Rib and Sea

Συνέχεια από το προηγούμενο : http://www.ribandsea.com/memo/2047-oli-i-alitheia-gia-tin-apostoli-agapis-ston-ai-strati-kai-tin-imvro-2001-meros-a

"Ύπνο δεν είχα εκείνη τη νύκτα στο μικρό λιμάνι του Άη Στράτη. Ο αέρας τρύπωνε διακριτικά από το φινιστρίνι του "Απάτσι" ενώ το νερό ερωτοτροπούσε με τη γάστρα του αφήνοντας ήχους παράξενους. Όλα χόρευαν τρελλά μπροστά στα μάτια μου, που ματαίως προσπαθούσα να κρατήσω κλειστά.

Συνέβησαν πολλά πριν και κατά την διάρκεια εκείνης της Αποστολής. Τρέξιμο, ένταση, έξοδα, χαρές, λύπες. Περιελάμβανε ακόμη και ίντριγκες το μενού. Αναμενόμενο. Πώς να λείψουν αυτές; Στα δένδρα που κάνουν καρπούς πετούν τις πέτρες όσοι δεν τους φθάνουν, έλεγε θυμάμαι ο παππούς. Έτσι, αν και τα σκάφη που ξεκίνησαν από τη Στενή Βάλα και έφθασαν στον Άη Στράτη περιορίστηκαν στα 30 (είχαν δηλώσει αρχικώς συμμετοχή 53), η επιτυχία της Αποστολής ήταν, κατά γενική ομολογία, αναμφισβήτητη, με δεδομένα τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες, την έλλειψη χορηγών για τα καύσιμα, το ανηλεές κυνηγητό και τους εκβιασμούς του Τάσου Πορτοκάλογλου και την σύμπτωση του χρόνου της Αποστολής με τις καλοκαιρινές διακοπές.

Δύο υπήρξαν τα κυρίαρχα στοιχεία που σημάδεψαν εκείνη την Αποστολή. Η αναπάντεχη υπαναχώρηση των Τουρκικών Αρχών, την τελευταία κυριολεκτικώς στιγμή, για την ελεύθερη είσοδο  στην Ίμβρο μέσω Λήμνου, που είχε σαν συνέπεια την ακύρωση της συναυλίας της Χαρούλας Αλεξίου, και ο ανεπανάληπτος κατάπλους των 30 φουσκωτών σκαφών στον Άη Στράτη και όσα ακολούθησαν το ίδιο βράδυ κατά την διάρκεια του γεύματος που παρέθεσε προς τιμήν των μελών της Αποστολής ο Πρόεδρος της Κοινότητας Χαρ. Μακρής.

Όταν ξύπνησα, λίγο πριν τις επτά, όλα γύρω ήταν ήσυχα. Κάποιος γλάρος με κοίταξε λοξά, οδηγώντας τα αστεία βήματά του προς την άκρη του μώλου. Χάλασα μάλλον, άθελά μου, το πρωϊνό του γεύμα. Έτρεξα προς την αποθήκη της Κοινότητας, εκεί όπου ο Πρόεδρος του Άη Στράτη μου είχε πει πως έβαλε τις μπαταρίες που έστειλε ο Σάκκος σαν δώρα για τους Αγιοστρατίτες ψαράδες, αλλά και για τα σκάφη των μελών της Αποστολής.

Αφού οι Θεσσαλονικείς είχαν φύγει ήδη "κλεφτά" στις 6 τα ξημερώματα, μοίρασα τις υπόλοιπες, μαζί με τον Κηπουργό, στους δικαιούχους και έκανα ένα πρόχειρο γκάλλοπ. Ουδείς ήταν διατεθιμένος να συνεχίσει. Η πληροφορία που είχε διαρρεύσει από την πλευρά των θεσσαλονικέων ότι το tranzit log εισόδου και εξόδου στην και από την Τουρκία θα κόστιζε 250 δολλάρια ανά σκάφος (!) λόγω, τάχα, της αργίας του Σαββάτου, σε συνδυασμό με την επιμήκυνση του χρόνου που κατ' ανάγκην θα υπήρχε, φρενάρισε την επιθυμία των υπολοίπων κυβερνητών να επισκεφθούν την Ίμβρο (ακούτε αγαπητέ αναγνώστη μου;). Δεν εγκατέλειψα κανέναν! Ήταν επιλογή των υπολοίπων κυβερνητών να μην ακολουθήσουν για λόγους καθαρά οικονομικούς και για την επιπλέον χρονική καθυστέρηση). Τη ζημιά είχε πάντως κάνει, κυρίως, η απόφαση των Τούρκων να πάρουν πίσω, την ύστατη μάλιστα στιγμή, την άδεια ελεύθερης εισόδου που είχαν χορηγήσει. Αυτό έφερε τα πάνω κάτω και υπήρξε η αφορμή της επικοινωνίας ενός εκ των Θεσσαλονικέων κυβερνητών με τον Τούρκο πράκτορα στο Τσανάκκαλε και της ιδιότυπης συμφωνίας που προέκυψε μεταξύ τους.

Δεν μπορούσα να το χωνέψω! Είχαμε περάσει πέρυσι τον Ιούνιο από το Τσανάκκαλε, μαζί με τον Ντούζο, τον Βαμβουνάκη και τον Χουρμουζιάδη. Σάββατο ήταν και τότε, θυμάμαι, και όλα λειτούργησαν σε αργούς, ανατολίτικους ρυθμούς, κανονικά όμως και με κόστος 30 μόνο δολλάρια ανά σκάφος! Ήταν πολύ νωρίς για να τηλεφωνήσω στον Νίκο Δολδούρη στην Ίμβρο. Ειδοποίησα τον κυβερνήτη του πλωτού του Λιμενικού που ήταν αγκυροβολημένο στην άκρη του μώλου και είχε επιφορτισθεί με την υποχρέωση να μας συνοδεύσει μέχρι τη Λήμνο, και τον ενημέρωσα για την επικείμενη αναχώρησή μου. "Είμαστε έτοιμοι να σας συνοδεύσουμε", είπε ο επικεφαλής αξιωματικός. "Μη μπαίνετε στον κόπο. Άλλωστε συνεχίζω μόνος μου, δεν θα έρθει άλλος...", απάντησα. "Είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε αυτό που μας διέταξαν. Σας ακολουθούμε!".

