Rib and Sea

Μέρος πέμπτο και τελευταίο. Η επιστροφή στην... "Ιθάκη".

Επιλέξαμε στην επιστροφή να σταματήσουμε στα ίδια σημεία όπου είχαμε σταματήσει και στον πηγαιμό. Αφήνοντας πίσω μας το Γιβραλτάρ, από τα πρώτα μίλια κάναμε τη διαπίστωση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τις μηχανές. Ζημιά που δεν μπορέσαμε να εντοπίσουμε αμέσως. Το πρόβλημα μεγάλωσε και απέκτησε «όνομα», μόλις φύγαμε απ' το Alicante. Ο ένας κινητήρας αρνιόταν πεισματικά να υπακούσει στις εντολές του πρόσω-ανάποδα! Όχι ότι και ο άλλος ήταν σε καλύτερη κατάσταση δηλαδή!

Είχαμε απομακρυνθεί μερικά μίλια από την πόλη αυτή της Ισπανίας, όταν η μια μηχανή παρέδωσε τα όπλα! Τόμπολα! Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο Alicante για την επισκευή της, γιατί καταλαβαίναμε ότι με τη μια μηχανή δεν θα μπορούσαμε όχι στην Ελλάδα να φθάσουμε, αλλά ούτε στην Ίμπιζα! Η δεύτερη οδυνηρή διαπίστωση ήρθε όταν είδαμε πως το Ολύμπικ με μια μηχανή σερνόταν κυριολεκτικώς! Με την πρύμνη υπέρβαρη, μ' εκείνο τον διάολο να γυρίζει πάνω απ’ τα κεφάλια μας, τα ρεζερβουάρ να έχουν μόλις συμπληρωθεί, και τη δεύτερη μηχανή να είναι σε ανάπαυση, η πλώρη δεν μπορούσε παρά να ατενίζει τον ουρανό! Και τότε ο Σίμος είχε τη φαεινή ιδέα να ανεβαίνουμε εναλλάξ στο πλωριό πολυεστερικό καπάκι και να θρονιαζόμαστε εκεί, εν είδει «σαβούρας», για να χαμηλώσει η πλώρη! Έτσι καταφέραμε να «συρθούμε» πάνω στο νερό και να επιστρέψουμε στο Alicante…

Πάνω στην αμηχανία και τη στενοχώρια μας, να’ σου ένας νεαρός, σωστός από μηχανής Θεός! Μας είπε ότι σε μια διπλανή παραθαλάσσια πόλη, την Torrevieja (Τορεβιέχα), ο θείος του ήταν μηχανικός και επισκεύαζε τέτοιες μηχανές! Δεν είχαμε άλλη εναλλακτική λύση και έτσι, λίγες ώρες αργότερα, καταπλεύσαμε στο μικρό ψαροχώρι. Άλλο όμως πρόβλημα μας περίμενε εκεί. Τα νερά ήταν πολύ ρηχά και το σκάφος κόλλησε στη λάσπη! Επιστρατεύτηκε ένα τρέϊλερ και ένα τρακτέρ, το οποίο έβγαλε τελικώς το πληγωμένο Ολύμπικ στη στεριά με την βοήθεια όλων μας. Από κει και ύστερα άρχισε ένας περίεργος και ψυχοφθόρος μαραθώνιος. Ο Jesus (έτσι λεγόταν ο θείος τού πιτσιρικά, η προφορά του ονόματός του μάλιστα στα ισπανικά ήταν «Χέσους»!) άνοιξε το πόδι της μηχανής και διαπίστωσε ότι τα γρανάζια ήταν κουρεμένα! Δεν θυμάμαι τι ακριβώς είχε φταίξει, αλλά αυτό που εκ των υστέρων άκουσα είναι ότι το βασικό μερίδιο ευθύνης έφερε ο Άγγλος μηχανικός στο Γιβραλτάρ, ο οποίος όταν έκανε το service των κινητήρων είχε ξεχάσει να τοποθετήσει κάποιο εξάρτημα, με αποτέλεσμα ο κινητήρας να μπει στην αντίστροφη μέτρηση! "Να δεις πού κατάλαβε ότι χαλβαδιάζαμε τη γυναίκα του", έσκυψα και είπα στον Σίμο, "και μας τιμώρησε μ’ αυτόν τον τρόπο"!

