Rib and Sea

Θυμάται και γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Τμήμα του άρθρου που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στα περιοδικά "Υποβρύχιος Κόσμος" και "Thalassa", τον Σεπτέμβριο του 2005

Ισχυρίζονται κάποιοι ότι το παρελθόν δεν έχει σημασία και δεν χρειάζεται να το αναπολεί κανείς ούτε να στηρίζεται πάνω του. Έχω αντίθετη άποψη. Γιατί, απλούστατα, το παρελθόν ήταν κάποτε... παρόν. Στηρίξαμε πάνω του κάποια όνειρά μας. Κάναμε φίλους, ζήσαμε όμορφες και άσχημες στιγμές, δώσαμε και πήραμε, πάθαμε και μάθαμε. Το παρελθόν μας διδάσκει και μας καθοδηγεί στο παρόν. Μας δίνει την δυνατότητα να αντιμετωπίσουμε τις μελλοντικές παγίδες. Αν παθαίναμε ξαφνικά αμνησία, αν ξεχνούσαμε τις τραυματικές μας εμπειρίες, θα επαναλαμβάναμε τα ίδια ακριβώς λάθη, θα εμπιστευόμασταν και πάλι τους ανθρώπους που μας πρόδωσαν. Δεν είναι τυχαίο πως οι ανιστόρητοι ηγέτες κάνουν τα ίδια λάθη που έκαναν άλλοι πριν απ' αυτούς. Τέτοια παραδείγματα έχει πολλά να διηγηθεί η ιστορία. Γιατί τα λέω όμως όλα αυτά στον πρόλογο αυτού του άρθρου, θα ρωτήσετε. Θα δείτε γιατί...

Σε απόσταση ελάχιστων ναυτικών μιλίων από το λιμάνι του Αγίου Στεφάνου της κοσμοπολίτικης Κέρκυρας, τρία νησιά βιώνουν τη μοναξιά των συνόρων και εισπράττουν την αδιαφορία της Πολιτείας. "Δεν πειράζει που οι Τούρκοι κέρδισαν το στοίχημα του μαζικού τουρισμού", είχε πει πριν από λίγα χρόνια ο πρώην υπουργός τουρισμού Δημήτρης Αβραμόπουλος, και συμπλήρωσε : "Εμείς έχουμε τις δυνατότητες να κερδίσουμε τον ποιοτικό τουρισμό!". Δεν εξήγησε όμως με ποιο τρόπο. Γνώριζε, άραγε, ο κ. υπουργός, όταν έκανε εκείνες τις βαρύγδουπες δηλώσεις, ότι το λιμάνι του Μαθρακίου, η πύλη εισόδου δηλαδή στην Ελλάδα από δυσμάς, είχε, κυριολεκτικώς, μέχρι τα τέλη Ιουνίου 2005, καταληφθεί από φύκια, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να περπατούν πάνω στη θάλασσα, ενώ η δυσοσμία ήταν αποπνικτική;

Γνώριζε ότι οι απελπισμένοι ακρίτες του Μαθρακίου αναγκάστηκαν, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, να αποκλείσουν το, κατ' ευφημισμόν, λιμάνι του νησιού τους κινδυνεύοντας να καθίσουν στο εδώλιο κατηγορούμενοι για παρακώλυση συγκοινωνιών;  Γνώριζε ο κ. υπουργός ότι ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Μαθρακίου Γιάννης Αργυρός έτρεχε επί μήνες από την Περιφέρεια στη Νομαρχία και από τη Νομαρχία στην Περιφέρεια προκειμένου να εξασφαλίσει τα απαραίτητα χρήματα για την απομάκρυνση των φυκιών από το λιμάνι του νησιού;

Ήταν άνοιξη του 2005 όταν αποφασίσαμε με την καπετάνισσα να ταξιδεύσουμε μέχρι τα Διαπόντια, προκειμένου να προετοιμάσω την Αποστολή Αγάπης που είχε προγραμματίσει το διοικητικό συμβούλιο του "Ναυτίλου", του οποίου εκείνη την εποχή ηγούμην, και να ενημερωθώ από τις τοπικές Αρχές για τα είδη πρώτης ανάγκης που χρειάζονταν τα ιατρεία και τα σχολεία των νησιών.

Φθάσαμε εκείνο το απόγευμα οδικώς από την Κέρκυρα στον Άγιο Στέφανο, διανυκτερεύσαμε σε κάποιο ξενοδοχείο και το άλλο πρωί επιβιβαστήκαμε στο "Πήγασος". Το καλοκαίρι ήταν προ των θυρών και τα φύκια ήταν ακόμη εκεί, στο λιμάνι του Μαθρακίου, το ίδιο και η αφόρητη μυρωδιά. Το αυτί όμως κάποιων βολεμένων "υπευθύνων" δεν ίδρωνε. Όσο για τα μέσα μαζικής εξαθλίωσης; "Δεν μας ενδιαφέρει το θέμα", ήταν η απάντηση των καναλαρχών της Αθήνας, στις επανειλημένες ενοχλήσεις μου να προβάλουν, χωρίς αμοιβή μάλιστα, τα πλάνα και τις επώνυμες καταγγελίες του Σπύρου Κασίμη, που είχα ο ίδιος τραβήξει με την βιντεοκάμερά μου.