Στις οκτώ, ακριβώς, λύσαμε κάβους και αφήσαμε πίσω μας τον Άη Στράτη και τα υπόλοιπα μέλη της Αποστολής, μαζί με τον Κηπουργό που είχε το πρόσθετο καθήκον να παραδώσει τον ιατρικό εξοπλισμό στο Ιατρείο του νησιού. Εμείς και το πλωτό του Λιμενικού. Δεν ήταν συνοδεία εκείνη, ήταν τιμή και παιγνίδι μαζί. Ο άνεμος είχε αρχίσει από νωρίς το Αυγουστιάτικο τραγούδι του. Έριξα μια ματιά στη γυναίκα μου και την Κωνσταντίνα Καρλή, τη γιατρίνα από την Χαλκίδα που μας συνόδευε και είχε μάλιστα φέρει ένα κιβώτιο φάρμακα για τους Έλληνες της Ίμβρου. Είχαν κουρνιάσει στο πίσω κάθισμα, ντυμένες καλά και χαμογελούσαν. "Έτοιμες καπετάνιε!", φώναξαν μ' ένα στόμα.

Η σημαία του Πατραϊκού κυμάτιζε στην πρύμνη του "Απάτσι" την ώρα που έσπρωξα τη μανέτα. Λιγότερο από μια ώρα κράτησε το παιγνίδι μας με το κύμα και το πλωτό του Λιμενικού που ακολουθούσε κατά πόδας. Έννέα παρά κάτι μπήκαμε στη Μύρινα. Οι Θεσσαλονικείς ήταν εκεί και φουλάριζαν καύσιμα. Ρώτησα την αιτία της ξαφνικής φυγής τους. Αν και οι απαντήσεις τους ήταν συγκεχυμένες, ήταν φανερό πως ήθελαν να συνεχίσουν μόνοι τους, αναλαμβάνοντας το κόστος της επιλογής του αρχηγού τους να καταβάλουν 250 δολλάρια ανά σκάφος για την είσοδο και έξοδό τους στην και από την Τουρκία μέσω Τσανάκκαλε και πράκτορα. Γρήγορα διαπίστωσα ότι η απόφασή τους ήταν αμετάκλητη. Μην έχοντας πλέον τι άλλο να κάνω, καταπιάστηκα με τον "Απάτσι" και το πλήρωμά του.

Χρειάστηκαν τρεις περίπου ώρες για να ολοκληρώσω τις γραφειοκρατικές διαδικασίες εξόδου (και στην Ελλάδα κοστίζουν 30 δολλάρια με τα ίδια περίπου χαρτιά, όπως στην Τουρκία, αλλά με λιγότερες υπογραφές και σφραγίδες!), να γεμίσω τις δεξαμενές του "Απάτσι" με καύσιμο και να δώσω δυο συνεντεύξεις στους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Λήμνου.

Εν τω μεταξύ το κινητό είχε γίνει σχεδόν εξάρτημα του αυτιού μου! Ο Νίκος Δολδούρης, ο οικοδεσπότης μας στην Ίμβρο, που είχε εξαγριωθεί στο άκουσμα των 250 δολλαρίων, ενημέρωσε τον Έπαρχο της Ίμβρου και τον Νομάρχη του Τσανάκκαλε, οι οποίοι, όπως απεδείχθη αργότερα, έβαλαν στην "πρίζα" τον πράκτορα ο οποίος θέλησε να επωφεληθεί από την είσοδο των Ελληνικών φουσκωτών στο Τσανάκκαλε. Ανάλογες πιέσεις και διπλωματικές νότες προς τις Τουρκικές Αρχές υπεβλήθησαν και από το Ελληνικό Προξενείο στην Άγκυρα. Η κατάσταση είχε πλέον ξεφύγει από κάθε όριο! Ο πράκτορας φαίνεται πως περνούσε δύσκολες ώρες. Δεν κατάφερα να μάθω το όνομά του, όσο ήμουν στη Λήμνο, τον βρήκαν όμως οι Τούρκοι για λογαριασμό μου, όπως απεδείχθη αργότερα!

Δεν άργησα να πάρω την διαβεβαίωση από τον Έπαρχο της Ίμβρου και τον Νομάρχη του Τσανάκκαλε πως δεν ετίθετο θέμα 250 δολλαρίων. Λυπήθηκα που δεν μπορούσα να βοηθήσω τους Θεσσαλονικείς να αποφύγουν το "χαράτσι" και τηλεφώνησα αμέσως στον Άη Στράτη, αλλά η "ζημιά" είχε ήδη γίνει. Έτσι, όσο και αν προσπάθησα να πείσω κάποιους κυβερνήτες ότι το κόστος για την έκδοση του tranzit log ήταν 30 δολλάρια και όχι 250, στάθηκε αδύνατο να αυξήσω τη δύναμη της "αρμάδας".

Στη 1 το μεσημέρι όλα ήταν έτοιμα για τον απόπλου μας από τη Μύρινα. Ένοιωθα περίεργα που έφευγα μόνος μου και πολύ λυπημένος που αναγκαζόμουν, εκ των πραγμάτων, να ολοκληρώσω και την Αποστολή μόνος μου. Το όνειρό μου για συνοδεία του Πατριάρχη και πανηγυρικό κατάπλου όλων των φουσκωτών στην Ίμβρο, έμελλε να μείνει όνειρο...

