Rib and Sea

Η επιλογή της επωνυμίας του νεοσύστατου συλλόγου ήταν πάντως λανθασμένη! Και ήταν λανθασμένη γιατί δεν δημιουργούν βεβαίως οι... βάρκες τους συλλόγους, αλλά οι άνθρωποι! Η σωστή επωνυμία θα ήταν "Όμιλος ιδιοκτητών φουσκωτών σκαφών Ελλάδος". Επειδή όμως ηχητικά το "γιώτα" δεν "κολλούσε" στην εκφορά των αρχικών του ονόματος (Ο.Ι.Φ.Σ.Ε.), το παραβλέψαμε, παραβλέποντας μαζί και το... ανθρώπινο στοιχείο... Η επωνυμία όμως, εκτός από λανθασμένη ήταν και άστοχη! Γιατί δεν μπορείς να επικαλείσαι την πανελλαδική εμβέλεια ενός συλλόγου και να μονοπωλείς την... ελληνική "ιθαγένειά" του, ενώ η έδρα του είναι στην Αθήνα και τα μέλη του κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής του λεκανοπεδίου!

Κατ' αυτήν την έννοια, ούτε το όνομα του "Μακεδονικού ομίλου φουσκωτών σκαφών" είναι εύστοχο, γιατί Μακεδονία δεν είναι μόνο η Θεσσαλονίκη, ούτε Κρήτη μόνο το Ηράκλειο ("Παγκρήτιος όμιλος φουσκωτών σκαφών"). Έχοντας μάλιστα το προηγούμενο του Ο.Φ.Σ.Ε., τα δύο αυτά σωματεία, που ιδρύθηκαν αργότερα, δεν θα έπρεπε να επαναλάβουν πιστεύω το ίδιο λάθος...

Είχαμε όμως, και γι' αυτό, έτοιμη την δικαιολογία, εφ' όσον φυσικά υπεβάλλετο κάποια ένσταση. Να ποια ήταν η δικαιολογία. Ο Ο.Φ.Σ.Ε. ήταν ο πρώτος σύλλογος ιδιοκτητών φουσκωτών σκαφών που έκανε την εμφάνισή του στην Ελλάδα. Υπήρχαν μάλιστα σοβαρές αποχρώσεις ενδείξεις, κυρίως κατά την διάρκεια του πρώτου χρόνου λειτουργίας του, ότι ο πρώτος εκείνος χρόνος θα ήταν και ο τελευταίος! Ουδείς πίστευε στ' αλήθεια, εκτός ίσως από μένα, ότι το πείραμα εκείνο θα είχε συνέχεια και πολλοί περίμεναν την αυτονόητη διάλυση του νεοσύστατου σωματείου λίγους μήνες μετά την ίδρυσή του! Ως εκ τούτου, κανείς δεν θα μπορούσε να μας κατηγορήσει ότι "καπελλώσαμε" την ελληνική "ιθαγένεια" άλλων συλλόγων με συναφείς δραστηριότητες, αφού δεν υπήρχε τότε κανένας άλλος σύλλογος με συναφείς δραστηριότητες πλην του Ο.Φ.Σ.Ε.!

Το πρόβλημα δημιουργήθηκε πολύ αργότερα, όταν οι μεθοδεύσεις, οι "ηγετικές" βλέψεις και οι προσπάθειες χειραγώγησης του ευρύτερου χώρου από τα διοικητικά συμβούλια του Ο.Φ.Σ.Ε. (που προέκυψαν από το 1996 και μετά) με δηλώσεις του τύπου "σύλλογος μεγάλος δεν υπάρχει άλλος", με αυθαίρετη "εκπροσώπηση" των υπολοίπων συλλόγων στις Αρχές, έντονη ανάμιξη και προσπάθεια να περάσει την δική του γραμμή στους αγώνες κ.λπ., ενόχλησαν κάποια άλλα σωματεία, όπως τον "Παγκρήτιο Ο.Φ.Σ." και τον "Ναυτίλο". Το διοικητικό συμβούλιο του τελευταίου κατέθεσε μάλιστα ασφαλιστικά μέτρα εναντίον του Ο.Φ.Σ.Ε., ζητώντας να εξαλειφθεί από τον τίτλο του η λέξη "Ελλάδος" και να αντικατασταθεί με άλλη, αφού εδημιουργείτο σύγχυση και τα είκοσι σωματεία, που είχαν εν τω μεταξύ ιδρυθεί στην Ελλάδα με συναφείς προς τον Ο.Φ.Σ.Ε. δραστηριότητες, ήταν εξ ίσου ελληνικά και ήταν αστείο να μονοπωλεί την... ελληνική "ιθαγένεια" το ένα μόνον απ' αυτά.

Τα ασφαλιστικά μέτρα του "Ναυτίλου" απερρίφθησαν στη συνέχεια από το Πρωτοδικείο Πειραιά, το οποίο προφανώς αδυνατούσε να αποφανθεί για την ουσία της υπόθεσης, και το νέο διοικητικό συμβούλιο του "Ναυτίλου", το οποίο προέκυψε μετά την δική μου αποχώρηση το 2005, δεν θέλησε να δώσει συνέχεια, μολονότι ο πληρεξούσιος δικηγόρος του συλλόγου κ. Απόστολος Λύτρας πίστευε ότι η υπόθεση θα μπορούσε να κερδηθεί, εάν ο "Ναυτίλος" απευθυνόταν σε πιο αρμόδιο δικαστήριο. Αντ' αυτού, το νέο διοικητικό συμβούλιο του "Ναυτίλου" συνήψε ξαφνικά... "φιλικές" σχέσεις με το διοικητικό συμβούλιο του Ο.Φ.Σ.Ε., προχώρησαν μάλιστα τα δύο σωματεία στην από κοινού διοργάνωση της δεύτερης Πανελλήνιας συγκέντρωσης στη Μήλο (2006), φροντίζοντας όμως πρώτα να διαγράψουν την πρώτη, που είχαν διοργανώσει από κοινού τα αδελφοποιημένα σωματεία του "Ναυτίλου" και του "Παγκρητίου Ο.Φ.Σ." στην Πάρο τον Ιούλιο του 2004, βαφτίζοντας την δεύτερη πανελλήνια συγκέντρωση στη Μήλο, πρώτη! Προφανώς ενοχλούσε το γεγονός ότι ο θεσμός των πανελληνίων συγκεντρώσεων ήταν ιδέα του Ιωσήφ Παπαδόπουλου, και αυτό έπρεπε πάσει θυσία να ξεχαστεί... Αυτό όμως που είναι απορίας άξιο είναι γιατί και ο "Παγκρήτιος Ο.Φ.Σ." προσυπέγραψε την διαγραφή της πρώτης πανελλήνιας συγκέντρωσης στην Πάρο, της οποίας ήταν συνδιοργανωτής, ακυρώνοντας μ' αυτόν τον τρόπο ένα κομμάτι της ίδιας του της ιστορίας;

Η πρώτη υποχρέωση που είχαμε, σαν ιδρυτική ομάδα, ήταν να εκλέξουμε το επταμελές διοικητικό συμβούλιο του Ο.Φ.Σ.Ε. Επροτάθησαν και απεδέχθησαν να μπουν στο δ.σ., οι Ιωσήφ Παπαδόπουλος, Ερρίκος Μηλιώρης, Σίμος Γεωργαλάς, Νίκος Ραδαίος, Γιώργος Χονδρόπουλος, Νίκος Παππάς και Θεόδωρος Περιμένης. Έγινε στη συνέχεια συζήτηση για τα καθήκοντα τα οποία θα αναλάμβανε ο καθένας. Κάναμε όλοι τα "παγώνια" και ουδείς έθετε υποψηφιότητα για την θέση του προέδρου, ενώ συγχρόνως όλοι επέμεναν ότι ο πλέον κατάλληλος να αναλάβει την ηγεσία και την εκπροσώπηση του συλλόγου ήμουν εγώ. Θεωρούσαν μάλιστα ότι αυτή ήταν και μια ηθική επιβράβευση για την σύλληψη της ιδέας και τις προσπάθειές μου να δημιουργηθεί ο Ο.Φ.Σ.Ε. Ελλείψει άλλου, αποδέχθηκα τελικώς την πρόταση. Δεν μπορούσα βεβαίως τότε να φανταστώ ότι μαζί με την αποδοχή άρχιζε και η αντίστροφη μέτρηση για την μετέπειτα οικειοθελή αποχώρηση και την αίτηση διαγραφής μου από το μητρώο των μελών του συλλόγου...

