Rib and Sea

Κείμενο, βίντεο, φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Σύνδεση με το προηγούμενο : http://www.ribandsea.com/main/index.php/travels/1509-to-katamaran-tou-col-fthanei-sti-xalki

Αν περιμένετε σ' αυτά τα άρθρα να σας περιγράψω τα μέρη όπου αγκυροβόλησε το καταμαράν του Col Darling, θα περιμένετε πολύ γιατί, απλούστατα, δεν επρόκειτο για ένα συνηθισμένο θαλασσινό ταξίδι προορισμού, όπως αυτά που πραγματοποιεί κανείς με ένα ταχύπλοο σκάφος ή το πλοίο κάποιας ναυτιλιακής εταιρείας. Ούτε εγώ μπορούσα να πιστέψω άλλωστε πως το ταξίδι με ένα τέτοιο σκάφος, όπως το ιστιοπλοϊκό του Col Darling, θα έκρυβε τόσες συγκινήσεις, αλλά και δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήταν ο ορισμός του θαλασσινού ταξιδιού, αυτού καθ' εαυτού.

Εκείνο το πρωί η Χάλκη ήταν λουσμένη στο φως. Ο αέρας λιγοστός, ανήμπορος να φουσκώσει τα πανιά του ιστιοπλοϊκού. Ενώ ο Col ολοκλήρωνε το σιδέρωμα των ρούχων της τελευταίας μπουγάδας, ο Mike βούτηξε για να βγάλει απ' τον βυθό τη "σπίθα" που, άγνωστο πώς, έπεσε στη θάλασσα. Λίγα λεπτά μετά την ανέλκυση του "φουσκωτού υπηρέτη" και την τοποθέτησή του στην πλώρη του καταμαράν, ο εργάτης κλείδωσε την άγκυρα στη θέση της, ενώ το gps κι' ο αυτόματος πιλότος σημάδεψαν το βόρειο άκρο της Καρπάθου. Τα σπίτια της Χάλκης βαμμένα στα παλ χρώματα της ανατολής άρχισαν να απομακρύνονται πίσω μας...

Ο καιρός ήταν εντελώς ακατάλληλος για ιστιοπλοία. Πλήρης άπνοια! Δύσκολο να το πιστέψει κανείς γι' αυτή την περιοχή του Αιγαίου, ακόμη και τον Μάϊο. Πλεύσαμε πάλι με τον ένα κινητήρα, ενώ ο καθένας από μας έκανε ό,τι μπορούσε ή ό,τι περνούσε απ' το μυαλό του για να σκοτώσει την ώρα του. Το βέβαιο ήταν ότι ο Col είχε πάντα κάτι να κάνει. Τακτοποίηση των σχοινιών, επιδιόρθωση μικροζημιών, ενημέρωση του ημερολογίου της γέφυρας, επικοινωνία με τους φίλους και συγγενείς μέσω του διαδικτύου. Ο Mike πότε βυθισμένος στην οθόνη του i pad, πότε μεταξύ καναπέ, μπύρας και καφέ, κι' εγώ τον χαβά μου να το παίζω μεγάλος σκηνοθέτης τρέχοντας σε όλο το μήκος και πλάτος του καταμαράν με την κάμερα στο χέρι.

Μόλις απομακρυνθήκαμε λίγο από την Χάλκη μας θυμήθηκε ο Αίολος. Έλαμψε το πρόσωπο του Col καθώς έπαιρνε θέση στο ηλεκτρικό βίντσι. "Free is always better", έλεγε και ξανάλεγε, καθώς το ιστίο της πλώρης φούσκωνε από υπερηφάνεια. Τέλος στην ηχορύπανση του κινητήρα και στην άσκοπη κατανάλωση των αποθεμάτων του πλανήτη σε πετρέλαιο. Για την ώρα είχαμε τον αέρα! Όσο για μένα; Δεν ήξερα πού να σταθώ και πού να τρυπώσω για να βγάλω τα πιο απίθανα πλάνα. Μέχρι από το φινιστρίνι του πλωριού μπαλαούρου κρεμάστηκα και λίγο έλειψε να κλάψω τη βιντεοκάμερα, στην προσπάθεια μου να απαθανατίσω το κενό που άφηναν οι δύο καρίνες στο παιγνίδι τους με τη θάλασσα.

