Του Αλέξανδρου Τζιρκώτη.
Εξοργιζόμαστε με τις ενέργειες της Τουρκίας στη Θράκη, στο Αιγαίο, στην Κύπρο και αλλού γιατί “κάνει ότι θέλει, χωρίς να λαμβάνει υπόψη της το Διεθνές Δίκαιο, γιατί ενεργεί σαν κοινός παραβάτης του νόμου, σαν παράνομος”. Θυμώνουμε με τον Ο.Η.Ε., με τις Η.Π.Α., με την Ε.Ε. και με τη Ρωσία (η αλήθεια είναι όχι και τόσο πολύ με την τελευταία), γιατί δεν την πιέζουν και δεν την επαναφέρουν στην τάξη. Μας πνίγει το δίκιο. Κακώς.
Αυτή η κατάσταση δεν προέκυψε σήμερα. Συνεχίζεται με αυξομειούμενη ένταση από τη δεκαετία του 1950. Μόνο που τα τελευταία χρόνια έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις λόγω του χαρακτήρα του Ρ. Τ. Ερτογάν, της επιθετικής πολιτικής που εφαρμόζει, της κατάρρευσης της Ελληνικής οικονομίας, της ανυποληψίας στην οποία περιήλθε το Ελληνικό κράτος και, τέλος, της παραμέλησης των Ε.Δ.
Όχι μόνο καθάρματα. Και άνθρωποι. Άνθρωποι που δημιουργούν, που σκέφτονται, που αγαπούν τον άλλο άνθρωπο, τον τόπο τους, την παράδοση, τα γράμματα, την τέχνη. Άνθρωποι που αγωνίζονται που αγωνιούν, που γεννούν και μεγαλώνουν ανθρώπους και όχι τέρατα. Άνθρωποι λιτοί, καθημερινοί, με καθημερινά όνειρα, καθημερινές χαρές και λύπες, γήινοι, με τις αδυναμίες τους, άνθρωποι που το βιός τους είναι δουλεμένο κι όχι κλεμμένο από άλλους άνθρώπους.
Άνθρωποι κανονικοί, όχι καθάρματα.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
«ΤΑ ΝΕΑ» της 17.02.2018 κυκλοφόρησαν μαζί με αναπαραγωγή τού πρωτοσέλιδού τους της 17.02.1964, επομένης της μεγαλειώδους νίκης της «ΕΝΩΣΗΣ ΚΕΝΤΡΟΥ» του Γεωργίου Παπανδρέου, ιδρυτή μίας εκ των ισχυρότερων πωλητικών δυναστειών του τόπου. Ο τότε εκδότης τής «δημοκρατικής» εφημερίδος Χρ. Λαμπράκης [της αντικειμενικής ενημέρωσης και του Μεγάρου Μουσικής που πληρώνουμε εμείς και πολλών άλλων αμαρτημάτων] μας ενημέρωνε ότι νικήσαμε και καταλύσαμε την τυραννία, με αποτέλεσμα να ανατείλει το μέλλον λαμπρόν.
