Rib and Sea

Επιμέλεια βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Αφήγηση : Ντόρα Παπαδοπούλου.

Είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια μετά την ακτιβιστική εκείνη φωτογράφιση, η Ιταλίδα φωτογράφος Antonella Pizzamiglio επέστρεψε στη Λέρο και εξέθεσε τις φωτογραφίες-ντοκουμέντα, που τράβηξε με πόνο ψυχής και κίνδυνο να συλληφθεί, η δημοσιοποίηση των οποίων άλλαξε τη ροή των πραγμάτων στο κολαστήριο των ψυχών και σωμάτων του ψυχιατρείου της Λέρου.

Με τίτλο "Επιστροφή" και υπότιτλο "Ακόμη και το τίποτε έχει ένα όνομα", οι φωτογραφίες της Ιταλίδας φωτογράφου εξετέθησαν στον χώρο του ψυχιατρείου της Λέρου από τις 19 μέχρι τις 29 Ιουνίου 2015. Βρέθηκα συμπτωματικώς στη Λέρο εκείνες τις ημέρες, με την ευκαιρία της 11ης Πανελλήνιας συγκέντρωσης φουσκωτών σκαφών", η οποία αναβλήθηκε λόγω... capital control, και είχα την ευκαιρία να αποτίσω φόρο τιμής στη φωτογραφική προσέγγιση του ανθρώπινου πόνου όπως την κατέγραψε ο φωτογραφικός φακός της Antonella Pizzamiglio.

Προσπάθησα, στη συνέχεια, με τον μεγαλύτερο δυνατό σεβασμό, να αποτυπώσω στο βίντεο την εκπληκτική δουλειά της Antonella Pizzamiglio, ως Ανθρώπου πρωτίστως και ως ταλαντούχου φωτογράφου κατά δεύτερο λόγο. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα. Αυτό θα το κρίνετε εσείς...

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Το να είναι κανείς 72 ετών, να εγκαταλείπει την Αθήνα, τα παιδιά και τα εγγόνια του και να εγκαθίσταται στην Ικαρία, περνώντας τον περισσότερο χρόνο μόνος του μέσα στο δάσος, φροντίζοντας για την συντήρηση ενός εγκαταλελειμμένου μοναστηριού, δεν είναι μικρό πράγμα. Αν μάλιστα το άτομο αυτό είναι γένους θηλυκού, τότε το θέμα παίρνει άλλες διαστάσεις. Ο λόγος για την Μαρία Φραζέσκου Καλιμάχου την οποία συνάντησα  κατά την διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψής μας στο υπέροχο φυσικό περιβάλλον της Μονής Θεοκτίστης κοντά στο χωριό Σταύλος της Ικαρίας.

Η Μαρία Φραζέσκου - τα 72 χρόνια της οποίας φαίνεται πως ελάχιστα την έχουν επηρεάσει - μου εξιστόρησε με ποιο τρόπο κατέληξε το σκήνωμα της Οσίας Θεοκτίστης στην Ικαρία, πώς δημιουργήθηκαν οι εγκαταστάσεις της μονής, πώς αναπτύχθηκε εκεί η μοναχική κοινωνία, από το 1400 μέχρι το 1920, πώς και γιατί τελικώς εγκαταλείφθηκε.

Απολαύστε την.

Επιμέλεια συνέντευξης - Κάμερα - Φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ο καπετάν Λευτέρης Καραϊσκάκης του θαλάσσιου "λεωφορείου" που ακούει στο όνομα "ΑΙΟΛΙΣ" και εξυπηρετεί τις καθημερινές ανάγκες επικοινωνίας του Άη Στράτη με την γειτονική Λήμνο, είναι ένας άνθρωπος που έχει φάει τη θάλασσα με το κουτάλι. Ένας άνθρωπος που δεν διστάζει να κακίσει τον εαυτό του επειδή πίστεψε αναξιόπιστους πολιτικούς που τον ταλαιπώρησαν με φρούδες υποσχέσεις και τον ανάγκασαν να δανειστεί γιατί δεν ήθελαν να του δώσουν αυτά που του ώφειλε η Πολιτεία. "Κουράστηκα να ακούω τον Παυλίδη να μου λέει, μη σε νοιάζει, συνέχισε, πίσω σου είμαι εγώ", θυμάται ο καπετάν Λευτέρης και συνεχίζει : "Δεν θέλω να είσαι συνέχεια πίσω μου, πόνεσα!", του είπα μία φορά, "μπροστά μου σε θέλω!".

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Μου αρέσει ανέκαθεν να συζητώ με απλούς ανθρώπους του μόχθου, ιδίως αυτούς που ζουν στις ακριτικές ηπειρωτικές και νησιωτικές περιοχές της χώρας. Αυτούς που δεν φορούν γραβάτα, δεν βάζουν σε πρώτο πλάνο την εικόνα τους, δεν μασάνε τα λόγια τους, δεν φοβούνται να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Τους ανθρώπους που στην πρώτη κρούση να μου μιλήσουν κλείνονται στο καβούκι τους, όχι γιατί φοβούνται, αλλά γιατί πιστεύουν πως αυτά που θα πουν θα λογοκριθούν, όπως κατά κανόνα γίνεται από τους ευκαιριακούς περιπλανώμενους "συναδέλφους" μου των μέσων της μαζικής μας εξαπάτησης οι οποίοι, κατά κανόνα, είναι σε "διατεταγμένη" υπηρεσία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην λογοκρισία των απόψεων του συνεντευξιαζόμενου. Απόψεις οι οποίες, ενδεχομένως, δεν "κολλάνε" στα διαπλεκόμενα συμφέροντα των αφεντικών μεγαλοεργολάβων με την πολιτική εξουσία.

Ο Κώστας Προβατάς είναι ο Πρόεδρος του Αλιευτικού Συνεταιρισμού Αγίου Ευστρατίου. Είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων ο οποίος όμως, όταν κερδίσεις την εμπιστοσύνη του, δεν διστάζει να μιλήσει. Ακούστε τον.