Προς το μεσημέρι άρχισε να ξεχωρίζει στον ορίζοντα η Κάρπαθος, με πρώτη στο φόντο τη Σαρία. Το πρόγραμμα που είχαμε για προσέγγιση στο μικρό απάγγειο των Παλατιών πήγε περίπατο, έτσι συνεχίσαμε προς το Διαφάνι που δεν άργησε κι' αυτό να φανεί. Ο Col έκρινε πως η προσέγγισή μας στον ανατολικό ντόκο, εκεί που προσεγγίζει το καράβι της γραμμής, δεν ήταν ασφαλής κι' έτσι προτιμήσαμε να πλαγιοδέσουμε στο ντοκάκι που βρίσκεται στο κέντρο της παραλίας. Καλού κακού ρώτησα τον ψαρά που νετάριζε τα δίχτυα του, εάν ενοχλούμε, κι' αυτός απάντησε αρνητικά. Στη συνέχεια πετάχτηκα μέχρι το κοντινό μίνι μάρκετ, μήπως και βρω ξεχασμένα ένα μπρίκι και ένα σουρωτήρι για το τσάϊ του βουνού, που τόσο είχα στερηθεί εκείνες τις ημέρες, ο Col έπεσε με τα μούτρα, πού αλλού, στις κατασκευές, και ο Mike μπήκε στη διαδικασία της προετοιμασίας του βραδυνού γεύματος. Τραβήχτηκαν βέβαια και τα σχετικά πλάνα, προτού πέσει για τα καλά ο ήλιος, με τα δύο ηλικιωμένα μέλη του πληρώματος να σκαρφαλώνουν και πάλι στα βουνά...

Την ώρα που είχαμε καθίσει στην απέναντι καφετέρια και απολαμβάναμε μια παγωμένη μπύρα, να' σου ένα καίκι με μερικους επιβάτες και τον καπετάνιο του να ωρύεται πως του πήραμε τη θέση! Οι Αυστραλοί ανησύχησαν και με ρώτησαν αν θα έπρεπε να μετακινήσουν το σκάφος για να διευκολύνουν την κατάσταση. Τους είπα να μην κινηθούν και να με αφήσουν να λύσω εγώ το πρόβλημα. Περπάτησα προς το ντόκο. Ο καπετάνιος της λάντζας κουνούσε τα χέρια του και φώναζε :

"Ποιος είναι ο καπετάνιος αυτού του ιστιοπλοϊκού; Να το πάρει αμέσως από δω!".

"Από πού να το πάρει καπετάνιε; Από το σπίτι σου;" του απάντησα όσο πιο ήρεμα μπορούσα, και συνέχισα : "Ρώτησα, όταν προσεγγίσαμε, και μου είπαν ότι δεν εμποδίζουμε. Δεν είδαμε άλλωστε γραμμένο το όνομά σου στο ντόκο. Δέσε λοιπόν το σκάφος σου μπροστά απ' το αλιευτικό ή μπροστά απ' το δικό μας. Υπάρχει άφθονος χώρος".