Ακολούθησαν τα λαμπρά Ιουλιανά τού 1965 με αποκορύφωμα την καύση της εφημερίδος την 09.08.1965, η πεφωτισμένη 21η Απριλίου 1967, η υπέρλαμπρη καταστροφή τής Κύπρου με την ταυτόχρονη επιστροφή του τύραννου, ιδρυτή άλλης ισχυρής πωλητικής δυναστείας [Ιουλιανά του 1974], η εκτυφλωτική νίκη της Δημοκρατίας και της Αλλαγής που έφερε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ και τις, κατά Θοδωρή Καλούδη, άλλες δημοκρατικές δυνάμεις [Οκτωβριανά τού 1981], η φωτεινή απαλλαγή του 1990, η λαμπερή επάνοδος της Αλλαγής του 1993, η απαστράπτουσα εισβολή τού εκσυγχρονισμού τού 1996, η περίλαμπρη σεμνότητα και ταπεινότητα του 2004, το ακτινοβολήσαν «λεφτά υπάρχουν» του 2009, η γοητευτική απαρχή τού αντιμνημονιακού Μνημονίου του 2012, με κατάληξη τη σουρρεαλιστική εποχή του μνημονιακού Αντιμνημονίου του 2015 και τους ορατούς εθνικούς κινδύνους για Μακεδονικό, Αιγαίο, Θράκη και Κύπρο πάλι. Και
Η διαστρέβλωση, ή η καταπάτηση του αποτελέσματος ενός δημοψηφίσματος δεν είναι συγκρίσιμη με οποιαδήποτε αθέτηση υπόσχεσης. Αυτός που αθετεί μιά υπόσχεση μπορεί να επικαλεστεί λάθος εκτίμηση ή υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων του ή κάτι άλλο, ενώ αυτός που καταπατά την άμεση εντολή του λαού όπως εκφράζεται μέσα από ένα δημοψήφισμα προδίδει την εντολή αυτή χωρίς καμία δικαιολογία, αφού το δημοψήφισμα διενεργείται με πρωτοβουλία της κυβέρνησης και με προοπτική να γίνει σεβαστό.
Δυστυχώς όσοι ξαναψήφισαν τον Σεπτέμβρη του '15, παρά την πρόσφατη προδοσία της άμεσης λαϊκής βούλησης, αυτούς που είχαν ξαναψηφίσει τον προηγούμενο Ιανουάριο, σε συνδυασμό με τους ολέθρια απέχοντες, έδωσαν την εξουσία εκεί που την έδωσαν, αφήνοντας μάλιστα εκτός Βουλής όσους έντιμα είχαν ξεκαβαλίσει καρέκλες και είχαν παραδώσει αξιώματα προκειμένου να υπερασπιστούν τις υποσχέσεις και τα πιστεύω τους, (ανθρώπους που θα ήταν χρήσιμοι στο κοινοβούλιο εκφράζοντας την αντίθεση του λαού και δίνοντας την εικόνα τής διαφοροποίησης απ' τον ραγιαδισμό τού "ναι σε όλα", και της πλαστής ομοιογένειας υπέρ της Ευρωπαϊκής "'Ενωσης" και του ευρώ), παρασυρμένοι και πεισμένοι τελικά απ' τα συστημικά ΜΜΕ, απ' τους αδρά αμοιβόμενους Εφιάλτες της δημοσιογραφίας, από τα άνδρα της διαπλοκής, της ρεμούλας, των εκατομμυρίων δανεικών κι αγύριστων δανείων.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Αμέσως μετά το μεγαλειώδες συλλαλητήριο του «ετερόκλητου όχλου» [Αλαίκσοις έφα] στη Θεσσαλονίκη, άρχισαν δειλά δειλά τα πρωτοκλανάτα στελέχια του ΣΥΡΙΖΑ να προβάλλουν τον εξ Ανατολών κίνδυνο ως πολύ μεγαλύτερο κακό από την παράδοση του ονόματος «Μακεδονία». Κι’ αμέσως αρχίζουν οι Τούρκοι τις μαγκιές, οι οποίες εντείνονται μετά το ακόμη πιο συγκλονιστικό συλλαλητήριο του «ετερόκλητου όχλου» [Αλαίκσοις έφα] της Αθήνας και ενώ ο Χάνος Κλασμένος έχει ρίξει από ελικόπτερο στη θάλασσα των Ιμίων στεφάνι στη μνήμη των 3 πεσόντων αξιωματικών του ΠΝ χωρίς να φοράει στολή βατραχανθρώπου και χωρίς να τολμά, φευ, να πατήσει το πόδι του στα Ίμια, επικυρώνοντας έτσι για μία ακόμη φορά το γκρίζο χρώμα, με το οποίο έχει βάψει το νησί ο «έντιμος» Σημίτης του Χρηματιστηρίου του 1999 και της Μαδρίτης, τότε που ανεγνώρισε μαζί με τον Bungalows ότι η Τουρκία έχει ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο.