Rib and Sea

Πάει κοντά ένας μήνας που έχω να δημοσιεύσω κάποιο νέο άρθρο στο περιοδικό. Το ξέρω. Και μολονότι δεν οφείλω καμμία εξήγηση στους αναγνώστες, που σερφάρουν σ' αυτό ελεύθερα, οφείλω μια εξήγηση στους λιγοστούς διαφημιζομένους οι οποίοι ενισχύουν οικονομικώς την προσπάθειά μου. Πηγαίνω κάθε μέρα, ανελλιπώς, από τα μέσα του προηγούμενου μήνα στο Σύνταγμα και ενώνω τη φωνή μου με τις φωνές των χιλιάδων αγανακτισμένων πολιτών οι οποίοι απαιτούν να φύγουν από το Ελληνικό Κοινοβούλιο οι επίορκοι θαμώνες του. Πιστεύω ότι όσο αυτή η κατάσταση παρατείνεται, τόσο θα στενεύουν τα όριά σας, τα όριά μου, τα όρια της αγοράς.

Αν οι πολιτικοί μας εκποιήσουν τη χώρα, αν το Αιγαίο στο μέλλον δεν είναι πια θάλασσά μας, αν η μεσαία τάξη εκλείψει και οι φτωχοί γίνουν φτωχότεροι, είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι πολλές επιχειρήσεις θα κλείσουν μια και ουδείς θα ενδιαφέρεται πια να αγοράσει σκάφος αφού δεν θα έχει καν την δυνατότητα να το ταξιδεύσει. Αν το σκηνικό αλλάξει, αν υπάρξει κάποια διέξοδος, κάτι καλύτερο θα ανατείλει αύριο για όλους. Γι' αυτό, κάντε λίγη υπομονή, επιτρέψτε μου να αγωνιστώ, με τον τρόπο που αγωνίζομαι πάντα, και να συνεχίσω να υποφέρω από... οσφυοκαμψία...

Σε λίγες ημέρες, Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, θα πετάω με το ιπτάμενο φουσκωτό μου στα Χανιά, με σκοπό να κλείσουν κάποιες τρύπες του οικογενειακού προϋπολογισμού μου και να γίνει ο επόμενος χειμώνας πιο υποφερτός. Συγχρόνως θα γεμίσω τις μπαταρίες της ψυχής μου πετώντας πάνω απ' τον υγρό γαλάζιο καθρέφτη...

Καλό καλοκαίρι και καλή... ανάσταση!

Ιωσήφ Παπαδόπουλος