Αυτά του είπα και έκανα μεταβολή. Συνέχισε να μουρμουρίζει κάτι μέσα απ' τα δόντια του αλλά, τελικώς, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος, έδεσε εκεί που του είχα υποδείξει. Οι Αυστραλοί είχαν εν τω μεταξύ ξεκαρδιστεί στα γέλια απολαμβάνοντας τον ελληνικό "εμφύλιο". Τους εξήγησα ότι αυτή η νοοτροπία ιδιοκτησίας των λιμανιών διακατέχει όλους τους ντόπιους ιδιοκτήτες ψαροκάϊκων σε ολόκληρη την Ελλάδα. Νομίζουν ότι τα λιμάνια και οι μαρίνες τους ανήκουν και πως όλοι οι άλλοι πρέπει να πάνε να πνιγούν! "Τα ίδια κάνει πάντα αυτός", σχολίασε ένας θαμώνας της καφετέριας που ήταν μάρτυρας όσων είχαν προηγηθεί. "Και να φανταστείς ότι έχει το ταξιδιωτικό πρακτορείο εδώ δίπλα, έχει δωμάτια, έχει τη λάντζα αυτή για να μεταφέρει τους τουρίστες στις παραλίες, και συμμετέχει και στο συμβούλιο της Κοινότητας. Κάτι τέτοιοι διώχνουν τον κόσμο απ' το Διαφάνι".
 
Αφού απολαύσαμε τη μπολονέζ του Mike και στραγγίξαμε ένα μπουκάλι κρασί, πέσαμε νωρίς, κατά την συνήθη διαδικασία, στην αγκαλιά του Μορφέα, σερφάροντας πρώτα για λίγο στα κύματα του διαδικτύου...

Το άλλο πρωί ξύπνησα απ' τα άγρια χαράματα. Μεσάνυκτα και βάλε κοιμάμαι στην Αθήνα και σηκώνομαι στις 6. Όταν πέφτεις για ύπνο στις 10 πόσο μπορείς να κοιμηθείς; Είχα υποσχεθεί στους Αυστραλούς ότι θα τους ξεναγήσω στην Όλυμπο. Γι' αυτό άλλωστε είχαμε προσεγγίσει στο Διαφάνι. Είχα ρωτήσει με ποιο τρόπο μπορούμε να ανέβουμε στο χωριό και μου είπαν ότι στις 7,30 το πρωί φεύγει το μικρό λεωφορείο που μεταφέρει τα παιδιά στο σχολείο. Αυτό κάναμε. Λίγο μετά τις 8 περπατούσαμε ήδη στα δρομάκια του γραφικού οικισμού.

Γνώριμο μέρος η Όλυμπος, με το δικό της χρώμα, τις παραδόσεις, τις φορεσιές, τις μακαρούνες, τις χορτόπιτες, τα στιβάνια. Η  παραμονή μας εδώ, το Πάσχα του 2012, θα μας μείνει αξέχαστη. Έφερα στο μυαλό μου τον παπα Γιάννη Διακογεωργίου, τη σύζυγό του Ειρήνη και το σπίτι τους, που περισσότερο με μουσείο λαϊκής τέχνης μοιάζει. Όταν άνοιξε την πόρτα η φιλόξενη κυρία Ειρήνη, ο Col και ο Mike λίγο έλειψε να πάθουν έμφραγμα! Δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι όλα εκείνα τα πολύχρωμα κεντήματα βγήκαν από τα επιδέξια χέρια εκείνης της γυναίκας. Εκτίμησαν δε πολύ και χάρηκαν ιδιαίτερα όταν τους δώρισε τις μαγικές ξύλινες κουτάλες που σκαλίζει στο ξύλο της ελιάς ο παπα Γιάννης. Πόσο προσιτοί και φιλόξενοι είναι οι ακρίτες όταν τους προσεγγίσεις με αγάπη και σεβασμό...

Αφού περιπλανηθήκαμε στα σοκάκια του χωριού και σκαρφαλώσαμε μέχρι το ύψωμα με τους ανεμόμυλους, κάναμε μια δεύτερη στάση στο υποδηματοποιείο του Γιάννη Πρεάρη. Το μοναδικό που έχει πια απομείνει στην Όλυμπο μετά τον θάνατο του αξέχαστου Νίκου Κανάκη. Είχα συνομιλήσει θυμάμαι μαζί του, σε μια από τις επισκέψεις μας στην Όλυμπο, και η συζήτησή μας εκείνη είχε δημοσιευτεί στο "Νέμεσις" (Αύγουστος '99).