Φτάσαμε στον πάτο! Πόσο ακόμη θα βλέπουμε τα μεσημεριανά κουτσομπολιά και τους βολευτές του ελληνικού Κυνοβουλίου να τασακώνονται σαν τα κοκόρια μέσα στους καθοδικούς σωλήνες της τηλεοπτικής μας αποχέτευσης και να γλύφουν, στη συνέχεια, ο ένας τον άλλον όταν πέσει η αυλαία; Κι' εσύ καϋμένε Σπύρο Κασίμη επιμένεις να ζεις στο ακριτικό νησί σου, να διαμαρτύρεσαι, να καταγγέλεις, να κλείνεις το λιμάνι και να τρέχεις μετά στα Δικαστήρια των ανθρώπων να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας...

Τα Διαπόντια θα μπορούσαν να αποτελούν τους τελευταίους μικρούς επίγειους παραδείσους αυτής της χώρας. Καθαρά, κατάφυτα, με δένδρα και λουλούδια που ερωτοτροπούν με το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Μιας θάλασσας ευλογημένης, προκλητικής, για τους εκ δυσμών επισκέπτες, με την διαύγεια του νερού της.

Οι κάτοικοι λιγοστοί. Εξήντα στο Μαθράκι, εκατό περίπου στους Οθωνούς, άλλοι τόσοι, ή και λιγότεροι, στην Ερείκουσα. Τα έργα υποδομής στο "ψυγείο". Τα χρήματα έρχονται με το σταγονόμετρο από τον Κρατικό κορβανά. Τα παιδιά και οι νέοι, ανύπαρκτοι. Κανένα παιδί στο Μαθράκι! Ρωτώ τον Σπύρο Κασίμη γιατί το παιδί του πηγαίνει σχολείο στην Κέρκυρα και όχι εδώ. "Εσύ Ιωσήφ θα έστελνες το παιδί σου μόνο του στο σχολείο, χωρίς συμμαθητές, χωρίς παραστάσεις, χωρίς ανταγωνισμό; Όχι βέβαια! Γιατί λοιπόν να το στείλω εγώ; Έλληνας εσύ, Έλληνας κι' εγώ!". Τι να του απαντήσεις και τι να του πεις; Ότι έχει άδικο;

Δύο μαθήτριες στην τρίτη και έκτη τάξη του Δημοτικού σχολείου στους Οθωνούς, ένας μαθητής και μια μαθήτρια στην τετάρτη και έκτη τάξη του Δημοτικού σχολείου στην Ερείκουσα! "Όταν αποφοιτήσουν, τι θα γίνει;", τόλμησα να ρωτήσω. "Στους Οθωνούς το σχολείο θα κλείσει, όταν τα παιδιά αυτά αποφοιτήσουν", μου απάντησε ο πρόεδρος της Κοινότητας κ. Χριστόφορος Κατέχης. Και συνέχισε : "Τα δυόμισυ χρόνια που είμαι στη θέση του προέδρου σκέφτηκα να κρατήσω μερικά στατιστικά στοιχεία για τον πληθυσμό του νησιού. Το αποτέλεσμα υπήρξε αποκαρδιωτικό. Είκοσι έξι θάνατοι και μία μόνο γέννα! Και το μοναδικό αυτό παιδί που γεννήθηκε εδώ, έφυγε από το νησί μαζί με τους γονείς του! Να πού πάμε! Είμαστε δεν είμαστε εκατό άνθρωποι στο νησί. Σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν ούτε αυτοί! Θα ερχόμαστε εδώ μόνο για διακοπές! Αν δεν μας τα έχουν πάρει δηλαδή τα νησιά μέχρι τότε...".

Καθώς ανηφορίζουμε μαζί τον δρόμο προς το χωριό, παρατηρώ τα ελαιόδενδρα που πλημμυρίζουν τους γύρω λόφους. "Υπάρχουν 38.000 ρίζες ελιάς στους Οθωνούς", προλαβαίνει θαρρείς την ερώτησή μου ο πρόεδρος, και συνεχίζει : "Το λάδι όμως λιγοστό. Τα δένδρα είνα παρατημένα. Πού να βρεθούν χέρια να δουλέψουν;". Τον ρωτώ για την τουριστική κίνηση, την επάρκεια νερού, το Ιατρείο, τους δρόμους...