Παρά την καθυστέρηση που είχαμε λίγο πριν μπούμε στα στενά των Δαρδανελλίων, προσπαθώντας να ανασύρουμε ένα μεγάλο καλαδούρι που... ταξίδευε με πέντε μίλια στο πέλαγος (στο τεύχος του "Φουσκωτό & Jet" υπάρχει πλήρης περιγραφή εκείνης της "συνάντησης"), φθάσαμε στο Τσανάκκαλε την ώρα ακριβώς που το "Bandirma" (το σκάφος που μετέφερε τον Πατριάρχη στην Ίμβρο) έλυνε κάβους. Ο Κώστας Χελιώτης και ο Γιάννης Τσιώρος κουνούσαν τα χέρια τους από το κατάστρωμα και μου έδιναν σιωπηρό ραντεβού για την επομένη στην Ίμβρο.

Πλησίασα με το σκάφος στο ντόκο της μαρίνας του Τσανάκκαλε, ενώ ένας Τούρκος έτρεξε πρόθυμα να βοηθήσει δένοντας τον πλωριό κάβο. Πάνω που ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω τις διαδικασίες έκδοσης του tranzit log, να' σου χαμογελαστός και ο... πράκτορας! Ναι, ο γνωστός πράκτορας! Ήταν φανερό πως είχε μπει στον "πάγο" και είχε συγχρόνως πάρει σχετικές οδηγίες από τις Τουρκικές Αρχές. Με συνόδευσε μέχρι το γραφείο του ενώ, όταν κατάλαβε πως είχε να κάνει με "πράτιγο" στο Τσανάκκαλε που είχε ξαναπεράσει από κει Σάββατο και γνώριζε τη διαδικασία, με απολογητικό ύφος άρχισε να μου εξηγεί ότι είναι επαγγελματίας και ότι το προσωπικό του γραφείου πρέπει να πληρωθεί. "Όταν πίνεις τσάϊ στη μαρίνα ενώ η δουλειά σου προχωρεί, αυτός που την κάνει πρέπει να πληρωθεί", κατέληξε με νόημα. Εν μέρει είχε δίκιο. Επειδή όμως εγώ δεν... πίνω τσάϊ στη μαρίνα, δεν είχα χορηγό και δεν μου περίσσευαν τόσα χρήματα, και μάλιστα σε συνάλλαγμα, του ζήτησα να μου δώσει το έντυπο, του έδωσα 40 δολλάρια (30 στοίχιζε αλλά του έδωσα άλλα 10 για τον κόπο του να συμπληρώσει ο ίδιος το tranzit log) και πήρα τον δρόμο της επιστροφής στη μαρίνα.

Καθώς ετοιμαζόμουν να αρχίσω τη συγκομιδή υπογραφών και σφραγίδων, ένας ξερακιανός Τούρκος, που τα έπινε με την παρέα του κοντά στο γραφείο της μαρίνας, πλησίασε και δίνοντάς μου τα κλειδιά του μοτοποδηλάτου του μου είπε σε σπαστά Αγγλικά. "Κάνε τη δουλειά σου και μη σε νοιάζει. Έχει βενζίνη!". Έμεινα να τον κοιτάζω αποσβολωμένος! Την ίδια στιγμή αναρωτήθηκα. Θα δάνειζα ποτέ το μοτοποδήλατό μου σε ένα Τούρκο που θα έβλεπα για πρώτη φορά στην Ελλάδα;

Δύο περίπου ώρες κράτησε το πινγκ-πονγκ ανάμεσα στον γιατρό, τον Harbour Master, τη Λιμενική Αστυνομία, τον έλεγχο διαβατηρίων και το Τελωνείο. Πέντε διαφορετικές Υπηρεσίες, στεγασμένες σε τέσσερα διαφορετικά κτίρια, όλα παρατεταγμένα στην παραλία του Τσανάκκαλε, από τη μία άκρη μέχρι την άλλη. Ανάμεσα σε πλανόδιους ψαράδες που πουλούσαν ζωντανά ψάρια, μυρωδιές από κοκορέτς, γύρο και καλαμπόκι, νεαρές Τουρκάλες με τολμηρά μίνι και άλλες με φερετζέ. Και πρέπει να πάρεις τις υπογραφές και τις σφραγίδες με τη σωστή σειρά. Αν π.χ. ξεκινήσεις πρώτα από την Αστυνομία, έχασες! Προηγείται ο γιατρός, ακολουθεί η Αστυνομία (έλεγχος διαβατηρίων), σειρά στη συνέχεια έχει ο Harbour Master (στον οποίον πρέπει, μετά το πέρας της διαδικασίας, να μη λησμονήσεις να αφήσεις ένα αντίγραφο με όλες τις σφραγίδες και τις υπογραφές) και ακολουθούν στο τέλος Τελωνείο και Customs Patrol που στεγάζονται στο ίδιο κτίριο αλλά σε διαφορετικό όροφο.

Η πραότης (ήπια έκφραση της αναισθησίας) των Τούρκων που υπηρετούν σε όλες αυτές τις Υπηρεσίες, δεν ξέρω αν πρέπει να σε εκνευρίσει ή να σε κάνει να φιλοσοφήσεις τη ζωή. Σε χαιρετούν, σου προσφέρουν τσάϊ (πάντοτε) και σου συνιστούν να καθίσεις. "Οτούρ εφέντη'μ". Αν η TGRT τύχει να προβάλει εκείνη την στιγμή κάποια σαπουνόπερα ή παίζει η Φενέρ Μπαξέ με την Τραμπζόν ή την Γαλατά Σαράϊ, ατύχησες! Ο Harbour Master θα σου προσφέρει τσάϊ, θα βάλει στην άκρη τα χαρτιά σου και θα καρφωθεί μπροστά στο χαζοκούτι! Είσαι μάλλον τυχερός αν τελειώσεις γρήγορα. Μπορεί να περάσει πάνω από μία ώρα για να ολοκληρωθεί μια διαδικασία λίγων μόνο λεπτών της ώρας! Όσο χρειάζεται δηλαδή για να μπει μια σφραγίδα και μια υπογραφή σε πέντε αντίγραφα! Τόσο πληρώνονται από το Κράτος οι άνθρωποι, τόσο δουλεύουν.