Ο Γιάννης Πρεάρης πάντως είναι μια ξεχωριστή περίπτωση. Εκτός από επιδέξιος κατασκευαστής στιβανιών - έτσι ονομάζουν στην Όλυμπο τις εκπληκτικές χειροποίητες δερμάτινες μπότες - είναι και ο ιδιοκτήτης του "Ράδιο Όλυμπος". Το πρωί τσαγκάρης, το βράδυ ραδιοφωνικός παραγωγός!

Δεν μπόρεσε να αντισταθεί στον πειρασμό ο Col καθώς δοκίμαζε ένα ζευγάρι μπότες. Ήθελε να τις αγοράσει, το έβλεπα, αλλά δεν ήξερε πώς να πει στον Πρεάρη ότι δεν είχε τα χρήματα, αφού λίγες ημέρες πριν τα είχε χάσει, μαζί με τις πιστωτικές του κάρτες, καθώς το πορτοφόλι του γλύστρησε έξω από την κωλότσεπη και έπεσε στη θάλασσα ανήμπορο να αντέξει τα κτυπήματα που έτρωγε μέσα στον μικρό φουσκωτό υπηρέτη του καταμαράν! Ένοιωσα την ανάγκη του να αγοράσει εκείνες τις μπότες, αλλά τα χρήματα που είχα μαζί μου δεν έφταναν. Εξήγησα λοιπόν στον Γιάννη το πρόβλημα κι' εκείνος απάντησε :

"Έλα βρε αδελφέ, δεν πειράζει. Ας τις πάρει ο άνθρωπος, αφού του αρέσουν, και ας δώσει τα χρήματα στο Λιμεναρχείο, στα Πηγάδια, προτού φύγετε απ' το νησί".

Έτσι και έγινε. Ο Col πήρε εκείνες τις μπότες και έκανε σαν μικρό παιδί καθώς τις μετέφερε μέσα στη μεγάλη νάϋλον σακκούλα κατηφορίζοντας λίγο αργότερα με τα πόδια στο μονοπάτι για το Διαφάνι...

Μείναμε πάντως λίγο ακόμη στο όμορφο εργαστήρι του Πρεάρη, που μοσχοβολούσε από δέρμα και ανθρώπινο μεράκι, και συζήτησα μαζί του. Εκείνη τη συζήτησή μας θα τη δείτε και θα την ακούσετε σε επόμενο άρθρο. Ο ίδιος πήρε μια συνέντευξη από τους δύο Αυστραλούς φίλους μου, την οποία έβγαλε το ίδιο βράδυ στον αέρα του "Ράδιο Όλυμπος".

Η τελευταία στάση μας, προτού αποχαιρετήσουμε το όμορφο χωριό, ήταν στο εστιατόριο της γλυκειάς και ντροπαλής Μαρίνας Λεντάκη. Γνώριμη κι' αυτή από την επίσκεψή μας στην Όλυμπο, το Πάσχα του 2012, τότε που ικανοποίησε την επιθυμία μας να φάμε σκορδομακάρονα και λίγο έλειψε να μας στείλει στο πυρ το εξώτερο μια γερόντισα αφού, όπως είπε, απαγορεύεται να τρώει κανείς σκορδομακάρονα τη Μεγάλη Εβδομάδα!

Πρόθυμη η Μαρίνα, άρχισε να πλάθει το ζυμάρι και να κόβει με επιδέξιες κινήσεις τις μακαρούνες, να τις βράζει, να κόβει το σκόρδο και να τα σερβίρει όλα αυτά, πότε σκέτα και πότε πασπαλισμένα με βούτυρο, κατσικίσιο τυρί και τσιγαρισμένο κρεμμύδι,  με τους Αυστραλούς να κοιτάζουν έκπληκτοι και εμένα να βιντεοσκοπώ ασυστόλως, προσπαθώντας συγχρόνως να νικήσω την έμφυτη συστολή της εκπληκτικής μαγείρισας.