"Υπάρχουν 13 συνολικώς οικισμοί σε όλο το νησί, με μεγαλύτερο τον οικισμό γύρω από το λιμάνι, που εμείς εδώ αποκαλούμε Άμμο. Οι οικισμοί αποτελούνται από λίγα σπίτια που είναι σκόρπια εδώ κι' εκεί. Μη φανταστείς δηλαδή τίποτε φοβερό! Στο "χωριό" ζούσαν κάποτε καμμιά δεκαριά οικογένειες. Τώρα είναι ζήτημα αν ζουν εδώ δύο-τρεις άνθρωποι! Ο ετήσιος τουρισμός μας, σε απόλυτους αριθμούς, δεν υπερβαίνει τα 500-600 άτομα. Είναι κυρίως Ιταλοί, που φτάνουν εύκολα μέχρι εδώ με φουσκωτά σκάφη, αφού η χώρα τους απέχει από μας μόνο 40 μίλια. Είμαστε βλέπεις η δυτική πόρτα εισόδου της Ελλάδας για όσους έρχονται από το εξωτερικό. Και ενώ θα έπρεπε να απολαμβάνουμε κάποιας προσοχής, αν όχι ειδικών προνομίων, από το Κράτος, πασχίζουμε να επιβιώσουμε και να κρατήσουμε τους Οθωνίτες στο νησί. Δεν είναι όμως και τόσο εύκολο! Και μη βλέπεις τώρα που είναι Ιούνιος και το "Αλέξανδρος" δένει τακτικά στο λιμάνι μας. Τον χειμώνα μπορεί να περάσουν και δύο εβδομάδες χωρίς να φανεί το πλοίο της άγονης!

Οι νοτιάδες εδώ δεν αστειεύονται. Όσο για το νερό, που με ρώτησες, βγάζουμε αρκετή ποσότητα με τις γεωτρήσεις που κάναμε, διατηρούμε όμως, βοηθητικά, και τις στέρνες που μαζεύουν το νερό της βροχής και οι οποίες συμπληρώνονται τους μήνες του καλοκαιριού με το νερό των γεωτρήσεων. Το συνολικό οδικό μας δίκτυο έχει μήκος 45 χιλιόμετρα. Σκοπός μας είναι τώρα να ανοίξουμε τα μονοπάτια περιπάτου. Υπάρχουν πολλά από αυτά, που διατρέχουν απ' άκρη σ' άκρη ολόκληρο το νησί".

Καθώς ο πρόεδρος με ξεναγούσε στο καταπράσινο νησί, εγώ είχα μείνει εντυπωσιασμένος από τα όμορφα σπίτια, που φύτρωναν σαν τα μανιτάρια ανάμεσα στα δένδρα, αλλά και από μια βίλλα που ανήκε σε Αλβανό μετανάστη που εργαζόταν σαν οικοδόμος στο νησί. Το έμβλημα της Αλβανίας ήταν σκαλισμένο στην πέτρινη είσοδο του σπιτιού! "Οι Οθωνίτες είναι όλοι ευκατάστατοι!", παρατήρησε ο πρόεδρος, προλαβαίνοντας την σκέψη μου. "Οι περισσότεροι ήταν μετανάστες στην Αμερική που γύρισαν στην Ελλάδα, επένδυσαν τα χρήματά τους στην Κέρκυρα, έκτισαν τα όμορφα αυτά σπίτια στο νησί και μοιράζουν τον χρόνο τους μεταξύ Οθωνών και Κέρκυρας, χωρίς πλέον το άγχος της επιβίωσης.

Όσο για τον Αλβανό ιδιοκτήτη αυτού του σπιτιού, δεν είναι ο μόνος! Υπάρχουν αρκετοί Αλβανοί στους Οθωνούς οι οποίοι ζουν και εργάζονται εδώ, χωρίς να δημιουργούν προβλήματα. Είναι τα εργατικά χέρια που δεν βρίσκεις πια ανάμεσα στους Έλληνες...". Για το Αλβανικό έμβλημα, ωστόσο, ο πρόεδρος απέφυγε να κάνει κάποιο σχόλιο...

Στο Μαθράκι, ο αντιπρόεδρος της Κοινότητας Σπύρος Κασίμης, λόγω ίσως και του νεαρού της ηλικίας του, είναι πιο "επιθετικός", καθώς σχολιάζει την δύσκολη κατάσταση που βιώνουν με το λιμάνι τους. "Θέλω να τα γράψεις όπως ακριβώς τα λέω! Δεν φοβάμαι κανένα γιατί, όσα λέω, είναι αλήθεια! Τα φύκια έχουν μπαζώσει κυριολεκτικώς το λιμάνι μας από τον Ιανουάριο. Από τότε τρέχουμε και στέλνουμε έγγραφα στι Υπηρεσίες της Νομαρχίας και της Περιφέρειας κι' αυτοί μας κοροϊδεύουν!  Ο ένας μας στέλνει στον άλλον! Μας είπαν : Κύριοι, πάρτε χρήματα από το πρόγραμμα της χρηματοδότησης του νησιού για την οδοποιία και καθαρίστε το λιμάνι! Σου φαίνεται σωστό εσένα αυτό; Η χρηματοδότηση για την κατασκευή δρόμων είναι 100.000 ευρώ. Αν δώσουμε τα μισά για τα φύκια, τι καταλάβαμε;