Είναι αυτή ακριβώς η, φαινομενικά, πολύπλοκη διαδικασία και η απέχθεια των Τούρκων για τις ξένες γλώσσες, που τρομοκρατεί τους κυβερνήτες των σκαφών που επισκέπτονται για πρώτη φορά την Τουρκία και δίνει χοντρό μεροκάματο στους λογής λογής πράκτορες και μεσάζοντες. Μήπως και στη δική μας "Ευρωπαϊκή" χώρα δεν συμβαίνουν αυτά, σε μικρότερη ίσως κλίμακα; Ποιος δεν χρησιμοποίησε μεσάζοντα στο Υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών για να βγάλει π.χ. μια άδεια ρυμούλκυσης;

Επέστρεψα το μοτοποδήλατο στον φιλόξενο Τούρκο και του έβαλα στην τσέπη ένα δεκαδόλλαρο. Δεν ήθελε να το δεχθεί με τίποτε! "Ελάτε να σας κεράσουμε τουλάχιστον μια ρακί!", μου φώναξε καθώς απομακρυνόμουν. Η ώρα ήταν οκτώ παρά τέταρτο. Οι Θεσσαλονικείς δεν είχαν ακόμη φανεί. Έλυσα και βγήκαμε από τη μαρίνα χαιρετώντας τους φιλόξενους Τούρκους, ενώ άφηνα στη θέση του, για προληπτικούς λόγους, το δεξί πανί της τέντας.

Στις 4.200 στροφές του κινητήρα το GPS έδειξε ταχύτητα 37 κόμβων! Στο ανέβασμα, με τις ίδιες στροφές, μόλις που πιάναμε τους 29! Είχα περάσει άλλες τρεις φορές τα Στενά αλλά ήταν η πρώτη φορά που διαπίστωνα την ταχύτητα του ρεύματος που τρέχει σαν ποτάμι προς το Αιγαίο.

Λίγο μετά τις 9 δέναμε στο λιμάνι του Αγ. Κήρυκου στην Ίμβρο. Δεν μας περίμεναν την ίδια ημέρα, μετά από όσα είχαν μεσολαβήσει. Μόλις ειδοποιήθηκαν, τηλεφωνικώς, δεν άργησαν ωστόσο να καταφθάσουν ο καλός μου φίλος Νίκος Δολδούρης, οι αδελφοί Χριστοφορίδη (οι Έλληνες φίλοι που ρώτησαν τους Θεσσαλονικείς γιατί έφθασαν μόνοι τους στην Ίμβρο) και οι Γιάννης Τσιώρος και Κώστας Χελιώτης. Ο Δολδούρης μας πήρε και μας έκανε το τραπέζι στο χωριό Κάστρο. Μαζί και ο φίλος του Sevket Karasaban, που είχε μεσολαβήσει για την εξασφάλιση της ελεύθερης προσέγγισης στην Ίμβρο. Ήταν η στιγμή που περίμενα για να μάθω τι μεσολάβησε ακριβώς και η άδεια αυτή ανεκλήθη από τους Τούρκους την τελευταία στιγμή. Δεν κατάφερα να μάθω ακριβώς, υποψιάστηκα όμως από τα συμφραζόμενα των συνομιλητών μου πως οι Τούρκοι στρατηγοί είχαν βάλει το χεράκι τους. Όλα τα άλλα που, εκ των υστέρων, διέδιδαν στην Ελλάδα οι γνωστοί άγνωστοι, απέδειξαν, για άλλη μια φορά, πως η χωρίς κόστος κριτική και οι μετά Χριστόν προφήτες δεν έπαυσαν και δεν θα παύσουν ποτέ να υπάρχουν.

Αναζητείται, πάντως, τυχόν ευθύνη του δικού μας Υπουργείου Εξωτερικών, οι Υπηρεσίες του οποίου είχαν βάλει το έγγραφο αίτημα του Π.Ο.Φ.Σ. για βοήθεια (9.3.2001) σε κάποιο συρτάρι, και το ξέθαψαν δώδεκα μόλις ημέρες προτού φύγουμε από την Αλόννησο. Από εκείνη την ημέρα και μετά, κάτι φάνηκε πως άλλαξε στη στάση των Τούρκων. Γνωρίζει κανείς κάτι από το Υπουργείο Εξωτερικών και δεν το λέει;

Την Κυριακή το βράδυ ο Δολδούρης είχε προετοιμάσει μια γιορτή στο σπίτι του, στο Σχοινούδι, προς τιμήν των μελών της Αποστολής. Αισθανόμουν πολύ άβολα που, εκ των πραγμάτων, όλη εκείνη η  φασαρία θα γινόταν μόνο για το πλήρωμα του "Απάτσι". Είπα λοιπόν στον Δολδούρη να καλέσει τα πληρώματα των έξι φουσκωτών σκαφών από την Θεσσαλονίκη, οι οποίοι με απόφαση των επικεφαλής τους είχαν "αυτονομηθεί". Έτσι, οι δυσμενείς εντυπώσεις από τις χωριστές αφίξεις, αμβλύνθηκαν. Ο ισχυρός άνεμος που έπνεε καθ΄όλη την διάρκεια της γιορτής δεν μείωσε καθόλου το κέφι της ελληνο-τουρκικής σύναξης. Παρόντες ο Έπαρχος της Ίμβρου Mustafa Hulusi Arat και ο φίλος του Δολδούρη Sevket Karasaban (μπατζανάκης του Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών Ισμαήλ Τζεμ) ο οποίος και πρόβαλε έγχρωμες διαφάνειες με θέμα την ζωή και τους κατοίκους της Ίμβρου. Παρόντες και η Μάγια Τσόκλη με τον σύζυγό της, οι οποίοι είχαν την παραγωγή της τηλεοπτικής εκπομπής "Ταξιδεύοντας". Σε κάποιο διάλειμμα της εκδήλωσης μου δόθηκε η ευκαιρία να απονείμω, για λογαριασμό του Πατραϊκού Ομίλου, τις πλακέτες και τις σημαίες που είχα φέρει μαζί μου. Παράλληλα ζήτησα από όλους να υπογράψουν τη μεγάλη σημαία του Πατραϊκού συλλόγου που θα μείνει να θυμίζει την Αποστολή αυτή. Η πίκρα μου για την απαράδεκτη στάση των μελών του νέου Δ.Σ. του Πατραϊκού Ομίλου ήταν αυτή που με έκανε στην αρχή να αποφασίσω να κρατήσω για τον εαυτό μου εκείνο το λάβαρο, που είχε άλλωστε ζωγραφίσει η σύζυγός μου. Τελικώς όμως άλλαξα γνώμη και το παρέδωσα πέρυσι τον Μάρτιο στον Κώστα Κηπουργό, σαν ελάχιστο δείγμα της φιλίας και της εκτίμησής μου προς το πρόσωπό του.

Την Δευτέρα το πρωί διαπίστωσα ότι οι Θεσσαλονικείς είχαν ήδη αποπλεύσει. Κατευθύνθηκαν, προφανώς, προς την Τένεδο, ακολουθώντας το πρόγραμμά τους που προέβλεπε και επίσκεψη στην Τροία. Η Κωνσταντίνα είχε παραμείνει στο Κάστρο, όπου έμεινε σε ένα από τα δωμάτια που είχε κρατήσει ο Δολδούρης για τα μέλη της Αποστολής. Βγήκαμε με την καπετάνισσα από το σκάφος στον έρημο δρόμο του λιμανιού και στηθήκαμε περιμένοντας κάποιο ταξί ή το λεωφορείο που συνδέει το λιμάνι με την πρωτεύουσα του νησιού, την Παναγία ή Gokceada, όπως τη λένε σήμερα οι Τούρκοι. Δεν περιμέναμε παρά ελάχιστα λεπτά. Ένα ανοικτό φορτηγάκι με τουρκικές πινακίδες σταμάτησε μπροστά μας. Ο οδηγός του μας έκανε νεύμα να ανέβουμε στην καρότσα. "Γκιουν αϊντίν, γκελ", μας είπε με καλοκάγαθο ύφος και μας μετέφερε στην Παναγία δικαιώνοντας, για άλλη μια φορά, την τουρκική φιλοξενία που, χωρίς αμφιβολία, εντυπωσιάζει όποιον επισκέπτεται τη χώρα της ημισελήνου.

Η Θεία Λειτουργία, στην οποία πρωτοστατούσε ο Οικουμενικός Πατριάρχης, είχε ήδη αρχίσει στον Μητροπολιτικό ναό, όταν φθάσαμε στην Παναγία. Ημέρα γιορτής εκείνη η Δευτέρα 13 Αυγούστου, τόσο για τον Πατριάρχη όσο και για τους Έλληνες Ιμβρίους. Επέτειος σαράντα χρόνων από την ημέρα που ο Ιμβριακής καταγωγής Οικουμενικός Πατριάρχης χειροτονήθηκε διάκονος.

Λίγο μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας ο κ. Βαρθολομαίος μας δέχθηκε στο παρακείμενο γραφείο της Μητρόπολης. Υπηρξε, όπως πάντα, απλός και πρόσχαρος προς όλους, ενώ απευθυνόμενος σε μένα είπε. "Εσένα θα σε ασπαστώ κατ' εξαίρεσιν μήπως και εξιλεωθώ που δεν απήντησα στην επιστολή σου!". Του παρέδωσα την τιμητική πλακέτα και τη σημαία του Πατραϊκού Ομίλου και δέχθηκε να υπογράψει το λάβαρο της Αποστολής που έστρωσε μπροστά του η καπετάνισσα. Ήταν, άλλωστε, δική της η τιμή αφού ήταν αυτή που την είχε ζωγραφίσει! Το παζλ συμπλήρωσαν οι υπογραφές του Μητροπολίτη Ίμβρου και Τενέδου Φωτίου και του Υποπροξένου της Ελλάδος στην Τουρκία κ. Αποστολάκη. Την ίδια στιγμή ο Δολδούρης έσκυψε στο αυτί μου λέγοντας. "Ο Πατριάρχης μου είπε να σας καλέσω στο βραδινό δείπνο που θα παραθέσει στο Κάστρο". Εκείνη ακριβώς τη στιγμή σκέφτηκα ότι ήταν πράγματι κρίμα που δεν ήταν μαζί μας όλα τα μέλη της Αποστολής.

Μετά το βραδινό δείπνο, έμενε άλλη μια υποχρέωση να εκπληρωθεί. Συνοδεύομενοι από τον Νίκο Δολδούρη, ακολουθήσαμε τον Δήμαρχο της Ίμβρου Halil Rustu Akgun στο κατάμεστο ανοικτό αμφιθέατρο της Παναγίας, χωρητικότητας 2.000 περίπου ατόμων, όπου προβαλλόταν ταινία στο πλαίσιο του 4ου φεστιβάλ κινηματογράφου της Ίμβρου. Στο διάλειμμα προσέφερα στον Δήμαρχο τη σημαία του Π.Ο.Φ.Σ. και την τιμητική πλακέτα, ενώ του ζήτησα να υπογράψει τη σημαία της Αποστολής. Οι θεατές άκουγαν προσεκτικά όσα είπα και μετέφραζε ο Δολδούρης, ενώ στο τέλος χειροκρότησαν όλοι με ένα παρατεταμένο θερμό χειροκρότημα την υπενθύμιση της ατάκας του Δημάρχου της Κωνσταντινούπολης ότι "Αν εμείς οι πολιτικοί σταματήσουμε να επεμβαίνουμε, τότε οι λαοί θα βρουν μόνοι τους τη λύση αφού δεν θα υπάρχει τίποτε να τους χωρίσει".

Την άλλη μέρα το πρωί, Τρίτη 14 Αυγούστου, το αρχικό πρόγραμμα προέβλεπε απόπλου από την Ίμβρο και επιστροφή στη Λήμνο μέσω Τσανάκκαλε. Είχαμε όμως μείνει πλέον μόνοι και τίποτε δεν μας υποχρέωνε να ακολουθήσουμε τη ρότα αυτή, δεδομένου ότι σκοπεύαμε να κατέβουμε στην Κάσο για να ολοκληρώσουμε, μαζί με τα παιδιά μας, τις διακοπές του καλοκαιριού. Αποφασίσαμε έτσι να περάσουμε από την Τένεδο και να πάρουμε... εξιτήριο στο Αϊβαλί, μόλις το πλήρωμα του "Απάτσι" συμπληρώθηκε με την Κωνσταντίνα, που κατέφθασε στην ώρα της με ένα ταξί από το Κάστρο όπου είχε διανυκτερεύσει...".

Η συνέχιση εκείνου του περιπετειώδους ταξιδιού μας μέχρι την Κάσο, μέσω Τενέδου, Αϊβαλί, Μυτιλήνης, Χίου, Ικαρίας, Μαραθιού, Λέβιθα και Αστυπάλαιας, καθώς και η επιστροφή μας στην Ανάβυσσο μέσω Σαντορίνης, είναι δημοσιευμένη στο τεύχος Οκτωβρίου-Νοεμβρίου 2001 του περιοδικού "Φουσκωτό & Jet". Ένας περίπλους του Αιγαίου, δηλαδή, από αυτούς που μένουν βαθειά χαραγμένοι στη μνήμη.

Αυτά ως προς το σκέλος της Αποστολής από τον Άη Στράτη μέχρι την Ίμβρο. Έμελλε όμως ακόμη να παραδοθεί το σκάφος στην Κοινότητα του Άη Στράτη. Αυτό έγινε τελικώς τον Ιανουάριο του 2003, και συγκεκριμένα την ημέρα των Φώτων και του αγιασμού των υδάτων. Το πλήρωμα στο 9μετρο Laser αποτελούσαν οι Ιωσήφ Παπαδόπουλος, Κώστας Κηπουργός, Γιώργος Λαφογιάννης και Απόστολος Ζέρβας. Οι αδελφοί Γιώργος και Ευάγγελος Δραγάτης συνόδευσαν με το δικό τους επτάμετρο Predator ώστε να διευκολυνθεί η επιστροφή μας στον Άγιο Κωνσταντίνο. Τα καύσιμα του ταξιδιού προσέφερε η εταιρεία "Λιπάσματα Πάτρας" με μεσολάβηση του κ. Ιωάννη Κοντοθόδωρου.

Κατά την διάρκεια του γεύματος, που παρετέθη προς τιμήν των μελών της Αποστολής, ο Πρόεδρος της Κοινότητας κ. Χαράλαμπος Μακρής με ανακήρυξε επίτιμο δημότη του Άη Στράτη, με ομόφωνη απόφαση του Κοινοτικού Συμβουλίου, για την αφιλοκερδή προσφορά, το ενδιαφέρον και την αγάπη μου, όπως είπε, για το ακριτικό νησί. Ο Απόστολος Ζέρβας, ως εκπρόσωπος της νέας τάξης πραγμάτων και Β΄Αντιπρόεδρος στο διοικητικό συμβούλιο του Πατραϊκού Ομίλου, την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος, ζήτησε, εμμέσως πλην σαφώς, δημοσίως συγγνώμη από τα μέλη της Οργανωτικής Επιτροπής για το κυνηγητό που της είχαν επιφυλάξει οι "ημέτεροι", ώστε να δικαιωθεί πανηγυρικώς το ρηθέν πως "ο εχθρός είναι πάντα εντός". Να τι είπε ο Αποστόλης Ζέρβας όταν ζήτησε και πήρε τον λόγο : "Αναγνωρίζω ότι ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος δικαίως διεκδικεί τη μερίδα του λέοντος στην προσπάθεια ολοκλήρωσης αυτής της Αποστολής, η οποία δεν θα είχε καν ξεκινήσει χωρίς αυτόν, και του ζητώ να επιστρέψει στον σύλλογο από τον οποίο ζήτησε πέρυσι να διαγραφεί".

Θέλω, και εγγράφως πλέον, να εκφράσω τις θερμές ευχαριστίες μου προς τον καλό μου φίλο Κώστα Κηπουργό, ο οποίος στάθηκε στο πλευρό μου και βοήθησε με όλες του τις δυνάμεις στην επιτυχή έκβαση εκείνης της δύσκολης Αποστολής, ερχόμενος πολλές φορές σε σύγκρουση και αντιπαράθεση με τους εκπροσώπους της νέας τάξης πραγμάτων που εκείνη τη χρονική περίοδο είχαν αναλάβει τα ηνία του Πατραϊκού Ομίλου.

Θέλω επίσης να εκφράσω τις ευχαριστίες μου προς τον έτερο καλό μου φίλο Νίκο Δολδούρη και να του ζητήσω για άλλη μια φορά συγγνώμη, αφ' ενός μεν για την απαράδεκτη συμπεριφορά που του επεφύλαξε το νέο Δ.Σ. του Πατραϊκού Ομίλου (και ιδίως ο κ. Δουραμάνης) την αποφράδα εκείνη νύχτα της 12ης Δεκεμβρίου 2001 και η οποία ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και με ανάγκασε να ζητήσω την διαγραφή μου από επίτιμο μέλος του Πατραϊκού Ομίλου, αφ' ετέρου να του ζητήσω συγγνώμη για λογαριασμό των μελών του Μακεδονικού Ομίλου, για τον τρόπο με τον οποίο τον εξέθεσαν στους ξενοδόχους της Ίμβρου, υποχρεώνοντάς τον τελικώς να καταβάλει και 90.000 δρχ. από την τσέπη του επειδή οι Θεσσαλονικείς αρνήθηκαν αδικαιολόγητα να διανυκτερεύσουν στα δωμάτια που εκείνος είχε κλείσει για λογαριασμο τους.

Θέλω τέλος να εκφράσω την αγανάκτηση και την αηδία μου γι' αυτούς τους αμετανόητους που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να με διαβάλλουν και να υποβαθμίσουν ή ακόμη και να ακυρώσουν την Αποστολή στον Άη Στράτη και την Ίμβρο. Θα τους κατονομάσω γιατί πάντοτε πίστευα, και συνεχίζω να πιστεύω, ότι οι αλήθειες πρέπει να λέγονται στο προσκήνιο και ποτέ στο παρασκήνιο.

Αγανάκτηση λοιπόν και αηδία για τον τότε Πρόεδρο του Ο.Φ.Σ.Ε. Τάσο Πορτοκάλογλου - και νυν επίτιμο μέλος του (!!!) - το μίσος και η εμπάθεια του οποίου εναντίον μου τον έκανε να απειλήσει ακόμη και με διαγραφή τα 22 μέλη του Ο.Φ.Σ.Ε. που είχαν δηλώσει συμμετοχή στην Αποστολή!

Τον άλλοτε "φίλο" και συγκυβερνήτη μου στους αγώνες ταχυπλοίας στην Ελλάδα, στη Θεσσαλονίκη και στις Αζόρες, Χριστόφορο Δουραμάνη, ο οποίος έβγαλε όλη τη χολή του εναντίον μου επειδή το Δ.Σ. του Πατραϊκού Ομίλου μού ανέθεσε την αρχηγία της Αποστολής και την προεδρεία της Οργανωτικής Επιτροπής, μη διστάζοντας μάλιστα να με αποκαλέσει ακόμη και απατεώνα (!) μετά την αποχώρησή μου από την έκτακτη Γενική Συνέλευση του Π.Ο.Φ.Σ. τον Δεκέμβριο του 2001. Πάντοτε πισώπλατα και παρασκηνιακά, βεβαίως, όπως κατά κανόνα κάνουν αυτοί που έχουν άσφαιρα πιστόλια.

Τέλος, τον Θεόδωρο Καρτσιώτη, Πρόεδρο τότε του Μακεδονικού Ομίλου, ο οποίος, ζηλεύοντας προφανώς τη δόξα του αρχηγού, αυτονομήθηκε, χωρίς κανένα λόγο, παρασύροντας μαζί του και τα υπόλοιπα μέλη του Μ.Ο.Φ.Σ. που συμμετείχαν στην Αποστολή, δραπετεύοντας κρυφά από τον Άη Στράτη τα ξημερώματα της 11ης Αυγούστου 2001, διαγράφοντας έτσι την Αποστολή, στην οποίαν οικειοθελώς είχαν λάβει μέρος και προσυμφωνήσει - εγγράφως μάλιστα - στο πρόγραμμα που προσωπικώς του είχα παραδώσει, υποτιμώντας τους υπολοίπους συμμετέχοντες από την Αθήνα, την Πάτρα, την Κρήτη, τη Λάρισα, την Αλεξανδρούπολη, την Κομοτινή και τη Λαμία, υποβαθμίζοντας τη μεγάλη προσφορά του Πατραϊκού Ομίλου στο νησί του Άη Στράτη και τον αγώνα των μελών της Οργανωτικής Επιτροπής, και μετονομάζοντας αυθαιρέτως την "Αποστολή στον Άη Στράτη και την Ίμβρο" σε "1η διεθνή εκδρομή του Μ.Ο.Φ.Σ. στη βορειοανατολική Τουρκία"!

Στα υπόλοιπα μέλη της νέας τάξης πραγμάτων που κατέλαβε το Δ.Σ. του Πατραϊκού Ομίλου (Κοκκινάκος, Οικονόμου) δεν θα αναφερθώ γιατί θεωρώ ότι ήταν φερέφωνα του Χριστόφορου Δουραμάνη ο οποίος κινούσε τα νήματα εναντίον μου πετώντας παρασκηνιακά λάσπη στον ανεμιστήρα.

Όσο για τον Απόστολο Ζέρβα; Έσωσε την παρτίδα την τελευταία στιγμή με τη στάση μεταμέλειας που κράτησε κατά την παράδοση του σκάφους στον Άη Στράτη.

Θέλω τέλος να ξεκαθαρίσω κάτι το οποίο θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό και επάνω στο οποίο πολλοί ασέλγησαν (πάντοτε παρασκηνιακώς) διαδίδοντας ανακρίβειες, εικασίες και ψεύδη. Αυτό είναι άλλωστε ευδιάκριτο και στο δεύτερο μήνυμα που μου έστειλε ο αναγνώστης του "Rib and Sea".

Με τη βοήθεια λοιπόν του Νίκου Δολδούρη, του Δημάρχου της Ίμβρου, του Νομάρχη Τσανάκκαλε και τη δική μου παρουσία στην Ίμβρο (Πάσχα του 2001), επετεύχθη αυτό που μέχρι τότε ήταν αδιανόητο και δεν είχε ξαναγίνει μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης. Να καταπλεύσουν δηλαδή τα σκάφη των μελών της Αποστολής στην Ίμβρο, χωρίς να απαιτηθεί να ακολουθήσουν τη διαδικασία εισόδου και εξόδου στο Τσανάκκαλε, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε χρόνο και σε χρήμα. Αυτό δεν μπορούσε βεβαίως να δοθεί εγγράφως, γιατί ένα τέτοιο έγγραφο θα αποτελούσε τεράστια πρόκληση για τα στρατιωτικά δεδομένα της Τουρκίας. Είχε όμως προφορικώς δώσει την άδεια ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Ισμαήλ Τζεμ, με τη μεσολάβηση του μπατζανάκη του και φίλου του Νίκου Δολδούρη Sevket Karasaban, τη σύμφωνη γνώμη του Δημάρχου και την ανοχή των στρατιωτικών Αρχών της Ίμβρου. Το γεγονός, άλλωστε, ότι οι Αρχές της Τουρκίας εξέδωσαν ρηματική διακοίνωση (υπ' αριθμ. 791/385/2.8.2001) τρεις μόλις ημέρες πριν από την έναρξη της Αποστολής (μετά από το αδιανόητο και καθυστερημένο "σκάλισμα" της υπόθεσης από το δικό μας Υπουργείο των Εξωτερικών) αποδεικνύει ότι πράγματι είχε χορηγηθεί άδεια για απ' ευθείας κατάπλου των σκαφών της Αποστολής στην Ίμβρο. Διαφορετικά, εάν δηλαδή δεν είχε δοθεί αυτή η άδεια, γιατί οι Τουρκικές Αρχές θα έμπαιναν στη διαδικασία να εκδώσουν εκείνη τη ρηματική διακοίνωση αφού ήταν γνωστό - από το 1924 - ότι οι κυβερνήτες των σκαφών που επιθυμούν να πάνε στην Ίμβρο πρέπει, υποχρεωτικώς, να ακολουθήσουν τις διαδικασίες εισόδου και εξόδου στο και από το Τσανάκκαλε; Θα παίρναμε άραγε μόνοι μας αυτό το ρίσκο  διακινδυνεύοντας ακόμη και την σύλληψή μας από τις Στρατιωτικές Αρχές της Ίμβρου; Θα είχε πάντως αξία, έστω και κατόπιν εορτής, να μάθουμε τι ακριβώς έκαναν οι υπάλληλοι του δικού μας Υπουργείου των Εξωτερικών ώστε να προκληθεί αυτή η αντίδραση των Τούρκων...

