Φθάνουν τριακόσιοι Έλληνες σήμερα;

Δημοσιεύθηκε : Πέμπτη, 12 Μάιος 2011 19:24

Λένε ότι ο δημοσιογράφος πρέπει απλώς να εξιστορεί τα γεγονότα όπως τα βλέπει. Χωρίς προσωπικά σχόλια και τοποθετήσεις. Όσο όμως και αν προσπάθησα να μείνω ουδέτερος, αυτή τη φορά δεν τα κατάφερα. Και ξέρετε κάτι; Ούτε το μετανοιώνω ούτε συγγνώμη ζητώ. Τέλειωσε λοιπόν η χθεσινή "γιορτή". Και όταν λέω "γιορτή", δεν εννοώ βεβαίως αυτήν που, όλοι προφανώς, εννοούμε όταν αναφερόμαστε σε λαϊκές εξεγέρσεις, πορείες και απεργίες. Αυτή είναι γιορτή. Εννοώ την άλλη "γιορτή, το "πανηγύρι", όπου κυρίαρχη θέση καταλαμβάνουν τα τελευταία χρόνια μερικά πανώ, με "fast food" συνθήματα, κομματικές σημαίες, και μια διαδρομή βγαλμένη θαρρείς με "καρμπόν". Εννοώ το ανθρώπινο ποτάμι που ξεκινάει μπροστά από το Μουσείο και καταλήγει στην Ομόνοια, αφού πρώτα "παρελάσει" στην Πατησίων, τη Σταδίου, το Σύνταγμα και την Πανεπιστημίου και ανταλλάξει καθ' οδόν μερικές "φιλοφρονήσεις" με τα όργανα "προστασίας" του πολίτη.

Πρόκειται για την "γιορτή" που έχει τελευταία ευνουχίσει τις γνήσεις λαϊκές εξεγέρσεις και πορείες, έχει αποκοιμίσει και αποπροσανατολίσει τον κόσμο, γιατί άγεται και φέρεται από αυτούς που έχουν καπελλώσει το συνδικαλιστικό Κίνημα και πιστεύουν ότι έτσι θα φουσκώσουν τον κουμπαρά τους, θα ενισχύσουν το αρχηγικό τους προφίλ (καθότι γλυκειά και αφροδισιακή η εξουσία) ή θα αναρριχηθούν σε κάποιο βολευτικό (χωρίς ύψιλον) - υπουργικό οφίτσιο. Το κακό είναι ότι κάποιοι τους πιστεύουν και τους ακολουθούν, αντί να ενώσουν τις δυνάμεις τους σε ένα παλλαϊκό μέτωπο, χωρίς υποψηφίους "χαλίφηδες", μονίμους εκπροσώπους και συναλλαγές με την εξουσία κάτω απ' το τραπέζι...

Δεν ήξερα, ως εκ τούτου, πού να σταθώ χθες. Περπατούσα μόνος μου, ανεβαίνοντας την Σταδίου, μέχρι που βρήκα τον κ. Κώστα Δ. να περπατάει κι' αυτός μόνος του. Περιποιημένος, καθαρός, χωρίς τρύπιο μοντέρνο παντελόνι και κουκούλα (και οι τριακόσιοι του Λεωνίδα άλλωστε καλλωπίστηκαν την παραμονή της μεγάλης μάχης), με τις χειροπέδες και τα δύο αυτοσχέδια πλακάτ να τραβούν τα βλέμματα. Του έκανα ένα κομπλιμέντο για την εμφάνισή του κι' εκείνος απάντησε : "Όταν κατάλαβα κάποτε πως θα έρθει η αστυνομία στο σπίτι μου να κάνει έλεγχο, επειδή είχα πετάξει μπογιά στον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, πλύθηκα και ντύθηκα με καθαρά ρούχα γιατί αν με έπιαναν δεν ήξερα ποια θα ήταν η τύχη μου. Ήθελα να είμαι καθαρός. Ήταν το μόνο που με ενδιέφερε". Περπάτησα δίπλα του, καθώς απεδείχθη πως είχαμε πολλά να πούμε. Κι' έτσι πορευτήκαμε μέχρι το Σύνταγμα, όπου κατάφερα να αποσπάσω την υπόσχεσή του πως θα μου τηλεφωνήσει για να συναντηθούμε και να ξεφυλλίσουμε μαζί το βιβλίο της ζωής του...