Τους προτείναμε λοιπόν : Αντί να δίνετε κάθε χρόνο 40 και 50.000 ευρώ για να ξεμπαζώνουμε το λιμάνι, δώστε μας 20.000 ευρώ εφ' άπαξ να αγοράσουμε ένα μηχάνημα να κάνουμε τη δουλειά αυτή μόνοι μας, με έξοδα της Κοινότητας, και να μοιραζόμαστε το μηχάνημα με τα άλλα δύο νησιά και τον Άγιο Στέφανο που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα με μας. Όχι, δεν τους άρεσε αυτή η πρόταση! Καταλαβαίνεις πολύ καλά γιατί. Η δική τους πρόταση ήταν να δώσουν 15.000 ευρώ σε μια εταιρεία, ούτε κι' αυτοί γνωρίζουν σε ποια, σε ένα μήνα από τώρα.

Εν τω μεταξύ το πρόγραμμα "Θησέας" βγαίνει μέσα στον Σεπτέμβρη. Σκέψου λοιπόν. Ακόμη και τα 50.000 ευρώ να παίρναμε με το πρόγραμμα αυτό, η δουλειά θα γινόταν τον Σεπτέμβρη! Και αν γινόταν! Μέχρι τότε το λιμάνι θα είναι κλειστό από τα φύκια και οι επισκέπτες θα κρατούν τη μύτη τους από τη μυρωδιά! Έχουμε έρθει σε προσωπική τηλεφωνική επαφή με τους νέους βουλευτές της Κέρκυρας, που εμείς τους διαλέξαμε. Αν πήρες απάντηση εσύ, πήρα κι' εγώ!".

Καθώς γυρίζω το σώμα μου, προσπαθώντας να αποφύγω τη δυσοσμία από τα φύκια που σαπίζουν λόγω της ζέστης, ο Σπύρος συνεχίζει ακάθεκτος: "Να σου πω και το άλλο. Είμαστε τώρα και κατηγορούμενοι από πάνω γιατί, λένε, δώσαμε τα χρήματα κάποιων ισχνών χρηματοδοτήσεων για μικρά έργα στο νησί, με απ' ευθείας ανάθεση από την Κοινότητα, σε κατοίκους του Μαθρακίου, τον Πέτρο, τον Γιάννη, ενώ θα έπρεπε να τα δώσουμε στους μεγαλοκαρχαρίες εργολάβους της Κέρκυρας!

Και δεν ήρθαν οι κύριοι αυτοί εδώ να δουν πώς αξιοποιούμε εμείς αυτά τα χρήματα. Μας κατηγορούν π.χ. γιατί, αντί να αγοράσουμε ένα τραπέζι, εμείς επιλέξαμε να κάνουμε ένα τμήμα του δρόμου!  Θα σου πω και το άλλο. Το χαλίκι, σκόνη, στοιχίζει 40 ευρώ το κυβικό παραδοτέο στο λιμάνι. Για να βγάλεις ένα κυβικό μπετόν χρειάζεσαι 1,4 κυβικά χαλίκι. Σκέψου λοιπόν. Για να βγάλεις μόνο την πρώτη ύλη, το χαλίκι, χωρίς τσιμέντο, χωρίς σίδερο, χρειάζονται 60 ευρώ το κυβικό. Η Νομαρχία δίνει 100 ευρώ στον εργολάβο! Πώς θα βγει αυτός ο άνθρωπος; Οπότε, τι κάνει; Αντί 15 πόντους πάχος ο δρόμος, βγαίνει 4! Και δεν φτάνει αυτό. Σε ένα χρόνο θα κατηγορηθεί η Κοινότητα ότι δεν έκανε καλά το έργο! Και είναι χρέος της Περιφέρειας να ελέγξει αν ο εργολάβος τηρεί τις προδιαγραφές, όχι δικό μας! Έρχονται όμως όποτε τους γουστάρει!

Τώρα τελευταία έχουν κάπως αλλάξει τα πράγματα λόγω Ε.Ε. και ελέγχονται τα πάντα. Μέχρι πριν από 3-4 χρόνια, που μπορούσαν αυτοί οι κύριοι να έχουν φτιάξει το νησί, δεν το φτιάξανε! Και λέει ο εργολάβος στην Περιφέρεια. Για να πάω εγώ στο Μαθράκι, πρέπει να μου εγκρίνεις χρηματοδότηση να αγοράσω υλικά. Και τι κάνουν οι κύριοι της Περιφέρειας; Κόβουν χρήματα από την χρηματοδότηση και τα δίνουν στον εργολάβο, με αποτέλεσμα, αντί να γίνουν 50 μέτρα δρόμου, γίνονται 30!".

