο σημείο αυτό και μετά να αφήσεις το έμψυχο αυτό ον να οδεύσει από μόνο του, εκεί. Ενώ, για να μετατοπίσεις ένα χρηστικό αντικείμενο, αρκεί βιαίως, να το αρπάξεις και να το τοποθετήσεις εκεί που σε βολεύει. Γι' αυτό, τα μεγάλα μεγέθη, τα ακριβά επιτεύγματα, τα πολλά όπλα, οι μεγάλες ηγεμονίες, οι μεγάλες αγορές, οι μεγάλες μάχες, κ.λπ. είναι όλα, αναπόφευκτα, εκφάνσεις της ζωής in vitro.

Εντός των, πολύ μεγάλης κλίμακας, κοινωνικών δομών, δεν μπορούν να αναπτυχθούν κοινωνίες σχέσεων. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, το γεγονός ότι σήμερα, σε ολόκληρη την υφήλιο και με μοναδική εξαίρεση τη νησίδα της ελληνικότητας, έχουν επικρατήσει παντού, οι ανελέητοι, θερμοί και ψυχροί πόλεμοι.

Μια άλλη ουσιώδης πτυχή της διάκρισης αυτών των δυο τρόπων να υπάρχουμε, σχετίζεται με την αντίληψη του χρόνου.

Η ζωή in vivo “αγαπά” το παρελθόν. Γιατί κατά τη διάρκειά του, ουδέποτε έβλαψε θεληματικά κάποιο άλλο πρόσωπο, άρα, μέσα του βρίσκει μόνο, γνώση και χαρά.

Η ζωή in vitro “αποστρέφεται” το παρελθόν και “θέλει” να αφανίσει τα αποτυπώματά του, τόσο μέσα στον εαυτό της όσο και μέσα στα χρηστικά αντικείμενα του περιβάλλοντός του. Γιατί, μοιάζει η “ζωή”, δίχως διάκριση τρόπου, να τείνει οργανικά προς συνθήκες αυτογνωσίας. Έτσι, μας επιστρέφει ξανά και ξανά στις ίδιες συνθήκες καθημερινότητας, μέχρι να αντιληφθούμε ότι, πριν μπορέσουμε να βλάψουμε θεληματικά το οτιδήποτε υπάρχει στον κόσμο μας, θα πρέπει προηγουμένως να το έχουμε αποβάλλει εκτός των ορίων του εαυτού μας. Και αυτή η αποβολή, είναι η ίδια μια βλάβη που προκαλούμε στον ίδιο μας τον εαυτό και μάλιστα, αυτή είναι πολύ μεγαλύτερη και πολύ οδυνηρότερη, ακόμα και από τη χειρότερη βλάβη που μπορούμε να προκαλέσουμε στο οποιοδήποτε πλάσμα του κόσμου μας.

Η ζωή in vitro δεν μπορεί να αυτοπροστατευτεί γιατί, από τη φύση της, αποτελεί μια de facto άρνηση της δομής και της δυναμικής του κόσμου μας.

Η ζωή in vivo μπορεί να αυτοπροστατευτεί, προληπτικά και κατασταλτικά. Επιλέγοντας, προληπτικά, ποιος και τι υπεισέρχεται στο ζωτικό της χώρο, προστατεύει τις σχέσεις της με τα υπόλοιπα πρόσωπα και έτσι ευημερεί. Αποφεύγοντας να αντιδρά απερίσκεπτα στις παγίδες και τη βία των δίχως ανθρωπιά ανθρώπων, καταφέρνει να μην περιπέσει στην κατάσταση του χρηστικού αντικειμένου και διασώζει την ανθρωπιά της.

Άραγε, υπάρχει τρόπος μετάβασης από τη ζωή in vitro, στην ζωή in vivo;

Έναν τέτοιο τρόπο, μόνο, γνωρίζω: ο κάθε ενδιαφερόμενος, προσεγγίζει τα σύνορα της νησίδας ανθρωπιάς· βγάζει τα παπούτσια του και ξυπόλυτος διελαύνει αυτά τα σύνορα (ξυπόλυτος σημαίνει, ότι έχει αποποιηθεί τη βία, ότι δεν φέρει οπλισμό οποιουδήποτε είδους και ότι έχει παραιτηθεί από κάθε αξίωση χρηστικής εκμετάλλευσης των συνανθρώπων του)· τρία μέτρα μετά τη συνοριακή γραμμή, γονατίζει και ασπάζεται το χώμα (συμβολίζει την αναγνώριση της θείας παρουσίας στα πάντα γύρω του, ακόμα και μέσα στον πιο ταπεινό κόκκο χώματος)· ξαναφορά τα υποδήματά του και ξεκινά, βήμα – βήμα, σαν ένα ταπεινός μαθητής – προσκυνητής, τη “μύησή” του μέσα στον αληθινό κόσμο της φυσικής χαράς εντός του οποίου, όσο περισσότερο δίνεις, τόσο περισσότερη έχεις, Αγάπη.

Σήμερα, στα 49 μου, αρχίζω και αμφιβάλλω για το αν υπάρχει κάποιο στραβό ή ανάποδο που να μην το έχω δει, μέσα στη ζωή.

Οι εμπειρίες που έχει ζήσει και τα δεινά που έχει υποστεί ο καθένας μας είναι, νομίζω, δευτερεύοντα σε σχέση με την επιλογή του να ζήσει τη ζωή του in vivo, ή, in vitro. Γιατί, το σημαντικό είναι, το τι είμαστε. Και το τι είμαστε καθορίζεται από το ποιες σχέσεις καταφέραμε να χτίσουμε με τους συνανθρώπους μας. Και αυτό καθορίζεται από το περιεχόμενο που δίνουμε στη λέξη “εγώ”. Και το “εγώ” μας μπορεί μόνο, ή, να τα συμπεριλαμβάνει όλα (ζωή in vivo), ή, να είναι ένας κενός χώρος (ζωή in vitro). Έτσι, η φυσική χαρά της ζωής μπορεί να συνοδεύει ακόμα και εκείνους που έχουν γίνει αντικείμενο λαθρεμπορίας λευκής σαρκός, ή, λαθρεμπορίας ψυχών. Ενώ, αντίθετα, ο ενδογενής φόβος, το αδικαιολόγητο μίσος και η ανυπόφορη μοναξιά, εξάπαντος, θα συνοδεύει αδιάλειπτα εκείνους που βρίσκονται ακόμα και στις κορυφαίες θέσεις φαινομενικά ευυπόληπτων μηχανισμών βίαιης υποταγής δισεκατομμυρίων ανθρώπων και που έχουν επιλέξει τη ζωή, in vitro.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μέχρι και σήμερα, η θεληματική δράση μου, μέσα σε αυτή τη ζωή που μου χαρίστηκε, αποτυπώνεται πάνω σε ένα αδιάλειπτο υπόστρωμα χαράς. Αυτή η χαρά αποτελεί για μένα ένα σημάδι ότι η έμπρακτη απάντησή μου στο δίλημμα, ζωή in vivo, ή, in vitro, ήταν η ορθή. Αποτελεί επίσης, η φυσική χαρά, ό,τι θέλω να μοιραστώ με εκείνους που ζουν τις ζωές τους θυμωμένοι, επειδή, τη φυσική χαρά που ευλογεί τη ζωή in vivo, αδυνατούν να προσκομίσουν στη ζωή in vitro, όλα τα όπλα, όλος ο υλικός πλούτος και όλες οι φαντεζί κτήσεις, που, τελικά, στοιχειώνουν την ίδια τη ζωή in vitro.

Στην πραγματική ζωή, δεν μπορεί να είναι και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα στο ταψί. Απλά, κάτι τέτοιο δεν γίνεται.

Δεν γίνεται, ένας, που επέλεξε τη ζωή, in vitro, να απολαμβάνει τα αγαθά της ζωής, in vivo.

Η βία, η φτώχεια, η αδικία, η απανθρωπία, οι θερμοί και οι ψυχροί πόλεμοι, η διαστροφή της ανθρώπινης φύσης, η υποδούλωση, οι εκμαυλισμοί, η ανελευθερία, η περιθωριοποίηση, η απόγνωση, τα κάθε είδους αδιέξοδα κ.λπ., δεν μπορούν να προβάλλονται ως αιτίες παραπόνων, από ανθρώπους που επέλεξαν τη ζωή in vitro. Όλα αυτά μπορούν, μόνο, να γίνουν η δημιουργική αφορμή για να γίνει, επιτέλους, κατανοητό το γεγονός ότι:

Για να ζήσει, ένας, τη ζωή του in vivo, αρκούν, μόνο, μια “ελιά”, ένα “αμπέλι” και ένα “καράβι”.