Στο Σύνταγμα οι σα-ματ-ατζήδες ήταν περισσότεροι από τους διαδηλωτές. Είχαν πιάσει όλα τα πόστα, γύρω, μπροστά και πίσω απ' το Κυνοβούλιο (καλά το έγραψα με ύψιλον, δεν έκανα λάθος) που μετετράπη τα τελευταία χρόνια σε άντρο ληστών και ακολασίας. Είχαν ζώσει ολόκληρη την πλατεία, σε μια προσπάθεια να "μαντρώσουν" την πορεία, να μην αφήσουν καμμία έξοδο διαφυγής. Φοβάται πια το θεριό, και φαίνεται. Κάθε φορά που η λαϊκή οργή και αγανάκτηση ξεχειλίζει και βγαίνει απειλητικά στους δρόμους, η κρατική καταστολή φοράει "τα καλά της" και επιστρατεύει όλες τις δυνάμεις της. Και είναι καλά οπλισμένοι, πανάθεμά τους! Τι γκλομπς, τι δακρυγόνα, τι χημικά, τι πυροσβεστήρες, τι όπλα, τι χειροπέδες, τι αλεξίσφαιρα γιλέκα, επιγονατίδες, κράνη, ασπίδες! Πού πάτε ρε παιδιά; Μπήκαν στην πόλη οι οχθροί και δεν τους πήραμε χαμπάρι;

Ήρθαν αυθόρμητα στο μυαλό μου τα λόγια της Σοφίας Σακοράφα από την πρόσφατη ομιλία της στο συνέδριο της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που πραγματοποιήθηκε στο αμφιθέατρο της Νομικής Σχολής : "Πάντα, σε περιόδους όξυνσης της κρίσης, το σύστημα ανασύρει μηχανισμούς προπαγάνδας και καταστολής. Μόνο που τούτη τη φορά ξεπέρασε ακόμη και τον εαυτό του. Πάντοτε, εκτός από την εποχή του Μακαρθισμού, επέτρεπε σαν βαλβίδα εκτόνωσης, σαν μηχανισμό λείανσης και ταυτόχρονα στίλβωσης του ίδιου του συστήματος, μικρές χαραμάδες, τυφλές ελπίδες έστω, που, ακόμη κι' αν δεν ήταν αρκετές, ήταν κάτι. Σήμερα επιδιώκει να ελέγξει κάθε ανεξάρτητο όνειρο. Επιδιώκει να σφραγίσει κάθε χαραμάδα. Για να μη βλέπουμε πια. Αυτό που ζούμε, είναι η ιστορική νεύρωση του συστήματος.

Μια νεύρωση που είναι χρήσιμη για το σύστημα, καθώς του παρέχει ισορροπία, του ανοίγει τον δρόμο να συνεχίσει να επιβιώνει χωρίς να χρειαστεί να αλλάξει. Αυτό που έχουμε την υποχρέωση να διακρίνουμε είναι ότι κάθε φορά που το σύστημα καλλιεργεί την τρομοκρατία και, ακόμη πιο έντονα, όποτε κλείνει τις χαραμάδες, είναι απολύτως φοβισμένο και κατά συνέπεια προσπαθεί να εκφοβίσει. Για τον λόγο αυτό και η μοναδική διέξοδος από αυτή την εσωτερική του αντίφαση είναι η βία. Γιατί δεν υπάρχει εντονότερη μορφή βίας από την κατάλυση του βλέμματος. Και είναι αυτός ο λόγος που δεν υπάρχει υψηλότερη μορφή αντίστασης από την προσπάθεια να ανακτήσουμε το βλέμμα μας. Να γεννηθούμε δηλαδή. Και όπως διατύπωσε ο Αμεγκουάλ : "ο χρόνος είναι ο τόπος της ιστορίας. Η μνήμη, η ανθρώπινη μορφή του χρόνου".