Ξεχειλίζει η αγανάκτηση από τον νέο άνθρωπο που κάθεται μπροστά μου και κοιτάζει κατάματα τον φακό της κάμερας που καταγράφει τα λόγια του. "Για να μας δώσει χρήματα η Ευρωπαϊκή Κοινότητα να κάνουμε κάποια έργα στο Μαθράκι, ζητάει προδιαγραφές. Δυστυχώς, τόσο η προηγούμενη ηγεσία της Περιφέρειας, όσο και η σημερινή, τα ξεσκονίζει τα πράγματα, λες και είμαστε στην Κέρκυρα! Τα ίδια μέτρα και τα ίδια σταθμά! Εμείς, π.χ., είμαστε τρία αδελφια και έχουμε τρία στρέμματα. Ο νόμος όμως λέει ότι, για να κτίσεις ένα σπίτι πρέπει να έχεις δύο στρέμματα. Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Πώς θα κτίσουμε και οι τρεις μας από ένα σπίτι στα τρία στρέματα; Πρέπει να μαζέψουμε τα πράγματά μας και να φύγουμε! Έτσι δεν είναι;".

Ο αντιπρόεδρος της Κοινότητας του Μαθρακίου είναι ασυγκράτητος κι' εγώ δεν έχω καμμία διάθεση να τον διακόψω. "Τον χειμώνα κάνουμε διακομιδές ασθενών, με ένα δεκάμετρο σκάφος και από ώρα σε ώρα μας πεθαίνουν στα χέρια! Φωνάζεις το Λιμεναρχείο αλλά όταν έχει 6 ή 7 μπωφόρ, δεν έρχεται! Ζήτησα από τον προηγούμενο Περιφερειάρχη, της προηγούμενης κυβέρνησης, όχι τον τωρινό, γιατί αυτοί αλλάζουν σαν τα πυκάμισα και παίρνουν και 4.000 ευρώ μισθό το μήνα, να μας δώσει ένα σκάφος παντός καιρού που να εξυπηρετεί και τα τρία νησιά. Και επειδή ήμουνα ενημερωμένος, όταν με ρώτησε πόσο κάνει ένα τέτοιο σκάφος, του είπα πως στοιχίζει περίπου 350 εκατομμύρια δραχμές. Τότε μου απάντησε, γιατί τόσα πολλά; Κι' εγώ του είπα, εσύ γιατί παίρνεις τόσα; Και μου λέει, δηλαδή σ' αυτό το επίπεδο θα το βάλουμε το θέμα; Κατάλαβες; Ο κύριος αυτός έβαλε τιμή στη ζωή της μητέρας μου, τη μητέρα του Κώστα, του Νίκου, αλλά τώρα τον έχασα από την Κέρκυρα και είναι στη θέση του κάποιος άλλος "λύκος". Να σου πω, αν θέλεις, και ονόματα! Υπάρχει μεγάλη βρωμιά στην Κέρκυρα σου λέω!".

Στην Ερείκουσα τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Κι' εδώ τα παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο βεβαίως είναι μόνο δύο, αλλά ο Νίκος Μουζακίτης είναι κατηγορηματικός. "Το δικό μου το παιδί φτάνει τώρα σε ηλικία σχολείου. Θα πάει εδώ, στην Ερείκουσα, έστω και μόνο του! ". Ο πρόεδρος της Κοινότητας κ. Χρήστος Κατέχης δείχνει να έχει περισσότερη "αυτοπεποίθηση" από τους συναδέλφους του των άλλων δύο νησιών. "Έχω κανονίσει να μου δώσουν ένα από τα σκάφη που χρησιμοποίησαν στην Ολυμπιάδα", λέει.

Όταν τον ρώτησα γιατί δεν μπορούν να αποκτήσουν ένα τέτοιο σκάφος και τα διπλανά νησιά, πήρα την αφοπλιστική απάντηση : "Έχω καλύτερες διασυνδέσεις και επαφές! Άλλωστε εμείς δεν ενοχλούμε το Κράτος με συνεχή αιτήματα και διαμαρτυρίες! Νομίζω πως το λαμβάνουν υπ' όψιν τους αυτό οι αρμόδιοι και οι κυβερνώντες".

Να "ευθύνεται" άραγε η πρόσφατη επίσκεψη του μπαμπά Μπους, αναρωτήθηκα, και οι συχνές επισκέψεις του Σάκη και άλλων "επωνύμων", αρρένων τε και θηλέων, για την αναβάθμιση της Ερείκουσας; Ποιος ξέρει; ίσως. Κακώς πάντως τους λένε τα μ.μ.ε. "επωνύμους". Κι' εγώ επώνυμο έχω κι' ας μη με ξέρει ούτε η μάνα μου. "Αναγνωρίσιμους" ή "διάσημους" θα έπρεπε πιο σωστά να τους αποκαλούν.