Δεν έμεινε όμως μόνο στις σκορδομακαρούνες η Μαρίνα. "Έλα να σου δείξω κάτι", μου είπε κάποια στιγμή, και με οδήγησε λίγα μέτρα μακριά απ' το εστιατόριο. Άνοιξε την πόρτα ενός παλιού σιδεράδικου, που του είχε δώσει πριν από λίγες ημέρες το φιλί της ζωής κα το δούλευε τώρα, πού και πού, ο πατέρας της, ο Μιχάλης Λεντάκης. "Το ανοίξαμε για να έχουν κάτι να βλέπουν οι ξένοι όταν έρχονται στο χωριό μας", λέει η Μαρίνα και κρύβει το πρόσωπό της χαριτωμένα μπας και την δει ο φακός.

Λίγη ώρα αργότερα καταφθάνει και ο Μιχάλης Λεντάκης και ανάβει τα κάρβουνα. "Ο παππούς μου ήταν σιδεράς", λέει ο Μιχάλης, ενώ δίνει οξυγόνο στη φωτιά. "Κι' εγώ από αυτόν έμαθα μερικά πράγματα. Δεν είμαι επαγγελματίας, όμως προσπαθώ. Παλιά είχε δουλειά, ο παππούς μου έφτιαχνε πολλά εξαρτήματα. Κουδούνια για τα ζώα - τσαπάλια τα λέμε εμείς - αξίνες, ηνία, πέταλα για τα άλογα και για το μάτι, κλειδαριές...", και μου δείχνει μια παλιά κλειδαριά μ' εκείνο το χονδρό κλειδί που δεν αντιγράφεται. "Είναι ασφαλείας αυτή", συμπληρώνει γελώντας, "δεν μπορεί κανείς να την ανοίξει!".

Μ' αυτά και μ' αυτά έφθασε η ώρα να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής στο Διαφάνι. Είπα στους Αυστραλούς - φίλους μου πια - ότι η πεζοπορία μέχρι τη θάλασσα θα τους έμενε αξέχαστη, καθώς το μονοπάτι διασχίζει μια καταπράσινη περιοχή και ακολουθεί τη ροή ενός ποταμού που αυτή την εποχή δεν έχει νερό. Δεν ήθελαν δεύτερη κουβέντα. Περπατούσαν άλλωστε και οι δυο πολύ.

Ήταν πράγματι μια αξέχαστη διαδρομή που τελείωσε προτού καλά καλά το καταλάβουμε! Ο Col μας έβαλε και πάλι τα γυαλιά στο περπάτημα, κουβαλώντας με ιδιαίτερη στοργή την τσάντα με τις καινούργιες του μπόττες, ενώ ο Mike τρύπωσε κάποια στιγμή σε ένα εγκαταλελειμμένο τρίκυκλο κάνοντας τον πεθερό του να κρατάει την κοιλιά του απ' τα γέλια. Πώς να μην είναι χαρούμενοι και να μη γελούν οι άνθρωποι, σκέφτηκα. Στην Αυστραλία ζουν, όχι στην Ελλάδα των προδοτών και των τροϊκανών...

Διαβάστε εδώ και δείτε τα σχόλια και το φωτογραφικό υλικό που μόλις σήμερα ανάρτησε στο blog του ο Col Darling σχετικώς με το ταξίδι που κάναμε μαζί από τη Ρόδο μέχρι τα Χανιά : http://finallymydarling.com/boys-trip-through-crete/#comment-388

Συνεχίζεται... http://www.ribandsea.com/main/index.php/travels/1518-to-finally-my-darling-sta-pigadia-tis-karpathou