Και μετά, άρχισε να παρελαύνει ο περιοδεύων θίασος. Με πανώ, ξεψυχισμένα συνθήματα αγγαρείας, και σημαίες. Έπεσαν μερικές "ψιλές" και κάποιες χειροβομβίδες κρότου λάμψης, μερικά μπουκάλια με νερό, και άλλα τινά, στη γωνία του ξενοδοχείου "Μεγάλη Βρετανία" (ραντεβού δίνουν μάλλον εκεί) και ο καυγάς συνεχίστηκε και πιο κάτω, με δύο από τους διαδηλωτές να μεταφέρονται στα νοσοκομεία σε κρίσιμη κατάσταση. Και όταν το πλήθος απομακρύνθηκε, έμειναν καμμιά τριακοσαριά ανένταχτοι οι οποίοι κατέλαβαν το οδόστρωμα της Λεωφόρου Αμαλίας και άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα, να τραγουδούν και να φωνάζουν εν χορώ, κοιτώντας προς το Κυνοβούλιο : "Κλέεεφτες, κλέεεφτες...".

Κάποια στιγμή, την ώρα που συζητούσα με δύο συναδέλφους και φωτογράφιζα, με πλησίασε ένα τροχονόμος. "Δημοσιογράφος είστε;". "Μάλιστα, σε τι μπορώ να σας βοηθήσω;" του απάντησα. "Να, ξέρετε, οι προϊστάμενοί μου με ρωτούν πότε θα φύγει αυτός ο κόσμος απ' τον δρόμο γιατί εμποδίζεται η κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Δεν τους λέτε να φύγουν;". "Κατ' αρχάς ποιος είμαι εγώ για να τους πω να φύγουν; Πείτε το εσείς. Δεύτερον, ο κόσμος έχει νομίζω δικαίωμα να διαμαρτύρεται, εφ' όσον το κάνει ειρηνικά. Δεν ενοχλούν κανένα. Αρκετά δεν έχουν καταπιεστεί; Έτσι μάλιστα όπως έχουν αποσυρθεί στην αριστερή λωρίδα, μένει η δεξιά ελεύθερη για τα αυτοκίνητα. Όταν τα τρακτέρ έκλειναν επί εβδομάδες τους εθνικούς δρόμους δεν είδα την τροχαία να παίρνει μέτρα ή να τους λέει να φύγουν". Κούνησε το κεφάλι του αμήχανα και απομακρύνθηκε...

Λίγο αργότερα, και ενώ η ανοικτή συζήτηση των "τριακοσίων" ήταν σε εξέλιξη, οι σα-ματ-ατζήδες σχημάτισαν έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω μας. Καθίσαμε όλοι στην άσφαλτο τραγουδώντας και ψάλλοντας, πότε τον εθνικό ύμνο και πότε τα "κάλαντα" στους εσώκλειστους του Κυνοβουλίου, που έβγαιναν πού και πού στον εξώστη και μας κοιτούσαν. Ήταν φανερό πως η εικόνα ήταν δυσφημιστική για το "ίματζ" τους (sic!). Κάποιοι απευθύνονταν στους σα-ματ-ατζήδες και τους κάκιζαν για την συμπεριφορά τους. "Προλαβαίνετε να έρθετε μαζί μας και να μπούμε μαζί στη Βουλή. Έτσι θα εξιλεωθείτε. Δικό μας κομμάτι είστε και σεις. Με τον λαό πρέπει να είστε, όχι μ' αυτούς", είπε κάποιος.

Ένας βαθμοφόρος πλησίασε. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Κάποιος πλησίασε λίγο περισσότερο, μια καθισμένη γυναίκα φώναξε γιατί την πάτησαν, κάποιοι άλλοι διαμαρτυρήθηκαν για την στάση των σα-ματ-ατζήδων, και κάπου εκεί άρχισαν να πέφτουν βροχή τα "ευγενή" αέρια, τα σπρωξίματα και οι κλωτσιές. Ένας "Δούρειος Ίππος", εν τω μεταξύ, που είχε τρυπώσει καθυστερημένα στην ομήγυρη, στεκόταν, μόνος αυτός, όρθιος μπροστά στους οπλοφόρους και χαμογελούσε ηλιθίως όση ώρα εμείς τραγουδούσαμε. Την ώρα της επίθεσης έπεσε στο έδαφος σφαδάζοντας. "Σιγά ρε αλήτες, πεθαίνει ο άνθρωπος", φώναξε κάποιος. Τον πήραν λίγο παραπέρα, τον άνθρωπο, του έριξαν νερό, του έβαλαν ειδική κρέμα. Μετά από δέκα λεπτά εξαφανίστηκε. Μεθαύριο μπορεί να διεκδικήσει τα επινίκια και την αρχηγία σε κάποιο "Μέτωπο". Και συ λαέ βασανισμένε...