Μερικές ημέρες αργότερα, πάντως, έμαθα πως για την εξασφάλιση του σκάφους πρέπει να έπαιξαν ρόλο οι "διασυνδέσεις" και οι "γνωριμίες" του προέδρου της Κοινότητας, γιατί μόνο τα νησιά που διαθέτουν Λιμενικό Σταθμό δικαιούνται τέτοια σκάφη, σύμφωνα με τις προϋποθέσεις που είχε θέσει το Υ.Ε.Ν. Και, δυστυχώς, στην Ερείκουσα δεν υπήρχε Λιμενικός Σταθμός. Χαλάλι πάντως οι "διασυνδέσεις" και οι "γνωριμίες" των προέδρων, αν πρόκειται να γίνουν αυτές η αιτία να αποκτήσουν φουσκωτά σκάφη όλα τα μικρά, ακριτικά και ξεχασμένα νησιά μας...

Ανηφορίζοντας στον ελικοειδή ανηφορικό τσιμεντένιο δρόμο που καταλήγει στο ύψωμα πάνω από το λιμάνι της Ερείκουσας, βλέπει κανείς ένα ελικοδρόμιο - πρότυπο! Βλέπει και καλόγουστες, ανάγλυφες, ξύλινες πινακίδες παντού, που παραπέμπουν στις τοποθεσίες του νησιού. Και μια τεράστια αμμουδερή παραλία, δίπλα ακριβώς στο λιμάνι, με ομπρέλλες και ξαπλώστρες που εκμεταλλεύεται η Κοινότητα. Και μεγάλη, συγκριτικώς με το μέγεθος του νησιού, ξενοδοχειακή μονάδα με δυνατότητα εξυπηρέτησης 50 ατόμων, με ενσωματωμένο μπαρ και εστιατόριο.

Και πιο ευρύχωρο και ασφαλές λιμάνι, σύμφωνα με όσα μου είπε ο πλοίαρχος του"Αλέξανδρος Κ." Σπύρος Μπαλλός. Και όμορφο παραδοσιακό συγκρότημα όπου στεγάζονται τα γραφεία της Κοινότητας, το Περιφερειακό Ιατρείο του νησιού και ένα μπαρ-καφενείο, με την συμφωνία ο Αλβανός ιδιοκτήτης του να το λειτουργεί καθ' όλη την διάρκεια του χρόνου.

Υπάρχει γενικώς στην Ερείκουσα ένα κλίμα "κοσμοπολίτικο", πιο οργανωμένο, που εύκολα διακρίνει κανείς και το οποίο δεν γνωρίζει σε ποιον ή ποιους να πιστώσει. Φαίνεται πάντως ότι η τοπική Κοινότητα έχει ενεργό συμμετοχή σ' αυτή την εύκολα ορατή αναβάθμιση της Ερείκουσας, σε σχέση με τα άλλα δύο γειτονικά νησιά.

Κατά τα άλλα, το Μαθράκι, οι Οθωνοί αλλά και η Ερείκουσα, μοιράζονται την ίδια απομόνωση τους μήνες του χειμώνα, τα ίδια μικρά ή μεγάλα προβλήματα, την ίδια αφ' υψηλού αντιμετώπιση των "υπευθύνων", οι οποίοι θυμούνται τα μικρά, ακριτικά νησιά μόνο κατά την διάρκεια των πρεκλογικών περιόδων. Και είναι πράγματι ενδιαφέρον ότι το μικρό Μαθράκι, μπορεί να μην έχει ασφαλές λιμάνι, διαθέτει όμως δίκτυο ύδρευσης, το μοναδικό στα Διαπόντια, όπως λέει με υπερηφάνεια ο αντιπρόεδρος της Κοινότητας Σπύρος Κασίμης, με νερό που προέρχεται από γεώτρηση που άνοιξαν στα 110 μέτρα.

"Το λιμάνι μας", λέει ο Σπύρος με σαρκασμό, "μπορεί να μην έχει θάλασσα, διαθέτει όμως νερό και ηλεκτρικό ρεύμα! Όσο για το κτίριο του Ιατρείου; Το ολοκληρώσαμε πριν από λίγους μήνες και το εξοπλίσαμε πλήρως, αφού χρειάστηκε να γίνουμε "τσιμπούρι" στην ηγεσία του Υπουργείου Υγείας. Από τότε δόθηκε η εντολή, δώστε τους ό,τι ζητούν, αρκεί να μην ενοχλούν τον υπουργό!".

