Rib and Sea

Προωθούσα κάποιο μήνυμα στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις των φίλων μου, καθισμένος στο καφενεδάκι του Θηριανού στα Ψαρά, όταν ο Δημήτρης Ζαφείρης με σκούντησε για να μου δείξει κάτι στο κινητό του. "Τι είναι αυτό Ιωσήφ, ξέρεις;". Και μου έδειξε το σχήμα της σταυρωτής κορδέλας που κυριαρχούσε στο φατσοβιβλίο του "Παγκρητίου". "Αυτό, αν δεν απατώμαι, είναι σημάδι πένθους Δημήτρη", του απάντησα, και χωρίς να μαντεύω τη συνέχεια συνέχισα την αποστολή του μηνύματος στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις των φίλων μου. Ανάμεσά τους, τι ειρωνία, και ο Αντώνης Μακρυδάκης...

Δεν πέρασαν δέκα δευτερόλεπτα και ο Δημήτρης με σκούντησε πάλι. "Διάβασε εδώ. Τον ήξερες αυτόν;". Και διάβασα στο φατσοβιβλίο του Παγκρητίου : "Αντώνη Μακρυδάκη, αγαπημένε φίλε, τόσα χρόνια πρόεδρος μας ταξίδεψες σε όλο το Αιγαίο! Καλό ταξίδι εκεί που πας!".

Ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω απ' τα πόδια μου. Μετά τον Τάσο Μύλλερ έφυγε και ο Αντώνης Μακρυδάκης! Με λίγες ημέρες διαφορά! Άφησα τον εαυτό μου να ξεσπάσει σε λυγμούς την ώρα που ο Δημήτρης με ακουμπούσε στον ώμο προσπαθώντας να με ηρεμήσει...

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, μπήκα στην ιστοσελίδα του Παγκρητίου, ανήμπορος να πιστέψω ότι ήταν αλήθεια. Δεν βρήκα τίποτε που να επιβεβαιώνει ότι ο Αντώνης έφυγε! Τον κάλεσα στο κινητό του, που καλούσε, αλλά δεν το σήκωσε! Έστειλα μήνυμα στον Δημήτρη Γιαβρίδη ενώ, εν τω μεταξύ, επικοινώνησα και πάλι με τον Δημήτρη Ζαφείρη. Μου επιβεβαίωσε τον θάνατο του αγαπημένου φίλου και μου έστειλε την σελίδα του φατσοβιβλίου στο οποίο δεν είχα πρόσβαση. Λίγο αργότερα μου το επιβεβαίωσε και ο Γιαβρίδης...

Με τον Αντώνη συνεργάστηκα, σαν πρόεδρος του "Ναυτίλου", σε δύο Αποστολές - στην Κάσο το 2003 και στο Καστελλόριζο το 2004 - στην διοργάνωση της Πρώτης Πανελλήνιας Συγκέντρωσης που πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο του 2004 στην Παροικιά της Πάρου και στις δύο συναντήσεις που πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα και στο Ηράκλειο για την αδελφοποίηση του "Ναυτίλου" με τον "Παγκρήτιο".

Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να βρει άνθρωπο να συνεννοηθεί τόσο καλά όπως συνεννοούμην εγώ με τον Αντώνη. Ήταν μια πραγματική φιλία, χωρίς πολλά φρου φρου κι' αρώματα, μεταξύ δύο ανθρώπων που εκτιμούσαν ο ένας τα ιδιαίτερα χαρίσματα του άλλου. Τίποτε δεν σκίασε τις σχέσεις μας στην διάρκεια εκείνων των χρόνων. Ακόμη και οι πορείες μας στους συλλόγους, στους οποίους είχαμε και οι δύο δώσει όλο μας το είναι, ήταν, θα έλεγε κανείς, παράλληλες. Σε δυσμένεια έπεσα εγώ στον Ο.Φ.Σ.Ε., σε δυσμένεια έπεσε κι' ο Αντώνης στον Παγκρήτιο. Ουδείς προφήτης στον τόπο του, άλλωστε. Δεν ήθελε να μου πει λεπτομέρειες, αλλά καταλάβαινα ότι κάποιοι τον είχαν στενοχωρήσει και αναγκάστηκε να αποτραβηχτεί αξιοπρεπώς...