Μόλις ο Jesus βρήκε τι φταίει και τι ανταλλακτικό χρειαζόταν, άρχισαν οι διαβουλεύσεις. Και να τηλέφωνα του Τάσου στην Αθήνα, και να τηλέφωνα του Μίλτου στον Θεοχαράκη, και να τηλέφωνα του Θεοχαράκη στον ισπανό αντιπρόσωπο της Suzuki στη Βαρκελώνη. Το ανταλλακτικό έφθασε τελικώς αυθημερόν με το αεροπλάνο, και μέχρι αργά το απόγευμα της ίδιας ημέρας η μηχανή ήταν έτοιμη! Αξέχαστος θα μου μείνει εκείνος ο ισπανός! Όπως αξέχαστη θα μας μείνει και η φιλοξενία του. Όλος εκείνος ο εκνευρισμός μετετράπη στο τέλος σε γέλιο χωρίς σταματημό, με τον Jesus να πασχίζει να επισκευάσει τη μηχανή, και εμάς να τρώμε σαρδέλλες σε κονσέρβα και να πίνουμε μπύρες!

Το ίδιο βράδυ, ευχαριστήσαμε τον Jesus, τους συνεργάτες και τον ανηψιό του, ρίξαμε το φουσκωτό με τη βοήθειά τους στο νερό και αφήσαμε πίσω μας το γραφικό ψαροχώρι...Εκείνο το βραδινό πέρασμα στην Ίμπιζα ήταν άλλη μια αξέχαστη εμπειρία. Η θάλασσα είχε γίνει ένα με τον ουρανό! Το φεγγάρι ολοστρόγγυλο, σχεδόν μας τύφλωνε! Ο Τάσος και ο Σίμος έγειραν όπως όπως στο κάθισμα, και έπεσαν σε λήθαργο! Πήρα το τιμόνι και άρχισα να οδηγώ και να χάνομαι στις σκέψεις μου. Σκεφτόμουν την επιστροφή, την καπετάνισά μου, τα παιδιά, τους φίλους που θα μας περίμεναν στον Πειραιά, τον σύλλογο που μου μπήκε στο μυαλό να ιδρύσω μετά την επιστροφή μου στην Ελλάδα.

Ώσπου, κάποια στιγμή, μου φάνηκε πως είδα ένα ασημένιο «βέλος» να περνάει κάτω απ' το φουσκωτό! Νόμισα, στην αρχή, πως με είχε πάρει και μένα ο ύπνος και ονειρευόμουν! Όμως το ασημένιο «βέλος» πέρασε, πάλι και πάλι! Ήταν ένα δελφίνι που έμελλε να μου κάνει συντροφιά επί ώρες! Περνούσε κάτω από το φουσκωτό και η ράχη του έλαμπε στο φως του φεγγαριού. Μετά προπορευόταν και επέστρεφε πάλι για να επαναλάβει το νούμερό του! Ούτε ξέρω πόση ώρα έμεινε εκεί να παίζει μαζί μου. Όμως χρωστάω ακόμη μεγάλη χάρη σ’ εκείνο το όμορφο πλάσμα, γιατί με έκανε να νοιώσω ένα τόσο δα μικρό κομμμάτι ενός κόσμου υπέροχου, μαγικού...

Δεν παραλείψαμε βεβαίως να περάσουμε και πάλι από το Mahon της Μινόρκας και να πούμε ένα γεια στον Κώστα Χαραμή. Δεν ήξερε τι να κάνει, κι’ αυτή τη φορά, για να μας ευχαριστήσει και να μας δείξει τη χαρά του! Επειδή μάλιστα επρόκειτο, φεύγοντας από τη  Μινόρκα, να επιχειρήσουμε βράδυ το πέρασμα στη Σαρδηνία, ο Κώστας έβαλε τον μάγειρά του να μας ετοιμάσει ένα τεράστιο τηγάνι παέγια που το πήραμε μαζί μας! Όταν φθάσαμε στο Porto Ponte Romano της Σαρδηνίας, μπήκαμε ένας ένας κάτω από μια χαμηλή βρύση να βγάλουμε τη βρώμα από πάνω μας. Το τεράστιο ταψί με την εκπληκτική παέγια που μας είχε δώσει ο Κώστας Χαραμής είχε στη συνέχεια την τιμητική του! Της δώσαμε και κατάλαβε...