Στα τρία αυτά ξεχασμένα νησιά επέλεξε να πραγματοποιήσει τον Ιούνιο του 2005 την Αποστολή του ο "Ναυτίλος". Με χορηγούς τις εταιρείες πετρελαιοειδών SHELL και JET OIL, την εταιρεία εισαγωγής και εμπορίας ιατρικών ειδών CLINICA και χορηγό επικοινωνίας το Ραδιόφωνο και την Τηλεόραση του ΑΝΤ1, τα μέλη και οι φίλοι του "Ναυτίλου"μετέφεραν στα Διαπόντια νησιά, εκτός από την αγάπη και το ενδιαφέρον τους, είδη πρώτης ανάγκης για τα σχολεία και τα Περιφερειακά Ιατρεία. Χειρουργικά εργαλεία, οξύμετρα, λαρυγγοσκόπια, ωτοσκόπια, ρινοσκόπια, οφθαλμοσκόπια, ηλεκτρικό ψυγείο, φουρνάκι μικροκυμάτων, βιβλία, τηλεόραση, dvd player, fax-εκτυπωτή, παιγνίδια, γραφική ύλη, εποπτικά μέσα διδασκαλίας κ.λπ.

Αξίζει να τονιστεί ότι τα μέλη του "Ναυτίλου", που έλαβαν μέρος στην Αποστολή με τα φουσκωτά τους σκάφη, δεν διέθεσαν τα χρήματα των χορηγών για την κάλυψη των καυσίμων ή μέρους των εξόδων τους, αλλά για την αγορά των ειδών πρώτης ανάγκης που ήδη αναφέρθηκαν.

Είχε βεβαίως δοθεί στα μέλη η δυνατότητα να έχουν τον δικό τους χορηγό για την κάλυψη των εξόδων τους, και αυτό το εκμεταλλεύτηκαν κάποιοι κυβερνήτες, όπως π.χ. ο Σταύρος Βαμβουνάκης (και όχι μόνο), που ήρθε από τα Χανιά με δωρεάν εισιτήρια από την ANEK LINES και κάλυψη μέρους των υπολοίπων εξόδων του από γνωστό μπαρ του Πλατανιά. Κάτι ανάλογο πέτυχα κι' εγώ. Αφού βεβαιώθηκα ότι είχαν εξασφαλιστεί τα είδη πρώτης ανάγκης που ζητούσαν τα νησιά, ζήτησα από την κυρία Λένα Μαμιδάκη να καλύψει η JET OIL, σε είδος (βενζίνη) το κόστος της εν πλω μετάβασής μου στα Διαπόντια.

Αυτό, μολονότι το εδικαιούμην και δεν έγινε εν κρυπτώ, απετέλεσε για κάποιον το εργαλείο κακόπιστης κριτικής και πισώπλατων μαχαιρωμάτων, θαρρείς δηλαδή και εγώ έπρεπε να εξαιρεθώ από αυτό που εδικαιούντο όλα τα υπόλοιπα μέλη, τιμωρούμενος, ίσως, επειδή ήμουν ο πρόεδρος του συλλόγου! Κουβέντα, βεβαίως, για τα έξοδα που έκανα όταν πήγα στα Διαπόντια, με σκοπό να προετοιμάσω την Αποστολή, να πληροφορηθώ τις ανάγκες των νησιών και να εξασφαλίσω τα δωμάτια για την διανυκτέρευση των πληρωμάτων. Κουβέντα, επίσης, για την σημαντική συμβολή μου στην εξασφάλιση των χορηγών και του χορηγού επικοινωνίας, αφού χωρίς αυτόν ήταν αμφίβολο εάν οι εταιρείες θα έμπαιναν στο παιγνίδι. Κουβέντα και για την καθοριστική συμμετοχή μου στην απόφαση του Παναγιώτη Γαλάνη να προσφέρει το Λιμενικό Σώμα ένα φουσκωτό σκάφος μήκους 6,5 μέτρων στους Οθωνούς...

Αυτή η αήθης και αγνώμων συμπεριφορά κάποιου "φίλου", ο οποίος δημιούργησε θέμα και με την ποιότητα του ξενοδοχείου στους Οθωνούς (θαρρείς δηλαδή και η τέντα του φουσκωτού, κάτω από την οποία διανυκτέρευε συνήθως εκείνος και η οικογένειά του, ήταν κατηγορίας... "lux"), ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής μου και με έκανε να υποβάλλω την παραίτησή μου, αμέσως μετά το πέρας εκείνης της Αποστολής...

Είναι σημαντικό επίσης να αναφέρω ότι την Αποστολή μας συνόδευσαν ο φίλος μου, Αρχιπλοίαρχος Λ.Σ. και Κλαδάρχης Λιμενικής Αστυνομίας, Παναγιώτης Γαλάνης, και ο Αρχιπλοίαρχος Λ.Σ. και Κλαδάρχης Προσωπικού, κ. Γιώργος Σταματιάδης. Επιβιβάστηκαν μάλιστα και οι δύο στο σκάφος μου, στο λιμάνι των Συβότων. Ο πρώτος, μάλιστα, δεν ήταν η πρώτη φορά που συνόδευσε Αποστολή του "Ναυτίλου" σε ακριτικά νησιά. Ήταν παρών και στην Αποστολή Αγάπης στο Καστελλόριζο, που συνδιοργάνωσαν τα αδελφοποιημένα σωματεία του "Ναυτίλου" και του "Παγκρητίου Ομίλου Φουσκωτών Σκαφών, τον Μάϊο του 2004.

