Rib and Sea

Θυμάται και περιγράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ο Αντώνης παντρεύτηκε. Δικαίως θα ρωτήσετε, ποιος Αντώνης; Ο Αντώνης λοιπόν της ιστορίας μας, Κασιώτης στην καταγωγή, που ζει όμως μονίμως στην Αθήνα, γνώρισε την Έλλη, αγαπήθηκαν, και όταν εκείνος της πρότεινε να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους μαζί, εκείνη δέχθηκε αλλά του ζήτησε να παντρευτούν στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κάσο. Ανάμεσα στους προσκεκλημένους ήμουν κι' εγώ. Αποφάσισα, λοιπόν, να ανταποκριθώ στην πρόσκληση και, συγχρόνως, να πάω στην Κάσο εν πλω, με το μικρό φουσκωτό σκάφος που είχα εκείνη την εποχή. Ένα Olympic St μήκους 3.8 μέτρων, με κινητήρα Tohatsu 25 h.p.

Ο Στέφανος Στεφανίδης, ο κατασκευαστής του σκάφους, ευκαιρία ζητούσε να συνοδεύσει κι' αυτός. Από καιρό, άλλωστε, συζητούσαμε να δώσουμε συνέχεια σ' εκείνο το αξέχαστο ταξίδι μας στα Χανιά:   http://www.ribandsea.com/main/index.php/travels/919--38-

Έπρεπε, απλώς, να προετοιμαστούμε όσο πιο καλά μπορούσαμε, γιατί είναι γνωστό ότι το κροσάρισμα των Κυκλάδων και του νοτιοανατολικού Αιγαίου δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πόσω μάλλον όταν το σκάφος δεν υπερβαίνει τα τέσσερα μέτρα, οι αποθηκευτικοί του χώροι είναι περιορισμένοι, δεν υπάρχουν ηλεκτρονικά βοηθήματα ναυσιπλοίας, αλλά ούτε και εφεδρικός κινητήρας (ας είναι καλά το πανί). Το ταξίδι στα Χανιά, που είχε προηγηθεί, ήταν ο μπούσουλας που μας υποδείκνυε, άλλωστε, τα "πρέπει" και τα "μη".

Έτσι, το Μαγιάτικο εκείνο πρωϊνό του 2007, ρίξαμε τα σκαφάκια στο Περιγιάλι του Λαυρίου, ντυθήκαμε καταλλήλως, πήραμε μαζί, καλού κακού, τα κράνη και τις "εφεδρικές" - δύο ιστία με πανί windsurf που δέσαμε πάνω στους αεροθαλάμους - κουνήσαμε τα μαντήλια στις καπετάνισσες και ανοιχτήκαμε στο πέλαγος. Με ένα καιρό που επέτρεπε τέτοιου είδους ταξίδια με φουσκωτά αυτού του μεγέθους, αρκούσαν δύο μόλις ώρες για να καταπλεύσουμε στο Μεγάλο Λιβάδι της Σερίφου. Το παραθαλάσσιο ταβερνάκι της κυρα Μαρίας ήταν ό,τι έπρεπε για να παρηγορηθούν τα στομάχια μας, προτού ανοιχτούμε και πάλι στο πέλαγος με επόμενο προορισμό μας την Σαντορίνη.

Μεσημέρι περάσαμε κάτω από την Οία και τα Φυρά και δέσαμε για λίγο στη μαρίνα της Βλυχάδας. Ένας φίλος του Στέφανου ανέλαβε να μας φέρει δύο εφεδρικά δοχεία βενζίνης και στις 3 το απόγευμα αποπλεύσαμε με την πυξίδα μας να στοχεύει το Χαμηλονήσι, μια χαμηλή βραχονησίδα στη μέση του πουθενά, που βρίσκεται στο μέσο ακριβώς της απόστασης μεταξύ Σαντορίνης και Κάσου. Τέσσερις ώρες αργότερα, έχοντας συμπληρώσει δώδεκα ώρες ταξιδιού (μαζί με τις στάσεις στη Σέριφο, στη Σαντορίνη και στο Χαμηλονήσι) "κουρνιάσαμε" ικανοποιημένοι στο γραφικό λιμανάκι της Μπούκας.

Όσα μεσολάβησαν, μέχρι να ολοκληρωθεί ο γάμος του Αντώνη και της Έλλης, μαζί με πλάνα απ' το ταξίδι μας και την Κάσο, θα τα δείτε στο βίντεο που ακολουθεί. Σαν επίλογο θα επαναλάβω αυτά που είχα γράψει και είχε πει η κόρη μου Ντόρα στην αποφώνηση εκείνης της τηλεοπτικής εκπομπής μου :

"Μοιάζει να είναι πλέον επιτακτική η ανάγκη να τελούνται κι' άλλες τελετές, εκτός από κηδείες, στις μικρές ξεχασμένες πατρίδες του Αιγαίου. Να αναβιώνουν τα έθιμα και οι παραδόσεις, να ζωντανεύει το κύτταρο της περιφέρειας και να ανακτούν δυνάμεις οι ξεχασμένοι ακρίτες για την συνέχεια. Γιατί, όπως φαίνεται, δεν έχουν τα νησιά και τα χωριά της περιφέρειας άλλη έξοδο διαφυγής προς το μέλλον εκτός από την διακαή επιθυμία των κατοίκων τους να μείνουν στις εστίες τους και να συνεχίσουν. Αυτό, ίσως, υποθηκεύει τα σχέδια κάποιων να απεμπολήσουν τα κυριαρχικά εθνικά δικαιώματα, μέσω της λήθης και της εγκατάλειψης. Τι να κάνουμε όμως; Έτσι γράφεται, ευτυχώς, η ιστορία. Με την εγρήγορση, την αφύπνιση και την σύμπνοια του λαού και όχι με την ανίατη ιστορική αμνησία και αδιαφορία των ηγετών του...".