Καταλάβατε αγαπητέ μου αναγνώστη; Ελπίζω να σας ικανοποίησε η αφήγησή μου και να έδωσα τεκμηριωμένες απαντήσεις στις όποιες απορίες σας. Πρέπει όμως να σας πω ότι μαστίγωσα αλύπητα τον εαυτό μου κατά την διάρκεια της συγγραφής αυτού του άρθρου και της ανάμνησης όσων λυπηρών διαδραματίσθηκαν τότε. Μεγάλη η χάρη σας, αλλά και χαλάλι σας!

ΥΓ Δυστυχώς το περισσότερο φωτογραφικό υλικό (slides) το κράτησε τότε το περιοδικό "Φουσκωτό & Jet" και έτσι αναγκάζομαι να περιοριστώ στη δημοσίευση λίγων φωτογραφιών (εγγράφων κυρίως), στο βίντεο που τράβηξα κατά την παράδοση του φουσκωτού σκάφους και σ' αυτά που είχαν τραβήξει οι καλοί μου φίλοι Βύρωνας Μανικάκης, Σταύρος Βαμβουνάκης και το τηλεοπτικό συνεργείο του ΑΝΤ1 που συνόδευσε την Αποστολή από την Στενή Βάλα της Αλονήσου μέχρι τον Άη Στράτη με τον δημοσιογράφο Χρήστο Κούτρα. Υπάρχουν επίσης πλάνα που έδειξαν στα δελτία των ειδήσεων οι τηλεοπτικοί σταθμοί ΕΤ1, ΝΕΤ, ALPHA και ANT1, καθώς και η ζωντανή παρουσία μας σε δύο εκπομπές του δημοσιογράφου Γιώργου Οικονομέα στον ALPHA, πριν και μετά το πέρας της Αποστολής. Λόγω της μεγάλης διάρκειας του βίντεο, αυτό θα μονταριστεί και θα αναρτηθεί, σύντομα ελπίζω, στο τέλος του άρθρου.  

Στην Αποστολή έλαβαν μέρος οι κάτωθι κυβερνήτες:

Γιώργος Τούντας ("Ιάσων").
Μανώλης Γεωργίου (ανεξάρτητος από την Αθήνα).
Σοφία Σακοράφα και Κώστας Μπιτσάνης (από την Αθήνα).
Γιώργος Δραγάτης (ανεξάρτητος από την Αθήνα).
Γρηγόρης Κασωτάκης (εκπρόσωπος περιοδικού "Φουσκωτό & Jet").
Θόδωρος Κακλαμανάκης (Ο.Φ.Σ.Ε. Ο μόνος που, προς τιμήν του, αγνόησε την ταξιδιωτική οδηγία του Πορτοκάλογλου).
Σπύρος Χαλάστρας (Αλεξανδρούπολη).
Χρήστος Καραδέδος (Αλεξανδρούπολη).
Στέφανος Τερζάκης (Αλεξανδρούπολη).
Νικόλαος Διδασκάλου (Αλεξανδρούπολη).
Αναστάσιος Σιδηρόπουλος (Αλεξανδρούπολη).
Γιώργος Πορτοκαλίδης (Αλεξανδρούπολη).
Κων/νος Κούσκουρας (Αλεξανδρούπολη).
Σπύρος Σάκκος (Κομοτινή).
Θεόδωρος Παπαδόπουλος (Λάρισα).
Γιώργος Τύμπας (Λάρισα).
Σταύρος Βαμβουνάκης (Σύλλογος Χανίων).
Δημήτρης Μιχαηλίδης (Λαμία).
Γιάννης Τυράκης (Παγκρήτιος Ο.Φ.Σ.).
Θόδωρος Καρτσιώτης (Μακεδονικός Ο.Φ.Σ.).
Αχιλλέας Δημητριάδης (Μακεδονικός Ο.Φ.Σ.).
Αθανάσιος Καλαϊτζής (Μακεδονικός Ο.Φ.Σ.).
Παντελής Κρίκης (Μαξεδονικός Ο.Φ.Σ.).
Στέφανος Μέξης (Μακεδονικός Ο.Φ.Σ.).
Κων/νος Κηπουργός (Πατραϊκός Ο.Φ.Σ.).
Γιώργος Λαφογιάννης (Πατραϊκός Ο.Φ.Σ.).
Απόστολος Καρούσος (Πατραϊκός Ο.Φ.Σ.).
Χρήστος Παππάς (Πατραϊκός Ο.Φ.Σ.).

Μπάμπης Καραμπάτσος (Αθήνα).
Ιωσήφ Παπαδόπουλος ("άστεγος").