Κατά την διάρκεια της Αποστολής στα Διαπόντια, ο Παναγιώτης Γαλάνης, με την δική μου παράκληση και προτροπή, προχώρησε σε μια γενναιόδωρη και πολύτιμη προσφορά. Ένα από τα μηχανοκίνητα φουσκωτά σκάφη, μήκους 6,5 μέτρων, που είχαν χρησιμοποιηθεί κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, προσεφέρθη στο νησί των Οθωνών, το οποίο ήταν και το μόνο από τα τρία νησιά που διέθετε Λιμενικό Σταθμό, αλλά εστερείτο συγχρόνως "διασυνδέσεων" και γνωριμιών". Αυτός ήταν ίσως ο λόγος που θύμωσε ο πρόεδρος της Κοινότητας της Ερείκουσας (αυτός με τις "διασυνδέσεις" και τις "γνωριμίες") και τα έβαλε μαζί μου!

Μια ευχάριστη έκπληξη πάντως περίμενε τα μέλη της Αποστολής την πρώτη νύχτα της παραμονής τους στο Μαθράκι. Ο πρόεδρος της Κοινότητας κ. Γιάννης Αργυρός, βοηθούμενος από μέλη του συμβουλίου και κατοίκους του νησιού, οργάνωσε προς τιμήν μας barbeque στην αμμουδιά, κάτω από την λάμψη των άστρων και της σελήνης.

Μοναδική παραφωνία, στο Μαθράκι, οι παράλογες απαιτήσεις ενός ιδιοκτήτη ενοικιαζομένων δωματίων, ο οποίος διέμενε και ασκούσε επιχειρηματική δραστηριότητα στην Κέρκυρα, και ο οποίος ζητούσε, μέσω τηλεφώνου, 20 ευρώ για κάθε άτομο, χωρίς να κάνει διάκριση αν πρόκειται για ενηλίκους ή παιδιά προσχολικής ηλικίας! (γιατί είχαμε και τέτοια μαζί μας). Έτσι, μια οικογένεια με δύο παιδιά έπρεπε να πληρώσει 80 ευρώ για μια βραδυά! Στον αντίποδα η ευγενική προσφορά του ιδιοκτήτη του πλοίου "Αλέξανδρος Κ.", κ. Σπύρου Κατέχη, ο οποίος έδωσε εντολή να μεταφερθούν δωρεάν τα είδη πρώτης ανάγκης στα τρία νησιά.

Ας σημειωθεί ότι, την ίδια εποχή, οι τιμές για παραμονή σε διώροφα studios, σε ξενοδοχειακά συγκροτήματα τουριστικών περιοχών της Κέρκυρας, που είχαν την δυνατότητα να φιλοξενήσουν μια τετραμελή οικογένεια και διέθεταν μπαρ και πισίνα, δεν υπερέβαιναν τα 30-40ευρώ! Ίσως, λοιπόν μερικές φορές να μην ευθύνεται μόνο η Πολιτεία για κάποια από τα προβλήματα που ταλαιπωρούν τα μικρά, ακριτικά και ξεχασμένα νησιά μας, αλλά και κάποιοι από τους γηγενείς, οι οποίοι θέλουν να "αυγατίσουν" γρήγορα τα χρήματα που επένδυσαν στο νησί τους, ενώ οι ίδιοι κατοικούν μόνιμα στην Αθήνα, στην Κέρκυρα και πάει λέγοντας...

Ανάλογη ήταν η φιλοξενία και στα άλλα δύο νησιά. Τόσο στους Οθωνούς, όσο και στην Ερείκουσα, οι πρόεδροι των Κοινοτήτων παρέθεσαν δείπνο προς τιμήν των μελών της Αποστολής. Μοναδική "φάλτσα" νότα στους Οθωνούς τα πλαστικά... πηρούνια (!) που έβγαλε ο εστιάτορας που ανέλαβε το δείπνο, και το κλείδωμα του ψυγείου των παγωτών! Φοβήθηκε, όπως ισχυρίστηκε απαντώντας στα παράπονα των μελών της Αποστολής, μήπως κάποιοι πάρουν παγωτά και δεν τα πληρώσουν! Στα παραλειπόμενα της Αποστολής ο 12κιλος ροφός που, μετά από άκαρπες προσπάθειες τριών ημερών, πιάστηκε στο αγκίστρι του Γιάννη Σαλονικιά!