Ήταν φθινόπωρο του 2006 όταν κτύπησε ένα πρωί το κινητό μου. Ήταν ο Αντώνης. Μόνο που δεν έκλαιγε!

Τι έπαθες ρε Αντώνη;
Τι να πάθω Ιωσήφ, δεν τα έμαθες;
Τι να μάθω δηλαδή;
Διέγραψαν την πρώτη πανελλήνια συγκέντρωση!
Πώς την διέγραψαν δηλαδή;
Διοργάνωσαν πανελλήνια συγκέντρωση στη Μήλο και την ονόμασαν πρώτη!
Πλάκα μου κάνεις!
Καθόλου! Αλήθεια σου λέω!
Και η πρώτη, αυτή που διοργάνωσαν από κοινού ο Ναυτίλος και ο Παγκρήτιος στην Πάρο, πού πήγε;
Την διεγραψαν, σαν να μην έγινε ποτέ!
Και ποιοι το έκαναν αυτό;
Οι "δικοί σου" και "οι δικοί μου", σε συνεργασία με τον Γκρεϊπφρούτογλου...

Ήταν απαρηγόρητος ο Αντώνης και τον καταλάβαινα απολύτως. Η είδηση άλλωστε ενόχλησε και μένα, στον ίδιο, αν όχι σε μεγαλύτερο, βαθμό. Γιατί είναι τουλάχιστον απάνθρωπο να διαγράφεις με μια μολυβιά τις ιδέες και τους κόπους κάποιων ανθρώπων. Γιατί είναι γελοίο να προσπαθείς από εμπάθεια να διαγράψεις ή να αλλοιώσεις την ιστορία τους...

Θύμωσα πάντως τώρα φίλε και για έναν ακόμη λόγο, μόνο που αυτή τη φορά δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί σου αυτόν τον θυμό μου. Θύμωσα, όπως θα θύμωνες και συ, όταν διάβασα τα συλληπητήρια του συλλόγου που σε πλήγωσε. Ξεχειλίζει τελικώς η υποκρισία των ανθρώπων. Όσο ήσουν εκεί, ζωντανός, πρόθυμος να προσφέρεις, σε πλήγωσαν και σε απομόνωσαν με τον τρόπο τους. Και τώρα που έφυγες σε αγάπησαν ξαφνικά και σου εύχονται καλό ταξίδι! Μια συγγνώμη έστω - τι να την κάνεις, θα μου πεις τώρα - η σιωπή και ένα ένοχο σκύψιμο του κεφαλιού θα ήταν σίγουρα πιο ευπρόσδεκτα, πιο αντρίκια...

Να γιατί έχω δώσει εντολή στην καπετάνισσα να με αποτεφρώσει, αν φύγω πρώτος. Δεν θέλω να είμαι στο φέρετρο και γύρω να με κλαίνε καραγκιόζηδες. Φαντάζεσαι να μου βγάλει και επικήδειο κάποιος από εκείνους που με κυνήγησαν όσο ζούσα και να λέει πόσο καλός ήταν ο μακαρίτης, πόσο ευγενικός, πόσο ικανός, πόσο αλτρουϊστής; Θα σηκωθώ φίλε απ' το φέρετρο και θα τον πάρω με τις πέτρες, αλήθεια σου λέω! Προτιμώ λοιπόν το κάψιμο και μερικά κουταλάκια του γλυκού από τη στάχτη των όρχεων να μοιραστεί σ' αυτούς που με κυνήγησαν, με έβρισαν και με συκοφάντησαν όσο ήμουν στη ζωή. Δεν πρόλαβα να σου εκμυστηρευτώ την σκέψη μου αυτή. Αν στην είχα εκμυστηρευτεί, είμαι βέβαιος ότι θα την είχες υιοθετήσει.

Σε σένα δεν θα πω τα τετριμμένα φίλε Αντώνη. Δεν θα σου πω καλό ταξίδι γιατί, κακά τα ψέματα, μετά τον θάνατο δεν υπάρχει τίποτε, κι' αυτό είναι το τραγικό. Αν προσπαθούμε να ξεγελάσουμε τους εαυτούς μας πως κάτι υπάρχει μετά είναι γιατί είμαστε ανασφαλείς και αγαπήσαμε πολύ τη ζωή. Θα σε θυμάμαι μόνο με αγάπη, μέχρι να φύγω κάποια μέρα κι' εγώ...

Ιωσήφ Παπαδόπουλος