Rib and Sea

Θυμάστε ότι πριν από μερικές ημέρες δημοσιεύτηκε ένα άρθρο στο "Rib and Sea" με τίτλο "Όλα τα κορόϊδα στο ΙΚΕΑ" (http://www.ribandsea.com/waves/277-2010-02-22-07-24-24.html) Φαίνεται πως το περιεχόμενο του δημοσιεύματος εκείνου έγινε γνωστό στους υπευθύνους της εταιρείας, οι οποίοι θεώρησαν πως έπρεπε να απαντήσουν μ' αυτόν τον τρόπο :

Επειδή κυκλοφορεί ένα mail σχετικά με την σύγκριση τιμών προϊόντων ΙΚΕΑ σε διάφορα Ευρωπαϊκά κράτη, θα θέλαμε να σας επισημάνουμε τα εξής : Οι τιμές των προϊόντων ΙΚΕΑ διαφέρουν από χώρα σε χώρα διότι καθορίζονται από τις συνθήκες του τοπικού ανταγωνισμού ανάλογα με το προϊόν. Δέσμευσή μας είναι οι τιμές των προϊόντων ΙΚΕΑ στην Ελλάδα και την Κύπρο να είναι οι χαμηλότερες στην αγορά.

Σχολιάζει... αηδιασμένος ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Όλο και πιο συχνά δικαιώνονται στις μέρες μας όσα έγραψε προ εβδομήντα ετών ο αείμνηστος νεοέλληνας δημοσιογράφος και φιλόσοφος Ευάγγελος Λεμπέσης στο περί βλακών εγχειρίδιό του. Και καθώς είναι αρκετά δύσκολο να τριγυρίσει κανείς, σαν τον αόρατο άνθρωπο, ανάμεσα στα έδρανα της Ελληνικής Βουλής, όπου η βλακεία κάνει το... μεταπτυχιακό της, μπορεί εύκολα να επισκεφτεί ένα από τα εκατοντάδες fora ή blogs, που υπάρχουν στον τεράστιο καφενέ του κυβερνοχώρου, για να βεβαιωθεί πως η βλακεία που εκπέμπεται από τα γραπτά κάποιων (ελαχίστων, ευτυχώς) μελών τους, πάει σύννεφο!

Σχολιάζει προβληματισμένος και αγανακτισμένος ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Είπαμε ότι σ' αυτό το διαδικτυακό περιοδικό θα μιλάμε και για άλλα θέματα, και όχι μόνο για φουσκωτά σκάφη. Θέματα που μας προβληματίζουν στην καθημερινότητά μας, που μας ταλαιπωρούν, μας αναγκάζουν να κάνουμε βήματα προς τα πίσω, μας υποτιμούν σαν λαό και μας υποβαθμίζουν. Διαβάστε λοιπόν το πιο κάτω κείμενο, λαμβάνοντας υπ' όψιν ότι αυτοί οι οποίοι μας κατηγορούν ότι "φάγαμε" τα χρήματα που μας δάνεισαν αυξάνοντας το δημόσιο χρέος της χώρας, μας τα παίρνουν εδώ και χρόνια πλαγίως και αθορύβως μέσω των πολυεθνικών τους εταιρειών, οι οποίες έχουν εγκατασταθεί στην χώρα του "κάνω ό,τι θέλω" και μας "αρμέγουν" κανονικώς...

Προβληματίζεται και σχολιάζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Μας μιλούν, δεν ακούμε. Μιλάμε, δεν μας ακούν. Φωνές που χάνονται σε μια Βαβέλ που εκπέμπει παράφωνα. Ένας κόσμος που μοιάζει να τρέχει πίσω από χίμμαιρες. Ένας κόσμος που αδιαφορεί για τους συνταξιδιώτες του σ' αυτόν τον πλανήτη, σ' αυτή τη ζωή. Και μολύνει την ατμόσφαιρα,  αδιαφορώντας για τον αφανισμό της γης που τον φιλοξενεί. Και ρυπαίνει την θάλασσα, αδιαφορώντας αν ο θάνατός της θα σημάνει και το δικό του τέλος. Και αδιαφορεί για το δάκρυ της φάλαινας, που χάνεται, καθώς είναι ανήμπορη να κατανοήσει την παράξενη αυτή "υπεροχή" του ανθρώπου και την επιλογή του να καταστρέφει και να αυτοκαταστρέφεται...