Η επιστροφή μας στο Αργοστόλι της Κεφαλλονιάς, και από κει στον Πειραιά, δεν μας επιφύλαξε άλλα απρόοπτα, εκτός από ένα καλαδούρι που έτρεχε κατά μήκος της ακτής της Καλαβρίας, και μας έβαλε προς στιγμήν στον πειρασμό να το σηκώσουμε. Προβληματιστήκαμε για αρκετή ώρα, αλλά τελικώς σκεφτήκαμε καλύτερα την πιθανότητα να μας δει κάποιο μάτι και μετά να τρέχουμε, και το αφήσαμε στην ησυχία του. Σ’ αυτό συνηγόρησε και η ανάμνηση της επιθετικότητας κάποιων Ιταλών ψαράδων, οι οποίοι δεν είχαν δει με καλό μάτι την παρουσία μας στον πηγαιμό για τη Μεσσήνα. Θυμάμαι τον Σίμο που μου εξιστορούσε, καθώς επέστρεφα με το τρίτροχο Piaggio από το βενζινάδικο, ότι οι Ιταλοί ήθελαν να σκίσουν το φουσκωτό γιατί νόμιζαν ότι ψαρεύαμε στην περιοχή τους! Αναρωτιέμαι τώρα, είκοσι τέσσερα χρόνια μετά, μήπως θα έπρεπε να κάνουμε κι' εμείς το ίδιο με τα δικά τους φουσκωτά στο Ιόνιο;

Άλλο ένα περιστατικό, που ξέχασα να αναφέρω στη διήγησή μου στο ταξίδι του πηγαιμού, ήταν εκείνος ο νεαρός surfer, ο οποίος πιασμένος από την ιστοσανίδα του και ανήμπορος να σταθεί πάνω της, παρασυρόταν από το δυνατό ρεύμα του Στενού της Μεσσήνας προς το ανοικτό πέλαγος! Δεν μείναμε βεβαίως με σταυρωμένα χέρια. Τον ρυμουλκύσαμε μέχρι τη Μεσσήνα, ενώ εκείνος ευχαριστούσε συνέχεια τους από μηχανής «θεούς» του...

Στις 4 Ιουλίου του 1986, είκοσι μία ημέρες δηλαδή μετά το σφράγισμα των διαβατηρίων μας από τις αστυνομικές αρχές της Κεφαλλονιάς, μπήκαμε και πάλι στο λιμάνι του Αργοστολίου. Έμενε πια το τελευταίο σκέλος του ταξιδιού μας και η υποδοχή στη μαρίνα της Ζέας. Μεσολάβησε μια σύντομη στάση στο Γαλαξείδι, μια διανυκτέρευση στα Ίσθμια, όπου η καπετάνισά μου ήρθε με το αυτοκίνητο και την igloo σκηνή μας, και άλλη μια στάση το επόμενο πρωί στα Περιστέρια της Σαλαμίνας, περιμένοντας να περάσει λίγο η ώρα ώστε να μπούμε στη Ζέα την προγραμματισμένη ώρα για την άφιξη και την υποδοχή. Ο Γιάννης Παπαπαναγιώτου, ο Μπάμπης Μπουζάκης και ο Γιάννης Ζαντιώτης με τον μακαρίτη τον Παναγιώτη Πουλόπουλο, ήρθαν να μας προϋπαντήσουν με τα φουσκωτά τους. Ένα ταξίδι 3.500 ναυτικών μιλίων στο απέραντο γαλάζιο είχε ολοκληρωθεί μέσα σε είκοσι δύο ημέρες...

Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Το ταξίδι εκείνο σε βίντεο! http://www.ribandsea.com/memo/354-2010-05-18-13-05-09.html