Και αφού μιλήσαμε για το όνομα του συλλόγου, τα φυσικά "αντιμάμαλα" που αυτό δημιούργησε αργότερα και το πρώτο του διοικητικό συμβούλιο, ας αρχίσουμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι της ιστορίας των δύο πρώτων χρόνων. Πρωταρχικό μας μέλημα ήταν να δηλωθεί μια διεύθυνση και να βρεθεί ένα διαθέσιμο τηλέφωνο και ένας χώρος όπου θα συνεδρίαζε το διοικητικό συμβούλιο. Τέτοιος χώρος όμως δεν υπήρχε. Προσφέρθηκα λοιπόν να διαθέσω αφιλοκερδώς τον χώρο του γραφείου μου στην Ηλιούπολη, καθώς επίσης το τηλέφωνο και το telex μου, για τις ανάγκες επικοινωνίας του συλλόγου. Έτσι και έγινε.

Όπως είναι γνωστό, σε όλες τις συλλογικές προσπάθειες, ελάχιστοι είναι αυτοί που διατίθενται να προσφέρουν αφιλοκερδώς, να τρέξουν, να κουραστούν, να διαθέσουν χρόνο απ' τη ζωή τους. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι πολύ ευκολότερο να βλέπουν, να συμμετέχουν και να διασκεδάζουν στις εκδηλώσεις, χωρίς να κοπιάζουν, ενώ είναι εντελώς ανέξοδο να κρίνουν και να χειροκροτούν ή να επικρίνουν κατά περίσταση! Ο Ο.Φ.Σ.Ε., δυστυχώς, δεν μπορούσε να αποτελέσει την εξαίρεση στον κανόνα. Είχα όμως τόση διάθεση να επιτύχει εκείνη η προσπάθεια, ώστε ένοιωθα πως μπορούσα να αναπληρώσω οποιαδήποτε έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού, αδιαφορώντας για τις τρικλοποδιές και τα κτυπήματα που είχα, απ' την πρώτη στιγμή, αρχίσει να δέχομαι κάτω απ' τη ζώνη. Μέγα λάθος, όπως απεδείχθη αργότερα!

Η αλήθεια είναι ότι στο πλευρό μου υπήρχε ένας (και μόνον) άνθρωπος. Ο Ερρίκος Μηλιώρης, στον οποίον είχαν ανατεθεί καθήκοντα αντιπροέδρου μετά την αποχώρηση του Σίμου Γεωργαλά, ο οποίος φεύγοντας μου είπε. "Ιωσήφ, αναλώνεσαι με πράγματα και ανθρώπους που δεν έχουν αξία και νομίζω, μετά από όσα έχω ακούσει και δει μέχρι τώρα, ότι θα μπλέξεις άσχημα και δεν σου αξίζει..." Ήταν σοφός ο καλός φίλος και συνταξιδιώτης μου στο Γιβραλτάρ, αλλά εγώ δεν τον άκουσα...

Ο Ερρίκος πάντως ήταν τα μάτια, τα αυτιά και τα χέρια μου! Η διάθεσή του για προσφορά ήταν απίστευτη! Κάθε πρωί μου τηλεφωνούσε και με ρωτούσε τι υπάρχει στον ορίζοντα και πώς μπορεί να βοηθήσει! Μαζί τρέχαμε για τις εκκρεμότητες του συλλόγου, για τις φωτογραφίες, ειδοποιούσαμε τα μέλη, συναντούσαμε τους χορηγούς, ετοιμάζαμε τους ετήσιους χορούς του συλλόγου και κάναμε τα δοκιμαστικά ταξίδια με το φουσκωτό μου, εν όψει των μεγάλων ομαδικών εκδηλώσεων που ακολούθησαν. Είμασταν μόνο δύο, αλλά κάναμε για δέκα!

