Αγαπητέ κύριε Διευθυντά,
Αν ανατρέξετε στην μνήμη σας, και περί το έτος 390 π.X., θα θυμηθείτε ότι η παρακμάζουσα, αλλά προηγμένη σε επιστήμες, τέχνες και πολιτισμό, Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, είχε περιέλθει σε δεινή θέση. Ο αρχηγός των Γαλατών Βρέννος, κατανίκησε τον διασκορπισμένο Ρωμαϊκό στρατό και ήταν έτοιμος να εισέλθει στην Ρώμη. Ο διοικητής της πόλεως, Κάμιλλος Φούριος, φοβούμενος τις απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, αλλά και την πλήρη καταστροφή μνημείων, έργων τέχνης και πολιτισμού, οι οποίες ήταν στις συνήθεις πρακτικές των βαρβάρων, πρότεινε στον Γαλάτη αρχηγό την αποχώρηση των Γαλατικών ορδών, με αντάλλαγμα χρυσό. Αυτός εδέχθη την ανταλλαγή και η διαδικασία ξεκίνησε άμεσα με μέσον μία γιγάντια ζυγαριά, η οποία, από την μια της πλευρά είχε δίσκο, πάνω στον οποίο οι Γαλάτες τοποθέτησαν δικά τους σταθμά. Από την άλλη μεριά, πάνω στον αντίστοιχο δίσκο, τοποθετούσαν οι Ρωμαίοι χρυσά αντικείμενα, αλλά, όσα και να μετέφεραν από τα θησαυροφυλάκια τους, όσα και να κατέθεσαν οι πολίτες της Ρώμης, συγκέντρωναν μόνο το 1/3 του βάρους που απαιτείτο.
Αγαπητέ κύριε διευθυντά,
Διάβασα, με μεγάλη προσοχή, το τελευταίο σας κείμενο με τίτλο "Σύριζα ρε γιατί χανόμαστε" και, ομολογουμένως, εξεπλάγην. Τι είναι αυτό που γράψατε αγαπητέ μου; Άκουσον άκουσον, να προπαγανδίζετε υπέρ του Σύριζα, δίχως να γνωρίζετε τις θέσεις του;
Ξέρετε ότι εάν βγει o Σύριζα πρώτο κόμμα θα κλέψει από τη Νέα Δημοκρατία το μπόνους των 50 εδρών; Σε ποια θέση θα είναι τότε ο ράφτης εκλογικών νόμων κ. Παυλα -όπουλος, ο οποίος χρυσοπληρώθηκε για το κοστούμι; Δηλαδή άλλος γ...εί και άλλος πληρώνει;
Λαλεί καθένας τλήμων δια στροφών ευθύμων. Ή, αλλέως πώς, εάν βάλεις μια λιπαρή ρέγκα μέσα σε ένα χρυσό κλουβί, και αυτό (το κλουβί) ευρίσκεται αντικρυστά εις τα οπίσθια του αγνώστου πεσόντος στρατιώτη, θα τραγουδήσει;
Αγαπητέ κύριε διευθυντά.
Ο πυκνά τραχύς κονιορτός από το σιφωνωϊδές υπερξέσπασμα, ο οποίος ενέσκηψε στον γεωγραφικό χώρο με τη νομική υπόσταση του υπερχρεωμένου προτεκτοράτου καταλαμβάνοντας εξ απήνης τους σιωπηρούς και ανέμελους υπηκόους του, προήλθε από το (συνήθως) ύποπτο μονοπάτι των Σιφώνων.
Αγαπητέ κύριε διευθυντά,
Έχει παρέλθει αρκετός χρόνος από την χρονική στιγμή κατά την οποία σας απέστειλα το τελευταίο μου άρθρο υπό την μορφή "επιστολής", αλλά και από την δημοσίευσή του στο περιοδικό σας, στην ιδιαίτερη στήλη που είχατε την ευγενή καλωσύνη να μου παραχωρήσετε, με τον τίτλο "Αγαπητέ κ. διευθυντά".
Γνωρίζετε καλά, καλύτερα ίσως από εμένα, ότι η μη παραγωγή νέων, ανεξαρτήτων, γραπτών κειμένων ορισμένης έκτασης, που αναφέρονται σε συγκεκριμένα επίκαιρα θέματα και διαθέτουν τον δικό τους τίτλο, δεν οφείλεται σε έλλειψη ιδεών η διαθέσιμου χρόνου, αλλά στην πεποίθησή μου ότι ελάχιστοι αναγνώστες πια έχουν την παραμικρή διάθεση να διαβάσουν σύγγραμμα το οποίο ασχολείται με αλλότριο της τραγικής οικονομικής καταστάσεως θέμα, στην οποία (τραγική οικονομική κατάσταση) έχει περιέλθει, κατά την ταπεινή μου άποψη, ανεπιστρεπτί η χώρα και οι εν αυτή υπήκοοί της.