Ο Νίκος Ραδαίος ήταν, τύποις, ο Γενικός Γραμματέας. Τα βιβλία και την σφραγίδα όμως τα είχα εγώ! Ματαίως τον ικέτευα να τα πάρει, όπως όριζε το Καταστατικό. Ο Ραδαίος επεκαλείτο πάντοτε υπεραπασχόληση και βλέποντας πως το κενό του αναπληρωνόταν με το παραπάνω, είχε επαναπαυθεί. Κάποιοι πίστευαν, προφανώς, ότι για να μπορώ να τρέχω έτσι, ήμουν "αργόσχολος"...

Κάτι ανάλογο όμως γινόταν και με το Ταμείο, το οποίο είχε αναλάβει, υποτίθεται, ο μακαρίτης ο Γιάννης Παππάς. "Καλά το κρατάς", μου έλεγε, όποτε του ζητούσα να αναλάβει τα καθήκοντά του. "Δεν είμαι καλός εγώ σ' αυτά..." συμπλήρωνε. Τα πρώτα δύο χρόνια λοιπόν, εκτός από Πρόεδρος, ήμουν Γενικός Γραμματέας και Ταμίας του συλλόγου! Μέχρις ότου έγιναν τον Οκτώβριο του 1989 οι πρώτες αρχαιρεσίες και στο νέο διοικητικό συμβούλιο που προέκυψε, το μεν Ταμείο ανέλαβε ο Δημήτρης Καραγεωργίου, χρέη δε Γενικού Γραμματέα ο Ζήσης Στρατάκης.

Έχει σημασία να αναφέρω ότι μετά την παρέλευση των πρώτων δύο χρόνων, κουρασμένος από την ανούσια εσωτερική "αντιπολίτευση" του Γιώργου Χονδρόπουλου (ο οποίος, μαζί με τον Νίκο Ραδαίο, απεχώρησαν το 1989 και δημιούργησαν τον "Ιάσονα") και όσα είχα υποστεί προκειμένου να φέρω, μαζί με τον Ερρίκο, σε αίσιο πέρας τις μεγάλες ομαδικές εκδηλώσεις του '88 και κυρίως του '89, αποφάσισα να μην ξαναθέσω υποψηφιότητα για την εκλογή μου στο δ.σ. του συλλόγου. Όταν όμως δημοσιοποίησα εκείνη την επιθυμία μου, έγινε σεισμός! Όλοι άρχισαν να διαμαρτύρονται, να φωνάζουν και να με παρακαλούν ν' αλλάξω γνώμη! Ο Χάρης Μανουσαρίδης, μάλιστα,είχε έρθει θυμάμαι στον χώρο του εντευκτηρίου της Ε.Λ.Υ.Δ.Ε., με την οποία συστεγαζόμασταν τότε στην Καλλιθέα, κρατώντας ένα... πανώ και απαιτώντας να είμαι και πάλι πρόεδρος! Οι υποψηφιότητες μάλιστα αυτών που εξέφρασαν την επιθυμία να μπουν στο νέο δ.σ. και να βοηθήσουν, εφ' όσον ανακαλούσα την απόφασή μου, έγιναν ξαφνικά πολλές! Σημειώθηκαν μάλιστα και οι πρώτες "ίντριγκες", με τον "Ταρζάν" (Τσόλιας) να απειλεί ότι δεν θα μπει στο δ.σ. αν δεν μπει σ' αυτό κι' ο "σκουλαρίκιας" (Λεβαντής)!

Ήταν φανερό ότι η πάμπτωχη "νύφη" του 1987 είχε αποκτήσει πλέον πλούσια "προίκα" και, ενώ στην αρχή κανείς δεν ήθελε να την συνοδεύσει στην "εκκλησία", μετά την πραγματοποίηση των μεγάλων εκδηλώσεων του '88 και του '89, όλοι ήθελα να την "παντρευτούν"...

Συνεχίζεται...

http://www.ribandsea.com/main/index.php/memo/269-2010-02-16-16-21-57